Maximilian Hecker - One Day

>> zaterdag 28 maart 2009

Maximilian Hecker is een kenmerkende Duitse troubadour. Zijn eerste drie albums waren opeenvolgend elkaars overtreffende trap. Elektronica deed telkens een stapje terug en de weelderige pianopartijen wonnen terrein. Melodrama, melancholie en liefde, heel veel liefde, waren de voornaamste ingrediënten. Deze indrukwekkende jaren van musiceren culmineerden in het toch wat lauwe, te zoete I’ll Be A Virgin, I’ll Be A Mountain. Het zij hem vergeven, want dit gaf wel de mogelijkheid om langere tijd in het verre oosten te verblijven en daar zijn definitieve doorbraak te beslechten. Het inspireerde hem ook voor zijn nieuwe plaat: One Day. Hier zijn de pure arrangementen volledig vervangen door een volle poprock en electronica bezetting. Hoewel de ijle, hoog geknepen vocalen iets getemperd klinken tegen deze achtergrond, houdt hij het vernieuwde instrumentale vuur in toom met zijn lieflijke stemgeluid. Natuurlijk is de piano niet weg te denken uit zijn mooie ballads, maar deze klanken hebben niet langer de hoofdrol. Daarmee grijpt hij terug naar zijn debuut. Zijn idiosyncratische romantiek was voor menigeen een brug te ver, maar hoeft op One Day niet langer een struikelblok te vormen. Daarnaast blijft Maximilian voor de kenners een speler en bespeler van emoties met een zeer herkenbare stijl. One Day toont een doorsnede van zijn muzikaliteit en vormt daarmee een toegankelijker en gebalanceerd geheel van hoog niveau. Maximilian beheerst het popliedjesschrijven tot in de puntjes en is er nu volledig klaar voor het grote publiek voor zich te winnen. Niet langer een acquired taste, maar een gespreid bedje voor luisteraars van uiteenlopend allooi.

Read more...

Cloudmachine - Back on Land

De vorige plaat van het Haarlemse Cloudmachine, Hum of Life, was een bewogen document met expressieve vocalen; een fiere basis om op door bouwen. Dat is precies wat Back on Land doet. Het wat laffe openingsnummer zet je daarbij op het verkeerde been. Dit is te wijten aan de ontwikkeling waarin de stevige kant van Cloudmachine iets aan openheid en zeggingskracht lijkt te hebben ingeboet. Daarmee vaart Back on Land een minder duidelijke koers dan zijn voorganger, om zich te revancheren met een zalige rust. Muzikaal is de band zeker gegroeid. In een overwegend bitterzoete toonzetting komt een keur aan songs voorbij die afhankelijk van momentum voor pop of rock kiezen. De composities zijn wolliger, waardoor die vooruitgang nu in de alom aanwezige subtiliteiten gezocht moet worden. Groei leidt bij Cloudmachine duidelijk tot bezinning. Hum of Life daarentegen sprak meer recht voor zijn raap emoties aan. Daarover werd terecht de loftrompet gestoken, maar de herauten van de Nederlandse popmuziek zijn het aan de liefhebber verplicht de huidige floers van wolken inzichtelijk te maken. Dergelijk geduld zal worden beloond, want de heren bedienden de machine met fijnzinnig vakmanschap. Ruud Houweling weet meer dan eens een gevoelige snaar te raken, zoals in het prachtige Spit Me Out. Cloudmachine laat met Back on Land zien een risico te durven nemen en toont zich een Hollandse dijk die zeker klimaatbestendig is.

Read more...

Flare Acoustic Arts League - Cut

>> vrijdag 27 maart 2009

Flare Acoustic Arts League werd in de jaren ’90 door gitarist Damian Costilla en producer-vocalist-songwriter LD Beghtol (The Magnetic Fields, LD & the New Criticism). Sindsdien warden slechts twee albums gemaakt. Deze derde plaat brengt onder leiding van LD Beghtol een arsenaal aan muzikanten uit de top van de hedendaagse, alternatieve pop en freakfolk bij elkaar. Het vereist een overwicht, een ijzeren wil en een onverstoorde visie om zoveel eigenzinnig talent te beteugelen. Het collectieve karakter drukt zich uit de potente composities die zich begeven tussen ontzettend mooi en gewoon een beetje raar in. Het is artistiek verantwoord romantisch escapisme. De referenties zijn legio, wat maakt dat onbekendere namen als Nigel of Bermondsey, Scott Matthew, Get Well Soon naast Andrew Bird en Sufjan Stevens genoemd kunnen worden. Een overwegend akoestisch instrumentarium draagt bij aan de folky klassieke fundering. Eigenlijk klinkt Flare als alles en niets tegelijk en dat in weelderige proporties. Cut is zelfs tot in de humoristische interludes een getuige van kunde. Dit derde Flare hoofdstuk zet met flair een treffende tijdsgeest neer.

Read more...

Keith - Vice & Virtue

Keith is een relatieve nieuwkomer in de Manchesterscene die ons al verscheidene malen bijzondere bands opleverde. Vice & Virtue is de opvolger van hun debuut uit 2006, Red Thread. De rode draad op dit album wordt gevormd door een expliciet dualisme. De songs zijn rap, voortvarend en luid met een sterk constant gevoel voor ritme en groove. Onder de oppervlakte kabbelen echter allerlei subtiliteiten. Keith maakt muziek die een stuk minder direct te consumeren valt dan het scala aan alternatieven waar het aan appelleert. Zoals ze zelf al aangeven, brengen ze uitersten samen. Hoewel de invloeden altijd duidelijk Brits van origine zijn, hangt het van ieder nummer af of het een organisch en melancholiek lied of een scherpe, mathematische rocksong is. Het was de producer achter Franz Ferdinand’s laatste album, Dan Carey, die zorgde voor de samenhang op het album. Uiteindelijk zijn het niet de afzonderlijke nummers, maar het album zelf dat het meest urgent van karakter blijkt. De opzettelijke schizofrenie van de band is hierin gewaagd te noemen. De momenten waarop de band zijn concept ten faveure van muzikaal genot overstijgt, zijn helaas schaars. De band is getalenteerd, het album creatief, maar vooral de mathematische songs blijven daarbij achter.

Read more...

