Aqualung - Words and Music

>> zondag 21 december 2008

Al drie albums lang is Aqualung een persoonlijke favoriet. Toch heeft zijn vorige album dit land niet eens gezien en volgens mij dreigt dat deze vierde plaat ook te overkomen. Voorheen gunde ik Aqualung graag een plekje naast namen als Coldplay, Radiohead en Keane, maar dan als singer-songwriter. Inmiddels hebben al deze bands duidelijk uit elkaar liggende paden gekozen en ook Aqualung lijkt met deze plaat een kleine omslag door te maken. Dit brengt zijn geluid plotseling ook in het verlengde van Bart Davenport en anderen. Al bij opening wordt dit duidelijk door de herinterpretatie van het eerder uitgebrachte 7 Keys. Van dergelijke herinterpretaties vinden we er nog enkelen terug op het album. Matt Hales (Aqualung) geeft zelf aan dat zijn vorige album Memory Man vooral met het hoofd geschreven is en dit huidige met het hart. Het is een reflectie op zijn vroege successen. Daardoor klinkt het zowel gerijpt als vooruitstrevend. De intieme, breekbare sfeer die zelfs op het electronica gedreven Memory Man nog overeind bleef, heeft plaats gemaakt voor fijne afwerking en zelfs een ingetogen euforie. Het geheel is gladgestreken, de ongepolijste jonge emoties van het eerste boet daarmee aan karakter in. Slip-Sliding Away (een cover van Paul Simon) valt ietwat uit te toon, maar geeft wel een inspiratiebron aan. Het oprechte songschrijven in spontane melodieën vormt nog altijd de basis. Words and Music is dus minder tegendraads en eccentriek. Nog altijd zal niet iedereen zijn stemgeluid kunnen waarderen, wel slaat dit album een brug naar eerder ongeraakt publiek met een iets toegankelijker geluid. Words and Music is een mooie antologie, een reflexieve ontwikkeling, een persoonlijk document, hoewel toch niet het originele album waar ik op gehoopt had.

Read more...

Shoreline - Time Well Spent

>> zaterdag 20 december 2008

Op deze plaats heb ik al vaker Brighton en de Willkommen Collective aangeprezen. Deze nieuwe plaat van Shoreline laat horen dat dit niet onterecht is geweest. Vrijwel alle muzikanten spelen ook onder andere namen in Willkommen bands, maar het geluid is altijd beduidend anders. De gelijkheid wordt gevormd in vriendschap en de liefde voor akoestische folk. Daardoor is te horen dat bands als Sons of Noel and Adrian en The Miserable Rich verwant zijn, denk echter ook aan Ben Sollee. De pretentieloze folkpop van Shoreline is kenmerkend meerstemmig in vocalen en instrumenten. Even kenmerkend is het ambachtelijk gebruik van strijkers. De melancholie klinkt gemeend spontaan, nog eens versterkt door de organische opbouw van de composities. Het album kent zowel een dromerig escapisme, als een aardse ingetogenheid. Ongetwijfeld zouden de klanken van Time Well Spent mooi kleuren bij een herfst in de wildernis. Een prettige afwisseling van sombere contemplaties en bedachtzame vrolijkheid smelt de plaat tot een onmiskenbaar geheel. Shoreline is eenvoudig een muzikaal genoegen.

Read more...

Willkommen Collective - Volume 1

Verzamelaars weten mij meestal niet te charmeren. Voor deze plaat maak ik echter graag een uitzondering. Hoewel alle bands, groepen en solisten op dit overzicht op zichzelf staan, zijn ze ook sterk met elkaar verbonden. Vele muzikanten binnen het Willkommen collectief verbinden hun naam maar al te graag aan verschillende projecten. Het is dan ook een samenkomst van vrienden en gelijkgestemden. We vinden bijdragen terug van groepen die hier al eerder aandacht en lof hebben geoogst, te weten The Laish Quartet, The Miserable Rich en Sons of Noel and Adrian. Daarnaast staan er smaakmakende amuses op de lijst van The Leisure Society, Atlas Crease en Kopek. Het wachten is slechts op albums van deze bijzondere projecten. Het klinkt allemaal even muzikaal en geïnspireerd. Hoewel de karakters duidelijk uit elkaar liggen, luistert deze doorsnede als album, een gemeenplaats van een unieke groep muzikanten geconcentreerd in Brighton. De stad zelf zullen we nooit kunnen importeren, maar laat iemand het voortouw nemen en gauw een paar optredens regelen op onze bodem.

