Eric Whitacre - Light & Gold

>> zaterdag 23 oktober 2010

De hedendaagse, Amerikaanse componist Eric Whitacre maakt al enige jaren furore bij een behoorlijk breed publiek. Zijn werk betreft voornamelijk koralen die op een uiterst plezierige wijze klassieke en sacrale tradities combineren met invloeden uit populairdere moderne genres. Zijn composities hebben een kenmerkende structuur. De gelaagde koorstemmen vormen op karakteristieke wijze prachtig open klinkende harmonieën. Dat geldt zowel voor begeleide als onbegeleide koorstukken. Light & Gold brengt ons wederom een selectie van Eric Whitacres uitzonderlijke oeuvre. Hoewel naast klassiekers dit album ook drie wereldpremières bevat, is er veel overlap met eerdere uitgaven. Toch is Light & Gold een bijzonder album.

Voor het eerst is Eric Whitacre niet langer alleen componist op een opname van eigen werk. Hij nam het heft in eigen hand en bekleedt ook de rol van dirigent. Op deze wijze brengen de ensembles Laudibus, Pavão Quartet en het nieuw gevormde The Eric Whitacre Singers voor het eerst de stukken ten gehore op precies de wijze zoals de componist het heeft bedoeld. Dat is een zeldzaam genot dat doorgaans slechts is voorbehouden aan de popscene waar het schrijven en uitvoeren vrijwel altijd hand in hand gaan. Volgens de componist zelf is deze keuze geen kritiek op voorgaande uitvoeringen — die immer van hoge kwaliteit zijn — hoewel Light & Gold naar mijn idee deze in belang wel overtroeft. Gelukkig kan daaraan worden toegevoegd dat authenticiteit in dit geval ook machtige schoonheid teweeg brengt.

De composities op Light & Gold laten Eric Whitacre op bekende wijze schitteren, maar desondanks valt de overweldigende rust in alle uitvoeringen op. Dat wil niet zeggen dat eerdere uitgaven geen rust kenden. Toch bereikt dit op Light & Gold een overtreffende trap. De ensembles zijn met dergelijke subtiliteit aangestuurd dat de muzikale textuur een dynamisch geaccentueerde doorschijnendheid aanneemt. Gezien de overwegend sacrale aard van de stukken is dit buitengewoon passend. De muzikale structuur spreekt zowel op directe wijze aan als dat het voldoende dromerige lyriek behoudt. Het tempo ligt relatief laag, waardoor de composities op krachtige wijze worden benadrukt en de ontwikkeling van uitwaaierende klankkleuren de volle ruimte wordt gegund. Samen met hun schepper overstijgen de creaties hun reeds bekende pracht. Tevens brengt het album een plezierige diversiteit aan door de premières te contrasteren met werk van ruim tien jaar geleden. Op deze wijze wordt ook de groei van de componist in beeld gebracht, terwijl de methode op dit album gelijk blijft. Tenslotte is er geen smet op de opnames te ontdekken. Dat maakt Light & Gold tot een waarlijk overweldigend album.

Hopelijk kunnen we onder het nieuwe platencontract met Decca meer projecten van vergelijkbare opzet tegemoet zien. Laat vooral niemand zich afschrikken door het klassieke label, want Eric Whitacres kent een onmiddellijke ontvankelijkheid die voor koralen ongekend is. Eric Whitacre werd als dirigent niet voor niets bekend door zijn aansprekende project met een virtueel koor over het internet.

Read more...

Antony & the Johnsons - Swanlights

>> vrijdag 22 oktober 2010

Antony Hegarty is uitgegroeid tot een geliefd musicus in wijde kringen. Een nieuw album van hem en zijn huisband the Johnsons doet altijd stof opwaaien. Voorganger The Crying Light ligt nog vers in het geheugen en maakte een zwaai naar zwaardere composities leunend op klassieke tradities. Swanlights toont zich van een andere aard. Niet dat de algehele melancholie is verdwenen, maar de constructie van de songs is duidelijk anders benaderd.

