Fanfarlo - Reservoir

>> donderdag 30 april 2009

Eigenwijze Britse indiepopbandjes zijn er genoeg en slechts een enkeling weet zich direct in de kijker te spelen. Lang niet ieder van die bekende bands is zo goed als Fanfarlo, die hun debuut in eigen beheer uitbrengt. Met Reservoir geven ze menig populaire band het nakijken. Net als hun vestigingsplaats Londen, lijkt de band ook in muzikaal opzicht een middenweg te hebben gevonden. Stilistisch combineren ze de smaak van de subtiele folkpop die veelal uit Brighton komt en de inventieve poprock uit het grootstedelijke Manchester. Dat resulteert in een geluid dat op veel dingen lijkt, maar toch zijn eigen weg kiest. Die weg leidt nog het duidelijkst naar een band als Goldrush, zelf afkomstig uit Oxford. Ook valt het gebruik van een divers instrumentarium op. Men maakt meer dan eens een volks uitstapje, zoals met de terugkerende koperblazer en cello. De grootste troef van Fanfarlo is misschien nog wel dat het allemaal iets gemeender en excentrieker klinkt, dan zovele van hun collegae. Hetzelfde maakte ook van het uitzonderlijk Britse The Heart is the Place van Goldrush, zo’n aanstekelijke plaat. Maak niet de vergissing dat dit weer een overbodige toevoeging is op de overvolle indiescene. Geniet er daarentegen van zoals het bedoeld is, puur en recht uit het hart.

Read more...

Oi Va Voi - Travelling the Face of the Globe

Opererend vanuit Londen trekt het gezelschap Oi Va Voi zich al sinds hun fantastische debuut Laughter Through Tears niets aan van culturele landsgrenzen. Voor hun derde album legde de muzikanten wederom hun oor goed te luisteren om werkelijk het neusje van de zalm te selecteren van een keur aan muzikale stijlen. Daarmee smeedden ze met chirurgische precisie de essentie van een nieuw neusje. Vanaf dat moment bloeit de hartstocht op en wordt er met grenzeloos enthousiasme gemusiceerd. Travelling the Face of the Globe is alles wat de doorgeschoten eponieme opvolger voor mij niet kon zijn. De rokerige vocalen van Bridgette Amofah kennen enorme begeestering. In hun arrangementen grijpt de groep terug op alle troeven die hun debuut zo verschrikkelijk goed maakten en weet het niveau zelfs nog op te schroeven. Naast de gebruikelijke hoofdrol voor klezmerinvloeden komt ook weer andere wereldmuziek voorbij, zoals Balkan gypsy en latin ritmes. Luisteren is alsof je zelf de geschiedenis van die wereldreis schrijft. De loungesfeer van Laughter Through Tears is wat naar de achtergrond verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een zeer hedendaags folkpop bandgeluid, maar blijft onmiskenbaar Oi Va Voi. Dat betekent ook weer enkele wonderschone gastoptredens. De opgewekte sfeer kan ook omslaan naar dromerigheid, zonder daarbij aan diepte en dynamiek in te boeten. Het geluid van Oi Va Voi is niet langer het meest vernieuwend, maar zeker één van de mooiste en meest kenmerkende voorbeelden van het moderne samensmelten van stijlen. Wijselijk snelt deze plaat het echt warme weer vooruit. Met Oi Va Voi staat fusion op eenzame hoogte.

Read more...

Matik - Matik

>> maandag 27 april 2009

And now for something completely different… Matik is voor de trouwe lezers van deze blog geen plaat die ze hier hadden verwacht tegen te komen. Zet ergens een vette beat onder en dit Amsterdamse vijftal gooit alle remmen los. Rijp voor de disco, clubfeest of festival en zelfs menige catwalk zal er nog wel raad mee weten. Matik stampt met veel bombarie je huiskamer binnen. Zoals dergelijk genre betaamd, zitten de meeste songs vol herhaling en zijn simpel opgebouwd. Het gaat immers voor een groot deel om dansbare ritmes. Toch weten deze heren zoveel variatie in hun nummers te stoppen dat zelfs de echte popliefhebber behoed wordt voor verveling. Zo eindigt het openingssalvo met een klinkende strijkerspartij. Op papier lijkt dit te vloeken, maar de Amsterdammers komen ermee weg. Play is een onvervalst popliedje met een pakkende, dansbare hook. De energie die van het hippe gezelschap uitgaat, is aanstekelijk. Ze grijpen met bijna willekeurig gemak naar allerlei techno foefjes uit de jaren ’80-’90 en gooien gauw nog wat hedendaagse synthpop kruiden in het vuur. Het is een pittige mix die desondanks gemakkelijk wegdrinkt. Ik zal me nog altijd niet snel bekeren, maar voor de afwisseling weet Matik ook goed te overtuigen.

Read more...

Ponoka - Built to Fly

Na het voortreffelijke debuut Hindsight, heeft het Nederlandse Ponoka heel wat mensen tevreden te houden. Built to Fly treedt die uitdaging met open vizier tegemoet, zij het op een heel andere toon dan waar de liefhebbers zich wellicht op hebben voorbereid. Ondanks de met twijfel en onzekerheden doorspekte nummers, speelt er nu een solide, hechte band blakend van zelfvertrouwen. De zonnige zorgeloosheid is er wel vanaf, maar dat staat het speelplezier duidelijk niet in de weg. Bovendien leiden sombere tijden meer dan eens tot creatieve uitwassen en daar is geen enkel gebrek aan op Built to Fly. Ponoka heeft overtuigend scherpe randjes gekregen die hun nog altijd toegankelijke melodieën omringen. Gebruikmakend van wat kenmerkende geluiden uit de 20ste-eeuwse pophistorie, sleept de band hun arrangementen op mooie wijze het heden in. Daarbij ontbreekt de nodige new wave en shoegazing niet. De nonchalance van hun indiepop-rock is vergelijkbaar met de diversiteit van Eels en de punch van Snow Patrol. Hoewel elektropop niet bepaald een essentieel onderdeel is van de mix, meen ik wat spoortjes van Grandaddy of de rauwere kant van het Franse Phoenix te horen. Daarin blijft dan toch iets van de onbezorgdheid hangen, wat zorgt voor een treffende combinatie van muzikale en emotieve uitersten. Onterecht is dat allerminst, want met een album als Built to Fly bouw je aan een onbedreigde toekomst.

Read more...