Read more...

Bobby and Blumm - Everybody Loves

Everybody Loves is een erg fijne plaat van een Duits elektro-akoestisch duo: Ellinor Blixt (aka Bobby Baby) en Frank Schültge (aka F. S. Blumm). Ze klinken als een ontmoeting tussen een sobere Audiotransparent, The Go Find en Raz O’Hara and the Odd Orchestra. Voor in de ontluikende winter is dit een heerlijk ontspannen, warm album. Lommerrijke, donkere basklanken steunen de meeste nummers, soms bijgevallen door Frank’s bronzen stem. Het tempo ligt overwegend laag en is ongedwongen. De balans tussen elektronica en akoestische klanken is verassend goed afgestemd. De geaspireerde stem van Ellinor tast voorzichtig de melodieën af en houdt door imperfecties het bescheiden geluid heel menselijk. Met groot gevoel voor harmonie, eenvoud en het grotere geheel is het album aangenaam opgebouwd. Kleine retro- en jazzelementen geven de composities net dat beetje karakter dat anderen vaak missen. Het schreeuwt zijn potentie niet van de daken. Bobby and Blumm laten je zorgen landen op een donszachte deken. Gepast op grauwe dagen, sfeerverhogend bij het haardvuur.

Read more...

Bohren & Der Club of Gore - Dolores

>> donderdag 4 december 2008

Git en gitzwart lijkt Dolores van Bohren & Der Club of Gore. Zware donkere, loom slepende klanken dragen de ruimtelijke ambient aandoende stijl. Daarnaast heeft jazz overduidelijk zijn sporen nagelaten op het album. Voor mij zijn ze nog een grote onbekende, desondanks is dit al hun zesde studioplaat. Toch is de instrumentale wereld van deze Duitsers niet alleen representatief voor ellende. Het kent ook een droeve melancholie in de fluisterend, geaspireerde saxofoonpartij in Unkerich bijvoorbeeld. Dolores werkt zich al gauw op de achtergrond. De nummers lopen vrijwel ongemerkt in elkaar over. Hoewel dat aan de ene kant juist de kracht is van de composities, ligt verveling op de loer. Het is sowieso een bijzondere luisterervaring voor wie wat spanning bij zijn ontspanning zoekt. Wie niet gevoelig is voor nachtmerries geeft Dolores een stroperig en slaperig delirium. Het zou mooi kleuren bij het cinematografisch magisch realisme van halverwege vorige eeuw.

Read more...

(swell) - South of the Rain and Snow

>> woensdag 3 december 2008

De naam van het album geeft al goed aan wat te verwachten. Het is een plaat die past bij het jaargetijde. Ondanks de vaak sombere en sobere ambience (het is zeker niet vrolijk) zit je er warm en gezellig bij met (swell). In essentie gaat het om een duo. De songs worden gedragen door niemendallerige gitaarpartijen met echte drums die de inborst van een bescheiden drummachine hebben. De accenten van orgel, snaren en enkele auditieve grapjes maken de composities spontaan en organisch, hoewel nergens overbodig. De zang is niet bijzonder begiftigd noch aandacht eisend. Is het geheel dan niet verschrikkelijk vlak en kneuterig? Nee, dat allerminst. Het is juist intrigerend en prettig. Als je de geschiedenis in ogenschouw neemt, is dat niet verwonderlijk. De bandnaam was voorheen Swell, maar daar is slechts dit duo van over. Swell maakte in vele jaren vele platen en was een underground lieveling met als kenmerken de stuiterende drums, benevelde zang en schorre gitaren. Voor een Swell-leek als ik, klinkt het alsof het één en ander is blijven hangen in de obscure sfeer en het moeiteloze lef om ogenschijnlijk weinig te doen. Daarmee hebben de mannen onder (swell) een plaat gemaakt die wellicht een ontdekking is voor novicen en kenners.