Martin Hagfors - Men and Flies

Opnieuw een soloplaat van een ervaren musicus. Martin Hagfors heeft zijn sporen verdiend in de bands HGH en Home Groan. Hij werkte samen met verschillende musici vanuit diverse genres, waaronder The National Bank. Voor zijn debuut maakte hij veelvuldig gebruik van de diensten van Lars Horntveth voor de arrangementen en productie. Gezien zijn lidmaatschap van The National Bank en zijn uitzonderlijke solowerk, is het niet vreemd dat de arrangementen lenen van die ervaring. Het nadeel van het album is dat Martin’s stem niet overal lijkt opgewassen tegen de vele complexe lagen in de composities. Door de bijzonder rijke orkestraties verzanden soms de songstructuren. Gelukkig blijven die momenten zeer beperkt. De ambitieuze aanpak van beide heren leidt tot heerlijk muzikale momenten, zoals in het subtiele Liaison. Tegen het zachte karakter van zijn stijl die gebaseerd is op folk, kamer- en filmmuziek met jazzaccenten, steekt zijn in verhalen verpakte politieke commentaar schril af. Mij bekruipt altijd de vraag of je dat als muzikant wel moet willen. De kinderkwaaltjes ten spijt is Men and Flies een veelbelovend album dat even makkelijk aan Ben Sollee alsook Sufjan Stevens en Thief refereert. Hopelijk kan hij het optreden van afgelopen februari met orkest ook eens komen herhalen in Nederland.

Read more...

Bat for Lashes - Two Suns

>> donderdag 26 maart 2009

In 2006 trok singer-songwriter Natasha Khan de aandacht met het debuut Fur and Gold van haar nieuwe alter ego Bat for Lashes. De unieke formule van de band leunde zwaar op stevige percussie en de hoge, heldere vocalen van Natasha. Dit leverde een pakkende serie puntige songs op met vele onverwachte wendingen en mystieke strijdlustigheid. Waar het debuut nog een voorname rol had weggelegd voor folk en daarmee refereerde aan Nancy Elizabeth, is de synthpop influx op Two Suns meer te herleiden tot Cortney Tidwell en Kate Bush. De elektronica op dit tweede album zorgt voor een iets minder excentriek en explosief geluid dan voorheen. Daardoor wordt het geheel toegankelijker, gelukkig zonder veel van haar natuurlijke charme te verliezen. De songs zitten er niet minder vernuftig door in elkaar. Een groot deel van de onconventionele stijl wordt verzorgd door de karakteristieke songstructuren, vooral herkenbaar door de hoofdrol van stekelig geaccentueerde melodieën. Naast de rode draad van heftige ritmes is er op Two Suns ook ruimte voor rustige en intense ballades die bijdragen aan de blijvende freakfolk sfeer. Na beluistering zullen net als bij Fur and Gold de expressieve kreten die de feeërieke stem van Natasha vaak ontglippen nog lang blijven hangen. De betovering wordt gaandeweg steeds dieper, culminerend in het verrassend mooie slotduet met Scott Walker. Two Suns is een knappe bevestiging van een authentieke visie.

Read more...

Doves - Kingdom of Rust

Naast namen als Elbow en Coldplay mag ook Doves niet meer ontbreken. Het zijn enkele van de namen die in Engeland het post Britpop van de 21ste eeuw vertegenwoordigen. Doves heeft zijn eigenzinnige geluid gedurende de drie (plus één) albums die voorafgingen alleen maar ontwikkeld en zich de meester getoond in het schrijven van ruimtelijke, rondzingende melodielijnen. De composities zijn vrijwel altijd uitgestrekt en ritmisch tegelijk. Het scherpere, rockende randje dat met Lost Cities werd toegevoegd, krijgt op de speelse, epische wijze van Doves meer ruimte op Kingdom of Rust. Muzikaal geweld wordt slechts toegepast met de beste bedoelingen. Zie het als een ploeg die het land omschept voordat uit de voren complexe, nieuwe gewassen ontspruiten. Vergelijkbaar en kenmerkend is het zorgvuldige opnameproces, waar alles lijkt te draaien om klankkleur en detaillistische nuances. Zo zorgen de heren ervoor dat uit een heleboel geluid telkens weer een gelaagd liedje ontstaat. Gelukkig is alles dus hetzelfde gebleven, maar niet zonder een vastbesloten stap voorwaarts te zetten. Zoals gebruikelijk zit het intrigerende van de plaat in datgene wat op herhaling lijkt. Kingdom of Rust blijft trouw aan het concept en streeft toch de verwachtingen voorbij.

Read more...

Elysian Fields - The Afterlife

>> woensdag 25 maart 2009

The Afterlife brengt ons, zoals de titel al doet vermoeden, gitzwarte, escapistische romantiek. De stemmige poprock noir van het Brooklynse Elysian Fields combineert elegant een duistere sfeer met de nostalgisch klassieke klanken van de jazz. De diepe klankkleur van de vocalen van zangeres Jennifer Charles gaan het Franse zuchtmeisje ver voorbij. Zij en haar band klinken doorleefd en tot in perfectie gerijpt. Dat is niet volledig onverwacht, want deze plaat is al het vijfde album en ze namen er de tijd voor. De eerder ingezette lijnen worden op meesterlijke wijze voortgezet, met nu een nadruk op de jazz. Dit resulteert in vaak even hemelse als helse muzikale versieringen. Ondanks de idiosyncratische stijl valt in The Afterlife een vleugje PJ Harvey of relatieve nieuwkomers Songdog, My Brightest Diamond of de geëngageerde ruwheid van Howling Bells te ontdekken. Het album kent een meeslepend, traag ritme dat zich als een net om je sluit. De direct aanwezige, donkere sfeer zal onvermijdelijk zowel bij de doorgewinterde als zich oriënterende muziekliefhebber een sterke uitwerking op het gemoed hebben. Toch geniet Elysian Fields slechts vooral bekendheid bij de Europese connaisseur. Dat de kleinschaligheid herhaaldelijk tot dergelijke pracht leidt, sterkt me in de aanbeveling in stilte te genieten van deze beklemmende schoonheid.

Read more...

Archive - Controlling Crowds

>> maandag 23 maart 2009

Er zijn weinig bands die zoveel diversiteit hebben getoond in hun albums als Archive. Niet in de laatste plaats zal dat ermee te maken hebben dat Archive gedurende de jaren niet echt een band geweest is, maar een collectief rondom duo Darius Keeler en Danny Griffiths. Een stabiele en zeer eigen geluidstaal vond Archive pas met hun voorlaatste en laatste platen Noise en Lights. Met de voortvarende en pretentieuze aanpak die Controlling Crowds laat zien en horen, lijkt het huidige collectief direct aan te sturen op een apotheose. Ook voor ingewijden betekent dat: stoelriemen vast voor een verheffende trip in het onbekende. Het geluid van Archive laat zich altijd kenmerken door een stevige fundering in de dance. Vanuit die fundering kan je alles verwachten. Het collectief speelt met vergelijkbare muzikale genialiteit een aangrijpende ballad, een lekker indierocknummer, structuurvervagende soundscapes of laat zich inspireren door rap. In alle epische grootsheid, schuwt ook Controlling Crowds stille subtiliteiten niet. Opgebouwd uit drie delen is de plaat in de gebruikelijke Archive traditie een echt album geworden. Niets laat voorspellen hoe het ene nummer uitmondt in het ander, maar alle mindtwisting overgangen slik je als zoete koek. Archive zuigt je op als een droge spons en spuugt je als een krachtige waterval weer uit. Deze visionaire muzikale attractie moet je zonder onderbrekingen ervaren. Laat je overweldigen door de industriële beats, betoverende en verontrustende vocalen, ritmische en slepende melodieën, een klassiek orkest en een 32-koppig koor. Kosten nog moeite zijn gespaard en Archive overspeelt daarmee zijn hand nooit. Neem er de tijd voor, want de openbaring duurt een ruimhartige 78 minuten.

