The Little Ones - Morning Tide

>> zaterdag 30 augustus 2008

Categorisch depressievelingen: loopt hier met een grote boog omheen! Eindelijk is er een volwaardige opvolger van de uitgebreide EP Sing Song in de vorm van Morning Tide. Er staat één ding als een paal boven water, als je zoveel onbezorgde vrolijkheid aankunt als The Little Ones op deze plaat serveren, kan iedere morgen niet meer stuk. Met prettig springerige drums en lichtvoetige melodielijnen brengen ze een aantal schierperfecte, dynamische indiepopliedjes. Het is moeilijk om niet te vallen voor deze onbegrensd sympathieke nummers. Ondanks hun Amerikaanse afkomst hebben ze weinig meegepikt van de emo stortvloed daar. Dat is een zegen, want daardoor weten ze zich in het verlengde te plaatsen van vele, vrolijke Engelse bands, zoals Captain, Keane en The Feeling, terwijl ze ook aansluiten bij het wat zwaardere Thirteen Senses en The Fray. Ze hebben goed naar de commercie geluisterd om zich vervolgens terug te trekken in hun rijke fantasie en naar buiten te komen met een aanstekelijke, vingervlugge popformule, die met groots gemak apart staat in het heden. Eigenlijk is dit hun debuutalbum, maar aangezien de EP er geenszins voor onderdeed, zou dit zomaar eens de plaat kunnen zijn waarmee ze de wereld definitief gaan bestormen. De zomer is over, maar we gaan zonnige tijden tegemoet.

Read more...

TaughtMe - Lady

>> woensdag 27 augustus 2008

Own Records heeft een oor voor muzikanten die anderen snel over het hoofd zouden zien. In dit geval werden ze geholpen door het feit dat Blake Henderson, de tere ziel achter TaughtMe, al twee albums lang meewerkt en meetourt met Uzi & Ari. Enige gelijkenis met deze band is dan ook geen verrassing. In opperste staat van rust creëert Blake prachtige, veellagige nummers, die altijd een open karakter houden. Dat geldt niet alleen voor de muziek, maar ook voor de oprechte lyrics die daarmee gepaard gaan. Zelden komt een singer-songwriter zo natuurlijk, direct en oprecht over. Die eerlijkheid geeft ook direct de gok aan van het label, want als je opzoek bent naar een gangbaar geluid ben je aan het verkeerde adres. Zijn eclecticisme is vergelijkbaar met dat van Adem, Tunng en enkele songs hebben naast de basis van folktronica de structuren van het ingetogener werk van Björk. Voor vrijwel alle genoemde namen geldt, wat voor TaughtMe ook geldt: de vocalen zullen niet door iedereen worden gewaardeerd, maar de enorme muzikale visie en creatiedrang zijn voor iedere innovatiejunk genoeg. De intieme, zachte charme waarmee Blake zijn visie uitdrukt spelen dromerige hallucinaties in de hand. Gezien de mooie albumhoes, was hij zich daarvan bewust. Dit is muzikaal, natuurlijk en menselijk trippen in overtreffende trap. Prachtige plaat van een geïnspireerd geluidskunstenaar.

Read more...

Uzi & Ari - Headworms

Nieuwe tijden vragen om nieuwe geluiden. Geestelijk vader van Uzi & Ari, Ben Shepard, heeft op Headworms duidelijk een ander effect beoogd dan op het vorige album, It is Freezing Out. Debet daaraan zijn de grotere rollen voor ritmische hooks, syncopatische percussie en de zenuwachtig stuiterende, dwarse drummachines. Het geeft de songs een kracht en urgentie die hiervoor veel meer op de achtergrond bleef. Dat doet echter niet af aan het feit dat ook de zachte kanten van de composities gebleven zijn. Niet alleen Ben’s onvaste stem, maar vooral in combinatie met een zweverige piano, etherische strijkers en de heldere pingels van het glockenspiel resoneren de songs heerlijk in het hoofd. Die mentale ganggraverij heeft directe verwantschap met de titel. Uzi & Ari openen constant een ander venster, een nieuw perspectief, een fris landschap. De muziek is verder vervolmaakt en kiest zelfverzekerder een richting. Het talent om op vernieuwende wijze invulling te geven aan het muzikale spectrum van elektropop en folktronica, hebben ze gemeen met Adem en Ticonderoga. Hoewel liefhebbers van Radiohead, Grandaddy en Aaron ook zeker aan hun trekken zullen komen. Op Headworms lijkt Ben Shepard zijn hoofd naar de hemel gewend te hebben om een diepe verkenning van de ziel te kunnen beginnen. Tegen verwachting in, maakt dat de sfeer niet zwaarmoedig. De beats zijn zelfs vrolijk en de hoopvolle articulaties werken op het fysiek. In symfonische harmonieën tot eenzame melodieën suggereert Uzi & Ari altijd de aanwezigheid van een groter wezen. Dat maakt ons klein, maar het album goddelijk mooi.