Read more...

Eugene McGuinness - Eugene McGuinness

>> zondag 30 november 2008

Dit eponieme album volgt vlot op zijn eerste plaat Early Learnings Of. Hier spatte het potentieel vanaf, maar kwam toch nog niet volledig tot zijn recht. Hoewel de titel ongetwijfeld schertsend bedoeld was, heeft dat beetje studie hem enorm goed gedaan. Eugene McGuinness is namelijk een plaat van uitzonderlijke klasse geworden. Zonder twijfels één van de meest begeesterde en originele singer-songwriter geluiden uit Engeland dit jaar. Hij demonstreert een indrukwekkende dosis creativiteit in iedere song. Vaak met speelse, nostalgische elementen. Dat geeft zijn geluid iets tijdloos met een beetje cult. De ritmische herhalingen echoën door je hoofd, totdat zich een lofzang ontvouwt. Ook in de teksten dringt zich dergelijk gevoel op, zoals in het moedwillig persiflerende Those Old Black and White Movies. Het duurt even voordat je de subtiel rammelende stijl van Eugene doorgrondt, maar eenmaal binnen heb je een hoop te genieten. Het album laveert mooi tussen indiepop met rauwe randjes en ouderwets dromerig sentiment. Na zijn studie (hij is ‘Not so Academic’) zijn dit ongetwijfeld de fundamenten voor nog enkele bescheiden geniale uitspattingen in de toekomst.

Read more...

The Dears - Missiles

The Dears is niet meer. Maar wacht, wat doen we dan met een nieuw album? Dat de Canadese band die de afgelopen jaren op bescheiden wijze de indiewereld bestormde door interne worstelingen uit elkaar viel, heeft voorman Murray Lightburn er niet van weerhouden een nieuwe plaat te scheppen. Ditmaal met zijn vrouw, maar zonder de overige bandleden. Toch is de naam The Dears behouden. Of dat terecht is lees je hier. Feit is dat The Dears met End of a Hollywood Bedtime Story, No Cities Left en Gang of Losers drie bijzonder goede en prettig originele documenten afleverde. Missiles is in verschillende opzichten herkenbaar een The Dears plaat. Vooral de aansprekende stem van Murray en de melodielijnen. De structuur van de arrangementen is echter duidelijk uitgekleed. Waar dat normaal gesproken uitnodigt tot diversiteit en helderheid, komt dat slechts ten dele tot zijn recht. In het begin is het allemaal zelfs wat rommelig, vaag en loom. Er worden bekende kunstgrepen toegepast, maar alles blijft wat vlak. De oude band zoog je werkelijk de muziek in. We moeten ook niet te kritisch zijn, want desondanks is Missiles een fijne plaat met rijke composities en eerlijke liedjes. Het mist vooral wat van het eclectisch, jazzy indiebombast dat het geluid voortstuwde. Misschien had Murray er beter aan gedaan op een andere wijze door te gaan en iets vooruitstrevends en eigens neer te zetten. Dat neemt niet weg dat de afgeslankte vleugjes typische Dears spanning Missiles de moeite waard maken. Luister vooral ook naar de aanvankelijk ijselijk breekbare titelsong.

Read more...

An Pierlé & White Velvet - Singles & Rarities

>> vrijdag 28 november 2008

Met haar debuut maakte An Pierlé een onuitwisbare indruk op me. Een gepassioneerde en ongecontroleerde meid achter een piano, die nauwelijks haar emoties genoeg in bedwang leek te kunnen houden om een liedje netjes op de plaat te zetten. Dat ongebreidelde is en was haar grote troef. Al leverde ze met Helium Sunset en haar definitieve transformatie naar band met White Velvet ook zeer fijne platen, die imponerende eigenzinnigheid werd getemperd. Op Singles & Rarities vinden we in ieder geval wat de titel al suggereert, maar ook onuitgebrachte songs (Mary´s had a Baby, Anytime you Leave, Need You Now, Eldorado) en enkele live opnames van concerten in Brussel, Parijs en Hamburg die danig afwijken van de studio-opnames. Door al het materiaal heen wordt nog maar eens duidelijk wat een diverse en getalenteerde zangeres en pianiste An eigenlijk is en hoe uitzonderlijk haar materiaal. De live opnames zijn van goede kwaliteit en vooral het contrast tussen het sobere van de Parijse uitvoering en de grootse uitbundigheid van Brussel is mooi. Net als An zelf, is deze Singles & Rarities plaat zeker geen stereotypisch geheel. Ze is en blijft conventieschuw en alleen dat is al genoeg reden voor de fans. Deze compilatie raakt aan het fundament van haar kracht.

