Nancy Elizabeth - Wrought Iron

Nancy Elizabeth’s debuutplaat, Battle and Victory, liftte indertijd mee op een golf van veelgeprezen folkplaten. Opvolger Wrought Iron moet het op eigen kracht doen en trekt tot op heden slechts beperkt de aandacht. Nu was ik ook van mening dat alle lof voor Battle and Victory wellicht ietwat voorbarig was. De alternatieve freakfolk was niet van de subtielste soort en leek zich als een bijna ongelimiteerde uitlaatklep van haar multi-instrumentale talenten te gedragen. Aan de andere kant leverde dat wel een zeer rake plaat op met een zeer herkenbare, strijdbare sfeer.

Wrought Iron laat nu duidelijk muzikale groei horen. Nancy komt er op tijd achter dat ze alle kunstgrepen op Battle and Victory helemaal niet in die mate nodig heeft. De strijdlustigheid heeft plaats gemaakt voor het rustig schrijven en zingen van echte liedjes. De toonzetting en het instrumentarium, dat nu ruimhartig op piano leunt, maken het geluid toegankelijker, maar wel minder direct. Waar Battle and Victory de plaat was van ontdekkingen en verwondering, is Wrought Iron een plaat van bezinning die je wat tijd moet gunnen. De intieme sfeer, waar Nancy zich eerder al moeiteloos van bediende, is hier in nog sterkere zin aanwezig. Door het uitkleden van het instrumentarium komt haar melancholische, zacht heldere stemgeluid beter tot zijn recht en voelen de composities natuurlijker aan. Het lag zeker niet in de lijn der verwachtingen dat ze met dergelijk sobere plaat op de proppen zou komen, maar het doet wonderen voor haar songschrijverschap.

Wrought Iron mag dan niet weer een idiosyncratisch mysterie herbergen, het is wel de plaat die laat zien dat Nancy haar talent kan beteugelen. Laat dit album op je inwerken en het zal blijken dat het muzikaal een lange adem heeft.