De Rosa - Prevention

>> zondag 26 april 2009

Prevention is het potente tweede album van de Schotse band De Rosa. Opvolgers zijn geliefd en bevreesd en De Rosa heeft voor deze risicovolle onderneming gekozen voor een andere weg. Dat werkt eigenlijk ook het beste, want daarmee is het gevaar van meer van hetzelfde dat vrijwel altijd tegenvalt direct afgewend. Nu heb ik zelf het genoegen van het debuut niet gekend en benader ik dit album zeer neutraal. Naar het schijnt was het debuut een vlotte en felle gitaarpopplaat. Die gitaarpop heeft op Prevention niet langer de hoofdrol en het geluid klinkt vol en gerijpt. Potent is het juiste woord voor de finale stuwkracht die de songstructuur kenmerkt en daar past een trager, aanzwengelend tempo bij. Mijn eerste ingeving was dat ik te maken had met een Schotse versie van het zeer creatieve Timesbold. Dit door de rijke arrangementen met een inventief en veelzijdig instrumentgebruik, zonder dat de stevige rockinvloed daaronder lijdt. Later dringt zich echter ook de vergelijking op met de ondergewaardeerde, Britse band South, hoewel hier niet op het laatste album afgegaan moet worden. Dit uit zich vooral in het strategische gebruik van elektronica accenten in combinatie met de doordringende beats. Gelukkig neemt het vijftal ook de ruimte om het kale skelet, dat aan de basis ligt van de evenzeer subtiel in elkaar stekende songs, bloot te geven, zoals het heel mooie Pest laat horen. De pakkende, uitgesponnen composities doen dan weer aan als landgenoten My Latest Novel. Inmiddels zijn er teveel fantastische Schotse bands om nog verdere vergelijkingen aan te gaan en dat zou ook alleen maar afdoen aan het immense genot van dit overweldigende talent. Er valt enorm veel te ontdekken op Prevention waardoor je na afloop onherroepelijk de neiging hebt om op repeat te drukken. De Rosa is absoluut indrukwekkend en vol karakter.

Read more...

Matthew and the Arrogant Sea - Family Family Family Meets the Magic Christian

Wat begon als een veelbelovende solocarrière, groeide spoedig uit tot een talent voor songschrijven en compositie dat aan één persoon niet voldoende heeft. De verantwoordelijke, Matthew Gray, bevond zijn directe sociale omgeving gelukkig zeer gewillig. Zo ontstond er een capabel zestal dat de rijke orkestraties die Matthew voor ogen stond op kundige wijze invulling gaf. Dit gezelschap bestaat uit vier familieleden aangevuld met twee vrienden, een zeer hechte groep derhalve. In de lokale, Texaanse scene werd het label Nova Posta Vinyl bereid gevonden Matthew and the Arrogant Sea vrij baan te geven. Niet zo vreemd, want dit label is een samenwerking van Robert Gomez en Eric Pulido van Midlake. Hiermee schaart de groep zich tussen enkele van de beste alternatieve namen uit Texas van de afgelopen jaren. Afwisselend druppelt herkenning door in de vorm van Dent May, Fleet Foxes, The Accidental of zelfs Beirut. De vriendschappelijke sfeer die in de groep moet heersen wordt ook beaamd door de songs, die klinken als de knisperende warmte die een broeierige grondlaag langzaam doet opdrogen. Het heeft iets vriendelijks en esoterisch, iets dromerigs en tegelijkertijd toch ook heel erg aards. De uitgesponnen arrangementen werken bezwerend en meeslepend. Als vanzelf ga je meedeinen op de trage ritmes en de wat hol klinkende vocalen. Stilistisch wordt er wat geleend van de indie folkrock om daar vervolgens een dik psychedelisch jaren ’60-’70 sausje overeen te schenken dat zorgt voor een hypnotisch effect. Droog echoënde productie is fluweel zacht en een tikje wollig waardoor alles zonder noemenswaardige uitschieters in een plastische massa verandert. Elders zou dit de creativiteit een halt toegeroepen hebben, maar bij Matthew and the Arrogant Sea werkt het wonderwel samen. Family Family Family is een verrassing die zich naarmate het album vordert steeds verder op het gemoed inwerkt.

Read more...

Sophie Hunger - Monday's Ghost

Uit centraal Europa bereikt slechts weinig muziek mijn brievenbus. Eerder lieten Clara Luzia, Lonely Drifter Karen en heel recentelijk nog Soap & Skin zien dat in ieder geval Oostenrijk de grond levert voor excentrieke, vrouwelijke singer-songwriterpracht. Nu is het aan Sophie Hunger om het buurland Zwitserland op de kaart te zetten. Met haar debuut, Monday’s Ghost, maakt ze direct een einde aan alle twijfel, als die al bestond. Het ijzersterke staaltje muzikaliteit dat ze ten gehore brengt, doet al direct bij opening denken aan het magistrale Spending Time with Morgan van Ane Brun. Dat mag op alle schalen een enorme prestatie heten. Dit slaat even makkelijk om in kille composities, die doen denken aan Sarah Blasko’s What the Sea Wants. Het krachtige, kernachtige spel verslapt geen enkel moment, waardoor de vaak dreigende en sombere sfeer tot grote hoogte wordt opgedreven. De geest van maandag bezit duidelijk een grote dosis tactiliteit. Het openbaart zich als de avond die inzet met beklemmende flarden mist en later een ijzige rijp die zich vastklampt aan de huid. Ondanks de gejaagdheid die zich soms van Sophie meester maakt, laat Monday’s Ghost je als aan de grond genageld staan. In de duisternis klinken scherpe kreten die de zwarte spiegel van de nacht versplinteren. Toch verliest Sophie zich nergens in de expressiviteit die uit haar donkerste diepten komt. Gelukkig zijn er ook momenten waarop een zomerse atmosfeer geruststellend het ijs doet smelten. Zo toont de Zwitserse zich veelzijdig en is dit debuut hopelijk niet meer dan een opstapje naar nog grotere werken in de toekomst. Schoonheid is uiteindelijk het hogere doel.

Read more...