Read more...

Khale - Sleepworks

Kael Smith begon twee jaar terug een solo album te schrijven dat een kale, minimale singer-songwriter plaat moest worden. Toen hij echter een aantal songs had klaarliggen vroeg hij de gitarist van Blusom, Jme White, of hij de songs kon re-mixen. Dat was een gouden greep. Niet veel later stonden ze samen alsnog in de studio en werd Khale gevormd. Halverwege voegde zich daar nog derde bandlid Matt Herron bij. Een begiftigd collectief, een serie bijzondere composities in handen, was een feit. Sleepworks is een meesterlijk album dat zich op het scheidsvlak van soundscapes, ambient en pop begeeft. Met enige moeite kan het vergeleken worden met The Notwist zonder scherpe randjes en puntigheid, maar beter nog een combinatie van labelgenoten Uzi & Ari en soundscapers The White Birch, Anti Atlas of Doveman. De tien elektronisch gefundeerde dromen hechten zich algauw aan de luisteraar. De invulling start vrijwel altijd met minimalistische melodieën, maar uiteindelijk voegen zich daaraan allerlei muzikale gebeurtenissen toe. De chaotische structuren die dan ontstaan spelen estafette met het gehoor en worden haast meditatief. Dit effect wordt nogeens versterkt door de poëtische teksten. De ontspannen sfeer die door je speaker de kamer in zweeft, pakt alles in wollige warmte. Er mag dan hard gewerkt zijn aan dit album, men zal er zacht op slapen.

Read more...

The Lord Dog Bird, The Lord Dog Bird

>> dinsdag 26 augustus 2008

Wat direct opvalt aan dit album zijn de rustieke, gruizige opnames, die het geluid een archaïsche uitstraling geven. Dit komt doordat overal een 4 track recorder gebruikt is, waardoor de klanken vage grenzen krijgen en sferisch resoneren. Sowieso is het album grotendeels tot stand gekomen met door andere beschikbaar gestelde instrumenten, something borrowed to create something new. The Lord Dog Bird is het eigenzinnige solo project van de gitarist van Wilderness, Colin McCann. Hij creëert een afstandelijke focus, die je een memoriserende staat inlokt door de repetitieve begeleiding en rauwe, ijle zang. De prettig om elkaar heendraaiende arrangementen versterken daarmee de melodieuze kern van de muziek. Toch weet hij een warme, geborgen sfeer op te roepen in tegenstelling met de onheilspellende teksten. Het laat het oordeel aan de luisteraar. Verwante zielen kunnen gevonden worden in labelgenoot Bon Iver en The Battle of Land and Sea. De climax is toepasselijk het werkelijk prachtige slotnummer, dat van een hoge bergtop lijkt af te rollen, weerkaatst door iedere, kale rotsfaçade op de weg naar beneden. Een intens emotioneel geladen plaat.

Read more...

Mark Geary - Opium

>> zondag 24 augustus 2008

Dit is het derde album van singer-songwriter Mark Geary die inmiddels na twee solo albums en een soundtrack bescheiden succes begint op te bouwen. De naadloos gesmede songs, meestal rondom een sterke melodie met gitaar, passen prima in een rijtje Ierse troubadours van dit moment, zoals Adrian Crowley en Luka Bloom. Hoewel in Geary’s arrangementen zo af en toe ruimte is voor een stevige uithaal, passen ook sobere Amerikanen Patrick Park en Jacob Golden bij het vergelijkingsmateriaal. Het zijn ontspannende ballads, echte luisterliedjes waar niets op valt af te dingen. Gelukkig heeft Opium ook visie en een boodschap en enkele opvallende muzikale vondsten. Mark Geary toont hier de donkere kanten van zijn geest op bijzonder schone wijze.

