Le Loup - Family

De tweetaligheid van bandnaam en titel doet misschien anders vermoeden, maar Le Loup is afkomstig uit Washington DC. Van politieke geluiden is op Family gelukkig geen sprake. Voor het schrijven van deze plaat volgde de vijfkoppige band, met Sam Simkoff (in wiens slaapkamer de band werd geconcipieerd) als stralend middelpunt, hetzelfde pad als Bon Iver voor For Emma, Forever Ago.

Al snel blijkt dat het in de blokhut van Le Loup waarschijnlijk niet koud was en men niet ingesneeuwd raakte. Family trakteert namelijk op overwegend open en opgewekte heerlijkheden. Het mag duidelijk zijn dat het Nederlandse project In A Cabin With gedegen grond heeft voor zijn aanpak. Op Saddle Mountain opent de band met bedachtzame, sacrale klanken die snel afglijden naar donkerder atmosferen. Verrassend genoeg kleedt de band deze vervolgens scherpzinnig aan met speelse veelal op wereldmuziek geënte folklijnen. Daarmee toont Le Loup gelijk zijn ware aard. De band past probleemloos bij de eclectische, nieuwe folkgeluiden uit de VS waar we momenteel maar geen genoeg van kunnen krijgen. De wereldlijke inslag doet denken aan The Acorn en Vampire Weekend. Percussie is ook een wezenlijk onderdeel van hun karakter. Daarnaast vallen de vocalen op, want hierin is een vergelijking met Fleet Foxes nooit ver weg. Dat is niet op zodanig voor de hand liggende manier dat ze hun eigen gezicht verliezen. Fleet Foxes koos stilistisch duidelijk voor andere richtingen en juist de combinatie met de speelse imborst van Le Loup zorgt voor een totaal andere ervaring. Bovendien is dit al het tweede studioalbum van de groep, waardoor originaliteit minder makkelijk kan worden betwist.

Family is een plezierige plaat die de juiste snaren weet te raken. Het is minder direct en toegankelijk dan zijn muzikale evenknieën en zal daardoor in termen van succes diverse anderen voor zich moeten dulden. Voor de liefhebber die op zoek is naar variatie in dit groeiende genre is Le Loup een welkome aanvulling.

Read more...

Johnny's Landing - Johnny's Landing

Johnny’s Landing is sinds 2005 een Haagse indieband die telkens weer een stapje verder probeert te komen in de Nederlandse muziekwereld. Ten dele lukt dat aardig en dat is vooral te danken aan de flinke dosis lef en visie die de band tentoonspreidt. Wellicht dat hun podiumoptredens een ander beeld geven, maar op deze EP blijft de kwaliteit van Johnny’s Landing toch op een betrekkelijk laag peil steken. Dat is vrijwel volledig te wijten aan de muzikale uitvoering.

De drie songs op deze EP moeten het duidelijk van de vocalen hebben, want de arrangementen blijven erg vlak of dof klinken. Het is niet ondenkbaar dat de wollige mix van de plaat de oorzaak is van de afstandelijke klank, maar bovendien benadrukt dit ook de star, ritmische arrangementen. Het instrumentarium klinkt daardoor grotendeels plichtmatig en weinig energiek. Openingsnummer Dear Patron is de luisteraar nog even te slim af met de helder afstekende pianopartij, het duurt echter niet lang voordat de combinatie met percussie tot een eentonig gebonk afzwakt. Samen met de gejaagde vocalen blijft Dear Patron slechts een matige spiegeling van An Pierlé.

In de overige songs speelt zangeres Dominique Dijkhuizen met jazzy uithalen. Haar vocalen vormen in de basis de belangrijkste factor voor de identiteit van de band. Helaas was Dominique niet in vorm toen deze plaat werd opgenomen. De jazzy aandoende vocalen tonen vooral haar technisch zwakke kanten. Met enige regelmaat valt er een valse noot, die zeker niet kan worden verward met karaktervolle dissonantie. Het vele glijden en vibrato komt dat niet ten goede, want daardoor blijkt nog maar weer eens duidelijk dat Dominique op zoek is naar zuiverheid en dat slechts gedeeltelijk weet te lokaliseren. Op de momenten dat ze dit weet te corrigeren krijgt ze de luisteraar soms op het randje van vertedering, maar iedere emotionele diepgang wordt algauw door technisch gebrek verstoord. Johnny’s Landing weet dit op geen van de drie nummer te boven te komen, waardoor de band vooral kan worden geroemd om het onderliggende concept, maar niet om zijn muzikale prestaties.

Read more...

Corbelijn - Corbelijn

Corbelijn klinkt overwegend als een singer-songwriterplaat, maar betreft de eerste spruit van een Delfts trio. Voorman Jean-Marie Tournier imponeert vanaf de eerste klanken met zijn krachtige, donkere stem. Zijn sonore klanken hadden ook bij een volle rocksound niet misstaan. Corbelijn koos echter voor een ingetogen geluid waarbij gitaar en drums een dynamische onderlaag vormen.

Op de meest potente momenten doet hun sound terugdenken aan het soloavontuur van Justin Currie. Het is vooral deze diepe en zware kant van Corbelijn die de plaat interessant maakt. In de vocalen vindt de luisteraar een herkenbaar continentaal sentiment, terwijl de stijl eerder Brits aandoet met typische Amerikaanse slierten erin. Het net niet langzame ritme, gedragen door de drums, lijkt in Mist, Solo en Bigby Nederlandse roots te kennen. Verder krijgt het geheel muzikale kleur door het gebruik van folkversieringen in de melodie. Corbelijn zoekt inspiratie op toegankelijke plaatsen en daardoor heeft de plaat de neiging op veel alternatieven tegelijk te lijken. Desondanks ontwijken ze gemakkelijk kritiek die kopieergedrag suggereert. De songs klinken oprecht en opvallend genoeg om niet zo gemakkelijk te worden neergesabeld. Jean-Marie’s stem, die het grootse gebaar van bijvoorbeeld Editors’ Tom Smith raakt, blijft een onmisbare troef voor de band. Zolang Corbelijn trouw blijft aan de geprefereerde diepe klanken. Zodra dat gewicht wordt verlicht en opengewerkt, worden enkele schoonheidsfoutjes zichtbaar en toont zich soms de relatieve onervarenheid van de band. Veel daarvan wordt treffend opgevangen door de prima opnames en productie van Excelsior-bekende Frans Hagenaars.

De begrenzingen in het musiceren temperen helaas wel de potentie voor verfraaiende variatie op het album. Toch blijft Corbelijn ook als plaat overeind. Er is ruim voldoende capaciteit en oorspronkelijkheid aanwezigheid om een stevig portret af te leveren van een fijne Nederlandse band in de groei. Het ligt in de lijn der verwachting dat verdere rijping van de band en de nodige optredens zullen zorgen dat de onbedoelde imperfecties op een volgend album juist zullen worden ingeruild voor intentioneel karakter.

Read more...

Links, van Froukje Tan

Deze film van Nederlandse regisseuse Froukje Tan ging op het IFFR in première en bezit internationale overtuiging. De soundtrack van de Easy Aloha’s in combinatie met de klinisch, fotografische beelden van Froukje zorgen voor een contrastrijke kijkervaring, zoals in Paul Thomas Anderson’s Punch Drunk Love. De combinatie van achtervolgende camerabewegingen en statische beelden draagt daar grotendeels aan bij, evenals de absurdistische vertelling. Het tragikomische gegeven is ook terug te voeren op de meer klassieke cinema, maar de uitstraling van Links is onmiskenbaar modern. Een mooie hoofdrol is weggelegd voor acteur Jeroen van Koningsbrugge. Ik heb weinig met zijn TV-werk, maar Froukje Tan weet hem perfect in toom te houden en het maximale uit zijn, hier getemperde, spel te halen. Door de prima prestaties in de vele dubbelrollen, van tegenspelers Lotte Verbeek en anderen, levert dit een boeiende spanning op. De wereldvreemde vogel Dexter ontdekt in de film dat veel van zijn scherp gereguleerde wereld het resultaat is van een onopgemerkt gebleven mentale aandoening. Als de zich opstapelende problemen niet langer te ontkennen zijn, gaat hij in behandeling en moet opnieuw leren leven met zijn conditie. De visuele beperking leende zich uitstekend voor de beeldtaal in film. Bovendien laat de schone rust in de regie voldoende ruimte open voor karakterontwikkeling. Dat zorgt voor een minstens zo intense alsook interessante prent.

Read more...

Boy Omega - The Ghost that Broke in Half

De Zweedse Martin Henrik Gustafsson (aka Boy Omega) produceert op aanzienlijk tempo nieuwe platen. Hij heeft al vijf albums in even zoveel jaar op zijn naam gezet. Daar komen dan nog EP’s bij. The Ghost that Broke in Half presenteert dus zeker geen muzikaal groentje. Voor mijzelf betreft dit echter een introductie.

Dit keer is de afkomst geen voorbode van de stijl; geen donkere en ijzige (freak)folk of typerende perfectiepop. Boy Omega brengt ons een flinke collectie eclectische electropop waarachter een stevige dosis combinatie-experiment schuilt. The Ghost that Broke in Half past daarmee beter tussen namen als Deastro en Lackthereof, en andere vooruitstrevende collegae uit Portland, maar schuwt ook het knutselgehalte van Loney, Dear niet. Lo-fi wordt het album overigens nergens. Bij beluistering van het album bekruipt me het gevoel dat Martin wellicht beter de productiviteit iets naar beneden kan schroeven. Hoewel de songs op zich ruim voldoende inzicht en originaliteit tonen, lijkt de afwerking daarvan beneden peil. Over het algemeen gebruikt Boy Omega een grote hoeveelheid middelen, maar weet daar niet per se een groter effect mee te bereiken. Ook ontbreekt het door de plaat heen aan voelbaar sentiment, terwijl de nummers daar wel om lijken te vragen. Pas over de helft van de looptijd weet hij daarin te groeien en variëren. Vervelend, want het lijkt erop dat met de juiste rijping en invulling de selectie songs beter had kunnen zijn. Aan de andere kant toont Martin zich een noemenswaardig, geoefend muzikant en componist. Hij weet zijn songs goed op te bouwen en kan met klanklagen en ritmes de luisteraar goed boeien. Daarmee luister je The Ghost the Broke in Half zonder tegenzin uit, maar er had wel meer ingezeten.

Read more...

Paul Armfield - Blood, Fish & Bone

Bij eerste kennismaking is Blood, Fish & Bone een relatief onopmerkelijke plaat. Onopmerkelijk niet in de zin van saai, maar in de zin dat alles goed zit. Het album zet in als een typische man-met-gitaar singer-songwriter plaat, maar weet algauw te overtuigen van zijn bredere kwaliteiten. De subtiel en rustig uiteengezette songs doen niet vermoeden dat ze uit de strot komen van de ruig ogende, bebaarde Paul Armfield. Zijn verleden als boekwinkelmanager lijkt dat beter te verklaren.

Blood, Fish & Bone sluit aan bij roots en folkgenres, maar doet geen van beide op traditionele wijze. Die donkere, bronzen eigengereidheid past goed bij het singer-songwriterschap. Vaak is er sprake van kabbelende songstructuren die haast vergelijkbaar zijn met het verstilde The White Birch. Toch blijkt het onopmerkelijke plaatje al gauw opvallende trucs verborgen te houden. Het meeslepende, donkere Sloe Gin is daar een aansprekend getuige van. In het vervolg, What Would Susan Do?, begint Paul’s kopstem plotseling erg te lijken op Guy Garvey’s (Elbow) vocalen. Op zijn beurt weet Run met een feilloos ritme, waarin een mooie rol voor percussie en dynamiek is weggelegd, te imponeren. Niet iedere song laat dergelijke indrukken achter, maar geen enkele song stelt teleur. Wie goed luistert ontdekt ook minuscule, originele vondsten in de spaarzaam variërende arrangementen. Die worden perfect gedragen door de mooie selectie muzikanten waarmee Paul zich omringt. Geen enkele klank wordt geïntroduceerd zonder daar later wat mee te doen en telkens maximaliseert Paul het effect daarvan. Zo weet hij op dit tweede album met een langzaam maar zeker vorderende tred stilistisch steeds verder te intrigeren.

Hetgeen een onopmerkelijke singer-songwriter plaat leek bij aanvang, blijkt na afloop stevige sporen te hebben nagelaten. De ook niet vanzelfsprekende teksten dragen daaraan zeker bij. Paul Armfield heeft de verstandige zet gemaakt niet langer tussen de boeken te verstoffen, maar het gezelschap van andere, voormalige Britse troubadours op te zoeken en daar een besliste eigen draai aan te geven.

Read more...

Jónsi & Alex - Riceboy Sleeps

Al ruim tien jaar luisteren grote groepen muziekliefhebbers met gepast respect naar Sigur Rós. De IJslandse band heeft altijd zijn eigen stijl behouden, maar maakte ook grote ontwikkeling door. De roots en de ontwikkeling zijn beiden terug te horen in het duo Jónsi & Alex in de persoon van Sigur Rós-lid Jón Þór (Jónsi) Birgisson. Samen met Alex Somers (muzikant en visueel kunstenaar, stichter van de band Parachutes) maakte hij de haast meditatieve, minimalistische avant-garde plaat Riceboy Sleeps. De desolate, ijzige vooruitstrevendheid uit het hoog noordelijke eiland kan telkens weer rekenen op een warm onthaal op het continent, maar rondom dezelfde club progressievelingen vinden we bijvoorbeeld ook het minder bekende IJslandse akoestische gezelschap Amiina.