Read more...

Juliette Commagère - Queens Die Proudly

Ondanks het zoeken naar excuses en alternatieven, was het na Hello Stranger toch tijd voor een soloproject. Singer-songwriter Juliette Commagère zet zich daarmee overtuigend neer als een talent met vele kanten. Niet alleen weet ze haar stemgeluid met een geaspireerd timbre fantastisch te gebruiken, ook geeft ze aan als componist rijke orkestraties op een genreoverstijgende wijze in complexe vormen te gieten. Van begin tot eind is Queens Die Proudly daarmee een waar poprockconcerto, waar klassieke en wereldmuziek in meer dan de details de kop op steken. De krachtige, doch melancholieke sfeer is altijd overdonderend en meeslepend. Deze rijpe invulling is ook mede tot stand gekomen met hulp van levensgezel Joachim Cooder en Martin Padler. Zelf geeft ze met tegenzin aan dat er moedwillig invloeden van Brahms en Tangerine Dream in te vinden zijn, naast singer-songwriter heldinnen als Bjork en Kate Bush. Daar hoef ik als recensent weinig meer aan toe te voegen, behalve dat ze ook betrekkelijk duidelijke trekjes vanuit de dance vertoont. Deze inspiraties komen op wonderschone manier samen in het grootse geheel dat deze plaat is. Queens Die Proudly is een plaat geworden die je met ontzag ondergaat.

Read more...

Yonokiero - Blue Apples

>> zondag 22 maart 2009

Manchester is weer een klein eigengereid label rijker: Front & Follow. De bedoeling is zeker niet om standaard muziek uit te brengen of de drempel laag te leggen. De folkrock band Yonokiero is de tweede naam die een plaat via dit label uitbrengt. Eigenlijk is het niet constructief om te spreken in genres. Het duo dat Yonokiero vormt bestaat uit Chris Baldwin en Tom Coogan, die daarvoor deel uitmaakten van Hirameka Hi-Fi. Voor Yonokiero is duidelijk gekozen voor een benadering uit de pop. De heren maken met simpele middelen een complex geheel. De songstructuren zijn atypisch en muzikale accenten kunnen uit allerlei zaken bestaan, zoals klarinet of viool. Van muzikale partijen lijkt afgezien van de beats en hier en daar een gitaar weinig sprake. De elementen vallen als het ware spontaan op hun plaats, maar vormen telkens kleine samenhangende melodietjes. De licht rokerige vocalen kleuren mooi en dromerig bij de arrangementen. Blue Apples is een goed visitekaartje voor het label en veel meer dan je van de gemiddelde laptop recording zou verwachten. De gelimiteerde, handgemaakte verpakking maakt aankoop bovendien in deze tijden weer een plezier.

Read more...

Arms - Kids Aflame

>> vrijdag 20 maart 2009

Debuten kenmerken zich vaak door de eigen onbevangen stijl. Kids Aflame is daarop geen uitzondering. Dit keer gaat het niet om een eenmansband die zich digitaal heeft uitgeleefd, maar Todd Goldstein uit Brooklyn die over een periode van drie jaar opnames nam voor de dertien song op deze plaat. Hij speelde, enkele uitzonderingen daargelaten, alle instrumenten zelf. Ondanks dat Kids Aflame overduidelijk lo-fi is in de aanpak, klinken de opnames kraakhelder, zij het wat hol. Het werk doet denken aan Conor Oberst, of de Canadese Hayden die stevig uithaalt. Todd haalt de mosterd bij de betere singer-songwriters van de afgelopen decennia. Het geluid van Arms is direct, een tikje chaotisch en enorm aandacht vragend. De geknutselde achtergrond maakt dat veel erg gemakkelijk en kinderlijk expressief klinkt. Titelsong Kids Aflame tovert op die wijze onmiddellijk een glimlach op je gezicht. Het vakmanschap dat voor dit album nodig was, verkreeg hij als muzikant in diverse zijprojecten. Arms is echter de meest persoonlijke uitlaatklep; eigenwijs, ongeslepen en recalcitrant met respect, telkens met ruimte voor nostalgische, melodische subtiliteiten. Een zeer verdienstelijke telg uit de productieve en creatieve scene in Brooklyn waar we zeker meer van gaan horen. Ondanks die afkomst verschijnt Kids Aflame evenwel terecht op het Melodic label uit Manchester.

Read more...

A Camp - Colonia

Colonia is de tweede plaat van het nieuwe project van de zangeres van de Zweedse band The Cardigans, Nina Persson. Een vergissing is echter zo gemaakt. Geen ingetogen singer-songwriterpraktijken voor Nina. Op Colonia speelt een soepele band van topmuzikanten, waarin de voorbeeldige singer-songwriter Anna Ternheim terug te vinden is als achtergrondkoor. Wat The Cardigans deden, tilt Nina schijnbaar moeiteloos naar een hoger plan. De stijl van het songschrijverschap is elegant, klassiek en tijdloos. Het doet meer dan eens denken aan het beste van de jaren ’60 vertaalt door een filter dat het direct in onze tijd zet. Zoals Scandinaviërs, zoals bijvoorbeeld Jens Lekman, al vaak hebben laten zien, hebben ze een feilloos gevoel voor het perfecte popliedje. Misschien dat ‘popliedje’ de liefderijke smartlappen van A Camp tekort zou doen. Perfectie is echter gemeengoed in alle songs. Zonder in onbalans te raken of te vervallen in hyperbolisch bombast, geeft de band arrangementen die wisselen van iele pianoakkoorden tot grootse orkestraties. Alle melodieën zijn pakkend en memorabel. Colonia is een plaatje dat je na beluistering nog zeker geregeld in dagdromen zult terugvinden. De eenvoud is vol verlangen en verleidelijk. De echo’s zul je in de komende dagen nog vaak mee neuriën. Perfectie heeft een naam: A Camp.

Read more...