Read more...

Lukestar - Lake Toba

Als je op zoekt bent naar een goede plaat om straks je herfst mee te beginnen, ben je hier aan het goede adres. Deze Noorse groep mannen is energiek en stevig genoeg om zwaar weer te kunnen doorstaan, terwijl ze een zachte kant kennen om melodieus te laten genieten van een vriendelijke nazomer. Nu is het wellicht weinig verrassend dat dergelijke muziek uit Scandinavië komt. Zowel de heavy genres als de soundscapeachtige ambient muziekgenres hebben gedegen wortels in het noorden. Toch is Lukestar bijzonder door deze twee kanten te combineren op een toegankelijke manier, door te spelen met vloeiende ritmes in relatief bondige composities. De hoge, gejaagde falsettos gestut door een zware toonzetting doen gelijk denken aan Blonde Redhead’s Misery is a Butterfly. Ook Lampshade biedt een goed referentiepunt. Let echter op, de vocalen van Lukestar zijn voor rekening van heren in plaats van dames en dat dwingt respect af. Toch klinkt het allemaal niet zo zwaar op de hand als dit vergelijkingsmateriaal. De dromerige poprock zijde van Lukestar vindt ook aansluiting bij Green Pitch of Leaves. Lake Toba is het derde album van Lukestar en het is duidelijk dat de mannen een goede formule hebben ontdekt die eigenzinnig klinkt, maar gezien alle invloeden zeker niet wereldvreemd is. Lukestar brengt met hun interpretatie van zware muziek verschillende genres plezierig dicht bij elkaar.

Read more...

O'Death - Broken Hymns, Limbs and Skin

Voor O’Death is de categorie country noir niet langer toereikend. Niet alleen zoeken ze duidelijk een veel zwaardere kant op, hun stijl is bovendien eigenlijk te divers om te vluchten in dergelijk hokje. Als een uit vele vormen van americana voortkomende 13Knots, wikkelt O’Death in rap tempo een aantal aparte composities af. Op de oppervlakte lijken deze kant noch wal te raken, maar als de lawaaiige saus is afgedropen blijken er rigide structuren aan ten grondslag te liggen. Het strijdvaardige excentrisme van O’Death klinkt als een wat onwereldlijke aanklacht tegen rariteiten. Het overspoelt de luisteraar met allerlei ervaringen van twijfelachtig allooi. De zwartgallige, hysterische dreiging doet denken aan een over the top versie van The Bullfight, terwijl O’Death afstandelijker blijft. Misschien komt dat door de vervreemdende geknepen piepschreeuwen over de chaotisch drukke begeleiding. Ze vliegen derhalve regelmatig uit de bocht, maar als je houdt van terreinritten is dit juist een sterk punt. Met traditionele folk invloeden zoals banjo’s en fiddles blijven ze met beide benen op de grond. Dit album is niet voor iedereen weggelegd.

Read more...

Computer vs. Banjo - Computer vs. Banjo

De bandnaam Computer vs. Banjo is niet zozeer alleen een naam als dat het ook het concept van het album weergeeft. Op deze plaat proberen twee ervaren muzikanten, Johnny Mann (Gran Torino) en Beau Stapleton (Blue Merle), een middle ground te vinden in een opzettelijke mix van folk met elektronica. Anders dan de inmiddels bekende folktronica en freakfolk, die beiden minstens ze experimenteel kunnen zijn, lijkt Computer vs. Banjo de middenweg vooral te vinden in kabbelende, staccato ritmes en rockstructuren. Hoewel dit mag klinken als een ‘ver van je bed show’, hebben de heren ervoor gezorgd dat hun concept goed toegankelijk blijft. Opmerkelijk is dat het diverse, volle geluid van het duo vrijwel volledig hun eigen verdienste is. Ze doen aan estafette voor de hoofdvocalen en laten hun multi-instrumentale talent gelden. De additionele contrabassen voegen mooie, diepe basislijnen toe. In hun sterke, meeslepende composities weten ze te klinken als een rockende Woven Hand die op lichtvoetige wijze de computerhobby van Grandaddy heeft overgenomen. Als de Computer vs. Banjo de stamina heeft door te gaan, zal dit concept alleen maar groeien.