Naar verluidt delen Jónsi & Alex meer dan muzikale genegenheid. Die tederheid is terug te horen in de liefderijke rust van de uitgestrekte composities. Op Riceboy Sleeps wordt de basis van de inmiddels kenmerkende klanken weer opgezocht en tot weelderige, klassieke ambient soundscapes gevormd. Heel anders dan het meer vocaal gedreven Sigur Rós, waar Jónsi juist zingt. Zijn falsetto speelt in dit duo maar een beperkte rol. In principe is, ondanks de anders verwachtende stijl, er weinig echt nieuws onder de zon. Hetgeen Jónsi en Alex ons brengen, is alleen wel erg goed in zijn soort. De klanktapijten zijn eerder fluffig dan glad en scherp als ijs. Dat maakt dat je tijdens Riceboy Sleeps heerlijk kan afdwalen naar dromerige oorden. De muziek beweegt zich natuurlijk op de achtergrond. Het dringt zich nergens op met drammerige dynamiek. Als in een vloeiende beweging zwelt het op en ebt het weg. Deze gevierde klankkunstenaars zijn erin geslaagd om uit verschillende beproefde recepten met bekende middelen een schitterend fris dialect te creëren.

Read more...

Lyenn - The Jollity of my Boon Companion

Fred Lyenn Jacques is officieel één van onze zuiderburen, maar kan niet worden losgezien van zijn Britse roots en uitgebreide muzikale dolingen in Europa, het Verenigd Koninkrijk en de VS. Het resulterende brouwsel is een ongereserveerd avant-gardistisch popexperiment met een uiterst eigenzinnig geluid. Binnen de vooruitstrevendheid blijven echter duidelijk conventionele invloeden bestaan.

De composities blijken slechts aan de oppervlakte rauw en fragmentarisch. De veel subtielere, onderliggende rode draad pikt de luisteraar gelukkig snel op. Vanaf dat punt is het goed mogelijk de vele gitzwarte lagen van het tegenstrijdig getitelde, sombere The Jollity of my Boon Companion te waarderen. Naast alle genrefundamenten die variëren van improvisatiejazz en americana-folk tot gepolijste pop en consternerende, harde rock, komen ook wel enkele artiesten ter vergelijking boven drijven. Daaronder bevinden zich zeker koningen van de donkerte als Woven Hand en Smog, maar ook avant-gardisten als David Sylvian en Marc Almond of een singer-songwriter als Sam Amidon. Als laatste vormen ook de landgenoten van Dez Mona een vatbaar aanknopingspunt. Lyenn zingt met een opmerkelijk lichte stem voor dit sfeergenre, maar die vocalen krijgen een bejaagde klankkleur door de scherp krassende randjes. Diezelfde krachtige scherpte kan worden teruggevonden in de meest expressieve en ongeremde songs. Daarin komt ook het improviserende karakter van Lyenn’s multi-instrumentale werkwijze goed naar boven. Het is opmerkelijk dat The Jollity of my Boon Companion ondanks die los gedefinieerde inslagen dergelijk samenhangend geheel vormt.

De elusiviteit van het album, die zo af en toe solide grond vindt in een ingetogen lied, hult de vrijzinnige singer-songwriter in enigmatische mysteriën. In die nevelige, scheppende atmosfeer opereert hij op het scherpst van de progressieve snede. Het zal niet verbazen dat niet al zijn vruchten kunnen rekenen op onvoorwaardelijke liefde, desondanks dwingt het uitdagende album dat simpelweg af. The Jollity of my Boon Companion is niet geschikt voor zwak gestelden, net als dat zijn heerser alleen in vrijheid, met excentrische moed, tot deze schepping had kunnen komen.

Read more...

Tim Christensen - Superior

De Deense singer-songwriter Tim Christensen brengt met Superior zijn derde soloplaat uit. Voordat hij solo het podium beklom, speelde hij met de formatie Dizzy Mizz Lizzy. Tussen de tijd dat het laatste album ons bereikte en het huidige zitten maar liefst zes jaren. We waren de goede man dus even uit het oog verloren, maar het lijkt erop dat Superior momenteel menig jaarlijstje bestormt. De redenen daarvoor worden al gauw duidelijk als je Superior aan je speler toevertrouwt.

De plotse overgang tussen het rustige openingsnummer One of these Days en het explosieve Hard to Make You Mine geeft een geweldige ouverture aan een schitterende plaat van een rasechte moderne troubadour. Dergelijke rocky omslagen kenmerken de vele volgelingen van grootheid Jeff Buckley. Maak echter niet de vergissing om daarmee een verdere vergelijking te starten; collegae als Ben Christophers en Jeremy Larson zijn dan evengoed te noemen. Er zijn onverholen jaren ’80 en ’90 invloeden aanwezig die Tim Christensen’s stijl kleuren, zoals erg duidelijk blijkt in India. Geniet daarnaast bijvoorbeeld van de fantastisch, classicistische liefdesballade Wonder of Wonders die als een dromerig, sussend slaaplied te beluisteren is. Tim heeft een heldere tenor die met prachtige flexibiliteit de mooi verzorgde melodieën omwindt. Bovendien zijn de teksten met een plezierige lyriek geschreven.

Superior is een album dat de vormfactor van het popliedje zo goed bespeelt dat perfectie constant nabij ligt. Daarbij moet je niet op zoek gaan naar vernieuwende originaliteit, maar zoek je die in het reeds aanwezige talent. Tim Christensen heeft daar terdege kennis van genomen en zich de kunsten van zijn eigen kunnen meester gemaakt. Dat levert een overweldigend goed popalbum op dat de tand des tijds zonder problemen moet kunnen doorstaan. Ook overgeleverd aan een massapubliek of de radio zou de oorspronkelijkheid van zijn oprechte songs fier overeind moeten blijven. Het is maar weinigen gegeven muziek te maken die beide kanten van het spectrum van liefhebbers weet de bedienen. Laten we hopen dat een volgende plaat van deze compromisloze singer-songwriter niet nogmaals zes jaren op zich laat wachten.

Read more...

Chop Shop, van Ramin Bahrani

Regisseur Ramin Bahrani wordt al enige tijd getipt als één van de nieuwe, grote regisseurs van de VS. Zijn vorige film, Man Push Cart, kreeg de nodige erkenning. Bahrani bedient zich van een documentaireachtige stijl die goed past bij de desolate onderwerpen in het moderne grootstedelijke leven die hij kiest. Man Push Cart kende een afstandelijke registratie en een mager verhaal, waardoor de film zich voortsleepte bij gebrek aan dynamiek. Desondanks bleef het een indrukwekkende prent. In Chop Shop focust Bahrani op het leven van de twaalfjarige Alejandro op een autokerkhof aan de randen van Queens, New York. Ondanks zijn treurniswekkende bestaan, weet Alejandro met jeugdige, naïeve ambitie zijn leven betekenis te geven en neemt het daarbij ook nog op voor zijn oudere zus. In een wereld waar wetten en regels weinig bepalen, begrenst illegaliteit de mogelijkheden van levensonderhoud niet. Ook Chop Shop is in sobere stijl gefilmd, maar is narratief duidelijker ontwikkeld dan Man Push Cart. Daardoor weet de film de kijker beter aan zich te binden. De uitzichtloze setting krijgt tegenwicht van positieve aspecten. Uiteindelijk blijken deze opklaringen niet opgewassen tegen de eindeloze cirkel van tegenslagen in deze ongekende kant van de gezichtsbepalende wereldstad New York.

Read more...

FrYars - Dark Young Hearts

Eindelijk weer eens een indiebandje met een knisperend vers geluid. Natuurlijk komt dat geluid uit de Engelse hoofdstad en is het gevormd door het extreem handig reformeren van een grote hoeveelheid invloeden. Daarmee past dit debuut van FrYars prima tussen de pakkende debuutplaten van bijvoorbeeld The Hoosiers en Franz Ferdinand. Daarnaast zetten hints van excentriekelingen als The Tiny, Badly Drawn Boy en Beck de toon. Er is echter meer gelijkenis met die laatste twee, want FrYars is tegen verwachting in eigenlijk geen band, maar singer-songwriter Ben Garrett.

Natuurlijk laat dit talent zich omringen met een band voor de volle expositie van zijn geluid. Tezamen klinken de opvallende, tegendraadse songs een stuk interessanter dan, pak ‘m beet, Kaiser Chiefs en consorten. De mogelijkheid van die vergelijking toont echter wel aan hoe lekker, soepel en toegankelijk het album Dark Young Hearts is. FrYars heeft een geluid dat wordt gevoed door speelse, ritmische lijnen die regelmatig zijn samengesteld uit rare geluiden. Daarin smelten techno- en electropopeffecten samen. Enkele malen is er sprake van een fijne, nostalgische diepgang, die dan doet denken aan een relatief vrolijke versie van het jaren ’80 geïnspireerde Grand National. In dit zonnig aandoende, uiterst aanstekelijke muzikale pakketje zitten slimme songteksten verpakt. Deze schijnbaar zorgeloze aantrekkingskracht verbloemt enigszins de donkere thema’s die worden aangesneden, hetgeen Dark Young Hearts ook een goede winterplaat maakt. Die thema’s worden sterk gedragen door Ben’s ietwat zwaarwichtige stem, die mijns inziens prima kan wedijveren met Editors en Depeche Mode. De vocale dynamiek versterkt overigens ook de grillige ondertoon door zo af en toe een pleziergi vreemde falsetto toon te laten schallen. Uiteindelijk is het grootse, spookachtig najagende Morning een perfecte afsluiter van het voortvarende album. Ben Garrett, ofwel FrYars en band, zullen in de toekomst nog menig hoofd laten draaien.

Read more...

The Unthanks - Here's the Tender Coming

Een groep als The Unthanks lijkt wellicht atypisch voor Nieuwe Geluiden. In principe betreft het een traditionele folkformatie, maar dat blijkt slechts uiterlijke schijn. Hoofdlid Rachel Unthank opereerde tot voor kort onder de naam Rachel Unthank & the Winterset en werd met hun album The Bairns genomineerd voor de prestigieuze Engelse Mercury Music Prize. Dat had waarschijnlijk niet gebeurd als hun muziek alleen aan traditionele folk zou appelleren. Here’s the Tender Coming is een album gevuld met traditionele composities. De interpretaties daarvan die The Unthanks spelen zijn echter indrukwekkend verregaand. Hoewel de basismelodieën goed herkenbaar blijven, zijn de arrangementen alles behalve standaard. Rachel’s stem leent zich goed voor traditionele klanken, maar de songs op Here’s the Tender Coming klinken totaal nieuw. Naast alle vormen van nu-folk, freakfolk en folktronics, is de aanpak van The Unthanks een schitterende onverwachtse oase van zuiverheid. Met het grootste respect vormen ze ouderwetse klanken om in frisse moderne composities die bovendien zeer sfeervol en toegankelijk zijn. De celtic cadans vloeit goed samen met cinematografische klassieke harmonieën en licht jazzy ritmes. Naast die invloeden laten ook pop en scheuten van alle hedendaagse folkinvloeden van zich horen. Zo kan The Unthanks soms haast klinken als de complexe geluidsmuren van Sufjan Stevens. Vergelijkingen met andere originele folkavonturiers met experimenteel akoestische inslag blijven gelden. Zo zijn Lisa Knapp, Amiina, Ben Sollee en Abigail Washburn te noemen. Here’s the Tender Coming is subtiel gecomponeerd en begeesterd uitgevoerd; een waar genot om naar te luisteren voor een onverwacht breed publiek.

Read more...

Tim and Sam's Tim and the Sam Band with Tim and Sam - Summer Solstice

Deze tweede kerstdag is goed voor nog een introductie middels een miniplaatje van Tim and Sam’s Tim and the Sam Band with Tim and Sam. Deze ietwat lachwekkende bandnaam is ongetwijfeld een reactie op de vele bandnamen die een naam of persoon met een band combineren, zoals het voorgaande Erland & the Carnival of het overbekende Antony & the Johnsons. Deze trend doet zo langzamerhand denken aan de vele ‘the’ bandjes die enkele jaren geleden en eigenlijk nog steeds de kop opsteken. De reactie daarop was het bondige The The en nu hebben we Tim and Sam’s Tim and the Sam Band with Tim and Sam. Tot zover deze analyse. Summer Solstice bevat een drietal instrumentale nummers met een heerlijke, organische flow. De belangrijkste invloeden zijn toch zeker wederom folk, maar door de overwegend akoestische, instrumentale aanpak ligt ook symfonische klassiek voor op de tong. Het grootse gebaar dat daarin schuilt komt goed tot zijn recht in de Elbow cover One Day Like This. Liefhebbers van Grizzly Bear en aanverwanten of Andrew Bird zullen met Tim and Sam goed uit de voeten kunnen. Inmiddels is ook een volwaardiger EP uit en een album in de maak.

Read more...

Erland & The Carnival - Was You Ever See

Aan de vooravond van het nieuwe jaar waarin ook hun debuutplaat zal verschijnen brengt Erland & The Carnival ons een kiene EP met een drietal nummers. Achter de naam Erland & The Carnival schuilt gitarist en singer-songwriter Erland Cooper, woonachtig op de Orkney Eilanden. De leden van zijn band staan echter lang niet zo ver van ons af. Zo is er Simon Tong (van The Verve, The Good, The Bad, The Queen) en drummer David Nock (van The Fireman (Paul McCartney)). Samen maken ze heel plezierige, creatieve catchy popsongs doorspekt van een fijnzinnig gevoel voor psychedelica. In Was You Ever See zit een heerlijk jaren trillend ’60 geluid met korte, afgekapte loopjes. Vooral in de pakkende syncopatische zanglijnen vallen die extra op. Toch zijn de invloeden vanuit de freakfolk en knutselachtige akoesmatische muziek mogelijk nog wel belangrijker. Een vleugje bombast à la The Last Shadow Puppets en voornoemde The Good, The Bad, The Queen zijn zij ook niet vreemd. Erland & The Carnival klinkt door het geheel verrassend ontspannen, waardoor er eerder het gevoel van een popballade dan een urgente rockband blijft hangen. Deze EP introduceert één van de vele bands om naar uit te kijken in het nieuwe jaar.

Read more...