Howling Bells - Radio Wars

>> donderdag 19 maart 2009

Howling Bells waren de Australische verrassing van 2006, toen ze met hun debuut moeiteloos jaar- en verkooplijsten bestormden. Onterecht was dit zeker niet en daarom is de opvolger een album om reikhalzend naar uit te zien. De gitzwarte, maar oh zo heldere gitaarformule van Howling Bells is ongeëvenaard. Het bracht de noughties wat in de ‘90s maar niet wilde lukken. Als liefhebber van rustig werk zou ik kunnen zeggen: een stevig rockende Dévics. Radio Wars is grotendeels een voortzetting van dat genot en doet vooral onder voor het debuut omdat de verrassing ervan af is. De band is gegroeid tot een moedige, geoliede machine en dat gaat ten koste van de spontaniteit die in hun pakkende songs besloten lag. Dat maakt het geluid op Radio Wars een beetje vlak, laf en flauw. Desondanks is het ook een opluchting dat Howling Bells niet geprobeerd hebben om hun geluid in andere richtingen te ontwikkelen. Deze stand op de plaats komt echter te bedachtzaam over. De verfrissende felheid van het debuut pakte je bij de lurven en liet je niet meer los. Deze plaat is nog altijd erg spannend te noemen. Het is divers genoeg om tot het einde toe te boeien. De stem van Juanita Stein in combinatie met de zware, donkere gitaarpop is nu al een muzikale klassieker. Een betere troef zul je niet gauw treffen. Mede daarom blijft Radio Wars fier overeind staan. Teleurstelling is bijna onontkoombaar na dergelijk debuut, maar er zijn voldoende momenten op deze plaat die laten zien dat een eventuele derde plaat alles kan hebben wat het debuut ook heeft. Radio Wars is daarmee een smakelijke toekomstbelofte.
Er is ook een editie met een extra schijf met opnames uit Paradiso in omloop. Voor de nostalgisch ingestelden verplichte kost.

Read more...

Starsailor - All the Plans

Het is niet veel populaire bands gegund, maar ik heb een zwak voor Starsailor. Gelukkig stelden de jongens me nooit teleur en ze leverden enkel sterke albums af. Die stonden echter altijd in de schaduw van hun vroegwijze en vlijmscherpe debuut. Daarom zijn de verwachtingen rondom iedere nieuwe plaat hooggespannen en is er altijd de hoop dat ze opnieuw zo zullen verbazen. Ieder album groeide alsmaar krachtiger in geluid, maar de bezieling in de stem van James Walsh bleef zijn jeugdigheid bewaren. Nog altijd weet hij direct binnen te komen. Al je reserveringen verdwijnen bij het horen van zijn ver dragende sneren. De Britpop zit nog altijd diepgeworteld in hun karakter. De songs behandelen altijd herkenbare thema’s, gebracht met een melancholische snik, dat maakt Starsailor zo aantrekkelijk. Het popliedje heeft zich constant in hen doorontwikkeld in de gedreven (gitaar)arrangementen die in ieder nummer weer aanzwengelen. Ondanks dat doorleefde en sombere indruk, wisselen al hun albums die indruk af met lichtpunten in kwieke, opgewekte ritmes en dito melodielijnen. Sinds hun debuut bestaat de neiging om in de zoektocht naar extra kracht de subtiliteiten in hun melodische pop verloren te laten gaan. Daarop is All the Plans geen uitzondering. Spaarzaam hebben americanatrekjes hun intrede gedaan, wat de grauwe, druilerige Engelse sound die ze eigen waren tempert. Wellicht dat de mooie, dreigende protestsong (?) Stars and Stripes daar een letterlijke uitspatting van is. Ten opzichte van de onbevangenheid tot nu toe, geven de songs op All the Plans meer dan tevoren volwassenheid aan. Vooral James Walsh is echter de typische Starsailor kenmerken niet verleerd en dat maakt ook van deze plaat weer een waar genot. Helaas geen overtreffende trap, maar wat zijn deze jongens al ver gekomen. Het slotnummer is sowieso een schitterend nostalgisch Starsailor pareltje!
Koop vooral de limited editie met akoestische versies en een bonusnummer. Zoals valt te verwachten komt James Walsh hier bijzonder goed uit de verf en de ingetogen soberheid siert de band. Die extra schijf luistert als een volledig originele EP.

Read more...

Southerly - Storyteller & the Gossip Columnist

Krist Krueger is een vaak gehoorde naam in de eindeloos creatieve Portland scene. Alle professionele paden in de muziekindustrie bewandelde hij reeds. Southerly is zijn persoonlijke muzikale uitlaatklep, dat na zijn debuut Best Dressed and Expressionless, toen nog als singer-songwriter, uitgroeide tot solide band. In een wereld van singles, losse nummers op het web en radiobewerkingen gaat deze doorgewinterde man in tegen de tendens door een echt album af te leveren. Doorspekt met verhalen, roddels en meningen heeft deze tweede plaat een sterk concept dat ook muzikaal tot uitdrukking komt. In de basis is zijn songschrijverschap eigenlijk simpel. Deze kernachtige werkwijze laat echter toe dat in rijke en vaak ook zware orkestraties de composities uitmonden in een voorbeeldige complexiteit. Het is waaghalzerij met overwicht, want het album neemt op deze manier grootse vormen aan. Door de spannende charme slaagt hij er als ‘one man musical army’ wellicht nog wel beter in dan Badly Drawn Boy, hoewel het doel anders is. Wellicht is het beter te vergelijken met Sufjan Stevens’ odes aan de Amerikaanse staten. Toch is Southerly inhoudelijk nergens op die wijze begrensd. Ook is het niet zo ingetogen en mystiek als Tindersticks en niet zo excentriek als vele van Portland’s kinderen. Wel draagt het al die voorbeelden in zich, naast een sterke visie en een goed gehoor voor het combineren van stijlelementen. Storyteller brengt heldendichten met de kracht en variëteit van een symfonie.

Read more...

Fol Chen - Part I: John Shade, Your Fortune’s Made

>> maandag 16 maart 2009

De eigenzinnige muziekverzamelaars van Asthmatic Kitty komen weer eens met een uitzonderlijk geluid op de proppen. Fol Chen lijkt met Part I aan een meerdelig epos te beginnen dat het experiment niet schuwt. Dat betekent dat ze zich de opgave hebben gegeven het publiek langere tijd te boeien. Dan rest de vraag of dat ook lukt. De zwaarmoedige kwelling in het thematische openingsnummer doet de wenkbrauwen wat dat betreft even fronsen. Het lichtvoetige vervolg neemt die twijfel echter snel weg. De trend wordt gezet voor een zeer divers en gewaagde plaat. Het gebruik van een veelvoud aan middelen wordt nergens gemeden. Vaak dringen zware synthetische beats zich op de voorgrond, maar de melodieën zijn even makkelijk lieflijk en speels. Er is niets dat je voorbereid op wat de volgende song je brengt. Hierbij mag worden vermeld dat ondanks de vaak simplistische benadering van compositie, die zich prettig laat herhalen en memoriseren, het scheppen van sfeer minstens zo belangrijk is. Daardoor krijgt de luisteraar ook het idee een verhaal af te spelen. Fol Chen is onbevangen onbevreesd en confrontatief. Het album is gevoed door alle geluiden die de wereld voortbrengt, gevat in een innemend progressief popjasje.

