Moddi - Floriography

>> zaterdag 26 februari 2011

Al bij beluistering van zijn voorgaande EP schoot het door mijn hoofd. Moddi kan waarschijnlijk het best worden omschreven als de Noorse Damien Rice. Niet dat ik verwacht dat dit door de massa worden onderschreven, maar de even kale als theatrale songs van de Noor bezwijken haast onder de emotionele last. Bij Damien Rice, met name zijn eerste album, was dat niet anders. Moddi heeft alleen zijn wat moeilijk in het gehoor liggende stemgeluid niet mee. Hoewel in combinatie met zijn dictie en hortende intonatie een intrigerende dynamiek ontstaat, zal de minder geoefende luisteraar er wellicht direct zijn neus voor ophalen. Laat dat degene die de moeite neemt niet gebeuren.

De songs zijn over het algemeen traag en worden slechts bij uitzondering luid en enerverend. Voor het grootste gedeelte beluistert het prachtig getitelde, Floriography, als een duister wiegenlied. Moddi creëert in eerste instantie uitgestrekte lege ruimtes. Daarin introduceert hij flarden van geluiden, alsof een schip langzaam in en uit zicht opdoemt voor een benevelde, in drukkende kou gehulde, havenstad. De uitgetrokken deinende accordeonklanken en ijle vioolharmonieën versterken dit beeld. Hoewel er een onderstroom van huiselijke warmte aanwezig is, blijft Moddi heel Floriography dwalen langs de winderige wildernis van de kust. Zijn teksten verpakken diepe emoties in met wetenschap flirtende beeldspraak. Voor de één misschien pretentieus, terwijl het voor de ander fascinerend kan zijn. Het Noors in de slotsong maakt echter dat elke onzekerheid die daarover bestaat, wordt weggevaagd (tenzij de luisteraar het Noors tot zijn kennis rekent).

Moddi verheft zijn fluisterexpressie tot een kunst. Het is niet altijd even makkelijk doordringbaar. Wie Floriography zonder enige vooringenomenheid benadert (lastig na het lezen van een recensie), kan door Moddi naar de diepere lagen van ons bestaan worden gelokt waar gevoel en observatie naadloos op elkaar aansluiten.

Read more...

This Is the Kit - Wriggle Out the Restless

This Is the Kit, de uitlaatklep van Kate Stables, heeft Wriggle Out the Restless de opvolger gemaakt van Krulle Bol. Krulle Bol was een onverwachts indrukwekkend debuut. Alleen wie door de voorzichtig gewogen invloeden heen luisterde werd bevangen door de sluipende overmeestering van This Is the Kit. Wriggle Out the Restless heeft dus iets om na te streven.

Kate Stables heeft gelukkig weinig gemorreld aan de formule die Krulle Bol zo bijzonder maakte. Het is vanaf het eerste moment duidelijk dat ze dicht bij de folk blijft, hetgeen zich met name uit in de melodie en expressie van de vocalen. Het instrumentarium kan flink uiteen lopen, maar er is wel degelijk een rode draad die wordt gehandhaafd. Als een volleerde chef, zit ook op Wriggle Out the Restless het plezier in de verfijnde balans. Er is een veelvoud aan invloeden die zijn weg naar de voorgrond van de songs van This Is the Kit werkt. Dat zorgt ervoor dat het album diverse zijwegen kan inslaan en toch dezelfde richting blijft volgen. In de melodieën is een zekere mate van abstractie te herkennen die zorgt voor korte repetitieve lijntjes. Dat voegt op eenvoudige wijze complexiteit toe aan de composities.

Mijn vergelijking van voorheen met Ane Brun gaat eigenlijk niet meer op. In feite past ze uitstekend in de opkomende lofi hedendaagse folkpop die zowel haar Franse als Engelse wortels een uitstekende voedingsbodem geeft. This Is the Kit maakt muziek die het best gedijt in een intieme setting. Dat haar muziek geen massale aantrekkingskracht heeft, maar vooral op kenners een hypnotiserende uitwerking zal hebben, is in dit geval een voordeel.

Read more...