Read more...

Sunny Day Sets Fire - Summer Palace

Met de titel is niets teveel gezegd. Sunny Day Sets Fire treedt je met open vizier tegemoet en zet de deuren wagenwijd open, waaruit klanken rollen van een aanstekelijk, vrolijke en zeker ook uitnodigende poprock blend met heldere vocalen. Opzwepende ritmes, pakkende koortjes en vlugge teksten bouwen aan een zomers paleisje dat, als het ware, gezien mag worden. De wortels van deze sympathieke band moeten zeker gezocht worden in de Engelse indiepop van de afgelopen jaren. Daar komt soms een country-achtig americana melodietje bij. Met genoeg bezinning en kracht om bij vlagen ook mooie en episch te kunnen klinken, combineren ze enkele van de fijnste eigenschappen die energieke indiepop moet bezitten voor succes. Namen genoeg om hier te noemen, Thirteen Senses, Ghost of Leya. Ze doen eigenlijk nergens voor onder, maar zijn te uitbundig en inventief om het predicaat degelijk te gebruiken. Dat wil eigenlijk zeggen dat iedereen in een vrolijke bui of die er één nodig heeft, met de heerlijk genietbare pop van Sunny Day Sets Fire goed zit. Bandjes die op dergelijk niveau het popliedjes schrijven beheersen, zullen er nooit genoeg zijn.

Read more...

The Young Republic - 12 Tales from Winter City

The Young Republic is een gezelschap dat op americana gestoelde rock maakt. Wat direct opvalt is de soepele wijze waarop de songs aan de recorder lijken te zijn toevertrouwd, ondanks de vele lagen muzikale invulling. Op hoge toon met onbegrensde gedrevenheid schalt de leadzanger uit de luidsprekers. Echt leuk wordt het wanneer de inmenging van Kristin een samenzang creëert met tegendraadse lijntjes. De songs zijn overwegend stevig en op tempo gespeeld, waarin ze soms ontaarden in kakofonische apotheosen. Even gemakkelijk houden ze in en krijgen de composities mooie open structuren met aanstekelijke ritmes of zweverige strijkers. Zowel de Britse en Amerikaanse folk lijkt gediend te zijn met het gebruik van een orkest aan fiddles, banjo’s, trompetten en fluiten. Zo krijgt het album een traditionele feel, terwijl het een moderne urgentie en karakter bewaart. De aanpak brengt wel het risico met zich mee dat een heel album vol wat veel van het goede wordt, maar The Young Republic houdt zich uiteindelijk in hun eigen geweld goed staande. Doordat de teksten gemeend overkomen en uitnodigend klinken, voel je je al snel betrokken bij het speelplezier.

Read more...

People You Know - People You Know

>> woensdag 20 augustus 2008

Wat nu People You Know heet, was SneakerFreak. Hun debuutalbum Go kreeg fantastische recensies en ze speelden het voorprogramma van o.a. Starsailor en The Veils, en bovendien nog eens vele festivals. De akoestische, subtiele gitaarpop met soepele vocalen stonden met beide benen in de recente alternatieve Nederpop van Mist en Solo. Met verbrede blik en de toevoeging van een bassist en drummer ontstond op de valreep van het nieuwe album People You Know. Dit zal niet alleen naar verwijzen naar de bekenden in de band, maar ook naar de inhoud van de nummers. Dit album kenmerkt zich door een muzikaal diverser en verdiept geluid. Ze koppen in met een groovy, alt country geïnspireerde opener en in alle volgende puur menselijk excentrieke verhaaltjes houden ze een torenhoog niveau vast. Voor de kenners verschilt het met het gitaargedomineerde geluid van het debuut, maar met het natuurlijke, Nederlandse karakter dat gebleven is, komt niemand bedrogen uit.

Read more...