Antony & the Johnsons hebben zich naast de unieke vocalen altijd onderscheiden door een hang naar een groots geluid. Afwisselend werd de beslissing genomen daar wel of niet aan toe te geven. Swanlights is overwegend van een ingetogen aard. De lyrisch dwarrelende, soms klaaglijk gelaagde vocalen, blijven een uitzonderlijke troef. Desondanks is de betovering op Swanlights in vele opzichten begrensd. Ten opzichte van eerder werk is de expressive van Antony aan de vlakke kant. Dat is niet in de laatste plaats een gevolg van het schetsmatig karakter van de composities. Op bepaalde momenten doen de songs aan alsof ze nog niet volledig zijn geconcipieerd. De muzikale lijnen blijven opvallend simplistisch en hetzelfde geldt voor de basale emotie in de teksten. Vooral de arrangementen weten me te onderhouden en soms verrassen. Swanlights ontstijgt echter niet overal het niveau van een collective stijlstudies waarin met name textuur en constructive central staan. Een song als Ghost lijkt welhaast geschreven als een ouverture. Het herbergt enorme potentie die in de song zelf noch het album echt verder wordt geëxploreerd. Daarnaast vind je een nummer als Thank You for your Love dat weliswaar aardig is uitgewerkt, maar behoorlijk timide en bij vlagen zelfs geforceerd overkomt. Het ritmische I’m in Love neemt afstand van de gebruikelijke stijl, maar doet dat op een ongeïnteresseerde manier. De echte verrassing van het album komt pas bij het classicistisch glooiende duet met Bjork, Fletta, dat zeker naar meer smaakt, hoewel juist Björk de show steelt in de schaars aangezette melodieën. Van de twee idiosyncratische stemmen kiest Antony een ondersteunende rol, die hij in andere projecten ook goed wist te plaatsen. Daarop lijkt een golf van inspiratie hem te overspoelen en volgt Salt Silver Oxygen dat in alle opzichten een van de meest interessante stukken op de plaat is.

Nu is alle kritiek te relativeren, want Antony & the Johnsons hebben een geluid dat vrijwel niet kan teleurstellen voor diegenen die het eerder in hun hart sloten. Als Swanlights een ding fantastisch doet, is het verwachtingen opbouwen. Het is daarom goed mogelijk dat het album een laatbloeier zal blijken en met de tijd zijn elementen alsmaar sterker zal funderen in de muzikaal uitgezette patronen. Dat wil echter wel zeggen dat Swanlights niet het meest toegankelijke ofwel onmiddelijk charmerende werk van de excentrieke muzikant is. Gezien de recente euforie rondom zijn werk is tijd het minste dat we dit album kunnen gunnen.

Read more...

Ben Christophers - Ben Christophers (US mini album)

Wie in het ongewisse is, zou kunnen denken dat de timide Britse singer-songwriter Ben Christophers al zes jaar er het zwijgen toe doet. Hij was nog wel te bewonderen als ondersteuning van Bat for Lashes, maar een opvolger voor het prachtige, ingetogen psychedelische album The Spaces in Between kwam nog altijd niet. Dat beeld klopt niet helemaal. Een jaar na The Spaces in Between bracht hij Viewfinder uit. Deze release bleef volledig onder de radar. Het leek terug te grijpen op Spoonface in termen van experiment, hoewel Ben Christophers, geleerd van The Spaces in Between, niet langer steunde op grove samples. Nu blijkt onlangs iets vergelijkbaars gebeurd te zijn.

Ben Christophers bracht afgelopen zomer een ongetiteld mini album uit. De zeven nummers halen het maximale uit het concept ‘EP’ en de plaat voelt dan ook haast als een volledig album. De songs zijn bepaald geen zoethoudertjes. We horen Ben Christophers op zijn best. Experimenteren is er niet echt meer bij. Het psychedelische zweempje in combinative met de enigszins scherpe, kristallen vocalen verpakt in duistere melodieën zijn verworden tot zijn vaste stijl. Er heerst een zware, zwarte sfeer op de plaat. In vele opzichten doet deze huidige uiting weer meer denken aan The Spaces in Between, zij het dat de songs allen relatief sober zijn gehouden. Dat is een sierlijke zet, die de mogelijkheid geeft extra op de pure melodie te concentreren. De wervelende de kreten komen prachtig samen met de accentuerende arrangementen die soms alsnog ferme elektronische elementen gebruiken. Ook blijkt de voorliefde voor folkpatronen een belangwekkende rol te hebben in de songstructuren. Dit geeft de ritmische geometrie die de textuur tekent in een nummer als Circle toch een fier organisch karakter. Deze openieme plaat bevestigt nogmaals dat Ben Christophers een talentvolle kracht is in het muzikale spectrum.

Het is mij volstrekt onduidelijk waarom dit album of EP de wereld wordt ingestuurd onder de noemer US mini album. Net als Viewfinder is het een algemene release meer dan waard. Het mist wellicht de onmiddellijke charme van The Spaces in Between, maar toont een telkens ontwikkelende singer-songwriter die een zeer eigen visie verrassende vormen weet te geven.