Happy Camper

>> maandag 21 februari 2011

In het kielzog van DWDD hier een oordeel over het geheel. Happy Camper lijkt op papier haast een bloemlezing uit de contemporaine Nederlandse indiepop. De veertien nummers die de plaat kent presenteren de medewerking van veel van de voorname Nederlandse alternatieve popmuzikanten. Alleen al daarom is Happy Camper bij voorbaat de moeite waard. Je voelt je of direct thuis tussen diverse bekenden of je krijgt een grondige introductie op enkele hedendaagse talenten. De krant Trouw vatte dat laatste behoorlijk letterlijk op en voelde zich meegenomen op een kampeertrip. Hoewel Happy Camper duidelijk bol staat van de samenwerkingen, is het uiteindelijk het project van toetsenist Job Roggeveen (El Pino & the Volunteers).

In feite volstaat op deze plaats alleen een volledige lijst van de meewerkende gastvocalisten: Bouke Zoete (The Kevin Costners), Leine, Odilo Girod (Coparck), Marien Dorleijn, Ricky Koole, Tim Knol, Appel, David Pino, Janne Schra (Room Eleven), Johannes Sigmund (Blaudzun), Helge Slikker, in volgorde van verschijnen. Het schiet zijn doel voorbij ieder nummer aan de hand van de vocalist te bespreken. De zorgeloze opener met Bouke Zoete zet de toon op fantastische wijze en tovert een glimlach op het gezicht die niet snel meer verdwijnt. Niet dat Happy Camper een plaat is vol zonovergoten vrolijkheid wat de klok slaat, maar het zijn wel allemaal heel fijne liedjes die met veel meer zorg dan bij een gemiddelde gelegenheidssamenwerking in elkaar zijn gezet. Ook even aandacht voor het nummer van Tim Knol. Iedereen loopt weg met zijn eigen plaat die ik in al zijn herhalende behoudendheid op zijn best onderhoudend vond. A Small Step for Mankind klinkt echter tegelijk volwassen en alsof de zanger een dagje uit mag. Dat fleurt de hele performance op. Dergelijk patroon kleurt de hele plaat. Idiosyncratische stemmen als van Odilo Girod en Johannes Sigmund blijven netjes binnen de lijntjes van Job Roggeveen, terwijl er alle vrijheid is de muzikaliteit van het gezelschap te benutten. Gezien de onmiskenbaar aantrekkelijke kwaliteit van de liedjes is het niet verwonderlijk dat de vocalisten zich graag Jobs gast noemden.

Het grootste nadeel van Happy Camper is waarschijnlijk dat het moeilijk zal zijn om een concertreeks met alle participanten te starten. Die gelegenheden waarbij Happy Camper wel ergens in zijn geheel neerstrijkt moeten dan ook niet ongemerkt voorbij gaan. Happy Camper is een album waarmee je vrijwel iedereen met een gerust hart veel luisterplezier kunt wensen zonder de gezonde dosis creativiteit met Nederlandse jazzy, folky, rootsy en country popwortels begrensd te zien.

Read more...

Heinali - 67 Breaths

Heinali is een autodidactische Oekraïense componist. Zijn album 67 Breaths laat zich waarschijnlijk het classificeren als minimalistische ambient neoklassiek. Ondanks het ontbreken van formele educatie, voelt de Oekraïner de heersende tijdsgeest goed aan. Piano en strijkers vormen veelal de basis van zijn composities, maar hij experimenteert met elektronica en elektronische noise. Het klinkt niet altijd even ontwikkeld als bijvoorbeeld Ólafur Arnalds, maar dat is zeker wel een referentiepunt. Dichterbij kom je echter met Rival Consoles en het werk van Jon Hopkins. Deze drie artiesten hebben met Heinali gemeen dat ze klassieke muziek een hedendaagse reïncarnatie geven door traditionele composities te combineren met ambient noise klanken en soms behoorlijk zware beats. Wanneer dit goed wordt gedaan is het resultaat even bevreemdend als intrigerend. Op 67 Breaths blijven enkele composities enigszins ad hoc overkomen. Wanneer Heinali echter de tijd neemt om de klassieke grondslag zorgvuldig op te bouwen, worden de composities bezwerend mooi. Er bestaat een florerende scene voor deze muziek gedragen door liefdevolle vooruitstrevende labels. In zijn huidige stijltaal kan Heinali binnen die kringen op een warme ontvangst rekenen. 67 Breaths is een uitstekende fundering om verder te leren. Hienali mist nu nog het raffinement van voornoemde Jon Hopkins en Ólafur Arnalds. Het is aan hem of hij zich in de toekomst bij hen voegt of juist kiest voor een andere richting. Zijn eclectisch verleden laat daarnaar gissen.