David Karsten Daniels - Fear of Flying

David Karsten Daniels is een singer-songwriter die zich maar moeilijk ergens kan vestigen. Na North Carolina en Seatlle, komt nu uit Oregon dit bijzondere album Fear of Flying. David is wars van opsmuk en heeft dan ook weinig nodig om zijn mooie, precaire melodieën overtuigend te brengen. De songs worden stuk voor stuk voorzichtig opgebouwd, maar bereiken nooit echt die volledigheid die je misschien verwacht. Dat is echter juist het knappe en intrigerende aan zijn muziek. Met enkele drumbeats als fragmentarische hartslagen, houd je constant de adem in, anticiperend op wat komen gaat. Zijn muziek is verwant aan die van Hayden, Wilco en recentelijk van James Jackson Toth, hoewel ook de fans van Damien Rice deze vorm van detaillistisch gearrangeerd, alternatief americana interessant zouden kunnen vinden. Zijn composities bewegen tussen het breekbare en atmosferische balledes in, terwijl er altijd ruimte is om dit net iets steviger aan te zetten. Ondanks een aantal opvallend goede albums, krijgt hij nog altijd niet die mate van erkenning die hem rechtmatig toekomt. Ook Fear of Flying is van a tot z een geweldig album van een vrije en vluchtige ziel die de tijd neemt om zijn hart ongepolijst in de muziek te leggen. Hierdoor is er een veelvoud aan verschijningsvormen die zich niet houden aan regels, altijd boeiend in hun verrassende creativiteit. Dat voel je, dat hoor je.

Read more...

Stereolab - Chemical Chords

Stereolab behoeft al jaren geen introductie meer. Ze produceerden al een heel scala aan materiaal, waarin ze een eigen stijl ontwikkelden die uit duizenden te herkennen is. De doorgaans minutieus gelaagde elektropop van Stereolab is vrolijk van toon, een enkele uitzondering daargelaten. Het zit qua geluid tussen Saint-Etienne en Broadcast in, maar op Chemical Chords is er duidelijk sprake van een verschuiving naar donkerder popstructuren, de soundscapeachtige ambient klanken voorbij. Ritmes zijn nu op een fundamenteler, minder melodieus niveau, van groot belang. De composities zijn minder hypnotisch en dat maakt dat er directe songs ontstaan, die onmiddellijk meer betrokkenheid bij de luisteraar creëren. Zonder zich in een droomlandschap te begeven, is dit album een andere ervaring door het gebruik van invloeden uit de ouderwetse westcoast en soul muziek overgoten met de urgentie van de indiepop van nu. Knap vervolg op indrukwekkende staat van dienst.

Read more...

Electric President - Sleep Well

>> zondag 17 augustus 2008

Electric President is een elektropopduo uit Florida en Sleep Well is hun tweede album. Het debuut heb ik gemist, maar kennelijk plaveide het wel de weg voor een algemene release van deze voortreffelijke tweede plaat. De atmosferische arrangementen met veelvuldig gebruik van samples, hier en daar een basgitaar en pakkende, syncopische drums brengen strategische gelaagdheid aan in de overwegend lome songs. Over het algemeen worden conventionele songstructuren gebruikt, maar alle composities hebben een onmiddellijk boeiend, eigen geluid. Er wordt de tijd genomen het album en de songs op te bouwen. Daarbij gebruiken de heren een melancholisch gevoel voor melodie. Bovendien laat de heldere productie de verhalende songs goed uitkomen. Net als gerelateerde bands Raz O’Hara and the Odd Orchestra, The Go Find, Uzi and Ari en meest bekend, Grandaddy, is er een constante sfeer die meestal bitterzoet aandoet, met uitstapjes naar donkere dreiging of harmonieuze ontspanning. Voor de liefhebbers van de genoemde bands is dit verplichte kost, voor minder ingewijden is dit een uitermate spannend alternatief voor de elektropop van Air. Sleep Well geeft niet altijd een goede nachtrust, maar staat garant voor vele mooie momenten met originele vindingen. Nachtmerrie of wonderdroom, Electric President laat je na een donkere, contemplatieve nacht ontwaken met de geur van dauwdruppels rond de lippen.

Read more...