Lisa Hanigan - Sea Sew

Sea Sew is zo’n plaatje dat maar al te makkelijk dreigt onder te sneeuwen in alle releasedrukte. Dat zou echter een vergissing zijn, want Ierse singer-songwriter Lisa Hanigan trakteert ons op een mooie set fijnzinnige popsongs die op folkleest zijn geschoeid. Smaakvolle arrangementen geven op ingetogen wijze vorm aan innemende melodieën. Sea Sew is zonder meer een aansprekend debuut, dat vooral indruk maakt door het sobere vakmanschap waarmee de liedjes gemaakt zijn. Toch is de voornaamste claim to fame van Lisa, haar voormalige samenwerking met Damien Rice. Dat is eigenlijk jammer, want hoewel er zeker wat geleerd is in die periode, boort Lisa ook eigen bronnen aan. De kleinschaligheid en folkinvloeden zorgen voor een aansluiting bij singer-songwriters als Jacob Golden en Lou Rhodes. Ze heeft een moeiteloze genietplaat gemaakt die desondanks bijzonder veel diepgang kent. De liedjes hebben absoluut geen hitaspiraties, maar ze voorzien wel in een heerlijk ontspannend loom tempo. In haar kenmerkende lyrische melancholie knipoogt Lisa met een vrolijkheid die sprankelt van hoop en levenslust.

Read more...

Au Revoir Simone - Still Night, Still Light

>> donderdag 23 april 2009

Still Night, Still Light lijkt goed uit te drukken wat op het album ten gehore wordt gebracht. Het trio uit Brooklyn ontwikkelt haar geluid wel, maar slaat niet wezenlijk nieuwe wegen in. Met hun derde album bevinden de drie meiden, Heather D'Angelo, Erika Forster en Annie Hart, zich dan ook weer in een genre dat evenveel miskleunen als aangename kostgangers kent. Om het er zonder gal te spuwen en kwaadsprekerij vanaf te komen, kunnen bijvoorbeeld Stereolab, The Go Find, The Bird and the Bee of Electric President genoemd worden. Allen artiesten die de synths en elektronica fijnzinnig de baas zijn. Au Revoir Simone heeft zich gespecialiseerd in luchtige popliedjes die vaker zoet en dromerig zijn dan een donkere dreiging vormen. Toch hebben ze op Still Night, Still Light ook aan stuwkracht gewonnen en geeft dit nachtelijke licht dat niet alles zonovergoten geconsumeerd kan worden. De diepgang van het trio vindt zijn oorsprong in de folk. De toegankelijke songstructuren lijken minstens zoveel inspiratie te vinden bij traditionele als popmuziek. Dit is ook het vaste recept van Beach House, er nog maar eens een fijne groep tegenaan gooiend. Waar in de elektronische arrangementen Au Revoir Simone conceptueel puurder blijft, mag Beach House zeker als creatiever beschreven worden. Zo komt het dat een heel album van het New Yorkse trio wel wat veel kan worden, maar op sluimerende wijze toch prettig beklijft.

Read more...

The Low Anthem - Oh My God, Charlie Darwin

>> dinsdag 21 april 2009

Het was lang wachten op een Europese release van The Low Anthem. In Amerika kon men al geruime tijd genieten van de idiosyncratische muziek van dit gezelschap. Het is dan ook niemand minder dan het label Bella Union dat met hen het ruime sop kiest. Grote troef is de magistrale, hese falsetto van Ben Knox Miller. Van de prachtige kwaliteiten van deze stem worden in de opener Charlie Darwin direct vol overgave geprofiteerd. Daar doet The Low Anthem even denken aan Bon Iver. Alleen die hemelse psalm over het illustere personage is de aanschaf van het album waard. Hoewel die invloeden nergens op een traditionele manier typerend worden, is het vooral een nostalgisch americana geluid dat ten grondslag ligt aan The Low Anthem. Langzame meeslepende lagen schuiven over elkaar heen en nemen de melodielijnen van elkaar over, als een stroperige, meeslepende estafette. Dat ze dergelijk kunstje niet alleen op een ingetogen manier beheersen laten ze horen op The Horizon is a Beltway. Een rauwe song die zo uit een wild-west-kroeg had kunnen schallen, waar de bourbon op de maat uitbundig en opzwepend naar binnen gegoten wordt. Deze country rock doet in zijn donkere momenten ook aan als Dr. Dog of Iron & Wine. Zo laat Oh My God, Charlie Darwin op gevierde wijze twee ver uit elkaar liggende kanten van de band horen. The Low Anthem zal Europa nu zeker snel kunnen bestormen.

Read more...

Splashgirl - Doors. Keys.

>> maandag 20 april 2009

Twee jaar geleden is een bijzondere jazzplaat zonder al te veel ruchtbaarheid aan ons land voorbij gegaan. Splashgirl is een Noors trio en soms sextet dat op zeer eigen en eigentijdse wijze invulling geeft aan jazz en zich daarmee voorzichtig op het snijvlak van klassiek begeeft. De basisbezetting van piano, drum en contrabas kan creatief worden aangevuld door viool, tenorsax en basklarinet. Doors, Keys bevat grotendeels sombere, ingetogen harmonieën met zo af en toe een venijnig expressieve uitbraak. Gedurende het album pakt een zware atmosfeer zich samen rond het cerebrale baken. Splashgirl heeft een licht experimentele neiging, waarin echo’s van oude muziek zachtjes doorsijpelen. Zoals we dat in modern klassiek ook vaak zien, leidt dit tot een sacrale rust. Dit ten opzichte van veel fusion en avant-garde jazz die vervalt in schrikkerig en zenuwachtig gedoe. De getemperde dynamiek van deze Noren laat zich bijna als kamermuziek beluisteren. Juist coherente melodiefragmenten en kernachtige, harmonische samenkomsten vormen hier de vooruitgang. Tegenwoordig opereert Splashgirl vanuit het Kennel Collective, waar enkele bevriende muzikanten zich organiseren. Zo was bassist Jo Berger Myhre bijvoorbeeld recentelijk te horen op de mooie plaat van Lasse Passage. De broze composities en het eerlijke musiceren van het trio smaakt naar meer. Gelukkig heb ik in de wandelgangen al gehoord dat nieuw werk niet lang meer zou moeten uitblijven. Houd de oren dus gespitst!

Read more...

Pájaro Sunrise - Done/Undone

Ietwat opmerkelijk is het tweede album van Pájaro Sunrise, Done/Undone, een dubbelalbum waarin de ene schijf het predicaat Done draagt en de andere Undone. Dat de band halverwege uit elkaar viel, heeft hier ongetwijfeld mee te maken. Daardoor zijn grote delen van deze release het solowerk van Yuri Méndez. Ten opzichte van hun debuut kwam er aanvankelijk nog een derde bandlid, Mario Delgado, bij. Gelukkig was er voldoende inspiratie en Done/Undone brengt dan ook vele nummers lang de fijnste indiepop die ik in lange tijd uit Spanje heb horen komen. Hun stijl wordt gekenmerkt door fijnbesnaarde ballads en speelse liedjes. Ondanks dat in het Engels gezongen wordt, is de tongval in de ongeprononceerde, mompelende vocalen vaak te bespeuren. Door de lieflijke arrangementen is dit niet ergerlijk, maar eerder innemend. Stilistisch brengt Pájaro Sunrise weinig nieuws. De elektro-akoestische songs vinden hun inspiratie in vele decennia popmuziek, die in het instrumentarium wordt aangevuld door lichte nu-folk en americana accenten. Done/Undone is een gepolijst geheel en laat je meer dan eens ontwapenend glimlachen.