The Clientele - Bonfires on the Heath

Alleen al door de schitterende afbeelding op de albumhoes werd mijn interesse gewekt. Dat Bonfires on the Heath reeds het vijfde album (een plaat met rarities buiten beschouwing gelaten) van deze Londense band is, had ik niet gedacht. Het volledige bestaan van de band beslaat inmiddels bijna twintig jaar en een misser hebben ze nog niet gekend. Het opmerkelijke feit wil nu eenmaal dat de band al die tijd de dans van succes ontspringt. In de VS is dat overigens in mindere mate het geval. Dit is volstrekt onbegrijpelijk als je het schier perfecte popplaatje Bonfires on the Heath opzet.

Het geluid van de band wordt gekenmerkt door een sterke hang naar nostalgie, waarin telkens weer de jaren ’60 en west coast pop op lijken te duiken. Catchy is het nauwelijks, maar de schitterende, dromerige popliedjes brengen een fantastische ontspanning met zich mee. Avontuur wordt verzorgd door de creatieve invullingen van de arrangementen. Licht eigenwijze instrumentkeuzes maken dat de songs telkens weer een extra laag krijgen die de luisteraar verder de plaat in zuigt. Oorstrelende melodieën prikkelen teder de zintuigen. De hele plaat lang weet The Clientele dit gevoel vast te houden en naar diverse hoogtepunten te brengen. Ze laten geen enkele steek vallen. Psychedelica is slechts in subtiele mate deel van de mix en het woord geweld is wel het verste van hun gedachten. Misschien is dat ook wel een verklaring voor het gebrek aan aandacht. Er is op de plaat geen vuiltje aan de lucht en als het schemert dan was het nooit eerder zo zacht.

Op Bonfires on the Heath speelt The Clientele twaalf nummers lang voor Klaas Vaak. Dat gebeurt weliswaar op de best mogelijke en meest charmante wijze die de popmuziek rijk is, maar mist vrijwel iedere vorm van pit. Het is voor te stellen dat niet iedereen dergelijk gespecialiseerde belangstelling heeft. The Clientele komt echter met een genotsgarantie voor die momenten waarop dream pop gevraagd is. Tel daarbij het samenvloeien van sierlijke invloeden uit de muziekgeschiedenis en hun persoonlijke creativiteit op en het wordt haast onmogelijk The Clientele geen warm hart toe te dragen.

Read more...

Pete Astor - Hal's Eggs

Hal’s Eggs is een plaatje uit oude doos. Kennelijk legen ze momenteel die doos bij Static Caravan, want hij viel toch echt pas enkele dagen terug bij mij in de bus. Het werk van deze singer-songwriter is mij onbekend, maar is al sinds eind jaren ’80 op schijven te vinden. Hij speelde bij bands als Wisdom of Harry, The Loft, Ellis Island Sound en The Weather Prophets. Hal’s Eggs was in 2005 zijn eerste echte soloplaat. De multi-instrumentalist is gezegend met een opvallend stemgeluid dat zich enigszins gruizig over de arrangementen vleit. Dit gitaargedreven album klinkt oorspronkelijk, zij het niet uitzonderlijk. Het brengt een organische mix van folklijntjes in typische vertelliedjes en indie gitaarpop. Over het algemeen heeft Hal’s Eggs een vlakke dynamiek en hangt de emotionele geladenheid volledig af van Pete Astors stem. Yo La Tengo, Wilco en Alfie zijn niet ver weg, maar er blijft toch een specifiek singer-songwritergevoel over. Uiteindelijk is het niet verbazingwekkend dat de plaat geen hoge ogen gooide. Daarvoor kabbelt Hal’s Eggs teveel voort en daar brengt de gemoedelijk stijlmix en aangename stem weinig verandering in.P

Read more...

Wave Machines - Wave of You're Really There

Als Britse band moet je tegenwoordig van goede huize komen om op te vallen. Het ontbreekt het Wave Machines niet aan creativiteit op hun debuut Wave If You’re Really There. Desondanks is het voor een indieband vrijwel onmogelijk geworden om niet tegen het licht van tientallen jaren popmuziek te worden gehouden. Ook hier zijn er weer invloeden te over. Dat neemt niet weg dat Wave Machines toch een aardig alternatief biedt. Voor een traditionele bandopzet zijn er simpelweg teveel opties, dus de bandjes die de aandacht willen trekken, moeten minstens een eigenzinnige troef hebben, zoals bijvoorbeeld The Soundcarriers, Jape of Delays. Gelukkig blijkt Wave Machines zich daarvan bewust. De songs worden boven het gangbare uitgetild door speelse ritmes en tegendraadse lijntjes. Deze kunnen zowel worden verzorgd door een instrument als door lukrake bliepjes en synthetische geluidjes. Het zijn vooral de synth-elementen die Wave Machines, zoals de naam doet vermoeden, zijn karakter geven. Wave If You’re Really There heeft daardoor zeker zijn momenten, maar blijft toch enigszins flauwtjes. Het mist urgentie en de vocalen zijn erg anoniem. Wave Machines biedt onderhoudende indiesongs, maar zal weinig opzien baren.

Read more...

The Irrepressibles - Mirror Mirror

Hoewel Mirror Mirror een debuut betreft, maakten The Irrepressibles al de muziek voor de film The Forgotten Circus, dat begin dit jaar werd uitgebracht onder de naam From the Circus to the Sea. Niet alleen hadden die composities een perfecte kennismaking geweest met deze al zeven jaar oude groep, de titel en het thema van dat project licht stilistisch een tipje van de sluier op.

The Irrepressibles is hard op weg om de meest onderscheidende ervaring uit de Britse popmuziek te worden. Toch zou een bespreking van Mirror Mirror niet compleet zijn zonder te beginnen bij hun Welsche collegae Wild Beasts. Bovendien hadden ze ook zomaar een product kunnen zijn uit de theatrale, eclectische scene van Portland, met bands als Parenthetical Girls. The Irrepressibles noemen zich een ‘performance orchestra’. Ze zijn tien man sterk en staan onder leiding van vocalist Jamie McDermott, die qua androgyn geluid zeker aansluiting vindt bij Antony Hegarty. In lijn met hun ongeëvenaarde podia spektakels, luistert Mirror Mirror als een opera of theaterstuk. Het is groots, doch voldoende dynamisch en ingetogen in alle fantastische orkestraties. De plaat leidt regelmatig tot nagalmende cathartische momenten. Het laat zich raden dat de ontdekkingstocht voor de luisteraar minstens zo ingrijpend is als voor de bandleden. Dat de gebruikelijke emotieve thema’s worden aangesneden, waarin biografische elementen van voorman McDermott in zijn verwerkt, is snel vergeten. Deze rococobenadering van muziek is daarvoor te overdonderend. Zoals gezegd, beperkt zich dat niet tot de composities en begeesterde performance. The Irrepressibles hebben een weldadige live reputatie en zoeken telkens nieuwe, excentrieke samenwerkingen op met andere kunstvormen, waaronder film, dans en theater. Bovendien steken ze zich regelmatig in overdadige avant-garde kostuums en make-up. Dat, op zich, is niets nieuws, maar in combinatie met de modern klassieke muzikale pracht van deze popoverstijgende groep bereikt het nieuwe hoogtes.

Het mag een klein wonder heten dat hun melodrama niet eens ernstig vermoeid. Daardoor laat het vooral de ruimte aan genot in een muzikale wereld die het best zonder kaart kan worden betreden.

Read more...

Erin McKeown - Hundreds of Lions

Hundreds of Lions vond een thuis in het label van Ani DiFranco, Righteous Babe Records. Erin McKeown nam drie jaar om het album te krijgen zoals ze het hebben wilde. Gezien de rijkdom in de arrangementen en grote diversiteit een sferen en stijlen is deze tijd goed besteed. Hundreds of Lions opent met een orkestrale song. De licht dramatische en symfonische inslag van To a Hammer geeft het karakter van een musical ouverture. Desondanks niet onprettig, omdat de productie niet is overdreven. De sobere singer-songwriterballade You, Sailor staat daarmee in schril contrast. Over de gehele plaat vinden we klassieke invloeden terug, maar gelukkig ook een pittigere song als The Foxes. Het label catchy is daarbij zelfs niet ongepast. In dit alles toont Erin McKeown zich een sterk vocaliste. Haar muziek heeft hier en daar wel wat weg van Lonely Drifter Karen en Anni Rossi, maar vocaal topt Erin McKeown deze laatste. Dat maakt Hundreds of Lions voor het gros van het publiek ook een stuk makkelijker beluisterbaar. In de intelligente, spitsvondige songs is Erin bovendien constant op zoek naar harmonische experimentjes. Dat is nergens overdreven en maakt dat Hundreds of Lions comfortabel langs de lijn carnavaleske folk en pop noir heen en weer schuift met klassiek akoestische bouwblokken als constanten. Groots en klein tegelijk, Erin McKeown overtuigt gemakkelijk met haar fijne songs.

Read more...

Isbells - Isbells

Nog nauwelijks zijn we bekomen van de prachtige plaat van Bony King of Nowhere of de Belgen verbazen opnieuw. Isbells groeide van een pure singer-songwriter met het traditionele beeld van een man met een gitaar uit naar een modeste band. Gaëton Vandewoude, zoals de man in de wereldlijke werkelijkheid door het leven gaat, heeft een fluweelzacht en uiterst licht stemgeluid. Het is haast onvermijdelijk de vergelijking met Bon Iver te maken. Daarnaast doet de zwak lichtvoetige, akoestische percussie met subtiel gelaagde stemmen meer dan eens denken aan Fleet Foxes. Isbells is een plaat vol echte liedjes die het beste werk uit de folkpop van vorig jaar blijkt te combineren. Dat wil overigens niet zeggen dat onderscheid maken moeilijk is. Zowel americana als popinvloeden kleuren het geluid van Isbells op een andere wijze dan bij voornoemde bands. Isbells mist het tergende lamento van Bon Iver, maar ook de afwisselende opgetogenheid van Fleet Foxes. Daarentegen kent Isbells een etherische melancholie en een verheven droefenis. De songs zijn ontspannen en zeer sober ingevuld. Daardoor wordt zijn fijnzinnige stem nooit overstemd. De aangename balans in het ambigue sentiment blijft door de eenvoud bereikbaar en begrijpbaar. Voor wie de emoties van Bon Iver te donker waren en met Fleet Foxes de folky jaren ’70 te dichtbij kwamen, zal Isbells perfect zijn. Anderen zullen überhaupt weinig meer overtuiging nodig hebben.

Read more...

Soap & Skin - Lovetune for Vacuum

Soap & Skin werd enkele maanden geleden met veel lof als jonge nieuwkomer onthaald. Op dat moment wilde de plaat in mijn hoofd maar niet gedijen. Als liefhebber van artiesten met een frisse aanpak in muziek, kwam dit vreemd op mij over en ik besloot te wachten. Nu is het zover dat een nieuwe poging uitsluitsel moet geven. Is het terecht dat elders deze plaat soms al als beste van het jaar wordt gezien? Het eerste dat mij opvalt, is dat Lovetune for Vacuum ook een stuk zachter is dan het aanvankelijk aanvoelde. De agressiviteit en afstandelijkheid van enkele composities had, bij nader inzien, in het begin een afschrikwekkende werking.

Wanneer de luisteraar zich in de muziek verdiept, ontbloot zich een negentienjarige vrouw met rauwe randjes, die ook kwetsbaar is in haar nog groeiende muzikaliteit. Onder de brutaliteit van bepaalde nummers speelt zich namelijk verrassend weinig af. Zeker in de grof aangezette, luidere songs is de gitzwarte diepgang eigenlijk beperkt. Dit gebrek aan dynamiek vlakt enigszins af. Het is pas in het geheel van het album dat het verlorene wordt hervonden. Er kan een valse vergelijking met het debuut van Elbow worden gemaakt. Op Asleep in the Back toont de band twee gezichten; een herkenbaar popgeluid wisselt een vervreemdend, licht experimenteel geluid af. Soap & Skin kent op Lovetune for Vacuum een vergelijkbare afwisseling in sferen, maar blijft stilistisch dichter bij een late PJ Harvey. De momenten waarop noise, sampling en elektronica-effecten noodzakelijk worden geacht, lijken mindere songstructuren te verhullen. De composities die durven sober te blijven of verrassend klassiek aandoen, blijven daarvan gevrijwaard.

Zoals gezegd, is de spanning tussen deze twee gezichten de grote winst op het album. De Oostenrijkse Anja Plaschg heeft zeker een frisse kijk op popmuziek en weet daarbij relatief eenvoudige, klassieke pianopartijen effectief in te zetten. Ze heeft misschien niet de mooiste van stemmen, maar haar soms licht dissonante intonatie weet de aandacht goed vast te houden. De meeslepende donkerte blijft in zijn vijandige somberte echter regelmatig recalcitrant op afstand; een ongeduldige kreet om hulp.

Het album bevat diverse momenten waarop een heldere visie en schoonheid samenvloeien, maar blijft toch steken in interessante pretenties die verdere nuancering behoeven. Over het Franse Aaron, dat ook debuteerde met een onverwachtse fusie van stijlen, werd vergelijkbaar gesproken. Toch bezorgde hun plaat mij met grotere regelmaat kippenvel en een onbedwingbare hang naar meerdere luisterbeurten. Daarvoor moet je op Lovetune for Vacuum teveel tijd voor overbruggen. Dat de (brute) eenvoud en haar aangenaam imperfecte stem onbetwist bijzonder goede bouwstenen zijn, blijkt wel uit het venijnig sussende Spiracle, opgevolgd door de simpele lyriek van Mr. Gaunt PT 1000 en het scherpe contrast met Marche Funèbre. Het schept verwachtingen voor innovatieve uitwerkingen op nieuw werk. Na een moeizame kennismaking blijkt het dus de belofte van dit debuut te zijn dat terecht wordt geloofd.

Read more...