Read more...

Baikonour - Your Ear Knows Future

>> zondag 15 maart 2009

Emmanuel Krieger, aka Baikonour, zet op zijn tweede album de visionaire muzikale lijn die hij eerder inzette succesvol door. De stijl die hij tentoonspreidt is uniek. Geboren in Versailles, waar ook Air en Phoenix wortel schoten, lijkt het niet opmerkelijk dat de basis van Baikonour’s geluid in de elektronica ligt. Het verschil zit ‘m echter in de wijze waarop hij deze middelen inzet. De complexe composities dragen een herkenbare signatuur waarin synths, elektronica, traditionele klanken en krautrock samensmelten tot een nieuwe muzikale taal. Nergens klinkt Baikonour als een mix van elementen, maar altijd als een langzaam voortschrijdend geheel dat nieuwe eenheden voortbrengt. Te cryptisch? Ga dan vooral eens luisteren. De titel van het album lijkt goed uit te drukken wat het doel is, hoewel het eigenlijk een spruit is van het steenkolenengels van Japanse hoesdesigner Eiji. Het album is nog op een andere conceptuele leest geschoeid; Nepal. Alle nummers zijn vernoemd naar taalkundige vondsten uit dat land. Overigens is Baikonour zelf een voormalige Soviet raketbasis in Kazachstan en daarmee is de wijd uiteenlopende interesse en inspiratie van Krieger zeker voldoende ingeleid. De detaillistische kunststukjes op Your Ear Knows Future kunnen worden ervaren als avontuurlijke reizen door verschillende werelden.

Read more...

Hot Lava - Lavalogy

Er is geen ontkomen aan. Zodra je op play drukt, is de eerste gedachte toch dat dit een flink vreemde groep moet zijn. Prettig gestoord is misschien wel de meest juiste uitdrukking. De schelle popnummers die je boxen uitschallen zijn ondanks alle ongeremdheid jong en lief te noemen. Op Lavalogy wordt gekunsteld, maar zeker niet gestunteld met jaren ’60 en ’90 poprock. Het kinderlijke speelplezier spat van het overwegend elektronische geluid met vervormde stemmen en opgewekte ritmes af. Als je door alle ogenschijnlijke spontane rariteiten heen prikt, blijkt Hot Lava een stuk volwassener dan gedacht. Hun synthetische popalbum herhaalt een kunstje dat we eerder bij de zoete gitaarpop van Levi’s Rotten Love zagen. Het concept wordt zo goed neergezet dat alle aversies uiteindelijk wegebben. De kracht van het concept hebben de vrienden vast met de paplepel ingegoten gekregen op de kunstopleiding waar zij elkaar ontmoetten. Ze passen prima in de hippe en vooruitstrevende golven van elektropop die ons bij tijd en wijle overspoelen. Gun het even tijd en Hot Lava weet zich voor je te winnen. Lavalogy is gedigitaliseerde en romantiserende parodie op garage rock.

Read more...

Sweet Billy Pilgrim - Twice Born Men

>> woensdag 11 maart 2009

De magische, bijna onwereldlijke bezwering op hun debuutalbum met de oneigenlijke, cryptische titel We Just Did What Happened and No One Came zal ik niet gauw vergeten. Jammer genoeg merkten slechts enkelen dit uitzonderlijke album op. Onder die mensen was wel David Sylvian, want deze tweede plaat voert nu onder zijn vlag de veilige haven van Samadhisound binnen. Kenners zullen bij deze opmerking direct oplichten. Samadhisound staat al enige jaren aan de top van de vooruitstrevende muziek met zeer fraai verzorgde albums van muzikale buitenbeentjes. Hiermee zijn de verwachtingen rondom Twice Born Men gelijk hooggespannen. Ongetwijfeld zullen de raadselen weer hoogtij vieren en dat niet alleen in de songteksten. Kan deze opvolger ook de ongrijpbare schoonheid van het debuut evenaren? Hoewel op een vriendelijke, soms verlegen lijkende manier rebelleert Sweet Billy Pilgrim tegen alle genreomschrijvingen en gevestigde tradities. Hun experimenteerzucht resulteert echter niet in het ontwijken van die genres in fragmentarische of technische kunstgrepen. Eerder confronteren de songs dezen met een koekje van eigen deeg en dat is bijzonder knap. Het daarvoor gebruikte scala aan middelen is schier onbeperkt en lijkt bijna willekeurig. De band heeft zich laten inspireren door progressieve geluiden in de electronica en rock, maar maakt zelf overduidelijk popliedjes. De rode draad wordt nooit verloren. Desondanks blijkt Twice Born Men eerder een sfeervol conceptalbum dan de collectie betoveringen die het debuut bleek. Daarmee zet het de luisteraar voor het blok. Bepaalde kenmerken, zoals de schitterende omslagen in de emotieve toon van verschillende composities, zijn bewaard gebleven. Een artistiek songschrijvertalent dat prachtige melodieën voortbrengt, schuilt achter de conceptuele hoogstandjes. Er wordt een mooie balans gevonden tussen berustende momenten van toegankelijkheid en mythische labyrinten gehakt uit muzikaal cement. Sweet Billy Pilgrim overdondert en ontwapent. Met kunstige precisie leggen ze je geest bloot en dwingen wonderbaarlijke fantasiewerelden af. Twice Born Men hangt zwaar op het gemoed en nodigt uit tot bezinning. De ware aard van het album blijft echter in nevelen gehuld. Mooi is het zeker, maar nadien overheerst gelaten vertwijfeldheid.

Read more...

Squares on both Sides - Indication

De sobere melodieën van het Duitse Squares on Both Sides worden vaak gedragen door niet meer dan een simpele gitaarpartij. Zeer spaarzaam zijn daar piano-accenten, elektronica en licht industriële samples aan toe gevoegd. Met de voorzichtige fluisterstem van Daniel Buerkner zou je bijna gaan spreken van een mannelijk zuchtmeisje. Toch doe je daarmee de tactisch opgebouwde songs en originaliteit tekort. Squares on Both Sides verschijnt op het eigengereide en gedurfde Own Records. Daniel past dan ook zonder enige moeite tussen labelgenoten als Uzi & Ari, Khale en TaughtMe, zij het met een minimale en kale stijl. Ook valt te denken aan een getemperde, wazig prevelende Fink of Raz O’Hara. De titel Indication doet het album recht aan. Door de gericht neergezette klankelementen die precies genoeg prijsgeven om de luisteraar bij de compositie te betrekken, blijft het album een ongrijpbare spanning vasthouden. Squares on Both Sides zal vooral liefhebbers van de in afzondering geschreven folk en electropop bijzonder aanspreken. Dat Daniel vocaal niet zo sterk is, doet bij dit genre niet ter zake. Hier draait alles erom met minimale middelen hoogstaande muziek te maken met een weloverwogen, geladen sfeer. Daarin toont ook Daniel Buerkner zich een meester.