Read more...

Blue Roses - Blue Roses

Ooit afgevraagd hoe dromen klinken? In de eerste seconden van dit album wordt het antwoord al gegeven. Greatest Thoughts lijkt niets minder dan een ode aan alle paradijselijke gedachten ter wereld. Deze ingetogen euforie wordt tot het eind vastgehouden in de fluweelzachte ketenen van de betovering van Blue Roses. Verantwoordelijk is Laura Groves uit het even mooie als grauwe Yorkshire. Aan de basis ligt een fijnzinnige passie voor Britse folk. Ondanks die liefde voor het traditionele muzikale ambacht, brengt Blue Roses muziek die dat vele malen voorbij streeft. Zoals daarin gebruikelijk is, werd dit album een samenvloeien van vriendschappen, wat vooral naar voren komt in de heerlijke koortjes. De bezwering is minstens zo groot als bij de hedendaagse zeemansliederen van Stephanie Dosen. Haar stem heeft de hartverscheurende kracht van Kate Bush en Maria Mena. Haar grenzeloze ambitie voor muzikale tradities brengt een moderniserende visie die naast het al fantastische Rachel Unthank & Winterset staat. Echte schoonheid is tijdloos en emotioneert. Laura speelt daarmee met wonderbaarlijk gemak. Blue Roses heeft een intieme sfeer die erom schreeuwt zorgvuldig gekoesterd te worden dichtbij het hart. Als een roos in knop zal slechts de tijd leren hoe groot het meesterwerk is dat ontluikt, maar er zal niet veel nodig zijn voordat dat gebeurt.

Read more...

Jon Hopkins - Insides

>> vrijdag 17 april 2009

Insides klinkt als een openbaring. Zinderende strijkerstapijten drijven de speakers uit om uit te monden in weidse ambient composities. De jongen die verantwoordelijk is voor al dit schoon, luistert naar de naam Jon Hopkins. Voor mensen die op details letten na afgelopen jaar geen vreemde meer in de muziek. Door zijn eerdere werk werd hij al opgemerkt en vergeleken met elektronicagrootheid Brian Eno. Die introduceerde hem bij Coldplay waar hij samenwerkte aan de productie. Een mooie prestatie als autodidact op dit vlak. Als componist gebruikt hij compositietechnieken uit dance, modern klassiek en ambient om elektro-akoestische soundscapes en geluidsmuren te scheppen. Hij vindt gelijkgestemden in Jóhann Jóhannson, Gregor Samsa en Olafur Arnalds. Maar de manier waarop klassieke rust in botsing komt met heftige beats en elektronica komt nog het meest overeen met het jonge Rival Consoles. Net als op de EP Helvetica van deze laatstgenoemde, is er een precaire balans tussen twee stijlen, dance en klassiek, waarin prachtige melodieën de rode draad vormen. Dit zelfs waar composities pulserend een driftige wending maken. De cinematografische stijl van Jon voorkomt dat Insides verzandt in experiment en daarmee voor leken een onneembaar fort wordt. Zijn talent werd ook al voor een choreografie van Wayne McGregor gebruikt, waarvan het eerste deel van dit album getuige is. Onlangs was hij nog te bewonderen op Motel Mozaïque. Stel je ervoor open en Insides blijkt een desolate wereld met een textuur waar slechts muzikale schittering heerst. Jon Hopkins’ visie is gedurfd en weergaloos.

Read more...

Sophia - There Are No Goodbyes

Even groot als de verwachtingen van een nieuw album van de band rond Robin Proper-Sheppard is ook de verbazing dat dergelijk album juist midden in de lente het levenslicht ziet. Zeker als je bedenkt dat de voorman zelf aangeeft dat There Are No Goodbyes wellicht het somberste album is dat Sophia tot nu toe maakte. Nu wordt naar mijn mening die donkere kant van Sophia altijd wat op de spits gedreven. Ook deze huidige plaat valt me niet bijzonder zwaar en dat doet niets af aan het hoge niveau dat Sophia zichzelf al jaren oplegt. Opnieuw zijn de strijkers van The Sophia Quartet van de partij om de band bij te staan met mooie gevolgen. Dit kwartet speelde overigens afgelopen jaar ook met Tindersticks, The Divine Comedy en Ed Harcourt. Zelf heeft Sophia een kwinkslag meegekregen van een band als South of van de jaren ’80 geïnspireerde post-rock die ook Editors voortbracht. Deze kant van de balans met stevigere arrangementen is ook sterker vertegenwoordigd dan soberheid. Thematisch brengt de band wederom een ode aan de spelonken van de geest. Pas met Something, Heartache en Portugal bereikt Sophia op dit album volle sterkte. Voor mensen die liever live genieten van muziek, komt het album ook in een 2-CD versie uit met 14 nummers opgenomen in Wenen op Valentijnsdag.

Read more...

De Anale Fase - De Uittocht

>> donderdag 16 april 2009

Het zal gissen blijven waar dit duo precies aan dacht toen de naam werd vastgesteld. In combinatie met de albumtitel roept het zelfs andere dan zuiver Freudiaanse associaties op. Hoe dan ook laten de titels er geen twijfel over bestaan dat opgroeien voor deze twee een fascinerend en traumatisch fenomeen geweest moet zijn. Bijna onwillekeurig snijden de verknipte, grof poëtische teksten veelal morbide onderwerpen aan; bedrieglijk kinderlijk in zijn absurdisme. Aan de muziekstijl zijn we door hedendaagse electropop, freakfolk en vooral ook knutselpop wel gewend. De verfrissende luisterervaring wordt dan ook grotendeels gevormd door de gebezigde Vlaamse taal en misschien de aangenaam nostalgische piano- en orgelklanken. Gelukkig zijn Anna Vercammen en Joeri Cnapelinckx (Kawada) ook gewoon goed in wat ze doen. Aan de kant van de electronische knutselpop kunnen gemakkelijk Spinvis of TaughtMe genoemd worden, zoals voor de freakfolk Cocorosie. Eigenlijk nog veel toepasselijker is te belichten hoezeer De Anale Fase ook Belgisch is. Denk eens aan Soy Un Caballo, recentelijk nog Tom Pintens of zelfs An Pierlé die ook niet meer nodig had dan een piano om verregaande expressiviteit te ventileren. Na deze mooie en overtuigende debuutplaat rest de voornaamste vraag: hoe lang zal De Anale Fase nog in de anale fase verkeren?