Nils Frahm - Wintermusik

Als dromen vangbaar zouden zijn, dan zouden ze kunnen klinken als de sprookjesachtige composities van Nils Frahm. Wintermusik is zijn eerste release en bevat slechts drie door pianopartijen geleide stukken. Eigenlijk waren die bedoeld als Kerstcadeau voor familie en vrienden. Erased Tapes besefte echter dat deze muziek onmiddellijk grote schare vrienden zou kunnen werven en daar mogen we het label dankbaar voor zijn. Nils Frahm is klassiek geschoold op de piano door Nahum Brodski die op zijn beurt student was van de laatste leerling van de grote meester Tsjaikovski. De sprookjesachtige werken van deze Rus leven in de muziek van Nils Frahm nog altijd voort. Het is echter duidelijk dat de tijd niet heeft stilgestaan. Beïnvloed door cinematografische en minimalistische muziek klinkt Wintermusik kernachtig, rijk en sober tegelijk. Nils heeft geluisterd naar het scala aan hedendaagse klanken en negeert de ontwikkelingen in de pop en folk daarbij niet. Labelgenoot Ólafur Arnalds is nooit ver weg, maar daarnaast liggen Peter Broderick en Dustin O’Halloran ook voor op de tong. Niet verwonderlijk dus dat Nils met deze laatste twee heeft samengewerkt. Anders dan de piano worden de schitterende, meeslepende melodieën gedragen door accordeon, orgel en hemels heldere klanken van de celesta. Heel zachtjes, haast ongemerkt nemen de emoties op Wintermusik de overhand. De enige manier om die magie te laten voortduren is telkens weer opnieuw te luisteren en de ogen te sluiten.

Read more...

Table - Songs You Can Sing

Met twee songs is Songs You Can Sing slechts een single, maar gezien de indrukwekkende schoonheid die deze twee nummers hebben, is het meer dan gepast daar een aantal woorden aan te verspijkeren. Table is een zeskoppige band uit Manchester onder leiding van singer-songwriter David O’Dowda. De link met Elbow is door de stad snel gemaakt, maar de orgelklanken die Songs You Can Sing inleiden, geven het nummer dergelijk sacraal karakter dat het recente Choir of Young Believers misschien passender is. In het nog altijd zeer contemplatieve en ingetogen tweede nummer Most is Elbow dichterbij. Toch is van echte pop- of rockinvloeden nauwelijks sprake. Het is eerder een singer-songwriterachtige aanpak van verschillende hedendaagse vormen van folk die de vocale pracht van Richard Walters met de rust van The White Birch en sober de klankqueesten van, bijvoorbeeld, Broadcast 2000 combineert. Houd deze band in de gaten!

Read more...

White Rabbits - It's Frightening

Ten tijde van hun debuut, Fort Nightly twee jaar terug, leek White Rabbits enigszins onder te sneeuwen door de lof voor band als Yeasayer en de daarop volgende albums van Vampire Weekend en het percussiezware The Dodos. Gezien het recente verleden was hun afkomst (Brooklyn) goed en met producer Chris Zane (o.a. Passion Pit, The Walkmen) hadden ze een sterke cocktail van ingrediënten. White Rabbits had echter t.o.v. Vampire Weekend en zeker The Dodos een uitgesproken voorliefde voor indiepop. Daarvan getuigt ook de tour met Kaiser Chiefs. Ze klonken en klinken een stukje steviger en puntiger dan deze bands. Die lijn zetten ze op It’s Frightening voort. Rockinvloeden zijn duidelijk deel van hun stijl. De keuze voor percussie is gehandhaafd, maar It’s Frightening blijkt een subtielere balans op te zoeken dan het brutale debuut. Chris Zane werd ingeruild voor Britt Daniel (Spoon). De songstructuren zijn wat meer opengewerkt, waardoor de ritmes aan catchiness winnen. De onderliggende wijds ruimtelijke lagen van toetsen geven de ritmische songs bovendien een lift. Het hele album kent een grotere spanningsboog waarin de spitsvondige, syncopatische melodielijnen goed uitkomen. Luister maar eens naar Lionesse. White Rabbits is geen band die je luistert voor de vooruitstrevendheid, maar weet effectief gebruik te maken van trends om een eigen en toegankelijk indiegeluid neer te zetten. Het huidige album It’s Frightening heeft daarmee veel te bieden.

Read more...

François & The Atlas Mountains - Plaine Inondable

François & The Atlas Mountains is een formatie van Franse singer-songwriter François en zijn band van muzikale vrienden, velen gemaakt na zijn verhuizing naar het Engelse Bristol. In die begeleidingsband vinden we namen terug als Rozi Plain en Rachael Dadd. Dat plaatst François & The Atlas Mountains direct stevig tussen folky popacts die graag op zuivere wijze musiceren, maar zeker niet als standaard folk klinken. Een vergelijkbare Frans-Engelse combinatie in de folk vonden we ook al bij de mooie plaat van Emily Loizeau. Muzikaal is de oversteek dus meer dan de moeite waard.

François is overigens bepaald geen nieuwe naam in de muziek. Er staan al enkele releases op zijn naam, maar pas nu met Plaine Inondable lijkt er voldoende organisatiekracht achter de plaat te zitten om grote groepen te bereiken. De improviserende experimenteerdrift van François wordt regelmatig geroemd, maar die noemer blijkt voor Plaine Inondable enigszins overtrokken. Het warm zinderende openingsnummer Friends doet denken aan de tijdloze pracht van Hope Sandoval’s laatste album. De lo-fi karakteristieken herinneren aan Peter & the Wolf, de sterk op folk geënte basis aan This Is the Kit. Daarbij mag natuurlijk opvallen dat geen van de genoemde namen zeer vergelijkbare of conventionele muziek maken. Dat gebeurt op Plaine Inondable ook niet. Grotendeels kabbelt het album op plezierige ritmes. Knisperende muzikale lagen wisselen elkaar af en de drukkende atmosfeer is eerder tropisch dan herfstig. Als geheel kent het een haast bezwerende cadans die in zware, mistige wolken om je heen blijft dansen. De songs behouden een zekere spontaniteit die ongetwijfeld voortkomt uit de wisselende combinaties van eigenzinnige muzikanten in The Atlas Mountains. Door de voornamelijk akoestische arrangementen en muzikaal ingezette koortjes blijft Plaine Inondable toegankelijk en klassiek klinken, terwijl de onconventionele songstructuren ook uitnodigen tot intensievere luisterbeurten. Wie daar de moeite voor neemt, ontdekt de ware schoonheid van deze plaat. Langzaam, maar onvermijdelijk nestelt Plaine Inondable zich in hoofd en hart.

Read more...

Sufjan Stevens - The BQE

Wat Philip Glass en Godfrey Reggio kunnen, kan Sufjan Stevens in zijn eentje. The BQE is een werk op commissie van de Brooklyn Academy of Music voor hun jubileum. Het onderwerp: de Brooklyn-Queens Expressway. Dit keer weer geen Amerikaanse staat voor Sufjan Stevens, maar niet meer dan een weg, hoewel een belangrijke verbinding voor ’s werelds meest aanlokkelijke stad.

We hebben Sufjan Stevens leren kennen als een begenadigd en enigmatisch muzikant met enkele verborgen gezichten. The BQE bestaat uit een film en een groot muziekstuk; twee delen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Niet alleen de muziek is van Sufjans hand, ook de film maakte hij zelf. Het kunstwerk dat hij fabriceerde kent een vergelijkbaar procedé als het drieluik van Glass en Reggio, maar is beduidend anders. De aanpak van Sufjan is niet zo gejaagd of afstandelijk als het voornoemde, minimalistische, werk kan zijn. In plaats daarvan nodigt het uit, het verwondert en omarmt de kijk-en-luisteraar. Afzonderlijk zouden beide werken misschien niet eens zo uitzonderlijk zijn, maar tezamen bestrijken ze een eigen niveau. Muziek en film zijn volledig complementair.

Het contrast in The BQE bevindt zich afzonderlijk in de film of de muziek. Natuurlijk wordt er nadrukkelijk gespeeld met dit samenspel der media. Er is veelvuldig op en naast de maat of specifieke klanken gemonteerd. Zoals de gelaagde ritmes in de muziek, kent ook de film eigen ritmes. Doordat Sufjan koos voor een zeer smal, maar breed beeld, waarin drie vensters naast elkaar staan, krijgt ook de film de hem kenmerkende gelaagdheid. Op diverse momenten minimaliseert of maximaliseert hij de mogelijkheden van deze drie vensters in de compositie van de beelden. Sufjans typerende vorm van psychedelica is nu ook zichtbaar. De muziek voelt grotendeels vertrouwd aan. Desondanks verrast hij even met een grove omslag naar elektronica. Eerst werkt dat confronterend, maar al gauw verwordt het tot muziek die leent van Air en St. Etienne. Natuurlijk maakte Stevens in het begin van zijn muzikale loopbaan ook al elektronisch werk, dus hij is bepaald geen beginner. Het valt op dat niet alleen de scheiding tussen beeld en geluid vervaagt, ook de scheiding tussen klassiek en de populaire genres draagt niet langer betekenis. Deze ontwikkeling is ook niet nieuw, luister bijvoorbeeld ook naar Lars Horntveths Kaleidoscopic, maar in Sufjans handen is de beleving totaal anders.

The BQE is zondermeer een bijzonder werk. Het blijft enigszins een excentriciteit, maar is tegelijkertijd zeker ook een prachtig kunstwerk. Ondanks de nieuwe vormen, blijft het idiosyncratische karakter van Sufjan Stevens’ werk bewaard, dus ook liefhebbers met minder artistieke moed zijn van harte uitgenodigd.

Read more...

Homelife - Exotic Interlude

Een beetje tegenwicht is altijd welkom. Aangezien er altijd verschillende platen zijn die perfect overeenkomen met het jaargetijde, is het ook heerlijk om een warme folkpopplaat als Exotic Interlude ernaast te leggen voor een knusse gloed dit najaar. Gezien de titel past het misschien beter als nazomer plaat, maar het zal bij de gemiddelde warmtebron met dimlicht niet misstaan. Sowieso maakt het prettig lome tempo het album uitermate geschikt voor een nachtelijke soundtrack.

Ondanks een bestaan van ruim een decennium is het niet vreemd als de naam Homelife niet direct een belletje doet rinkelen. Bij het horen van Exotic Interlude rijst wel de vraag waarom dat is. In al die jaren maakte Homelife vier albums en veranderde nog veel vaker van samenstelling. Op het hoogtepunt bevatte de band zelfs achttien leden. Dat staat in scherp contrast met de bescheiden opzet van twee bandleden nu. Die twee bandleden zijn toepasselijk genoeg wel de mannen die toen al aan de basis van de band stonden: Paddy Steer en Tony Burnside. In de opzet is het duo in ieder geval geslaagd, want het geluid kent een solide kern met herkenbare stijlkenmerken, die hun buitenbeetjes reputatie bevestigt. Hoewel een veelvoud aan klanken gebruikt wordt, is het merendeel van wat ten gehore wordt gebracht akoestisch tot stand gekomen. Afkomstig uit Manchester lijkt het huidige Homelife al het stedelijke te ontkennen. Toch is wel een typische Engels gevoel bewaard gebleven. Het is bepaald niet makkelijk hun geluid te vast te pinnen. Er zijn momenten dat Yo La Tengo niet ver weg lijkt en zelfs het idiosyncratische I Am Kloot lijkt mee te kijken. Dat laatste is misschien dan toch te danken aan de stad die ze delen. De kleine opzet, maakt echter dat Exotic Interlude vooral ook dichtbij folk blijft. Daarin drijft een typische Engelse vorm van tropische accenten rond met van die Hawaïaans klinkende glijders. Op de meest ontspannen, lyrische momenten is Exotic Interlude ook geschikt voor onder film, maar dan laat het plotseling weer een excentrieke en humoristische kant zien die zelf alle aandacht opeist.

Homelife heeft van Exotic Interlude een spitsvondig muzikaal album gemaakt dat zijn inspiratie op vreemde plaatsen heeft gevonden, hetgeen tot een eveneens bonte verzameling liefhebbers zal leiden.

Read more...

Ólöf Arnalds - Við Og Við

Lang niet iedereen zal mijn liefde voor de klanken van de Scandinavische talen delen, maar zeker in gezongen vorm klinkt het prachtig intrigerend. Ólöf Arnalds is een graag geziene muzikante in de IJslandse scene, waar ze al in diverse bands speelde en sinds 2003 toert met Múm. Oorspronkelijk is ze klassiek geschoold in zang en viool, maar haar eigen singer-songwriter project volgt een haast traditioneel folk stramien, waarvoor de sobere basis gelegd wordt in haar opmerkelijke stemgeluid en veelal een eenvoudige begeleiding. Haar debuut Við Og Við stamt al uit 2007, maar nu, aan de vooravond van de opvolger (Ókídóki), wordt de plaat ook hier uitgebracht. Net als voor de geplande opvolger werkte ze op deze plaat samen met Sigur Rós’ Kjartan Sveinsson. In haar muziek vinden we elementen terug uit pop en klassiek, waarmee het verschil tussen traditionele folk en een eenvoudig popliedje vervaagt. Við Og Við is een echte troubadourplaat, waarop enkele prachtige liedjes die het vanwege de taal vooral van hun scherpzinnige intonatie moeten hebben. Haar ijzige, heldere stem doet me enigszins denken aan Coco Rosie, terwijl de muziek enigszins richting de uitgeklede aanpak van het laatste album van The Tiny gaat. Vanwege de beeldschone eenvoud zijn ook de platen van Lisa o Piu en Jæ plezierige vergelijkingen. Het sfeertje op Við Og Við leent zich uitermate goed voor bevroren landschappen waarin schoonheid zich op ingetogen wijze verheft. Het roept aansprekende associaties op die onlosmakelijk verbonden lijken met de herkomst, zoals alleen Scandinaviërs dat schijnen te kunnen.

Read more...