Read more...

School of Seven Bells - Alpinisms

>> donderdag 27 november 2008

Welkom in de wondere wereld van de elektronica. School of Seven Bells draagt op bijzondere wijze bij aan het genre van de elektropop. Niet in de laatste plaats door hun ongeremde en rauwe aanpak die veel oog heeft voor verschillende uitingen in de wereldmuziek, terwijl het daarnaast op een ongepolijste manier refereert aan Goldfrapp en Air. Het openingsnummer hadden ze niet beter kunnen kiezen. Het ritme zit direct in je lijf, terwijl de tegendraadse vocalen daar lekker overheen kabbelen. Daarna volgt vooral een sterk staaltje sfeer bouwen. Wat echter constant aanwezig is, gaat bij het vierde nummer enigszins tegenstaan: de grote hoeveelheid vormloze achtergrond noise. Het geeft een onnodig chaotische indruk. Gelukkig blijft dat bij een moment. Er wordt gas terug genomen en de sterke structuur en onconventionele composities komen terug. De bevreemdende en bedwelmende sfeer komt daar gauw achteraan. Dat dit even mooie als vooruitstrevende geluid uit Brooklyn komt, is bijna geen verrassing meer dit jaar. De confronterende hedendaagse psychedelica op Alpinisms gaat je niet in de koude kleren zitten. Een diepe, doch waakzame dagdroom.

Read more...

Dear Reader - Replace Why With Funny

>> woensdag 26 november 2008

Dear Reader is voor mij de eerste indiepop uit Johannesburg, Zuid-Afrika. Dat zal mijn mening overigens niet kleuren, maar geeft wel een bijzondere achtergrond aan de plaat. Na hun eerste album moesten Cherilyn en Darryl op zoek naar een nieuwe naam voor de band. Dat leidde tot een heroverweging van hun hele concept. Luisterend naar Replace Why With Funny is dat niets minder dan een zegen. Het is werkelijk en fantastische plaat. Cherilyn’s stem heeft magistrale kwaliteiten. Het zeer diverse materiaal zet ze zonder moeite ijzersterk neer. In de arragementen zit gevoel voor drama en soberheid: de roep van de waldhoorn, naast pompende percussie of cinematografische strijkers en de bijna religieuze openbaring van een koor. Dear Reader brengt ons indiepop ten voeten uit en een bescheiden trendy folkrandje ontbreekt niet. Het vuur en de kracht van de band, alsook de vocalen refereren aan Howling Bells en Arcade Fire. Voor de productie strikten ze Bernt Knopf van de stereotypisch eclectische band Menomena! uit Portland. Daarmee is gelijk de andere invloedrijke hoek verantwoord. De balans tussen verstilde, aangrijpende momenten en steviger uithalen tot aan ironische toonzettingen is geweldig. Het prachtige melancholisch escapisme dat uit de tegenstellingen spreekt is zonder twijfel teweeg gebracht door Cherilyn’s liefde en haat voor haar land. Ook in de lyrics kan dit niet uitblijven. Dat het tot dergelijk bitterzoete schoonheid kon leiden had ik nooit gedacht. Dear Reader’s beklemmende betovering zal me nog lang achtervolgen.

Read more...