Read more...

Mirah - (a)spera

Ondanks de vliegende start van de carrière van deze bijzonder getalenteerde Amerikaanse singer-songwriter, is dit van alle releases pas de eerste die mij ter ore komt. Na een voortvarende opening met enorme muzikale stuwkracht in heerlijke balans met introversie, kan ik al niet meer doen dan concluderen dat ik wat gemist heb. Verwonderlijk is het echter ook niet helemaal, want naar verluidt waren de voorgaande platen van een ontoegankelijke soort. Dat is altijd relatief, maar geldt zeker niet voor (a)spera. Al gauw bevinden we ons in melancholische sferen, met rijk georkestreerde songs. Wonderschone klankdekens worden over onze oren gedrapeerd, hoewel puur en ingetogen werk ook nooit ver weg is. Het album heeft een zuivere klasse die de nieuwste ontwikkelingen in de popmuziek moeiteloos kan combineren met zeer traditionele folk aandoende invloeden. Geen enkele naam lijkt naar behoeven de lading te dekken van de pracht die we door Mirah Yom Tov Zeitlyn krijgen voorgeschoteld, maar Sarah Blasko en Tara Jane O’Neil geven een aardige uitgangspositie. Mirah toont zich echter een veelzijdig muzikant die het niet schuwt om precies datgene te doen dat de muziek haar lijkt af te dwingen. Dat maakt een plaat die op overweldigende wijze vriend en vijand zal verrassen.

Read more...

Kiasmos/Rival Consoles - 65/Milo

Wie met het horen van de naam Olafur Arnalds, deze gedeelde EP direct denkt door te hebben, komt bedrogen uit. De eerste twee composities op 65/Milo worden verzorgd door Olafur in samenwerking met electro-musicus Janus Rasmussen van Bloodgroup. Slechts in subtiele melodische aanzetten valt de neo-klassieke hand van Olafur te herkennen. Pregnante, doch minutieus geplande electrobeats domineren de boel. Het maakt een dansbare luisterervaring van vreemde proportie. Dit wetende is het lang niet vreemd dat de EP gedeeld wordt met Ryan Lee West, oftewel Rival Consoles. Niet alleen delen ze hun label, Erased Tapes, maar op Helvetica liet Rival Consoles al horen op zeer kenmerkende wijze klassiek en dance te kunnen combineren. De overige drie tracks neemt hij voor zijn rekening. De melodische kant van de beteugelde electronische chaos is hier sterker vertegenwoordigd. De klassieke elementen die zo verrassend werkten op Helvetica zijn echter verdwenen. Daarvoor in de plaats voeren nu scherpe piepjes de boventoon. Deze EP laat progressieve en fascinerende vormen van electronische muziek horen, die het experimentele stadium ontstegen zijn.

Read more...

Rival Consoles - Helvetica

Rival Consoles is de uitlaatklep van Ryan Lee West uit Leicester, die eerder al tourde met labelgenoten Kyte. De hele winter is hij aan het werk geslagen om zijn eerste volledige album te schrijven. Om het wachten te verzachten besloot Erased Tapes deze kleine EP eerst nog even uit te brengen. Ryan heeft zich een zeer eigen visie en stijl aangemeten. De EP opent als een nieuwe telg van het electronische Warp label, met agressieve, verknipte beats en electronische geluiden. Deze aan Aphex Twins en Autechre herinnerende chaos is intrinsiek deel van zijn muziek. Laat dat echter niet afschrikkend werken, want de agressieve elektronica wordt gaandeweg getemperd door gedragen melodieën met een klassiek instrumentarium. Daarmee strijden op Helvetica twee ver uiteen liggende genres: klassieke muziek en dance. Er wordt gezegd dat Ryan is geïnspireerd door het muzikaal impressionisme van bijvoorbeeld Claude Debussy. Zelf hoor ik dat niet direct terug. In plaats daarvan is er eerder het minimalistische perfectionisme van Arvo Pärt of het ruimtelijk filmische van Zbigniew Preisner. De samenvloeiing is echter ingenieus en intuïtief, wat zeker wel impressionistisch aandoet. Een interessant nieuw geluid.

Read more...

Jeniferever - Spring Tides

>> dinsdag 14 april 2009

Jeniferever heeft in korte tijd vier EP’s en een album gemaakt. Spring Tides is pas hun tweede studioalbum, maar klinkt alsof het door zelfverzekerde band met een flinke dosis ervaring is gemaakt. Afkomstig uit Zweden kent hun geluid dat kenmerkende auragevoel dat Scandinaviërs vaak aan hun muziek meegeven. Het klimaat en landschap heeft duidelijk verschillende uitwerkingen op de vele muzikanten daar. Bij Jeniferever uit het zich in atmosferische pop met een ontspannen tempo, dat naar de randjes toe afloopt in wat zwaarder uitgesponnen composities. Hier vindt Jeniferever voorzichtig aansluiting bij het stevigere poprock geluid van Lampshade en Apocalyptica, maar dat zijn niet de enige herkenningspunten. De soundscape-elementen neigen ook naar Lukestar, Ampop en Sickoakes. Daarmee verloochenen ze hun melodische droompop inborst geenszins. Spring Tides kan aardig puntig en stekelig uit de hoek komen, zonder dat het zachte kussen eronder wordt weggetrokken. Er wordt gepassioneerd gemusiceerd in smaakvolle arrangementen die ambient pop naar post-rock brengen. Uit de rijke humuslaag van muziek schieten zo af en toe verrassende momenten op. Spring Tides is een spannend, volwassen en sfeervol album.

Read more...