Read more...

The Balky Mule - The Length of the Rail

>> dinsdag 10 maart 2009

The Length of the Rail vraagt om een nieuwsgierig ingestelde muziekliefhebber. Sam Jones maakt als The Balky Mule al geruime tijd muziek, maar dit is het eerste fysieke resultaat van zijn avonturen in acht jaar. Die tijd is vooral besteed aan luisteren en verzamelen. De basis van de lichtvoetige en zeer experimentele (folk)pop wordt namelijk gevormd door losse klanken en geluiden. Pas na goede rijping en berusting leek de muziek klaar voor woorden en aan het eind van het schrijfproces werden de gebruikelijke ritmische gidsen daaraan toegevoegd. Mede hierdoor heeft Sam een zeer oorspronkelijk geluid ontwikkeld waar hij op ingetogen wijze mee musiceert. Hoewel aanvankelijk de songs fragmentarisch en bevreemdend zullen aandoen, is een toegankelijke melodie nooit ver weg. De flarden dagdromen die tot dit werk aanzetten dwarrelen nog altijd rond op plaat. Vooruitstrevend is het zeker, maar The Balky Mule vindt gelijkgestemden in andere (veelal Britse) excentriekelingen als Pram, Hood, Songs of Green Pheasant, Castanets, TaughtMe, Tunng. Zoals ook het schrijf- en opnameproces vergt het beluisteren van deze plaat een zeker geduld. Met de zorg van een conservator heeft Sam Jones vijftien kleine tentoonstellingen uit zijn collecties samengesteld. Een dualisme waarbij de alledaagse schoonheid in dagdromen is vastgelegd, maar de aandacht constant wordt opgeëist.

Read more...

Strand of Oaks - Leave Ruin

>> maandag 9 maart 2009

Op het label, La Société Expéditionaire, dat ons eerder Matt Bauer en Lewis & Clarke bracht, verschijnt Leave Ruin van Strand of Oaks. Wederom een Amerikaanse folkmuzikant van uitzonderlijke klasse. Achter de naam Strand of Oaks gaat Timothy Showalter schuil, wiens geschiedenis in stukjes uit de songteksten te halen valt. Het recept op Leave Ruin is wellicht iets traditioneler ingesteld dan bij de voornoemde artiesten. Zowel de arrangementen als de teksten komen direct over. Het instrumentarium klinkt verzorgd en zijn innige stem heeft een snijdend en doorleefd karakter. Het aandeel americana voert de boventoon, maar zonder clichématig te klinken. Dat komt ook vooral door de aangrijpende verhalen die verteld worden. Strand of Oaks was zijn tweede kans op leven en die emotie voel je door het plastic heen. De songs klinken geïnspireerd en weten te overtuigen zonder de gevoelsmatig verwachte hyperbool te raken. Die ingetogenheid is wat raakt en Leave Ruin zo’n sterk album maakt.

Read more...

Lewis & Clarke - Blasts of Holy Birth

De rode draad op dit mooie album is geboren en herboren worden. Op cryptische wijze wordt dit thema uitgewerkt in acht rijk georkestreerde folkpopsongs. Ondanks de complexiteit van de arrangementen klinkt Blasts of Holy Birth vooral erg ongedwongen. Vriendelijk getokkel en kabbelende melodietjes met sporadisch een expressieve uitschieter. Het is therapie voor de ziel. De basis van het eigengereide geluid wordt gevormd door americana en folk, maar is de jazz en klassieke muziek niet vreemd. Hoewel creatief talent achter Lewis & Clarke, Lou Rogai, bewust buiten de chaos van de grote stad leeft en werkt, zijn de invloeden van de freakfolk die daar hoogtij vieren duidelijk aanwezig. In de grote diversiteit op het album valt het smaakvolle gebruik van akoestische instrumenten als de harp en koperblazers op. Hier moeten ze hun publiek misschien nog vinden, maar elders toerden ze al met acts als Bat for Lashes, Isobel Campbell en Okkervil River. Niet de minste namen en een niveau waar Lewis & Clarke zelf niet voor onder doet. Hun tedere en delicate songs blijven lang mooi. Blasts of Holy Birth is een visionair album om te koesteren.

Read more...

Waiting for Eve - In a Cabin with Waiting for Eve

Hopelijk zal deze IACW plaat van Waiting for Eve geen eenmalige execitie blijken. Dit keer werden de muzikale kwaliteiten van de leden van de Franse band Les Blaireaux op de proef gesteld door een samenwerking aan te gaan met Nederlandse jazz-zangeres Una Bergin. Telkens weer leiden de sessies van IACW tot onverwachte resultaten. Zo-ook op deze plaat. Waiting for Eve is opgenomen in Frankrijk en een zinderend artistiek document geworden. Waar Les Blaireaux doorgaans opgewekte en speelse muziek maakt die zich begeeft tussen het Franse chanson en de excentrieke volksmuziek, leiden de composities en arrangementen van Julien Dubois tot veel somberder sferen. De rijke, donkere instrumentatie met de weemoedige, jazzy vocalen van Una Bergin leveren een kenmerkend geluid op. Dit komt in het bijzonder naar voren, omdat de muzikanten hun volkse trekjes niet verleerd zijn. Gelukkig valt dit nergens uit de toon. Zelfs de elektronica die her en der zijn intrede doet versterkt slechts de symbiose. Vluchtig vliegt er een vleugje triphop en Goldfrapp of Mara Carlyle langs, wat de muzikale diepte nog eens vergroot. Een fluwelen drang naar experiment zorgt voor dreigende spanning gevolgd door verlichting in acute droombeelden. Het geheel blijft stemmig met een onmiskenbare Franse inslag. Waiting for Eve brengt wonderschoon sentiment in prachtige harmonieën, die hedendaagse Franse folk en moderne jazz combineert met zeldzame klasse. Met een snik en een diepe zucht sluit je dit album in je hart. Een waar hoogtepunt in het IACW project.

Read more...