Read more...

Squares on Both Sides - Salt Meadows

Singer-songwriter Daniel Buerkner brengt ons onder zijn naam Squares on Both Sides een nieuw album. Salt Meadows volgt Indication op dat een serie fijnzinnige fluisterliedjes bevatte die meer inhoud had dan het in eerste instantie leek te tonen. Salt Meadows borduurt voort op die fluisterliedjes, maar klinkt gelijk al rijker. Toch blijft het allemaal Daniel’s eigen werk. Vocaal is hij gegroeid. Zijn stem is nog altijd zoekend en voorzichtig, maar bezit tevens een indringende warmte. Die combinatie valt op in het contemplatieve ritme van de donker aangezette songs. Muzikaal wiegt het sentiment tussen een hoopvol gloren en grauwe somberheid. Salt Meadows blinkt uit in het neerzetten van een onmiddellijke sfeer. Daarbij gebruikt Daniel Buerkner even gemakkelijk geluiden als zo bedoelde instrumentale klanken. Deze worden vaak gedragen door rustig tokkelen gitaarspel met een donkere basaanzet.

Het album doet een twijfelachtige uitnodiging uitgaan naar de luisteraar. Het lokt en trekt je mee over muzikale vlaktes die weliswaar een verscholen schoonheid bezitten, maar geen veilig gevoel geven. Dat ongemakkelijke gevoel wordt voornamelijk in de basis van de songs veroorzaakt, terwijl het juist de knappe en subtiel experimenterende muzikale accenten zijn die verlichting geven. Het geeft Squares on Both Sides hier een onverstoorbaar rustige Woven Hand-achtige ondertoon. Gelukkig is het niet Daniel Buerkner’s bedoeling om dergelijke duistere afgronden op te zoeken. Salt Meadows blijft onderzoekend. Met dit nieuwe album toont Squares on Both Sides zich wederom een waardige ster aan het Own Records firmament. Op Salt Meadows verkrijgt Daniel Buerkner een sterker eigen karakter en dat levert over de hele linie een zichzelf overtreffend, doch mooi understated album op.

Read more...

Takumi Uesaka/Peter Broderick - Glimmer

>> zondag 20 februari 2011

Glimmer is overduidelijk een conceptalbum. Niet iedereens lievelingskostje, maar het kan soms ook prachtige dingen opleveren. Singer-songwriter en componist Peter Broderick laat al enkele jaren op diverse manieren van zich horen, bijvoorbeeld bij Efterklang en onder eigen naam voor dansproducties, composities en folkpop. Takumi Uesaka staat bekend als ambient artiest met melancholische en delicate kwaliteiten. Op papier belooft de match dus veel goeds. Het concept op Glimmer wordt vagelijk omgeschreven als een middernachtslied dat het publiek in slaap moet sussen. Als recensent kun je je dat niet echt veroorloven, maar het is niettemin interessant te horen of dit effect wordt behaald.

Glimmer is overigens geen strikte samenwerking. Het album bestaat uit twee delen. In deel één horen we drie creaties van Takumi Uesaka. Ondanks de ambient wortels komen die als slome, breekbare liedjes over. Deze leunen op kabbelend gitaarspel in golvende patronen. Peter Broderick kondigt zijn aankomst aan met pianoklanken in een compositie die drijft op ruimtelijke klankkleuren. Dit ruimtelijke geluid is het directe resultaat van het feit dat de opnames in een kerk plaatsvonden, dit overigens onder leiding van componist Nils Frahm. Broderick bedient zich op Glimmer van zijn neoklassieke kant. Goodnight en Low Light zijn traag en verstild en kennen een melodisch minimalisme. It’s a Storm When I Sleep is een wildere schets. Juist de veelheid aan noten zorgt voor de wervelende ambient klanken. Eyes Closed and Travelling kent eveneens een hoog atmosferisch karakter, maar in een donkerdere en ritmischere compositie. Onbedoeld ontstaat er de mogelijkheid te vergelijken en dan moet worden toegegeven dat de minimalistische composities van Peter Broderick een blijvender indruk maken. Ondanks dat is heel Glimmer een mooie conceptplaat. Het is echter de spanning van de tweede set die mij weerhield van slaap.