William Fitzsimmons - The Sparrow and the Crow

Na de reissue van Goodnight in ons land volgt ook snel deze nieuwe plaat van singer-songwriter en, inmiddels al, gevierd indiesucces William Fitzsimmons. Een goed moment om eens te beoordelen of alle lof en aandacht ook terecht is.

Het eerste dat opvalt is de vocale gelijkenis met Sufjan Stevens. Ook Damien Rice lijkt niet ver weg. William Fitzsimmons is echter wars van het bombast en de eclecticisme waarvan deze twee singer-songwriters zich graag bedienen. Hij is ook geen tweede Chris Garneau, om de simpele reden dat William totaal geen vooruitstrevende neigingen toont in zijn muziek. Chris Garneau begon rustig met zijn debuut en eveneens de gelijkenis met Sufjan Stevens, maar imponeerde danig met opvolger El Radio. William mist dynamiek en komt wat gezapig over. Het zou niet terecht zijn om zijn muziek saai te noemen, maar het mist allemaal toch wat spanning. De twaalf songs van The Sparrow and the Crow zijn allen mooi vormgegeven en ingetogen uitgevoerd. De songs waaraan ook Priscilla Ahn haar schone vocalen leent, krijgen zeker een extra dimensie. Ten opzichte van de eerder genoemden singer-songwriters lijkt William op een wijze die americana aandoet een pad te kiezen dat zich beter thuis voelt bij de pop dan echte alternatievelingen. Daarom zijn er ook raakvlakken met bijvoorbeeld Aqualung, die ondanks zijn overwegend toegankelijke geluid nooit echt doorbrak. Dat William niet zo avontuurlijk is als al deze collegae en toch hele fijne songs schrijft, is vast de sleutel tot zijn huidige succes.

The Sparrow and the Crow kan gemakkelijk dienen als achtergrondmuziek op een ontspannen avondje onder vrienden. Er zullen weinig mensen zijn die zijn muziek niet te pruimen vinden. Aan de andere kant wordt hij, in mijn ogen, daar ook door begrensd. Hoe goed de liedjes ook in elkaar zitten, uiteindelijk komt het album nooit over een zeker gevoel van gemis heen, maar dat gebrek aan artisticiteit zal waarschijnlijk slechts een kleine groep storen.

Read more...

Audiotransparent - Chekhov Guns

In de aanloop naar de release van Chekhov Guns, het derde album van de Groningse band Audiotransparent, was regelmatig te lezen dat voor dit nieuwe werk nadrukkelijk was gekozen voor een nieuw indiepopgeluid. Dat stemde mij somber, omdat daarmee het vermoeden rees dat de band zijn ziel zou hebben verkocht en daarmee één van de meest originele en mooiste geluiden van de Nederlandse pop een voortijdig eind vond. Nu zou het tegengaan van verandering en ontwikkeling onzinnig zijn. Bovendien moet een band voorkomen in herhalingen te vallen. Dat doet Audiotransparent met Chekhov Guns dus zeker niet. Gelukkig blijven ze ook verre van een dertien in een dozijn indieband.

Er valt ook op dit album nog volop te luisteren naar die typerende Audiotransparent harmonieën en melodielijnen. Het zou alleen niet langer terecht zijn te spreken van een slow fidelity orchestra. Daarvoor is het geluid te uitgesproken dat van een band geworden. De opluchting is voelbaar, want in plaats van de verwachte dramatische omslag is eerder sprake van een fikse verschuiving. Vanaf dit moment van bewustwording staan de oren weer wagenwijd open voor genot. Het indiegeluid van Audiotransparent kenmerkt zich door klankexperiment. Een gedeelte daarvan vloeit over van hun eerdere werk, maar veel zoekt ook met klem vernieuwing op. Daarvoor heeft de band baat bij hun eigenzinnige beginjaren. Ook het feit dat, misschien afgezien van het Belgische Krakow, hun geluid weinig navolging kreeg, helpt. De schitterende, herkenbare stem van Bart Looman beleven we daarnaast op Chekhov Guns op volslagen andere manieren. De lichte americana-invloeden die het geluid van de band altijd al kleurden, zijn in beperkte mate nog steeds aanwezig. Gelukkig geldt dat ook voor elementen van strijkers die voorheen regelmatig op de voorgrond traden. Audiotransparent sleutelde, samen met producer Corno Zwetsloot, twee jaar lang in een volledig analoge studio om allerhande stukjes tot een plaat te smeden. Dat gold overigens niet alleen voor muzikale stukjes. Deze nieuwe plaat is het bewijs van verdiend succes.

Audiotransparent is op Chekhov Guns beduidend minder transparant, maar brandt nog altijd langzaam. Dat geldt ook voor de liefde die moet worden hervonden. Na het uitblijven van een teleurstelling is het huidige geluid van de band een kwestie van gewenning. Mijn gevoelens zijn bij beluistering van de plaat wisselend, maar uiteindelijk weet ieder nummer telkens te overtuigen. Het geheel laat desondanks niet meteen zo’n onuitwisbare indruk achter als het debuut en Nevland. Dat neemt niet weg dat Audiotransparent ook op Chekhov Guns ontzag inboezemt, maar het heeft langer nodig om te beklijven.

Read more...

Leona Naess - Thirteens

Soms is het fijn om op plaatjes terug te komen die eigenlijk alweer een tijdje in de winkel liggen. Thirteens, het vierde album van Leona Naess, is zo’n plaat en werd vorig jaar zonder al teveel aandacht uitgebracht. Hoewel de eponieme voorgaande plaat als een bevestiging van het gelouwerde debuut geldt, vond ik dat Leona op die plaat enigszins anoniem bleef. De liedjes wilden maar niet tot volle ontwikkeling komen. Daarom liet ik de huidige plaat ook lang liggen. Ten onrechte, want met Thirteens is de singer-songwriter in mijn ogen dan toch echt volwassen geworden.

Voorheen vond ze nog bescherming van de faam van stiefmoeder Diana Ross en haar relatie met Ryan Adams. Dat soort bescherming duurt niet eeuwig en inmiddels kan ze duidelijk op eigen benen staan. Het meer op folk geënte geluid van haar derde plaat is naar de achtergrond verdwenen om wederom plaats te maken voor uitgesproken pop. Daarin vinden we wel spanningsvelden met jazzy accenten en, ondanks dat Leona zeker niet het toonbeeld is van originaliteit, enkele bijzonder mooie vondsten in melodie en arrangementen. Haar vocalen doen mij soms een beetje denken aan Corinne Bailey Rae, maar soul is bij haar geen hoofdingrediënt. Op de zoete momenten dat een vergelijking met Katie Melua voor op de tong ligt, besef je gelijk dat Leona Naess muzikaal veel interessanter is. Bepaalde melodielijnen brengen mij onmiddellijk bij de fantastische, fantasierijke Mara Carlyle, maar qua oorspronkelijkheid en vocaal talent kan ze daar toch niet aan tippen. Het is dan ook een ander vaatje waaruit Leona tapt. Haar muziek voelt zich prettiger bij poppy buurvrouwen als Sarah Blasko, Sara Lov en A Girl Called Eddy. Dat is echter toch niet het minste gezelschap. Leona Naess’ Thirteens zal in menig platenkast niet misstaan en zou velen voor zich kunnen winnen en is daarbij beduidend minder cliché dan vele alternatieven.

Read more...

The Antlers - Hospice

Hospice, het tweede album van The Antlers uit Brooklyn, ontstaat. Het is niet gemakkelijk beter uit te drukken. De Prologue van het album ontstaat uit weinig meer dan schimmige klanken en vanaf dat moment lijkt het album zich te vormen vanuit één langgerekt gebaar. Daarbinnen gebeurt echter erg veel waarin de band een constante weemoedige schoonheid weet te bewaren die regelmatig alomvattend wijds uitwaaiert.

The Antlers hebben met Hospice een perfecte plaat gemaakt voor het isolement van de winter, of dat nu met beklemmende nevelen of met kraakheldere, ijzige uitzichten gepaard gaat. Toch vind ik de plaat niet ongenuanceerd somber, laat staan donker. De uitgestrekte klanken overspoelen de luisteraar moeiteloos, maar kennen vrijwel geen ongemakkelijkheid of dreiging. Dat neemt niet weg dat sommige songs wel een heel directe hartenkreet van verdriet lijken, maar tegelijkertijd zijn deze nooit van alle hoop ontdaan. Door het grootse gebaar gaat Hospice totaal voorbij aan Bon Iver’s For Emma, Forever Ago en volgt ook een onconventioneler pad. Van de vocalen van voorman Peter Silberman tot de subtiele koortjes hebben alle stemmen sacrale karakteristieken. Daarin sluiten de stedelingen zich aan bij de Noren van Choir of Young Believers. The Antlers spelen niet met melodrama en toch is een knipoog naar Antony & the Johnsons haast onvermijdelijk. Tegelijkertijd schuwt de band het bombast ook niet volledig. Daarin herkennen we Patrick Watson en Jeff Buckley, maar dan wel op intieme en ingetogen momenten. Tenslotte komt het geluid van de Antlers comfortabel uit bij stadse vormen van de freakfolk. Dat blijkt de werkelijke basis van hun ietwat etherische, doch ondermaanse muziek. Hun stadgenoten Grizzly Bear en Department of Eagles hebben er een muzikale zielsverwant bij. Hoedt je voor de vergissing dat deze opmerking betekent dat dit alles op elkaar lijkt, want dat is niet het geval.

Waarschijnlijk is The Antlers van alle genoemde namen nog wel de minst toegankelijke. Hun songstructuren gedragen zich meer dan eens als een klassieke suite en geven niet altijd onmiddellijk hun pracht bloot. De geluidsmuren die de band hier en daar opwerpt, zijn een verdedigingslinie die doorbroken moet worden om de klanken naar je hart te laten ontsnappen. Rust en een fijnzinnig stel oren zijn dan ook een vereiste. Indien dat aanwezig is, zou Hospice op den duur stevig kunnen wedijveren met alle overige, mooie albums in dit brede, hedendaagse genre.

Read more...

The Bony King of Nowhere - Alas My Love

De Gentse Bram Vanparys koos een schuilnaam die hem ingegeven werd door Radiohead. The Bony King of Nowhere is namelijk de ondertitel van de single There There van het album Hail to the Thief. Het zijn echter ook zeker de opvallende songs van de Belg zelf die ervoor zorgen dat de naam al geruime tijd in besloten kringen rondwaart. Lang zal die heimelijkheid niet voortduren.

Alas My Love is een hartverscheurend album met een lichte en een donkere zijde waarin meewarigheid altijd zegeviert. Dat leidt tot een donker lied als Maria en een zweverig sussend slaaplied als Losing Gravity, allen gezongen met een diepzinnig muzikaal gevoel. Het lichte timbre van zijn zachtzinnige tenor klinkt soms meer klaaglijk dan dromerig. Het doet in hoge uithalen denken aan een kruising van de stemmen van Scott Matthews en Chris James (Stateless). Het klaaglijke valt toe te schrijven aan een scheurende kraakje en de lichte aarzeling die Brams vocalen omlijsten. The Bony King of Nowhere mijdt het grote gebaar dat deel is van de muziek van voornoemde zangers. Zijn kracht schuilt in een brede visie op folk, waar de specifieke karakteristieken van zijn stem ook het best bij passen. Hij mist de kracht en weet dat zijn muziek dat niet nodig heeft. Tegelijk staat dit een bluesy jazznummer als Taxidream niet in de weg, maar hij schittert vooral in een song als There I Am. De breed uitwaaierende variëteit is met soepel oprekkende kleding beteugeld. Vanuit de knutselpop en freakfolk is het inmiddels gebruikelijk om allerlei klanken in je arrangementen te gebruiken. De manier waarop Bram Vanparys ermee speelt, kent ongelofelijke schoonheid. Zo af en toe dwalen in dezen mijn gedachten af naar het jonge, bijna overmoedige Yoñlu. De invulling van de songs op Alas My Love is echter transparant. Het zijn toch voornamelijk pure, akoestische middelen die de boventoon voeren en de songs hun verrassende klankkleuren geven. Gedurende de ontwikkeling van zijn geluid en voor de opnames kon Bram leunen op mentor Koen Gisen (o.a. An Pierlé). Deze muzikant, componist en producer begeeft zich vaker op de achtergrond dan de voorgrond en verricht daar kennelijk kleine wonderen. Bij The Bony King of Nowhere zijn ongeremde emotionele ontladingen voorkomen en is de plaat kraakhelder gebleven. Ook de eindmix van Jon Kelly (o.a. Kate Bush) heeft daaraan bijgedragen. Alas My Love blinkt uit in de volatiele dynamiek van zijn ingetogenheid.

Er wordt veel over de plaat geschreven, getuige ook deze woorden, maar een echt treffende vergelijking blijft voorlopig uit. Het bewaren van die eigenzinnigheid is een uiterst knap staaltje voor een plaat die liefhebbers van Fink tot Fleet Foxes zou kunnen aanspreken. Mede door de lo-fi feel en de korte duur van de afzonderlijke nummers blijft het album aanvoelen als een kleinood. Het is een bescheidenheid die een genie verhult die je eerder vermoedt dan volmondig erkent. Die tot stilte manende intimiteit maakt The Bony King of Nowhere zo indrukwekkend.

Read more...

Archive - Controlling Crowds Part IV

De afgelopen albums van het collectief Archive rondom Darius Keeler en Danny Griffiths waren allen ontegenzeggelijk overweldigend. Controlling Crowds was enkele maanden geleden het nieuwe hoofdstuk en alsof een bijna tachtig minuten durend opus nog niet voldoende was, wordt er met Part IV een hoofdstuk aan toegevoegd. Part IV kan als los album worden aangeschaft of samen met de eerdere drie delen van Controlling Crowds. De nieuwe plaat doet dan ook geenszins onder voor een volledig album.