Forest Fire - Survival

Zonder dat dit een bewuste keuze was, werd Survival opgenomen in twee van de meest creatieve, muzikale hubs in de VS: Portland en Brooklyn. Dat ligt er overigens niet heel dik bovenop, maar het zal bij beluistering ook niemand verbazen. De reden is echter slechts dat de leden van Forest Fire verspreid over west- en oostkust leven. Survival is eigenlijk een soort conceptalbum, dat alleen beoogt een persoonlijk, artistiek tijdsbeeld neer te zetten. Meer aansporing was er niet voor nodig. Op Survival vinden we een bonte verzameling songs, die een stilistische mix bevatten geïnspireerd op americana pop, shoegaze en punk. Dat resulteert in ijle, dromerige liedjes als Slow Motion en Sunshine City, maar ook in een pakkend popliedje met Fortune Teller. Hierbij is het geen vereiste dat alle instrumenten en geluiden zuiver op de graat zijn om mooi te kunnen klinken. In het proces werden de opnames vele malen gedubd, wat een ongrijpbaar en diep klankbeeld geeft. Als kortstondig tijdsbeeld is Survival een fascinerend document.

Read more...

Cryptacize - Mythomania

Dat Cryptacize je geen alledaagse ervaring gaat geven, blijkt al uit de eerste seconden van hun tweede album Mythomania. Ze beheersen de kunst om avant-gardisme te verpakken in zeer goed luisterbare songs. Hoe bevreemdend vele momenten ook mogen zijn, het punt waarop de band dit ombuigt naar een pakken refrein of een zonnig melodietje is nooit ver weg. De crux daarvan zit in de bijzondere balans van de kristalheldere stem van Nedelle Torrisi, die niet anders dan onbezorgd kan klinken. In de weelderig wilde arrangementen op de achtergrond kan vervolgens van alles gebeuren in klankwerelden die soms een eigen wil lijken te hebben. Dit gegeven brengt me op referenties als Broadcast, Yo La Tengo, Pram en Danny Seim (Lackthereof, Menomena!). Cryptacize echter doet er een artistiek schepje bovenop, omdat Mythomania, zoals de titel al suggereerd, ook cinematografische kwaliteiten bezit. Een elftal composities neemt je mee in enigmatische, tegendraadse verhalen. Ze laten je muziek anders beluisteren.

Read more...

Hanne Hukkelberg - Blood from a Stone

>> maandag 13 april 2009

Hanne Hukkelberg is zonder twijfel één van de meest excentrieke tussen de creatieve Scandinavische singer-songwriters. Op Blood from a Stone bewijst ze ook haar eigen stijl te kunnen ontwikkelen in een totaal afwijkende richting. Over dit derde album bekent Hanne zelf dat het meer een rockplaat is. Dat beperkt zich echter met name tot een zwaardere, rockende sfeer. Nergens staat dat haar gebruikelijke arsenaal aan alternatieve arrangementen in de weg. Concreet is het effect dat de dichtheid van gemakkelijk luisterbare liedjes hoger is. Ook de typerende vreemde uitwassen zijn sneller te doorgronden. Toch blijft ze altijd haar bijzonder eigengereide stijl trouw, die zeker niet op toegankelijkheid gericht is. Op Blood from a Stone heerst weer die heerlijk bezwerende en onwereldlijke berusting. Waar ze voor haar eerdere werk koos voor de stad om haar composities te schrijven, toog ze voor dit album naar het eiland Senja, 300 km boven de poolcirkel. Zoals ze zelf aangeeft, blijkt dat de noodzaak voor ingetogen en rustige muziek in de stad groter is. Dit in tegenstelling tot de hang naar geluid op het afgelegen platteland. Hanne is een van die singer-songwriters die laat zien dat moedertaal ook invloed lijkt te hebben op de structuur van de muziek. Dit is ook hoorbaar bij Sigur Rós en Under Byen. Helaas horen we alleen in Bygd Til By het Noors terugkomen, maar dat mag het genot over het geheel niet drukken. In gastmuzikanten en haar producer zien we de bevestiging van de constante factoren in haar geluid. Haar composities blijven ongenaakbaar, erupties van een innerlijke pracht. Blood from a Stone laat Hanne ongereserveerd floreren op net ontgonnen land.

Read more...

The Polar Exploration Ship - The White Hour

Voorman Selwyn Slop is een oude bekende in de Nederlandse pop. Na Burma Shave en Incense keert hij nu terug met een Haagse formatie genaamd The Polar Exploration Ship. The White Hour is hun debuut. Dit album is gevuld met potente poprock songs waarin gitaren veelal de bovenhand krijgen. De eerste drie nummers glijden makkelijk door de keel en hebben door hun compacte vorm hitpotentie. Voor het wat zwaardere werk dat her en der de kop op steekt in de voortzetting hoorde ik al regelmatig en terecht Motorpsycho als referentie. De luchtigere kant van The White Hour kent ook een nostalgische kant, waarin ik vooral de jaren ’70 en ’90 herken. Het album heeft echter ook als zwaktepunt dat het nergens echt lekker rauw en extravert wordt, waardoor zelfs de steviger nummers als in een groot geheel uiteindelijk lijken voort te kabbelen. Creatieve hoogtepunten zijn er zeker wel en doen me dan vluchtig denken aan wat specifiek werk van Wilco. De puntige openingsnummers worden echter niet meer overtroffen. Misschien had de band er goed aan gedaan om zich met meer overgave in experiment te storten. Desondanks levert The Polar Exploration Ship met dit behoudende debuut een solide plaat af. Het bewijst vooral dat Nederland (naast Excelsior) ook in andere opzichten een fijn gitaarpop land is.

Read more...

Habiba - Jewellery Box

>> zondag 12 april 2009

De zojuist genoemde harpiste Habiba Doorenbos, doet als singer-songwriter niet onder voor Dita Parlo. Een kleine twee jaar na haar collega bracht ook zij een EP uit, die toepasselijk Jewellery Box getiteld is. De rode draad op deze zes nummers is haar karakteristieke stem en de harpen die ze bespeelt. Iedereen die kennis genomen heeft van de vaak geroemde freakfolk van Joanna Newsom weet al langer dat de harp veel verder gaat dan de barokke en romantische klassiekers. Ook jazzharpisten zijn inmiddels aardig ingeburgerd, denk bijvoorbeeld aan de reclame van Jameson Whiskey enige tijd terug. Jewellery Box is nu juist zo knap, omdat Habiba de harp nog altijd op een overwegend klassieke manier bespeelt, terwijl de liedjes toch echt direct aansluiten op hedendaagse pop en folk. Haar gevoel voor harmonie is even bijzonder als excentriekeling Hanne Hukkelberg en de folkinslag smaakvol als Alela Diane en zielsverwanten. De opzienbarende combinatie wordt in handen van Habiba werkelijk een fusie tussen pop en (modern) klassiek, die wellicht nog makkelijker dan Andrew Bird ook het klassieke publiek voor zich kan winnen. Alleen met een ijzeren wil en kristalheldere muzikale visie krijgt de versmelting van genres zoveel glans. Gelukkig is nieuw werk in de maak, waarin ze zeker haar beide hemelse instrumenten nog aardser, strijdvaardiger en kwetsbaarder zal laten klinken.