Solden - In a Cabin with Solden

De man achter Solden is Sander van der Linden, die sommigen zouden kunnen kennen van Vladimir. Deze band maakte in 2005 de verrassend mooie popplaat The Notion Express. Dat alleen al is reden genoeg om hem uit te nodigen voor een IACW sessie in Chicago. Zoals meestal werden weer een aantal lokale muzikanten uitgenodigd om de creatieve resultaten op plaat te zetten. IACW Solden is een zeer ingetogen plaat geworden met sobere arrangementen. De ijle, slaperige liedjes bestaan uit niet veel meer dan een eenvoudige melodie, die wordt gedragen op gitaarklanken aangevuld door vaak de mooie viool van Erica Dicker en cello van Katinka Kleijn. Kleine composities voor de kleine uurtjes. De nummers van Solden zijn een goede soundtrack voor nachtelijke wachten tussen aankomst en vertrek of een druilerige zondagmorgen. De spanningsboog is laag, maar sfeerverhogend. Er is niet te veel moeite gedaan om de liedjes te perfectioneren, waardoor de melodieën nu spontaan lijken te ontstaan. Dat is de kracht van isolement, van wachten, van staren, van Solden.

Read more...

Bishop Allen - Grrr...

>> zaterdag 7 maart 2009

De vorige plaat van deze leuke band werd nog grotendeels over het hoofd gezien twee jaar terug. Nu is daar een opvolger en hopelijk is die een beter leven gegund. De veelal onweerstaanbare nummers roepen de sfeer op van The Spinto Band. Hoewel een label als dansbaar zeker een brug te ver zou zijn, spat het enthousiasme en de vrolijkheid er vanaf. Er is sprake van een hoge mate van creativiteit die je vooral bemerkt in de bezetting. Allerhande verrassende klanken worden op je trommelvlies geprojecteerd. Toch komen de liedjes nooit gekunsteld over. Integendeel! Op prettig gestoorde en uitnodigende wijze palmt Bishop Allen je ongenadig in. Daarmee herhalen ze het kunstje dat ze op The Broken String al zo goed beheersten. Ondanks het gebrek aan ontwikkeling, is dat stiekem precies waar ik op hoopte. Nu nog een grote schare fans en de crisis wordt een stuk opgewekter. Laat je vangen in het aanstekelijke tandenknarsen en de expressieve frustraties van het uitbundige Grrr…

Read more...

Anni Rossi - Rockwell

Rockwell is het vervolg op de verrukkelijke EP Afton, waarop we kennismaakten met een uitzonderlijk muzikaal talent, Anni Rossi. Als singer-songwriter en altvioliste ontwikkelde ze een volstrekt uniek geluid in de popwereld met excentrieke en extraverte liedjes. Ze vind aansluiting bij een recente beweging in de pop die zich op bijzondere wijze laat inspireren door folk en klassiek. Namen die in die richting thuishoren zijn Ben Sollee, Joanne Newsom, Broadcast 2000, maar ook bands als The Miserable Rich of Parenthetical Girls. Daar wordt onbeschaamd omgesprongen met muzikale tradities om eigenhandig om schitterende creaties de ruimte te geven. Rockwell bouwt voort op de EP door vijf nummers van Afton te herhalen. Daarmee doet het album geenszins onder en zet haar stijl nog scherper aan. Met gepassioneerde flair zette Anni Rossi haar vurige juweeltjes op plaat. Door de uitgesproken eigen visie is er sprake van enig vooruitstrevend experiment. Oppervlakkig werkt dit bevreemdend, onderhuids heeft juist door die verwondering een zekere pracht. De rake en puntige composities zijn afzonderlijk even goed als in het grotere geheel. Expressief confronterend en artistiek uitdagend, Rockwell is geen dagelijkse kost, maar bezit wel het engagement om vriend en vijand aan dezelfde zijde van de scheidslijn te krijgen.

Read more...

Lake - Oh the Places We'll Go

Nog een plaat die lang is blijven liggen. De band Lake brengt ons album vol eigenwijze zomerse pop. Ze halen de inspiratie uit vele hoeken, waar bijvoorbeeld de psychedelica en synth duidelijk uitspringen. Ze kijken er echter wel voor uit om het pure popgevoel te laten ondersneeuwen. Enkele nummers zouden zelfs als dansbaar kunnen worden versleten en daarmee zet Lake toch een aardig opzwepend geluid neer. Het past gemakkelijk tussen labelgenoten Karl Blau en Jeremy Jay. Ze schuiven van alles bij elkaar en kleien daar een speels labyrint van. Dit is vervolgens gesymboliseerd in de albumhoes, lyrics en titel. Oh the Places We’ll Go heeft er moeite mee richting te kiezen. Waar de simpele, bijna kinderlijke, liedjes soms wonderwel werken, blijven andere nummers volstrekt oninteressant. De muzikale grapjes en kleine melodietjes weten op zijn best een glimlach op je gezicht te toveren, maar weten niet echt te overtuigen.

Read more...

Headlights - Some Racing, Some Stopping

Dit is de tweede plaat van Headlights, een sympathieke band uit Illinois, die voor de gelegenheid met twee man hun gelederen versterkten. Inmiddels een jaar geleden uitgebracht is juist het voorjaar geen slecht moment om alsnog aandacht te besteden aan dit album. De vrolijke, zoetgevooisde nummers laten zich nog het beste beschrijven als ongeremde lentepop. De meeste nummers liggen gemakkelijk in het gehoor en hebben een aanstekelijke uitwerking. Onweerstaanbare koortjes en volle, harmonieuze arrangementen geven een gepolijst geluid. Some Racing, Some Stopping is zonder meer een prettig album, gevuld met echte popliedjes die opvallen door spontaniteit en nostalgische accenten. Het gebalanceerde geluid van de band brengt ons niets nieuws, maar staat wel garant voor enkele aangename luisterbeurten.

Read more...

Kim Janssen - The truth is, I am always responsible

Aan dit album ging niet zo lang geleden al een EP (V) vooraf met originele interpretaties van songs van labelgenoten, waarmee Kim Janssen zichzelf en label Volkoren een groot plezier deed. Daarna was het een kwestie van tijd om zijn stem en intieme spel ook aan te wenden voor een langspeler. Met zijn ouders woonde en reisde Kim een groot gedeelte van zijn leven in Azië. Deze jaren zijn een expliciete leidraad op zijn debuutalbum, dat een sterk ‘Lost in Translation’ gevoel oproept. Zijn heimelijke en nachtelijke schrijverij leidde tot een serie melancholieke fluisterliedjes die doorgaans rusten op ingetogen gitaarpartijen. Er wordt smaakvol gebruik gemaakt van gastmuzikanten en een veelvoud aan instrumenten. Hierbij valt de toepassing van lichte americana-technieken op. De kracht van het album is de eenvoudige benadering van de getemperde prevelmelodieën. Dat leidt tot matige variatie die nog eens benadrukt dat The Truth Is eigenlijk ook een conceptalbum is. In de muzikale reisverhalen van deze jonge jongen horen we een vroeg ontluikend singer-songwritertalent. Gezien de introversie die deel van hem was, mogen we dankbaar zijn nu dit album te kunnen beluisteren.