Met de voorgaande drie albums (inclusief Controlling Crowds) vond Archive steeds meer een stabiel eigen gezicht dat met iedere release en tour nieuwe liefhebbers aan zich bond. Dat proces wordt met Part IV alleen maar voortgezet. Controlling Crowds vergrootte het contrast in de idiosyncratische songstructuren van accentuerende stijlen. Hoewel die aanpak minder subtiel is dan voorheen, leverde dat een album op dat je op onbewaakte momenten op een emotionele afgrond brengt. Part IV gaat ook weer voortvarend van start. De rol van rap, zoals Archive met Londinium in 1996 ooit begon, wint op alle delen van Controlling Crowds terrein. Gelukkig is het rap van de goede soort. Toch vergroot het ook de delen van de albums die minder melodische subtiliteit bevatten. Aanvankelijk lijkt Part IV zelfs de grote contrasten te schuwen en daarmee af te vlakken en minder dynamische rijkdom in zijn muzikale lagen te bevatten. Anderzijds is het ook mogelijk dat je na tachtig minuten gewoon zelf bent afgevlakt van het behoorlijk muzikaal geweld dat eraan vooraf ging. Een luistersessie van Archive is een mooie ervaring, maar beslist geen sinecure. Met The Empty Bottle hervindt Archive op Part IV toch weer de rust om je zintuigen op scherp te zetten en met enkele verrassingen te komen. De overgang van het etherische Come On Get High naar de typerende Londinium rap van Tought Conditioning is ijzersterk. Later hoor je een klassiek aandoende ballade als To The End en met het atypische Lunar Bend vindt Controlling Crowds als geheel een zacht bevredigend en comfortabeler eind dan met Funeral. Het echte eind is ingeruild voor perspectieven.

Part IV geeft Controlling Crowds een extra dimensie die zeker niet als overbodig kan worden bestempeld. Waarom het collectief er dan voor koos om de plaat in tweeën uit te brengen, in plaats van direct als dubbellaar, blijft onduidelijk. Het werkt in de hand dat de luisteraar op zoek gaat naar bestaansrecht en verschillen in een groot muziekstuk dat kennelijk als geheel moet worden behandeld. De volgende keer mag het van mij weer op de gebruikelijke wijze, hetgeen overigens niets afdoet aan de wederom opmerkelijke kwaliteiten van dit verlengde nieuwe Archive document.

Read more...

I am Kloot - B

Discussies over definities zijn extreem vermoeiend, dus de wellicht voor de hand liggende vraag of B als een opvolger of puur als een verzamelaar van b-sides en rarities moet worden behandeld, is met de titel direct beantwoord. Zeker is echter dat de band uit Manchester, die te eigenzinnig bleek om zich naar het keurslijf van een gloednieuw erkende stroming in de muziek (new acoustic movement) te voegen, met B een bijzonder fijne dubbellaar op de markt brengt. De combinatie van niet eerder uitgebracht werk met alternatieve versies van oud werk werkt erg goed. De verzameling omvat songs van 1999-2007 en ontloopt daarmee de wens voor opvolging. De afgelopen twee jaar heeft de band niets meer bijgedragen aan B. Door de samenstelling van de twee schijven lijkt het wel alsof je B twee nieuwe platen in één keer brengt. Ondanks die illusie kan dat alleen maar positief nieuws zijn, want na een stilte van vier jaar, opgevuld met een John Peel sessie en een live album, is B verfrissend te noemen. Aan de andere kant zijn niet alle herinterpretaties even goed als de originele versies en dus ook wel overbodig. Aangezien we inmiddels dus aan de derde I Am Kloot release bezig zijn die niet de echte opvolger van Gods and Monsters is, gaat het uitkijken naar een volledig verzorgde studioplaat met twijfel gepaard. Het ontbreken van songs uit 2008 en 2009 is vast een voorteken voor verse wegen die de band momenteel inslaat. Geruchten rondom een titel The Sky at Night doen in ieder geval de ronde en B maakt opnieuw hongerig.

Read more...

El Pino & the Volunteers - The Long-lost Art of Becoming Invisible

De bliksemopmars die volgde na de release van het debuut Molten City was waarschijnlijk meer dan El Pino & the Volunteers had durven hopen, vooral omdat de band eigenlijk slechts een zijproject was van de punkrockende voorman David Pino. Direct de last van de verwachting van een laureaat meedragen, valt niet iedereen even goed. Multi-instrumentalist Harm Goslink Kuiper koos daarom het ruime sop, een plaats voor toetsenist Job Roggeveen openlatend. Twee maanden voor de release stapt ook drummer Wouter de Waart op. De bij Excelsior niet weg te denken Jeroen Kleijn nam het slagwerk over.

Molten City toonde een indieband die het fijnste uit de alt. country naar boven wist te halen. Na drie jaar is El Pino & the Volunteers klaar voor een volgende stap en stort zich vol in het muzikale avontuur. Dat geeft schitterende resultaten. Voor de productie werd Nederlandse topproducer Reyn Ouwehand weer in de arm genomen. Reyn tekende pas nog voor de productie van Coparck’s nieuwe plaat. Het moet gezegd dat ten opzichte van het americana geluid van het debuut The Long-lost Art of Becoming Invisible opschuift naar een hecht indiepop geluid, zoals we dat ook van Coparck gewend zijn. Dat betekent gelukkig niet dat El Pino & the Volunteers aan eigenzinnigheid heeft ingeboet. Het kenmerkende warm melodische geluid van hun songs is helemaal terug, de vorm is alleen veel pluralistischer. Dat levert vele aangename verrassingen op. Om nog maar te zwijgen van de mooie gastrollen van zangeres Janne Schra (Room Eleven) en violist Sietse van Gorkom (Kyteman). Het rockende randje geeft het album bovendien een scherpzinnige urgentie. Daarnaast vallen mij de baslijnen op die soms stevig de aandacht grijpen, zoals in het openingsnummer Wake Up waar het me direct naar Air toe leidt. Dat laatste is overigens geen vergelijking die verder moet worden doorgetrokken. Aan de americanazijde van het spectrum doet El Pino me op de meest op ballades geënte momenten denken aan Aimee Mann, terwijl de experimentele inslag trekjes vertoont van Ghost Trucker. De tot mijn plezier nog altijd aanwezige meerstemmigheid draagt daar zeker aan bij.

Het blijkt eens en te meer dat de boeg omgooien voor een tweede album beter werkt dan moedwillig inzetten op het verlengen of overtreffen van een succesvol debuut. The Long-lost Art of Becoming Invisible is een zeer frisse tweede kennismaking met deze Rotterdamse indieband, die overdondert met zijn nieuw gevonden variëteit. De titel is dan ook een antipode van het effect.

Read more...

The Green Kingdom - Twig and Twine

De lezers die regelmatig Nieuwe Geluiden raadplegen, kennen mijn voorliefde voor het eigenzinnige Own Records label. Hierop verschijnt regelmatig muziek van onverwachte pracht. Het label kiest zelden de meest voor de hand liggende weg en weet zo een publiek te vinden voor echt alternatieve geluiden. Het atmosferische Twig and Twine heeft echter iets meer tijd nodig mijn hart te veroveren.

Grafisch designer en klankkunstenaar Michael Cottone, oftewel The Green Kingdom, is moedwillig op zoek gegaan naar de scheidslijn van pure soundscape en muzikale structuur. Dit interessante spanningsveld geeft Twig and Twine de ontspannen traagheid van uitgestrekte ambient met de licht verstorende elementen van elektrische, milde noise. Daarin blijven echter akoestisch aangezette melodielijnen bestaan. The Green Kingdom vraagt met nadruk om rust bij de luisteraar. Ongeduldigheid is geen gemoedstoestand om dit album te benaderen. De soundscapes zouden niet misstaan bij de transcendente meditatie die filmregisseur Tarkovski in zijn tergende cinematografische stijl herkende. Twig and Twine bestaat uit minimale bewegingen en kleine momenten van verwondering door gebruik van field recordings. Daardoor verwordt het zelf tot een soort metafoor voor gestructureerde muziek. Dat wil niet zeggen dat The Green Kingdom willekeurig is. Het roept herinneringen op aan Triosk zonder de jazzinvloeden.

Twig and Twine brandt langzaam. Het is dan ook niet gemakkelijk om de open, meditatieve staat die het album vraagt op te roepen. Na enige tijd op de klanken te concentreren, neemt de verbeelding het over en blijkt The Green Kingdom voldoende overtuigingskracht te bezitten.

Read more...

Taxi Taxi! - Still Standing at Your Back Door

Uit de hoge hoed van labelbaas Efterklang (Rumraket) komt ook dit debuut. Taxi Taxi! is de naam waaronder de jonge Stockholmse tweeling Johanna en Miriam Berhan optreden. Wetende dat het een tweeling betreft, verklaart ook gelijk de dubbele bandnaam Taxi Taxi! Hun muziek nodigt namelijk totaal niet uit tot dergelijke schreeuwerige uitroep. Dit debuut Still Standing at Your Back Door volgt op twee EP’s die het product waren van een muzikale passie die op vijftienjarige leeftijd op MySpace begon.

De sfeervolle, ingetogen op folk geïnspireerde muziek van Taxi Taxi! sluit niet in het bijzonder aan op Efterklang’s stijl. Het doet eerder denken aan de donkere en sombere klanken van Promise and the Monster, Green Pitch en aanverwante Scandinaviërs, hoewel niet alles op Still Standing at Your Back Door kommer en kwel is. Soms komt het tweetal opmerkelijk scherp en puntig uit de hoek. De tweeling schrijft zonder meer interessante nummers, waarbij de samenzang het meest kenmerkende element is. De dames zijn echter niet de meest getalenteerde vocalisten. De lijn tussen functionele onvastheid of wringende zuiverheid en oncomfortabel in gebreke blijven is soms flinterdun. De melodieën zijn met veel gevoel aan de plaat toevertrouwd, maar door de sobere instrumentale invulling komen de vocale pijnpunten ook bloot te liggen. Het titelnummer dat dienst doet als opening is zelfs aan de saaie kant. Desondanks laat dit debuut een overwegend positieve indruk achter. De momenten waarop emoties tastbaar worden geven de eenvoud een zekere onweerstaanbaarheid. Als de arrangementen rijker worden, blijkt de tweeling ook zelfverzekerder en toonvaster. Dat zijn de momenten waarop de plaat echt mooi wordt. Luister maar eens naar het contemplatieve While I Hold on to the Cliff en het relatief opgewekte Ripest Fruit. Daarmee levert Taxi Taxi! een belofte af voor de toekomst. Door de muzikale stal waar ze hun thuis vonden, liggen in ieder geval voldoende mogelijkheden voor groei open.

Read more...

Slaraffenland - We're on Your Side

We’re on Your Side is alweer het derde album van de experimentele band Slaraffenland uit Kopenhagen. Ondanks de hechte banden met Efterklang (de gelauwerde band die met name optreedt als labelbaas) wil het met Slaraffenland hier nog niet echt lukken. Vreemd, want We’re on Your Side klinkt op eerste gehoor toegankelijker dan de wat gedistantieerde, massieve sound van Efterklang.

De melodieën en structuren van de composities zijn redelijk open, waardoor ze goed te volgen zijn. De percussieve klanken van hun stijl passen goed bij populaire geluiden als van The Dodos en Vampire Weekend. Het verschil is echter dat bij Slaraffenland moeilijk te bepalen is bij welk genre ze de meeste aansluiting vinden. Folk staat zeker niet te ver van hun bed, maar lijkt ook niet de belangrijkste invloed, zoals bij voornoemde bands. Experiment staat daarentegen wel hoog in het vaandel. In dat experiment is pop altijd dichtbij en valt een liefde voor avant-gardistische elektronica te ontdekken zonder dat dergelijke technieken uitputtend worden gebruikt. We’re on Your Side wordt geroemd als Slaraffenland’s meest toegankelijke album, maar zal voor velen nog een brug te ver blijken. De muziek overspoelt je en wie nauwkeurig luistert, verliest zich al gauw in de grote complexiteit. Net als bij Efterklang mogen avonturiers met een voorliefde voor bands als Arcade Fire overigens best een poging wagen. Kakofonisch wordt We’re on Your Side gelukkig niet echt. Er blijven vele lagen van enorme schoonheid bestaan, die worden gedragen door secure instrumentbeheersing, zoals bijvoorbeeld een veelvoud aan blazers en begiftigde gitaarpartijen. In hun meest georkestreerde hoedanigheid lijkt de geest van Sufjan Stevens soms zelfs rond te waren. De energieke schoonheid van het album vermoeit op den duur wel. Tegelijkertijd blijft het onverminderd fascinerend en verleidelijk.

Binnenkort is Slaraffenland te bewonderen op State-X New Forms, niet voor niets een festival met een uiterst vooruitstrevende reputatie. De muziek van Slaraffenland zal niet gauw gemeengoed worden, maar de band schijnt indrukwekkende concerten te geven en met de kunstzinnige presentatie zit het ook wel goed. Niet alleen het artwork van Cody Hudson (Struggle Inc.) is daar getuige van, ook maakt videokunstenaar Vincent Moon een groot video project rondom de release van We’re on Your Side. Reken daarbij de steun van het bekende Efterklang en er zit misschien nog wel een kans op een groter publiek in. Het is deze Denen van harte gegund.

Read more...

Mazgani - Ladies & Gentlemen, Introducing...