Read more...

Dita Parlo - Preparations for Night

Soms loont het om achterom te kijken voor wat je destijds gemist hebt. Dan kan het zijn dat je zomaar op een schitterend miniatuur als Preparations for Night stuit. Dita Parlo is de naam waaronder de singer-songwriter Thomas Bensdorp het podium betreedt. Deze naam is afkomstig van een populaire Duitse actrice uit de jaren ’30. Het tijdsbeeld van de jaren ’30, de depressie na de beurskrach die volgde op de roaring twenties, lijkt ook een blauwdruk voor de intrigerende songs van Dita Parlo. Zelf omschrijft hij ze treffend als droef en vrolijk tegelijkertijd. Met een lach en een traan komen wij deze recessie ook wel door. Om dat te bewerkstelligen neemt hij een ruim scala aan instrumenten die op sensitieve wijze kleine, aansprekende melodieën begeleiden. Ondanks de diversiteit aan arrangementen blijft de sfeer intiem, bijna lieflijk. De composities doen denken aan een fusie van Soy Un Caballo en Yann Tiersen. Hoewel hij vrijwel alle touwtjes in eigen hand houdt, zijn harpiste Habiba Doorenbos en contrabassist Peter Akkerman te gast. De paradijselijke schoonheid houdt echter slechts vier liedjes aan en laat ons smachtend achter. Preparations for Night stamt al uit eind 2006, dus wellicht dat het wachten op het beloofde land van de langspeler spoedig zal worden beloond.

Read more...

Laïs Lenski - Laïs Lenski

>> donderdag 9 april 2009

Gezien het bescheiden succes van de folksirenen van Laïs, is het misschien vreemd dat deze plaat juist mijn aandacht trok vanwege de deelname van cellist Simon Lenski. Dit vanwege zijn aandeel in de zeer kunstige en dwarse rock-folk-klassiek band DAAU (Die Anarchistische Abendunterhaltung), maar hij was eerder ook al van de partij bij geweldenaarster An Pierlé. Deze bijzondere samenwerking belooft dus een Belgisch feestje voor fijnproevers, hoewel niet uit de Vlaamse pot. Na een optreden in De Wereld Draait Door zit er zelfs wel een Nederlands succesje in. De prangende vraag is: wat brengt dit album ons? Het openingsnummer vangt aan met wat moeizaam fragmentarische klanken, die pas definitief coherent blijken als het pizzicatolijntje van Lenski zijn intrede doet. Zo ontvouwt zich langzaam een zeer ingetogen Hymne. Het geeft goed aan hoe je naar dit album kunt luisteren en vooral ook kunt genieten. Laïs Lenski geeft ons zeker geen dagelijkse kost. Gevieren lijken ze hun inspiratiebronnen moedwillig mysterieus te houden. Nergens sluit het definitief bij het folk-, klassieke- of popgenre aan. Dit dromerige laveren tussen genres maakt de uitzichten vaag, terwijl de witte wieven waarin zij zijn gehuld bijna tastbaar worden. Waar andere artiesten beelden weten te versterken, worden ze hier overbodig. De groep is getekend door de algemene en persoonlijke muziekhistorie en vertaalde dit naar puur avant-gardistische composities die zowel bezwerend als vervreemdend werken. Eigenlijk had je van deze muzikanten niets anders kunnen verwachten dan een nieuwe definitie van sfeermuziek. Afkeer en overgave gaan hier op schone wijze hand in hand.

Read more...

Alessi's Ark - Notes from the Treehouse

Stopt, al wie op zoek is naar schoonheid. Dit debuutalbum van Alessi’s Ark is een licht in de duisternis. Het volgt de muzikale ontwikkeling waarin folk en klassiek in betoverende popliedjes samenkomen. Denk dan aan een band als Clare and the Reasons, de leden van het Willkommen Collective of singer-songwriter Kelli Ali’s laatste plaat. Kenners hebben waarschijnlijk niet meer aanbeveling nodig, anderen moeten vooral gauw gaan luisteren. Alessi’s Ark blijft de popformule trouw, waarmee het makkelijker te verteren is dan voornoemde namen. Op Notes from the Treehouse valt direct een mooie orkestrale rol voor de harp op naast een anderszins al uitgebreid instrumentarium. Denk echter niet aan Joanna Newsomachtige taferelen, maar eerder aan Nicole Atkins of een folky Inara George. Alessi’s Ark is het overdonderende resultaat van de muzikale visie van de achttien jaar oude Alessi Laurent-Marke. Haar album klinkt alsof een gevierde band het met orkest heeft ingespeeld. Grootse en meeslepende composities dragen prachtige melodieën, gezongen in haar fijne, jonge timbre. Deze orkestrale gelaagdheid maakt meer dan eens plaats voor een veel directer pakkend popgeluid. Mijns inziens onterecht werd ze al wel de nieuwe Laura Marling genoemd, de fakkel van Adele overnemend. De gelijkenis houdt op bij de leeftijd. Ongewis zou beluistering dit futiele feit ook niet prijsgeven, zelfs niet in de teksten. Met Notes from the Treehouse dingt Alessi’s Ark gelijk mee naar de top. Het grote Virgin Records deed er waarschijnlijk goed aan haar in te lijven. Nu maar hopen dat die eigenzinnige, onbegrensd eclectische visie in de toekomst bewaard blijft.

Read more...

Trouble Books - The United Colors of Trouble Books

Met enige regelmaat en met veel plezier kan ik berichten over de uitzonderlijke bands die hun thuis hebben bij Own Records. Dat geldt ook voor Trouble Books. Elektronica is ver gekomen en het zelf in elkaar sleutelen van popmuziek is inmiddels voor velen een hobby. In de handen van enkelen doet het ook erg mooie dingen. Dat is ook zeker het geval bij de licht experimentele ambient pop van Trouble Books, die nu terecht officieel op plaat verschijnt. Verwacht geen hapklare liedjes. Trouble Books lijkt meer op Troika dan op Loney Dear. De vocalen zijn deel van een instrumentale stroom; een geluidsdeken waarin semispontane muzikale gebeurtenissen genesteld liggen. De bakermat van deze plaat, de winter van Ohio, lijkt ver weg. The United Colors heeft meer weg van een slepende zomernacht; een schemerige tijdloosheid waarin je onherroepelijk verdwaalt. Precies het sfeertje dat Yo La Tengo ook zo goed beheerst. Een enkele keer wordt je aandacht gevraagd voor een opgewekt melodietje, dan weer zijn de trage klanken tergend weeïg. De ruimtelijkheid doet meer dan eens denken aan Adem’s tweede plaat of Grandaddy, terwijl het ook de lijn van het label duidelijk blijft volgen. Wie een voorliefde heeft voor dromerige knutselpop en niet bang is voor wat onverwachte wendingen is met Trouble Books heel gelukkig. Experimentele muziek kan ook heel kalmerend zijn.

