Heidi Happy - Flowers, Birds and Home

In Zwitserland geniet men al een aantal jaar van deze begiftigde singer-songwriter, maar voor mij is Flowers, Birds and Home een verrassende introductie. De naam Heidi Happy doet de radertjes der associatie in rap tempo draaien, maar slechts weinig van die associaties zijn terecht. Hoewel gebruik maken van het stereotypische Alpenbeeld voor een internationale carrière natuurlijk bijzonder slim is, brengt Flowers, Birds and Home ons geen uitgesproken vrolijke collectie zonnige zorgeloosheid, noch niemendallerige deuntjes.

Niet dat Heidi Happy droef gestemd is. Haar songs zijn eerder dromerig, terwijl haar vocale interpretatie helder en direct is. Dat geldt overigens ook voor de instrumentale invulling. Ondanks dat Heidi Happy zich comfortabel in het popgenre nestelt, hinkt de basis met één been op klassiek en het andere op jazz. Dat levert een spannende combinatie van muzikale structuren op. Bovendien grijpt de Zwitserse niet naar allerhande opsieringen. Daardoor worden de songs nooit te complex of ongrijpbaar. Ze smeedt uit eenvoudige middelen betoverende liedjes met zwijmelende, intieme momenten. Waar het instrumentarium uitgebreid wordt, gebeurt dat op eerlijke, veelal klassiek akoestische wijze, hetgeen bijdraagt aan het oprechte karakter. Dat Heidi Happy, oftewel Priska Zemp, muzikale subtiliteit zo goed verstaat, komt vast door de uiterst muzikale familie waarin ze geboren werd. Dat ze dit talent niet alleen weet te vertalen naar kwalitatieve pop, liet ze zien door haar prachtige vocalen te lenen aan het Zwitserse nummer één album Touch Yello van elektropioniers Yello. Dit bevestigt het beeld van een muzikante die het ook internationaal ver moet kunnen schoppen.

Zonder verder sprake is van muzikaal verwantschap moet ik denken aan de Oostenrijkse Clara Luzia, van wie wij hier ook veel te weinig horen. Laat dat met Heidi Happy en het sfeervolle Flowers, Birds and Home niet gebeuren. Er mag van zonnige zorgeloosheid of dramatische berglandschappen weinig terug te horen zijn, hetgeen overblijft kent een pure schittering die niet makkelijk te overtreffen is.