De afkomst van Mazgani laat zich moeilijk raden. Het is dan ook de eerste keer dat ik een album van een Iraanse Portugees hoor en dan vervolgens tot de conclusie moet komen dat hij vooral Amerikaans klinkt. De americana-invloeden zijn niet weg te denken uit zijn songschrijverschap. In eigen land is hij al een waar indiesucces en inmiddels warmt ook de rest van de wereld langzaam maar zeker op voor zijn songs. Ladies & Gentlemen, Introducing… betreft ook eigenlijk een compilatie van zijn debuutplaat en de songs van zijn EP Tell The People, waarin hij een iets puntiger geluid opzoekt. Één van de hoofdingrediënten voor zijn songs is zeker de blues. Het huidige album opent met een krachtige, bluesy gospelsong, hetgeen overigens niet zozeer model staat voor wat daarop volgt. De americanabalads hebben vaak een rockend randje, waarin zijn aansprekende stem goed tot zijn recht komt. Het fijne die stem is dat die zowel door kan gaan voor een lichte rockstem als een intense, sonore balladeer. Dat past uitermate sterk bij de stijl die Mazgani zich eigen maakte. Voor die stijl kan de vergelijking met bijvoorbeeld Smog, 16 Horsepower, Bob Dylan en Cherry Ghost opgezocht worden. De liefhebbers van een eigenzinnige vorm van traditionele americana kunnen hun hart ophalen. Mazgani is zeker een grote verrassing uit onverwachte hoek.

Read more...

Heidi Happy - Flowers, Birds and Home

In Zwitserland geniet men al een aantal jaar van deze begiftigde singer-songwriter, maar voor mij is Flowers, Birds and Home een verrassende introductie. De naam Heidi Happy doet de radertjes der associatie in rap tempo draaien, maar slechts weinig van die associaties zijn terecht. Hoewel gebruik maken van het stereotypische Alpenbeeld voor een internationale carrière natuurlijk bijzonder slim is, brengt Flowers, Birds and Home ons geen uitgesproken vrolijke collectie zonnige zorgeloosheid, noch niemendallerige deuntjes.

Niet dat Heidi Happy droef gestemd is. Haar songs zijn eerder dromerig, terwijl haar vocale interpretatie helder en direct is. Dat geldt overigens ook voor de instrumentale invulling. Ondanks dat Heidi Happy zich comfortabel in het popgenre nestelt, hinkt de basis met één been op klassiek en het andere op jazz. Dat levert een spannende combinatie van muzikale structuren op. Bovendien grijpt de Zwitserse niet naar allerhande opsieringen. Daardoor worden de songs nooit te complex of ongrijpbaar. Ze smeedt uit eenvoudige middelen betoverende liedjes met zwijmelende, intieme momenten. Waar het instrumentarium uitgebreid wordt, gebeurt dat op eerlijke, veelal klassiek akoestische wijze, hetgeen bijdraagt aan het oprechte karakter. Dat Heidi Happy, oftewel Priska Zemp, muzikale subtiliteit zo goed verstaat, komt vast door de uiterst muzikale familie waarin ze geboren werd. Dat ze dit talent niet alleen weet te vertalen naar kwalitatieve pop, liet ze zien door haar prachtige vocalen te lenen aan het Zwitserse nummer één album Touch Yello van elektropioniers Yello. Dit bevestigt het beeld van een muzikante die het ook internationaal ver moet kunnen schoppen.

Zonder verder sprake is van muzikaal verwantschap moet ik denken aan de Oostenrijkse Clara Luzia, van wie wij hier ook veel te weinig horen. Laat dat met Heidi Happy en het sfeervolle Flowers, Birds and Home niet gebeuren. Er mag van zonnige zorgeloosheid of dramatische berglandschappen weinig terug te horen zijn, hetgeen overblijft kent een pure schittering die niet makkelijk te overtreffen is.

Read more...

Nancy Elizabeth - Wrought Iron

Nancy Elizabeth’s debuutplaat, Battle and Victory, liftte indertijd mee op een golf van veelgeprezen folkplaten. Opvolger Wrought Iron moet het op eigen kracht doen en trekt tot op heden slechts beperkt de aandacht. Nu was ik ook van mening dat alle lof voor Battle and Victory wellicht ietwat voorbarig was. De alternatieve freakfolk was niet van de subtielste soort en leek zich als een bijna ongelimiteerde uitlaatklep van haar multi-instrumentale talenten te gedragen. Aan de andere kant leverde dat wel een zeer rake plaat op met een zeer herkenbare, strijdbare sfeer.

Wrought Iron laat nu duidelijk muzikale groei horen. Nancy komt er op tijd achter dat ze alle kunstgrepen op Battle and Victory helemaal niet in die mate nodig heeft. De strijdlustigheid heeft plaats gemaakt voor het rustig schrijven en zingen van echte liedjes. De toonzetting en het instrumentarium, dat nu ruimhartig op piano leunt, maken het geluid toegankelijker, maar wel minder direct. Waar Battle and Victory de plaat was van ontdekkingen en verwondering, is Wrought Iron een plaat van bezinning die je wat tijd moet gunnen. De intieme sfeer, waar Nancy zich eerder al moeiteloos van bediende, is hier in nog sterkere zin aanwezig. Door het uitkleden van het instrumentarium komt haar melancholische, zacht heldere stemgeluid beter tot zijn recht en voelen de composities natuurlijker aan. Het lag zeker niet in de lijn der verwachtingen dat ze met dergelijk sobere plaat op de proppen zou komen, maar het doet wonderen voor haar songschrijverschap.

Wrought Iron mag dan niet weer een idiosyncratisch mysterie herbergen, het is wel de plaat die laat zien dat Nancy haar talent kan beteugelen. Laat dit album op je inwerken en het zal blijken dat het muzikaal een lange adem heeft.

Read more...

Raz O'Hara and the Odd Orchestra - II

De intro van dit tweede album van het duo Raz O’Hara (Patrick Rasmussen) en Oliver Doerell laat er geen twijfel over bestaan: II is duidelijk geen herhalingsoefening. Er is een krachtige, donkere ondertoon in aanwezig die het gehele album doorloopt. Raz O’Hara and the Odd Orchestra, zoals het duo door het leven gaat, staat nog altijd garant voor zeer rijke en experimentele elektropop. Daarbij schuwen ze de klassieke popcompositie niet, noch gaan ze invloeden uit modern klassiek, jazz of folk uit de weg. De mellow melancholie van het eponieme debuut is weggeëbd om voor dieper liggende lijnen plaats te maken. Er heerst een opmerkzame sfeer die zowel uiterst donker als hoopvol kan klinken. II lijkt de organische structuren van de wereld op impressionistische wijze te willen vatten en werkt uitstekend als een intieme koptelefoonplaat. De rustige ritmes en sussende lyriek in Patrick’s stem werken urgent in op het gemoed. II klinkt avontuurlijker dan de eenvoudige opzet van het debuut en prikkelt daarmee de nieuwsgierigheid. Het levert een nog veel spannender album op, hetgeen wel ten koste gaat van de toegankelijkheid. De veeleisende muziekliefhebber wordt daar juist gelukkig van. De uitgesponnen muzikale lijnen zijn uitbundiger, de kalmte van de cadans is misleidend. Raz O’Hara and the Odd Orchestra balanceren met II constant op de grens van overweldigende ontroering, maar waken ervoor die te overschrijden. Daardoor raakt de luisteraar verstrikt in een web zwanger van emoties dat slechts bijdraagt aan schoonheid van de plaat.

Read more...

On Fillmore - Extended Vacation

Degenen die het plezier hadden de afgelopen drie albums van On Fillmore te horen, verwachten wellicht een soort experimentele postrock. Hetgeen te horen is op deze vierde plaat, Extended Vacation, is dat zeker niet. Gelukkig is het ook geenszins minder avontuurlijk. Vanaf de eerste seconden worden de trommelvliezen geprikkeld door soundscapeachtige composities opgebouwd uit mysterieuze klanken, maar met aangename, ontspannen jazzy ritmes van de contrabas. Dat die aanlokkelijke groove zo goed bewaard blijft, is goed te verklaren. On Fillmore is namelijk een duo dat bestaat uit bassist Darin Gray en Wilco drummer Glenn Kotche. Het enigmatische instrumentale album luistert als een goede soundtrack, alleen wordt nooit duidelijk waarvan precies. Het valt te typeren als een combinatie van getalenteerde excentriekelingen als Pram, Psapp, Jon Brion, Benoît Pioulard en Triosk. Waarschijnlijk schudt dit de liefhebbers direct wakker en dat is volledig terecht. Muziek klinkt zelden intrigerender dan de licht repetitieve patronen op Extended Vacation. Het is een wonderlijke tocht door een onbeschrijflijk labyrint dat geen moment verveelt, ondanks het gebrek aan acute spanning. Hoewel On Fillmore duidelijk gedreven wordt door experiment, zoeken de heren nooit een harde confrontatie op. Dat zorgt ervoor dat hun muziek ook luisteraars van terughoudende aard over de drempel kan trekken. Extended Vacation is een knappe plaat van een ietwat bevreemdend duo.

Read more...

Kartasan - Another Profile

Dit Belgische debuut op ons zo geliefde Excelsior label is even onverwacht als Klein. Kartasan is het resultaat van een productieve sabbatical van zanger, pianist en componist Jan Vandecasteele. Nadat Jan een demo, die hij samen met Barber Marquez opnam, liet horen aan Simon en Frederik Segers en Matthias Debusschere ontstond de basis voor de groep Kartasan. Jan en Frederik schreven de arrangementen en met de band werkten ze de nummers af voor een eerste album. Tijdens de eerste concerten bleek al dat hun begeestering constant meer publiek trok. Jan Vandecasteele blijkt de gave te bezitten om eigenzinnige moderne klassiekers te schrijven. Debuutalbum Another Profile staat vol met muziek die je onbewust al jarenlang mist. De fundamenten van klassiek songschrijverschap van grote delen van de twintigste eeuw werden gebruikt om songs te maken die onmiddellijk bekend en plezierig klinken, terwijl ze tegelijkertijd meer doen dan consolideren. Ouderwets is het op geen enkel moment, maar nostalgici komen oren tekort. Jan is gezegend met een ongelofelijk mooie, buigbare stem en heeft fijne timing. Hij is onmiskenbaar een geboren poptroubadour en weet random elementen uit de soul, funk en jazzgeschiedenis voor zijn eigen composities te laten werken. De songs hebben soms zelfs een cinematografisch karakter. De HUMO maakte een vergelijking met Madrugada en hoewel dit lang niet altijd opgaat, komt de inborst in diverse opzichten goed overeen. Another Profile kent een geweldige, uitnodigende en tijdloze sfeer en geeft een zeer pure, muzikale ziel bloot. Hulde voor deze bijzonder aanstekelijke, jongvolwassen plaat.

Read more...

Editors - In this Light and on this Evening

Ook ik zal eraan moeten geloven. De donkere Britse postpunk poprockers Editors hebben hun derde plaat uitgebracht. Met hun knallende debuutplaat The Back Room en het logische, knappe vervolg An End Has a Start veroverden ze in rap tempo de wereld.

Uit die voorgaande albums en vele indrukwekkende live optredens bleek al het enorme talent en de ongelofelijke kracht van de band. Toch besloten de mannen het voor hun derde plaat over een andere boeg te gooien. Goed, de basisingrediënten, zoals die magistrale stem van Tom Smith, en het genre bleven hetzelfde, maar de klankkleur maakte een radicale verandering door. Waar voorheen een hoofdrol was weggelegd voor zware gitaren, eisen nu synthesizers de aandacht op. Hoewel de composities er niet lichter op geworden zijn, komen deze synthesizers voor een groot gedeelte lichtvoetiger over dan de venijnig scheurende gitaren. Ook lijkt het geluid nu percusiever te klinken. Dat is goed nieuws voor een eventueel avondje uit, maar klinkt toch wat kil in vergelijking met de puur menselijke overredingskracht van hiervoor. Uitzonderingen daarop zijn is de aangrijpende warmte van You Don’t Know Love, The Boxer en Walk the Fleet Road.

Over smaak valt eindeloos te twisten. Editors geeft daar weinig reden toe. Voor- en tegenstanders zullen allen moeten erkennen dat de omslag een zeer overtuigende herdefiniëring van hun stijl is. Bovendien effent het de weg voor een uitgesprokener eigen repertoire. Het strijdbare Editors anno 2009 is minder meeslepend, maar In this Light and on this Evening zal een verdere opmars geen moment in de weg staan.

Read more...

Klein - A Devil's Bargain

Het leven van een recensent is mooi als je op één avond twee grootse platen mag recenseren. Het Nederlandse gezelschap Klein debuteert met A Devil’s Bargain dat een werkelijk prachtige collectie jazzy popsongs bevat. De timing van de release had niet beter kunnen zijn, want Klein ademt de warmte van een gloedvolle herfstdag. De kern van de groep bestaat uit singer-songwriter Roel Kleintjens en zangeres Merel Wijnberg. Daaraan is inmiddels gitarist Eric Leenes als vast bandlid toegevoegd. De liedjes hebben aandacht voor de diepe emoties van soul en de lichtvoetigheid van pop. Toch blijft de jazz Kleins meest opvallende stijlkenmerk. Even opvallend, maar minder consistent aanwezig, is de interesse voor triphop. Dat geeft de ruimte aan van die fijne vibrato orgelklanken en donkere ritmes. Het zou wat simplistisch zijn om de labels jazz en triphop op Klein te plakken en daarbij net te doen alsof er niet meer gebeurt. Klein doet dat zelf ook niet. De sensitieve arrangementen en de schitterende zangstem van Merel brengen alles van klassieke jazz tot het schier perfecte popliedje met verve. De ingetogenheid van A Devil’s Bargain siert door het behoud van de mooie combinatie van diepe lagen en onbezorgdheid, waarbij er voortdurend een pure, genietbare, ontspannen sfeer heerst. Constant weet Klein dat onbeschrijfelijke gevoel van geborgenheid op te roepen dat goede muziek soms kan hebben. Dat zal bij het grotere publiek op de aanstaande editie van Noorderslag vast niet onbemerkt blijven. Het zoekt de spanning niet op, maar A Devil’s Bargain is dit jaar onbetwist één van de fijnste debuten van eigen bodem.

Read more...

Dez Mona - Hilfe Kommt

De Belgische meesters van het melodrama zijn er weer met hun nieuwe plaat: Hilfe Kommt. Het debuut dat voor Moments of Dejection or Despondency kwam heb ik in de afgelopen jaren nog altijd niet gehoord, maar dit album dat ons land als onverwachte vloedgolf overspoelde, laat nog altijd geprononceerde sporen na. Zo plots als deze verrassing, zo relatief rustig verliep de release van opvolger Hilfe Kommt.