Read more...

Swelter - Songs of Distance

>> dinsdag 7 april 2009

Nog een gitaarband van Nederlandse bodem. Swelter doet geenszins onder voor het zojuist gelauwerde Storybox, maar bewandelt heel andere paden met een heel ander doel. Hun debuut Songs of Distance kent een duidelijke inhoudelijke lijn: maatschappelijke distantiëring, geen onbekend verschijnsel. In een steeds kleiner wordende wereld viert onbegrip hoogtij en dit wordt in de anekdotische, melancholische ballads van Swelter telkens opnieuw vertelt. Songs of Distance is een hecht album met een perfecte opbouw. Met The Strain We’re Under en We Both Know bereikt het geluid een volgroeide climax die vanaf dat punt de standaard wordt. Swelter kiest niet voor een onconventioneel geluid en daarmee worden vergelijkingen eigenlijk overbodig. Toch, als je liedjes schrijft die afwisselend kunnen klinken als het betere werk van Travis, REM of The Storys, mag dat vermeld worden. Het geluid is even herkenbaar als de thema’s, waardoor de smaakvolle nummers gemakkelijk gedijen. Mijn muzikale relatie met Zwolle begon met Drive Cooler en kennelijk hangt er een krolse atmosfeer aldaar, want met bands als Bigby en dit heerlijke Swelter, groeit de familie snel. Songs of Distance maakt een onvermoeibaar solide indruk, maar hoe moet dat verder na deze apotheose?

Read more...

Storybox - You Can Be Replaced

Er is al veel om te doen geweest, de tweede plaat van de Utrechtse band Storybox. Dat is zeker niet voor niets. Zonder aarzeling viel dergelijke lof hun debuut ook al ten deel. Ik ben echter nu pas volledig overtuigd. You Can Be Replaced laat een fantastisch bandgeluid horen. Daarin neemt americana ten opzichte van het debuut beduidend minder ruimte in. De Nederlandse popmuziek kent al jaren een zeer creatieve americana stroming van bands als White Sands, Templo Diez, die met El Pino and the Volunteers een brug vormt naar de gitaarpop die vaak met het Excelsiorlabel wordt geassocieerd. Storybox verschuift nu overduidelijk naar die tweede categorie en blijft daarmee zeer Nederlands. Het sterk ontwikkelde geluid van de songs heeft nu door breed uitwaaierende stilistische mogelijkheden internationale allure gekregen. Om eens een paar uiteenlopende namen te noemen die door mijn hoofd schoten bij beluistering: Alfie, Levy, Timesbold, Aimee Mann. En dat in een band die toch in de basis pure gitaarpop brengt. Een mooi afgewerkte productie laat daarnaast alle ruimte aan een keur aan arrangementen en subtiliteiten. Het songschrijverschap is van een compromisloos niveau. Er heerst een overwegend gemoedelijke en opgewekte sfeer, maar dat wil niet zeggen dat dit uitmondt in euforische vrolijkheid. Bedachtzame rust is even normaal als pregnante stuwkracht. You Can Be Replaced is gedecideerd een waardevast kroonjuweel.

Read more...

Marissa Nadler - Little Hells

>> vrijdag 3 april 2009

De titel laat weinig aan de verbeelding over. Direct valt op dat Bostonse singer-songwriter Marissa Nadler gekozen heeft voor een schrille, metalige klankkleur voor de kleine liedjes op deze plaat. Dit in navolging van haar ijle stemgeluid. Tezamen zorgt het voor alles behalve vrolijke songs die ijzige rillingen over je rug sturen. Wat stijl betreft is ze te positioneren tussen andere aparte singer-songwriters als Tara Jane O’Neil en de tweede plaat van Sarah Blasko of Sarah Lov in Dévics. Hoewel er afwisseling bestaat in de arrangementen, door bijvoorbeeld gebruik van piano of gitaar vaak aangevuld met synths, orgel of wat percussie, blijft het geheel eenvoudig. Anders dan het avontuurlijke songschrijverschap van eerder genoemde dames, ligt bij Marissa Nadler constant het risico op de loer dat eenvoudig eentonig wordt. Ondanks de opgeroepen sfeer weten slechts enkele nummers echt onder de huid te kruipen, maar blijven de composities verder wat repetitief en vlak. Daardoor verdwijnt de plaat te snel naar de achtergrond; een voordeel voor enkelen, een nadeel voor velen. Het gevoel overheerst dat er meer uit te halen was.

Read more...

Anna Ternheim - Leaving on a Mayday

Al geruime tijd heb ik een voorliefde voor vrouwelijke Scandinavische singer-songwriters. Een van de creatieven die dat destijds heeft aangewakkerd is Anna Ternheim. Naast eigenzinnige alternatieven als Christina Rosenvinge en Hanne Hukkelberg, liet Anna een meer conventioneel geluid horen met haar lieflijke folky popliedjes en haar karakteristieke zachte stem. Op Leaving on a Mayday lijkt ze aanvankelijk haar dromerige liedjes wat kracht bijgezet te hebben en voorzien te hebben van een overwegend vrolijke klankkleur om bij het nummer Terrified de soberder fundamenten van haar signatuur weer aan te halen. Vanaf dat moment heeft ook dit album je in die stevige houdgreep die de moderne Scandinavische zangeressen eigen is. Het prettig trage ritme krijgt meeslepende kwaliteiten, met name omdat er in de arrangementen een behouden cinematografisch bombast besloten ligt. Zoals tot nu toe met ieder album, wordt Anna’s muziek steeds complexer, hoewel melodieën en teksten simpel en bescheiden blijven. Daarmee bekleedt ze toch een eigen sound, want het perfecte popliedje noch het grensverleggende van haar collegae lijkt het doel. Op Leaving on a Mayday ontwikkelt Anna vooral ten opzichte van zichzelf in een logische, expressieve richting, die over het geheel heerlijk genietbaar blijft.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.