Read more...

Matt Duke - Kingdom Underground

>> vrijdag 6 maart 2009

De 23 jaar jonge Matt Duke is gezegend met een popstem die makkelijk ligt bij de trends van dit moment. Daar maakt hij in zijn speelse en springerige popliedjes ook dankbaar gebruik van zonder aan creativiteit in te boeten. Hij past op een prettige wijze tussen hedendaagse Amerikaanse singer-songwriterplaten, zoals recentelijk Andrew Paul Woodworth. Op overtuigende wijze zet hij vriendelijke melodieën naar zijn hand en is niet bang veel van zijn karakter te tonen. Extraversie en intimiteit gaan daarin hand in hand. Er staat een vol bandgeluid met een diversiteit een elektronica achter hem. De onderwerpen zijn vroegwijs en spitsvondig opgepend. Kingdom Underground is een intelligent, leuk en onderhoudend album.

Read more...

Sara Lov, Seasoned Eyes Were Beaming

Na enkele jaren de helft hebben uitgemaakt van droompopduo Devics (samen met (film)componist en pianist Dustin O’Halloran) is het moeilijk om solo opnieuw te beginnen. Tegelijkertijd weten wij als luisteraars al dat Sara Lov een aangenaam wervelend stemgeluid en een flinke dosis talent bezit. Vanzelfsprekend is het pianogeluid wat meer naar de achtergrond verdwenen, maar Dustins invloed is nog niet helemaal weg. Producer Zac Rae (Fiona Apple, My Brightest Diamond) werd voor dit album gestrikt. Ook Alex Brown Church (Sea Wolf) werkte mee. De sobere, ijle klanken die van Push The Heart zo’n betoverend album maakten zijn gedeeltelijk vervangen. Nu staat er een dromerig, zoet en bij vlagen jazzy geluid dat een volle klank geeft aan de nog altijd etherische vocalen van Sara. Als een sirene in een ongrijpbare chimaera vangt Sara je in een prachtig muzikaal web. Van agressie is echter geen sprake waardoor het overgeven aan die bedreiging erg gemakkelijk wordt. De ogen sluiten is nog altijd de beste manier om van dergelijke muziek te genieten. Seasoned Eyes is een plaat vol verfijnd, gerijpte liedjes en hemelse klanken. Een nieuwe loopbaan heb je niet met één album gebouwd. Wel ligt hernieuwd succes in de lijn der verwachtingen.

Read more...

Elegy, van Isabel Coixet

In dit geval is het maar goed dat ik het boek van Philip Roth niet ken. Het geeft een puurder uitgangspunt om de film te beoordelen. Waar men zegt dat Philip Roth op een ongebreideld rauwe manier schrijft, wordt in Elegy de beschaafde wereld niet meer dan opgeruwd. Even ingetogen als de subjecten is ook de toonzetting van de film. Elegy is een film over de kloof tussen ouderdom en jeugdigheid en hun geaccentueerde positie als de grenzen overschreden worden. De kloof tussen lichaam en geest. Sommige dingen veranderen echter nooit. Relaties, het huwelijk, seks veranderen nooit. Totdat het leven je inhaalt en diepe littekens achterlaat. Subtiel en direct toont de film nietsontziend de eigen verantwoordelijkheid voor bezinning en reflectie. De sobere regie laat ruimte over voor verschillende interpretaties van de plot.

Read more...

The Waiting Room, van Roger Goldby

Het fijnzinnige The Waiting Room werd als beste film bekroond op het Edinburgh International Film Festival. Op het eerste gezicht zou je misschien niet warmlopen voor een boy-meets-girl-story onder gewone mensen. De film volgt echter zeker geen standaardformule, maar presenteert ook geen buitenissigheden. Daarom zal het een zeer divers publiek aan zich binden en heeft het terecht die prijs gewonnen. Door de knappe en verfijnde regie vind je jezelf al gauw gevangen in het aangenaam trage ritme. Het zet een bijzondere sfeer neer die je warm achterlaat. Kenmerkend is het gebruik van gewone plaatsen en tempo’s, die ook inhoudelijk de leidraad vormen. Subtiele hersenspinsels maken dat het verhaal magisch-realistische trekjes vertoont. Het gaat het alledaagse niet uit de weg en is getemperd door de correctheid die de Britse afkomst verraadt. Zo verbeeldt Roger Goldby het leven zoals het is, niet rauw, maar bitterzoet en licht geromantiseerd.

Read more...

Charlie Winston - Hobo

>> donderdag 5 maart 2009

Een muzikale familie is vaak een vrijkaartje voor een muzikale carrière, maar daarmee is niet gezegd dat deze ook succesvol zal zijn. Zijn beide ouders waren in de jaren ’60 en ’70 zangers, wat aanstekelijk werkte op de kinderen. Momenteel kennen wij vooral zijn broer Tom Baxter. Vergelijkend is direct te zeggen dat ondanks Baxter’s bijzondere stem en talent, Charlie Winston dankzij zijn extraversie en diversiteit nog een stuk spannender klinkt. Hobo had een bliksemsucces in het toch vaak avontuurlijker Frankrijk, denk aan Camille, waar de donder nog wel even door rolt. Vele nummers zijn radio vriendelijk door de toegankelijke melodieën en verleidelijke refreinen. Erg prettig om te zien dat Hobo dus ook in het mainstream circuit hoge ogen gooit. Het succes ligt misschien al besloten in de geperfectioneerde wijze waarop genres samenkomen. De popliedjes zijn gestoeld op folk met wereldlijke invloeden. Vanaf dat punt kan ieder liedje van een nostalgische ballade naar een funky soulnummer schieten. Pure pop is het nooit. Ook zijn ervaring in film- en theatermuziek steekt voortdurend de kop op, met verrassend mysterieuze en dromerige accenten in de ritmische composities. De afwisseling tussen springerige staccato percussie en indringende vocalen vormen een opmerkelijk slagvaardig geheel. In plaats van in volume te kruipen om de aandacht op te eisen, werkt Winston toe naar een muzikale chaos van instrumenten met even pakkend als intrigerend resultaat. Charlie Winston is een geboren artiest en maakt enorme indruk met deze verzorgde plaat. We moeten zeker wat gemist hebben met zijn eerste album Make Way. Dat betekent gelukkig dat als we nog wat meer willen horen er gewoon nog een album klaar ligt. Deze goedgeluimde, intieme en dramatische poppareltjes zullen niet gauw vergeten worden.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.