Headless Heroes - Silence of Love

Nog nauwelijks zijn we bekomen van Matt Bauer, of Alela Diane laat alweer van zich horen. Op Silence of Love van gelegenheidsproject Headless Heroes is haar bijzondere stem de smaakmaker. Dat ze talent heeft daar is vrijwel iedereen het mee eens. Toch kon haar debuut me niet direct bekoren en haar rol op The Island Move in the Storm beperkt. Headless Heroes is wat mij betreft dan ook een proeve. Des te meer daar het hier een coverplaat betreft. Het idee was een selectie liefdesliederen op te nemen van zeer verschillende artiesten en tijden. Headless Heroes is het geesteskind van Eddie Bezalel met hulp en productie van Hugo Nicolson (o.a. Radiohead, Björk). Zij brachten de voortreffelijke muzikanten bij elkaar. Met het geluid en de arrangementen zit het zonder meer goed. Door de verscheidene herkomst van de songs is het niet opmerkelijk dat het instrumentaal nergens excelleert in originaliteit. Knap is echter wel dat het album dergelijk consistente klank behoudt. De wat rommelige uitvoering van To You en Nobody´s Baby Now zijn de zwakke momenten, maar Alela Diane doorstaat de proeve met opgeheven hoofd. Ze krijgt de vrijheid haar zangkunsten uit te bouwen en andere sterke aspecten daarvan te ontdekken. Dat leidt onder meer op het openingsnummer, Hey, Who Really Cares? en de afsluiter tot hele mooie momenten. Covers vind ik slechts bij uitzondering echt de moeite waard. Dit is zo’n uitzondering.

Read more...

Captain, My Captain - Captain, My Captain

>> zaterdag 22 november 2008

Het Nederlandse duo Captain, My Captain debuteren ambitieus. Na de losse en voorzichtige opener Something Strange, ontwikkelt de combinatie van stijlen in de songs steeds meer naar het werk van Goldfrapp, waar ook een laagje triphop à la Portishead niet in ontbreekt. Zelfs Massive Attack krijgt een plaatsje in het onstuimige herfstweer op het album. Captain, My Captain wordt echter nooit zo betoverend of opzwepend als Goldfrapp kan zijn, noch kennen ze de sterke identiteit van Portishead. Misschien is het oneerlijk ze met dergelijke grootheden te willen vergelijken, de inspiratie is echter duidelijk. De alom aanwezige elektronica niegt te vaak naar de gekunstelde en oubollige jaren ´80 synths. Ook de wat stevige ondertoon die zo nu en dan de kop op steekt, is een misplaatst eerbetoon aan zwaardere genres. De songs worden zelden uitgesproken expressief en die visie is wel waar de muziekstijl om vraagt. Het lukt deze afgevlakte en gematigde aanpak maar niet vat op me te krijgen. Waarschijnlijk is dit te wijten aan te veel en te grote ambities, die met kunstgrepen over het hoofd zien dat de potentie van het duo in de stem van Michèle van Trigt ligt. Met minder hoge verwachtingen valt er van de meest bescheiden momenten ook het meest te genieten.

De release party van het album is op 30 november in het Patronaat Café in Haarlem.

Read more...

Frida Hyvönen - Silence is Wild

Frida Hyvönen is één van de door mij vaak geprezen vrouwelijke Scandinavische singer-songwriters. Dit is haar derde plaat, het voorgaande was een album met muziek speciaal geschreven voor een dansvoorstelling. Ze tourde eerder met José González en Jens Lekman. Ondanks de vermelde stilte heeft ze met die tweede meer gemeen. Ze heeft een stem met een licht en helder timbre, hoewel de opvallende imperfecties haar klank soms wat schels en snerpends meegeven. Daarmee roept en lokt ze de luisteraar. Dat beetje melodrama geeft de songs juist een toegankelijk karakter, waar de basis doorgaans uit onconventioneel, subtiele pianobalades bestaat. Ze voorziet de songs met het meeslepende van een hymne. Erg verrassend zijn het vleugje soul en het volkse kwinkslagje die bij tijd en wijle vallen te bespeuren. Luister je naar een enkel nummer, loop je het risico haar aanvankelijk voor een dertien in een dozijn artiest te verslijten. Het geluid van Silence is Wild krijgt naargelang het album vordert meer urgentie en eigenheid. Wellicht is dat wat de titel bedoelt. De alsmaar groeiende expressiviteit doet voorzichtig denken aan Julia Marcel, An Pièrlé of Lonely Drifter Karen. Net als deze dames is Frida een vrouw met een boodschap en die is meer dan eens verontrustend.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.