FrYars - Dark Young Hearts

Eindelijk weer eens een indiebandje met een knisperend vers geluid. Natuurlijk komt dat geluid uit de Engelse hoofdstad en is het gevormd door het extreem handig reformeren van een grote hoeveelheid invloeden. Daarmee past dit debuut van FrYars prima tussen de pakkende debuutplaten van bijvoorbeeld The Hoosiers en Franz Ferdinand. Daarnaast zetten hints van excentriekelingen als The Tiny, Badly Drawn Boy en Beck de toon. Er is echter meer gelijkenis met die laatste twee, want FrYars is tegen verwachting in eigenlijk geen band, maar singer-songwriter Ben Garrett.

Natuurlijk laat dit talent zich omringen met een band voor de volle expositie van zijn geluid. Tezamen klinken de opvallende, tegendraadse songs een stuk interessanter dan, pak ‘m beet, Kaiser Chiefs en consorten. De mogelijkheid van die vergelijking toont echter wel aan hoe lekker, soepel en toegankelijk het album Dark Young Hearts is. FrYars heeft een geluid dat wordt gevoed door speelse, ritmische lijnen die regelmatig zijn samengesteld uit rare geluiden. Daarin smelten techno- en electropopeffecten samen. Enkele malen is er sprake van een fijne, nostalgische diepgang, die dan doet denken aan een relatief vrolijke versie van het jaren ’80 geïnspireerde Grand National. In dit zonnig aandoende, uiterst aanstekelijke muzikale pakketje zitten slimme songteksten verpakt. Deze schijnbaar zorgeloze aantrekkingskracht verbloemt enigszins de donkere thema’s die worden aangesneden, hetgeen Dark Young Hearts ook een goede winterplaat maakt. Die thema’s worden sterk gedragen door Ben’s ietwat zwaarwichtige stem, die mijns inziens prima kan wedijveren met Editors en Depeche Mode. De vocale dynamiek versterkt overigens ook de grillige ondertoon door zo af en toe een pleziergi vreemde falsetto toon te laten schallen. Uiteindelijk is het grootse, spookachtig najagende Morning een perfecte afsluiter van het voortvarende album. Ben Garrett, ofwel FrYars en band, zullen in de toekomst nog menig hoofd laten draaien.