Read more...

Sufjan Stevens - The Age of Adz

>> maandag 18 oktober 2010

Na het mysterieuze Welcome Wagon en het filmproject The BQE brengt Sufjan Stevens met The Age of Adz weer duidelijk een nieuw album uit. Zijn constant ontwikkelende muzikale stijl boort onontgonnen bronnen aan die voornamelijk toegang geven tot een rijkdom aan elektronische expressie. Het staat niet echt in verhouding met zijn eerdere elektronica op Enjoy Your Rabbit. Sufjan Stevens, hoewel altijd gemakkelijk te plaatsen in de folkhoek, neemt met The Age of Adz een stap naar een nog grootser geluid dan we van hem gewend waren.

De opener Futile Devices is nog een duister vertederende Sufjan Stevens song op een basis van elektronische elementen waarin folk hoogtij viert. Het album barst los bij het daarop volgende Too Much. Door de eerst ietwat onduidelijke wirwar aan elektronische bombarie heen, brengen de vocalen ritmische elementen die refereren aan hiphop-structuren. De compositie buigt telkens verder om via een dance cadans naar electropop, om vervolgens toch de aloude folkwaarden weer op te zoeken. De titelzong die het stokje overneemt, brengt al die elementen samen in een symphonische openbaring van in elkaar grijpende lagen muziek. Het is Sufjan Stevens als vanouds, maar toch een nieuwe ervaring. De singer-songwriter laat het niet na om regelmatig terug te keren naar zijn ingetogen basis. Het geheel doet het mij soms denken aan het eerdere werk van singer-songwriter Aqualung, maar dan grootser en met een vooruitstrevende elektronische drive. The Age of Adz is op die wijze soms behoorlijk poppy. De drive laat echter ook constant een enorme diversiteit toe, die evenzo een orkestrale en etherische betovering (Now that I’m Older) veroorzaken die de hypnoses van Ben Christophers in herinnering roepen.

Alles aan Stevens’ werk op deze plaat lijkt te zijn vergroot tot symfonische properties. De singer-songwriter blijkt een arrangist extraordinaire en daarmee een visionair componist. Wellicht het meest opmerkelijke aan The Age of Adz is dat in alle creatieve urgentie en experimenteerdrang Sufjan Stevens in staat blijft trouw te blijven aan zijn liefde voor folk. Hoe groot de afstand ook geraakt in klank, iedere noot lijkt zich aan dat simple feit vast te klampen. Hierdoor zal zelfs degene die het drukke en overweldigende bombast dat op de trommelvliezen wordt geprojecteerd niet weet te waarderen kunnen inzien dat The Age of Adze en magistraal nieuw hoofdstuk aan Sufjan Stevens’ muziek toevoegt. De woorden “don’t be distracted” in de afsluiter van het album zijn dus niet alleen goede raad, maar ook uiterst toepasselijk.

Read more...

Palloc - A Mad but Perfect Plan EP

>> zondag 17 oktober 2010

Palloc (het voormalige Zeal) maakte met het album A Tree in our City een debuut met verwachtingen. De EP A Mad but Perfect Plan blijkt de verwachtingen op gevierde wijze in slechts vijf nummers waar te maken. De onduidelijke stilistische randjes van het debuut zijn gladgestreken. Het ietwat stevige, behoorlijk poppy geluid met lommerrijke elektronica heeft zijn beloop in melodische songs met vriendelijke vocalen. Het is muzikaal wellicht niet opzienbarend, maar de kwaliteit is hoog. De moeiteloze flexibiliteit waarmee de songs zijn vormgegeven, maakt dat ze gemakkelijk in het gehoor liggen. Kritiek zou kunnen omvatten dat het misschien te netjes is gehouden. Toch is Palloc niet gezichtsloos. Het is wars van pretenties en dat betekent dat zowel het spel van de band als het luisteren voor de luisteraar een ontspannende ervaring is.

Read more...

Laish - Laish

>> zaterdag 16 oktober 2010

Het is een groot plezier een nieuw album van Laish (voorheen Laish Quartet) te ontvangen. Mijn liefde voor het Willkommen Collective heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken en Laish is daar mede debet aan. Over hun eponieme compilatie zei ik dat het gezelschap trouw blijft aan tradities in folk en klassieke muziek, maar dan gegoten in het compacte formaat van pop. Dat lijkt op dit album in versterkte vorm nogmaals bewaarheid te worden.

