Raz O'Hara and the Odd Orchestra - II

De intro van dit tweede album van het duo Raz O’Hara (Patrick Rasmussen) en Oliver Doerell laat er geen twijfel over bestaan: II is duidelijk geen herhalingsoefening. Er is een krachtige, donkere ondertoon in aanwezig die het gehele album doorloopt. Raz O’Hara and the Odd Orchestra, zoals het duo door het leven gaat, staat nog altijd garant voor zeer rijke en experimentele elektropop. Daarbij schuwen ze de klassieke popcompositie niet, noch gaan ze invloeden uit modern klassiek, jazz of folk uit de weg. De mellow melancholie van het eponieme debuut is weggeëbd om voor dieper liggende lijnen plaats te maken. Er heerst een opmerkzame sfeer die zowel uiterst donker als hoopvol kan klinken. II lijkt de organische structuren van de wereld op impressionistische wijze te willen vatten en werkt uitstekend als een intieme koptelefoonplaat. De rustige ritmes en sussende lyriek in Patrick’s stem werken urgent in op het gemoed. II klinkt avontuurlijker dan de eenvoudige opzet van het debuut en prikkelt daarmee de nieuwsgierigheid. Het levert een nog veel spannender album op, hetgeen wel ten koste gaat van de toegankelijkheid. De veeleisende muziekliefhebber wordt daar juist gelukkig van. De uitgesponnen muzikale lijnen zijn uitbundiger, de kalmte van de cadans is misleidend. Raz O’Hara and the Odd Orchestra balanceren met II constant op de grens van overweldigende ontroering, maar waken ervoor die te overschrijden. Daardoor raakt de luisteraar verstrikt in een web zwanger van emoties dat slechts bijdraagt aan schoonheid van de plaat.