Read more...

Liz Janes - Say Goodbye

Liz Janes’s Done Gone Fire was één van de eerste platen die op Sufjan Stevens beginnende label Asthmatic Kitty verscheen. Daarna volgde nog twee releases voordat het huidige Say Goodbye werd gemaakt. In die tijd was Liz veelvuldig aanwezig bij labelgenoten (bijvoorbeeld Castanets, Sufjan zelf, Rafter en Odawas). Haar eigen muzikale outings zijn divers en vooruitstrevend te noemen, redelijk in lijn met enkele van die labelgenoten. Van wat ik van de eerdere albums valt op te maken dat na het baldadige Done Gone Fire, via het tevens luidruchtige Poison & Snakes nog het meest van de huidige stijl op Say Goodbye te horen. Create(!) was een EP met public domain songs die ze samen met free jazz collectief Create(!) opnieuw vormgaf. Daarvan moet vooral worden meegenomen dat jazziness niet is weg te denken uit Liz Janes’s stem en melodieën. Say Goodbye kwam tot stand na een periode van ontwikkelend moederschap. Met groeiende rust op dat front, vond Liz Janes de tijd voor een nieuw project dat compleet volgroeid blijkt.

Say Goodbye schudt de experimentele haren af en kiest voor een prachtig vormgegeven geluid. De songs kwamen a capella ter wereld, maar in het traject dat volgde en waarbij gebruikelijke muzikale kornuiten hielpen, lijkt Liz Janes de regie volledig in handen gehouden te hebben. Zoals direct duidelijk wordt uit het lijzig dromerige minimalisme van openingsnummer I Don’t Believe zijn de voornaamste ingrediënten van dit geluid soulfulle jazziness met jazzy triphop in de arrangementen. Dat maakt voor een heerlijk rustgevend warm klinkend album, dat wars is van simpel loungy winstbejag of showgazing zweverigheid. Liz Janes pikt de songs op met de klasse van Marah Carlyle. Hoewel het geluid vol en afgerond klinkt, blijven de tierelantijnen beperkt. Haar fijne stem komt daardoor mooi naar voren. Haar muzikale loopbaan laat her en der van zich horen, maar blijft subtiel gebalanceerd. Daardoor is Say Goodbye het eerste album van haar hand dat ik zonder reserveringen omarm en de kwaliteiten bezit om door brede groepen mensen goed ontvangen te worden. In alle ogenschijnlijke eenvoud worden aansprekende genres gecombineerd tot een uiterst stijlvol geheel. Op Say Goodbye vallen alle stukjes samen.

Read more...

Hannah Peel - The Broken Wave

Na haar smaakvolle EP Tra Mhor lag een langspeeldebuut in de lijn der verwachtingen. Met The Broken Wave creëert Hannah Peel een pad voor haar muzikale talent onder eigen naam. Ze speelde eerder al met het charismatische Tunng en het stijlvolle The Unthanks, maar werkte ook samen met wereldmuzikant Nitin Sawhney, die op dit debuut tekent voor twee van de strijkarrangementen. Deze achterban geeft een brede creatieve bakermat aan en dat blijkt ook uit de nummers op The Broken Wave.

Tra Mhor was half-om-half traditionele folk en eigen werk. Met openingsnummer The Almond Tree, maar ook drie andere songs maakten we daar reeds kennis. The Broken Wave bevat namelijk nog dezelfde twee traditionals, die het album afsluiten. Zoals we al weten van Tra Mhor bezit Hannah Peel de gave om traditionele folk een volstrekt hedendaagse uitstraling te geven. Haar eigen nummers bezitten mogelijk nog wat meer kracht en vrije creativiteit. Ondanks de persoonlijke dieptes die daar worden ontdekt, blijft de basis van de meeste songs eenvoudig en klassiek. Vooral in het reeds bekende Solitude bereikt dat grote hoogtes. Dat siert Hannah, die als folkzangeres met haar licht gedragen timbre zeker haar mannetje staat. Het is niet ingewikkeld de sporen van traditionele folk in haar moderne songs terug te vinden. Daardoor behoudt het album het organische ensemblegevoel. Er wordt gebruik gemaakt van synths op een manier die de songs slechts siert. Het plezierigst zijn de melodische wendingen die de liedjes een onverwachts randje geven. Op die wijze blijven de songs plezierig luisterbaar, terwijl ze persoonlijke vrijheid tonen. The Broken Wave is een fijn album met verfrissende klassiekers van een duidelijk talentvol muzikante.