De band is zich onverminderd blijven ontwikkelen. Daardoor klinkt de huidige plaat bij eerste beluistering minder direct of alarmerend dan zijn voorganger. Dez Mona maakt nog altijd muziek die meer speelt op gevoel dan op perfectie. Een aantal van de grootse muzikale artiesten ter wereld ging hen daarin voor. Hilfe Kommt doet wat dat betreft wel een beetje water bij de wijn. Deze aanlenging is noodzakelijk om ruimte te maken voor diepe muzikale gelaagdheid. De arrangementen op Hilfe Kommt verlopen meer getrapt dan het explosief intieme Moments of Dejection or Despondency. Dez Mona heeft gekozen voor een subtielere aanpak en dat gaat je op den duur niet in de koude kleren zitten. Hilfe Kommt is niet zo overdonderend, maar toont zich een gewiekste, sluwe jager die de tijd neemt om slachtoffers te maken. Daarin is het album, geen nummer uitgezonderd, altijd succesvol. Een ander verschil is dat dit album niet zozeer de verbreding in genres opzoekt, maar bewust teruggrijpt naar de soulvolle jazzy basis die het nostalgische sentiment van de band tekent. Van daaruit bouwt Dez Mona een zeer solide geluid op waarin telkens weer die enigmatische, excentrieke stem van Gregory Frateur een hoofdrol krijgt naast weldoordachte orkestraties. In dit alles blijft de geliefde typering rondom Nina Simone en Antony and the Johnsons de Belgen treffend sieren.

Het is vanzelfsprekend dat een band als Dez Mona niet voor de weg van sensatie kiest om hun succes te vergroten. In plaats daarvan gaan ze de uitdaging van muzikale groei aan en komen er nog groter uit. Hilfe Kommt loopt echter niet met die kwaliteiten te koop. Ga ervoor zitten, neem er een goed glas bij en de dubbele beneveling zal je niet onberoerd laten.

Read more...

Marlon Penn - Independence?

Een muzikaal manifest schrijven bij de release van je plaat is vragen om moeilijkheden. Met hun declaration of ‘Independence?’ begeeft het Groningse Marlon Penn (singer-songwriter Marlon Penninkhof) zich dan ook op glad ijs. Immers op deze manier worden de eigen fouten goedgepraat en lijkt het commentaar van de critici buiten spel gezet. Hoewel de boodschap voor pure muziek, zonder samples, welgemeend en goed wordt ontvangen, is het opschrijven ervan een inschattingsfout. Marlon Penn heeft dit namelijk helemaal niet nodig, maar legt zo wel de lat onnodig hoog.

Bij opening van het album bekruipt me dan ook even een moeizaam gevoel. Het is niet het meest verwelkomende nummer dat de poort openzet naar Independence? Het zet echter wel de toon. Er volgen namelijk twee hele mooie, ingetogen songs die nauwelijks te rijmen zijn met de punk- en funkbeats die deze aan beide kanten omsluiten. Op deze wijze ontvouwt zich het hele album, dat door die harde afwisselingen het gevoel oproept geen duidelijk doel te hebben. Zodra dit gevoel zich aan de luisteraar openbaart, wordt ook gelijk duidelijk dat dit nu juist het punt is. De band rondom de Marlon Penninkhof maakt van zoveel mogelijk vrijheid gebruik. Daarin past een ongelofelijke diversiteit aan stijlen. Enkele kanttekeningen mogen daarbij wel worden geplaatst. Lang niet iedere song lijkt even volgroeid. Dat geldt zowel voor de beheersing van de stijl als de compositie die soms het schetsmatige maar net ontgroeit. Vocaal is het ook duidelijk dat het zwaardere, rockende werk meer vraagt dan voorhanden is. Ook deze inschattingsfoutjes vergeef je de band bij het volgende tot stilte manende liedje geheid. Bovendien is het goed voorstelbaar dat iemand met een zwak voor andere genres dan ikzelf deze rollen eerder zou omkeren.

Toch blijkt Independence? uiteindelijk als geheel niet alle invloeden een overtuigende plaats te geven. Daarnaast had de productie hier en daar minder dof en gebalanceerder mogen zijn. De woorden van het kleine manifest in ogenschouw nemende, is er toch knap werk verzet. Het is voorlopig vooral de moed die moet worden beloond. Na wat rijping ben ik ervan overtuigd dat de eclectiek van dit genre-experiment zich kan ontwikkelen tot een charismatische stijl.

Read more...

Why? - Eskimo Snow

Het was na de ontbinding van het hiphop georiënteerde cLOUDDEAD dat Yoni Wolf als singer-songwriter verder ging onder de naam Why? Hij bleef niet lang alleen en debuteerde met een EP inclusief band. Dit pad volgde hij nog twee albums lang en naar verluidt is Eskimo Snow het eerste album waarop hiphop eigenlijk geen rol meer speelt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit het eerste album is van Why? dat mijn CD-kast vindt.

Over de jaren is Yoni Wolf geëvolueerd tot een begiftigd singer-songwriter en weet met band een scherpe en uiterst creatieve indiepopstijl neer te zetten. Zijn stem bevat voldoende puntigheid, maar weet ook melodisch zeer te boeien. Yoni’s timbre doet me denken aan een kruising van de vocalen van Hope of the States en I Am Kloot. Die bands zijn overigens een uitstekende typering van de hoek waarin Why? zich nu bevindt. Daar kunnen de eveneens Britse De Rosa en My Latest Novel aan worden toegevoegd. Een aantal kenmerken hebben deze bands overwegend gemeen. De krachtige, verhalende vocalen en volle drums maken dat het geluid net iets confronterender klinkt dan het doorgaans wat lyrische indiepopgeluid. Dat moet echter geenszins met rock worden verward, het is eerder opgepompte indiepop. Daarbij wordt met veel akoestische elementen gewerkt, zelfs in de details. Een droge, neutrale, maar ruimtelijke productie voegt een perfecte afwerking toe.

Eskimo Snow is een prettig album dat zich ontpopt tot een ontspannen luisterervaring. Daarbinnen wordt hartstochtelijk gemusiceerd en zijn mooi heldere melodieën met een zware ondertoon het devies. Het is gissen naar de hiphop jaren van Yoni Wolf, maar Eskimo Snow klinkt alsof hij zijn roeping heeft gevonden. Daar plukken wij de vruchten van.

Read more...

Afterwards, van Gilles Bourdos

Afterwards is de kundige verfilming van bestseller van Guillaume Musso. Het zwaarwichtige thema van het accepteren van de dood wordt ingetogen in beeld gebracht. Een ietwat sentimentele, maar fijne rol van Romain Duris als de protagonist Nathan draagt het verhaal op handen. Daarbij steekt de onderhoudende rol van John Malkovich als de mysterieuze Dr. Kay enigszins vlak af. Advocaat Nathan wordt geconfronteerd met Dr. Kay’s gave om te kunnen voorspellen wie op korte termijn de dood vindt. Dit magisch realistische gegeven wordt voldoende agnostisch in beeld gebracht om een constant een reële spanning vast te houden, die slechts bij vlagen zijn in kabbelende dynamiek emotioneel wordt opgeschrikt. Gilles Bourdos beheerst de kunst van dosering; zowel in informatie als visuele confrontatie. Desondanks kan de kijker zich niet ontrekken aan enkele momenten van belerend moralisme. Op die momenten is het de enscenering en het aangrijpende gegeven dat de film redt. Bovendien is de film zonder uitzondering op prachtige locaties geschoten, hetgeen samen met het trage ritme de vertelstructuur schitterend complementeert. De film toont gedurende de hele looptijd het proces dat bij Nathan naar een moment van inkeer toewerkt. Pas op het moment dat Nathan zijn mogelijke dood accepteert en Dr. Kay begint te geloven en vertrouwen, volgt een echte plotwending.

Read more...

Hope Sandoval & The Warm Inventions - Through the Devil Softly

Na Mazzy Star kwam zangeres Hope Sandoval samen met The Warm Inventions (Colm O’Ciosoig van My Bloody Valentine) op de proppen met het treffende Bavarian Fruit Bread. Inmiddels is dat ook weer acht jaar terug, maar op Through the Devil Softly lijkt er nauwelijks tijd te zijn verstreken. Voor de heerlijk lome songs met een gedistingeerde, tijdloze jazzy inslag maakt dat gelukkig niets uit.

Nachtvlinder Hope (zonder negatieve connotaties) maakt met Through the Devil Slowly wederom een prachtig album. Op een excentrische manier doet het mij af en toe denken aan Tara Jane O’Neil en zelfs een getemperde Howling Bells, hetgeen vooral duidelijk is in het zinderende Trouble. Nu eens lijzig, dan weer in mysterieuze flarden van dromen gehuld of zacht en comfortabel sussend als een lullaby. Haar stem en de complementerende begeleiding worden gevoed door een vleugje classicistische romantiek. Een mooie cellopartij, mondharmonica of ingetogen, speels getokkel vallen allemaal als gegoten op hun plaats. The Warm Inventions is een zeer toepasselijke naam voor de plezierig aanwezige arrangementen van de begeleidingsband. Hope’s stem glijdt daarover kenmerkend vanuit dissonantie naar krachtige harmonie. Hier en daar krijgen de songs een voorzichtige americanaversiering. Het album golft continu op een gitzwarte zee in de stilte voor een tropische storm. De zwaarte van de verwachting hangt in de lucht en hypnotiseert de luisteraar. Zelfs het monotone Fall Aside schittert desolaat. Through the Devil Softly is een fijnzinnige collectie popparels van hoorbaar doorgewinterde muzikanten.

Read more...

Broadcast and The Focus Group - Investigate Witch Cults of the Radio Age

We hebben het een aantal jaar zonder de experimentele, psychedelische elektronica van het idiosyncratische Broadcast uit Manchester moeten stellen. Investigate Witch Cults of the Radio Age is een samenwerkingsproject met The Focus Group, ofwel Julian House en Jim Jupp. Julian House is bepaald geen vreemde voor het duo Broadcast, want deze designer, muzikant en labelbaas zat ook achter Broadcast’s album artwork van de afgelopen jaren.

Met maar liefst 23 nummers blijkt wel dat Broadcast de nodige inspiratie had opgespaard en die bij The Focus Group vruchtbare grond vond. Zoveel nummertjes als er zijn, zo snel wordt er op het album doorheen gegaan. Vandaar dat Investigate Witch Cults of the Radio Age een mini-album wordt genoemd, ondanks een respectabele looptijd. Doordat beide groepen de elektronische psychedelica vanaf de jaren ’60 als inspiratiebron gebruiken, vullen ze elkaar naadloos aan. Er zijn echter meer niemendalletjes en instrumentale intermezzo’s te vinden dan we gewend zijn van het gemiddelde Broadcast album. Er lijkt ook meer gezocht te zijn naar lijnen, ritmes en vooral sferen dan het potentiële popliedje dat daarin verborgen zit. Dat laatste is juist de kunst die van Broadcast zo’n fijne band maakt. Dat neemt niet weg dat er veel van hun stijl bewaard is gebleven. Het is alleen net alsof het vanaf een andere invalshoek wordt benaderd. Daarin spelen vooral wat andere klankpaletten op, zoals een steels rockritme dat om de hoek komt kijken. Ook lijkt de invloed van The Focus Group van een relatief donkere en soms sacraal klassiek aandoende aard.

Er is dus veel te ontdekken op het album en het pijnlijke wachten op een echte opvolger van Tender Buttons wordt flink verzacht. Een gemis zijn toch die heerlijke nevelige songs van Broadcast. Degenen die daar behoefte aan hebben, doen er misschien verstandig aan voorlopig het album van Seeland aan te schaffen.

Read more...

Ólafur Arnalds - Found Songs

Ólafur Arnalds is een jonge IJslandse componist en muzikant. Hij was pas 21 jaar toen hij de wereld opschudde met zijn indrukwekkende debuut Eulogy for Evolution. Hij speelde voor een uitverkochte Barbican Hall in Londen en opende voor de Europese tour van het grote Sigur Rós, voor wie hij geenszins onderdoet. Bovendien vormt hij de helft van het experimentele elektronica duo Kiasmos. Het moge duidelijk zijn dat Ólafur Arnalds niet alleen een groot musicus is, maar daarnaast ambities heeft.

Ook Found Songs is daar het bewijs van. Het maken van de composities en ruwe opnames van dit kleine album kostte Ólafur Arnalds precies een week. Dat was ook de uitdaging die hij zichzelf stelde. Eenieder kon op internet het proces volgen. Iedere dag verscheen er een nieuw stuk van zijn hand op een speciaal in het leven geroepen website. Zoals gebruikelijk voor dit jonge wonder, is het niveau telkens weer erg hoog. Bovendien vormt deze tijdselectie een unieke kijk in het vliegensvlugge creatieve proces van de IJslandse componist. Found Songs begint voorzichtig met een treffende, doch eenvoudige wals. Het past in Ólafur’s op minimalisme geënte stijl niet teveel instrumenten te gebruiken. Dat is ook gedurende het vervolg te horen, waarin de composities winnen aan diversiteit. Misschien zijn niet alle composities even interessant. Als slechts een week beschikbaar is en sleutelen aan aan eerder gemaakte composities niet meer mogelijk is, zal het ook moeilijk zijn om dezelfde sfeer en rode draad telkens weer opnieuw op te roepen. Gezien het feit dat Found Songs een puur conceptalbum is, is het bewonderenswaardig hoe goed hij erin is geslaagd om deze collectie als geheel te presenteren. Het lijkt uiterst onwaarschijnlijk dat een ander hem dit snel nadoet. Wachtende op nieuw, gerijpt, werk van zijn hand, blijkt Found Songs meer dan een knappe zoethouder.

Read more...