De nieuwe plaat is wederom hoog zwanger van een ietwat zwaar aangezette sfeer. Hoewel het wisselen van klankkleur en toonaard zowel het donkere als lichtvoetige spectrum weet aan te spreken is het sentiment aanvankelijk aan de contemplatief sombere kant. Dat past prima bij de soms enigszins klaaglijk snerpende stem van voorman Daniel Green. Voorzichtig buigt dat om naar een luchtiger folkgeluid waarin de vriendelijkheid van de zanger het overneemt. Laish lijkt nu duidelijker de keuze voor hun interpretatie van de veel uit Brighton overwaaiende kamerfolk te maken. De vorige plaat zocht iets meer de gelijkenis met de klassieke vorm van een ensemble op. Er blijft een dynamisch doe-het-zelf randje aan hun muziek kleven die misschien niet iedereen direct zal appreciëren. Er straalt echter een oprechte rust van uit die even innemend is als een milde, lieflijke versie van Adem zou kunnen zijn. Het album lijkt de beschutting te bieden van een schamel hutje in de slaande regen aan een stormachtige kust, een beeld dat naar mijn idee regelmatig goed bij Brighton zal passen. Daar ben ik blijer mee dan de zonnige seizoensmigratie.

Het songformaat past bij Laish en de vele gastoptredens met andere leden van het collectief hebben de schrijfstijl van Laish in die richting versoepelt. Hopelijk gaat deze plaat breder beschikbaar zijn en zullen meer mensen er kennis van nemen. Wat dat betreft begint het Willkommen Collective gelukkig al een aardige invloed te hebben.

Read more...

The Stares - Meridians

Nieuwe Geluiden is geruime tijd stil geweest. Geen beter excuus om die stilte te doorbreken met een nieuw album van een bijzondere band die zo’n vijf jaar lang zweeg: The Stares. Hun debuut Spine to Sea werd terecht bejubeld door degenen die het plezier smaakten, maar dat waren er naar mijn smaak veel te weinig. De grondslag voor de opvolger Meridians werd in 2006 reeds gelegd. Het kostte de band echter een lange tijd om het met de wereld te delen.

De formule wordt nog altijd geleid door singer-songwriter duo Angie Benitendi en Drew Whittemore. Ongeveer de helft van de songs is door ieder gepend alvorens met de rest van de band te delen. Hoewel in principe de hoofdmoot van de vocalen voor respectievelijk iedere song evenzo is verdeeld, is het de kenmerkende samenzang van het duo die wederom de boventoon voert. Dit is niet zozeer in de vorm van het traditionele duet. De wijze waarop de stemmen samenkomen lijkt de klankkleur van een enkele, unieke stem te vormen. Op diezelfde wijze lijkt het de rol van gitaar en piano te vergaan. Ook hiervoor is het duo in eerste instantie verantwoordelijk. Over een behoorlijk eenvoudig warm gruizige basis van bastonen, plaatsen gitaar en piano de aanzet voor het rijke geluid de band. Daarnaast gebruikt The Stares op Meridian weer een plezierig arsenaal aan strijkers en hoornblazers (arrangementen van Eyvind Kang). Het tempo ligt afwisselend iets hoger dan op Spine to Sea, maar toch houd Meridians het lome, dromerige, klassiek psychedelische gevoel van het debuut volledig vast. Het opgevoerde tempo hoor je voornamelijk terug in de kortere duur van de composities. Daardoor is de concentratie in de muziek ook iets hoger dan op het debuut. De ontwikkelingen volgen elkaar sneller op en de geste van ieder nummer wordt eerder gecommuniceerd. Over het geheel genomen zou Meridians dus toegankelijker moeten zijn dan het alternatieve Spine to Sea. De producers, Randall Dunn en Mell Dettmer, dragen zeker aan het album bij.

Hoewel The Stares prima passen in de heersende tijdgeest, een mooi midden vindende tussen freak folk en orkestrale indiepop met een nostalgisch randje, blijft het uitzonderlijk moeilijk ijkpunten te vinden voor hun geluid. Dat is precies wat ook deze tweede plaat van de band zo goed maakt. De onmiddellijke, warme sfeer die loom, maar onvermijdelijk bezit van je neemt, schud je niet zomaar af. We kunnen de band dankbaar zijn dat ze het recept niet hebben aangepast. Zelf waarschuwen ze dat nieuw werk best eens vijf jaar zou kunnen kosten. Gelukkig heeft Meridians voldoende gewicht om The Stares voor die tijd niet vergeten te zijn.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.