Read more...

Amiina - Puzzle

>> zondag 13 februari 2011

Al erg lang stond Puzzle in de boeken, maar vond zijn weg naar de liefhebbers niet. 2010 werd 2011 voordat de schijf mij bereikte. Het IJslandse damesensemble Amiina is waarschijnlijk nog altijd bekender als de begeleiders van Sigur Rós dan voor hun eigen plaat Kurr, waarop de dames een zeer letterlijke huis, tuin en keukenbenadering van musiceren lieten horen. Die excentrische eigenzinnigheid is eigenlijk een vanzelfsprekendheid op opvolger Puzzle. In de persoon van Jón Birgisson is Sigur Rós nog aanwezig in de mixing van Puzzle. Openingsnummer Ásinn is direct getuige van een duidelijke verandering. Een warme onderlaag van poppy ambient geluiden draagt de anderszins herkenbare Amiina klanken. De vrijwel volledig instrumentale ensemblestukken, bekend van Kurr, krijgen op Puzzle gezelschap van etherische liedjes. Dat neemt niet weg dat de nadruk blijft liggen op de innerlijke structuren en aparte klankcombinaties van de instrumenten. Dat kan ook blijven bij een samenspel van de nu veel duidelijker aanwezige en toegankelijke (zware) ritmiek in de onderlagen met de lichtvoetige klanken die daardoor hun speelsheid voor ernstige plechtigheid verruilen (bijvoorbeeld Sicsak). In diverse opzichten is Puzzle daardoor wel gemakkelijker te verteren dan Kurr. Zonder hun identiteit te verliezen komt Amiina op deze manier dichterbij Broadcast 2000 en vergelijkbare knutselpoppers. Gelukkig blijft Puzzle ook uitstekend als een klassieke crossover te beluisteren, daarbij geholpen door de toegevoegde productielaag die een steunpunt voor ambient vormt. Na een opvallend debuut als Kurr beperkt de kritiek op Puzzle zich tot het feit dat het tegendraadse heeft plaatsgemaakt voor toonaangevende inmenging van de tijdsgeest. Daarmee verliest Amiina een deel van haar overvallend, sprankelende charme.

Read more...

Alain Weber - Hoover Cover

Frans-Zwitserse componist, DJ en producer Alain Weber leidt al ruim twintig jaar muzikale projecten. Het album Hoover Cover is een soloproject en mijn introductie tot zijn werk. Naar verluidt put hij inspiratie uit zijn muzikale wortels. Dat staat echter niet alleen, want daarnaast heeft hij zich laten verleiden tot twee covers: Depeche Mode’s Personal Jesus en Joe Dassin’s Indian Summer. Voor degenen die bekend zijn met de originelen brengt Alain Weber een interessante alternatieve invalshoek. Dat Weber naast componist DJ en productiewerk op zijn naam heeft staan, echoot door op Hoover Cover. De lijnen van de composities worden uitgezet door penetrante, simpele melodielijnen vaak gespeeld op de piano. Een ander hoofdingrediënt is zijn gebruik van strijkers. Opvallend is dat het geconcentreerde pianospel erg benadrukt klinkt, maar niet uitdrukkelijk mooi probeert te zijn. Soms is de luide eenvoud ervan zelfs wat onplezierig. De composities worden nauwelijks aangekleed en blijven daardoor kaal, doch goed te volgen. Het is derhalve een gecontroleerde dynamiek die de luisteraar moet boeien. Dat lukt heel aardig. Desondanks blijven enkele korte stukken steken in een gedachte die weigert meeslepend te worden. Hoover Cover blijft voornamelijk overeind als stijlstatement. De gestripte klanken zijn overblijfselen overgewaaid uit rijke klassieke orkestraties, film- en popmuziek. De huidige assemblages bestaan uit lijnen en koppelingen die zich als vlakke structuren verspreiden. Het is echter gevaarlijk balanceren tussen ingenieus en vervelend.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.