The Draytones - Up In My Head

Met een geluid tussen psychedelica en garage rock in vaart het Londense The Draytones met gevierde strijdlust uit op Up In My Head. De experimentele punk aanpak, maakte ruimte voor ongebrijdelde, energieke indiepop in vrolijke klanken en opzwepende ritmes. Zonder haperingen zetten ze koers om de wereld te veroveren, Brits imperialisme op muziek zogezegd. Deze aanpak delen ze met The Little Ones, die dan ook hun opwachting maken als touring mates. In de lichting Britpop van dit jaar waren al enkele originele sounds te horen en niet dat The Draytones geen eigenheid hebben, maar hun kracht ligt meer in hun ongeremde, ongepolijste enthousiasme. Gelukkig ontaardt dat nergens in onbehouwen geram. Hun catchy, rockende ritmes lijken gedeeltelijk vermengd met elementen americana, maar het blijft allemaal een stuk steviger dan, pak ‘m beet, The Loose Salute. Tegelijkertijd bewaren ze een vergelijkbare luchtigheid, die menigeen zal doen opfleuren. De release komt pas na het festivalseizoen, maar laat er geen twijfel over bestaan dat de heren er geknipt voor zijn. Het zou me niets verbazen als we nog veel zullen gaan horen van deze band.

Read more...

The Bothersome Man, van Jens Lien

Scandinavische films hebben, net als de popmuziek, in mijn ogen vaak iets bijzonders. Zo-ook deze zwartgallige film van Noorse regisseur Jens Lien. De stijl heeft zowel qua toonzetting als enscenering verwantschap met het werk van Anders Thomas Jensen. Daarnaast demonstreert de film veel gevoel voor het magisch realisme in de gedetailleerde, lege beelden, dat bekend kan zijn van Christoffer Boe. De komedie draait om een man die op een geheimzinnige en desolate, geïsoleerde plek een volledig nieuw leven krijgt aangemeten. Hoewel het verhaal ook zonder connotaties op een intrigerende manier onderhoudend is, kan de film gezien worden als een politiek pamflet. Waar de hoofdpersoon, Andreas, in terechtkomt, is een wereld die lijkt uit te drukken hoe het had kunnen zijn als het communisme succesvoller geweest was. Er is een verhulde, totalitaire en alziende macht, die de volledige orde in de stad beheerst. Ondanks enkele stille tekenen van verzet, lijken de inwoners zich ernaar te schikken. In eerste instantie krijgt Andreas alles wat hij zich maar kan wensen, zonder noemenswaardige tegenprestatie. Dan wordt langzaamaan de hel van gemiddeldes, tevredenheid en het eeuwige compromis duidelijk en is er alleen nog maar een directe aanleiding nodig om Andreas de orde te laten verstoren. Welke samenleving hier op de hak genomen wordt, is subtiel aan de kijker overgelaten. Afhankelijk van een visie van Andreas als martelaar of antiheld, kan je positie bepaald worden. Toch lijkt Jens Lien hier de proactieve laatdunkendheid te prefereren boven conformistische onverschilligheid. En wie neemt het hem kwalijk? The Brothersome Man is een bijzonder fraaie en intelligente parodie op de samenleving.

Read more...

Our Broken Garden - When Your Blackening Shows

Gelukkig hoefden we niet lang te wachten. Na de meer dan voortreffelijke EP is hier dan het debuutalbum, When Your Blackening Shows. Een nieuwe collectie donkere, bijna hypnotische songs, gedomineerd door de verleidelijk resonerende vocalen van Anna Brønsted (Efterklang) soms nogeens versterkt door een vibrerend Hammond orgeltje. De slepende songs brengen de hartslag geleidelijk aan terug, en blijft steken ergens tussen Tindersticks en Promise and the Monster. De invloed van bands als Sigur Rós, The White Birch en Leaves blijft ook hoorbaar, zeker in de wat zwaarder en ritmisch aangezette songs. IJskoud met een warme, dreigende ondertoon, het lijkt een handtekening te zijn waarop Scandinavische muzikanten het alleenrecht hebben. Dit album staat vol met bedrieglijk, lieflijke nachtmerries van een haast onbeschrijfelijke schoonheid. Het jazzachtig lome When Your Blackening Shows lijkt onttrokken te zijn aan deze wereld en bij beluistering zal niemand zich daar meer bevinden.

Read more...

Everest - Ghost Notes

Ghost Notes is het debuut van een band die bestaat uit een aantal zeer ervaren muzikanten. De leden hebben onder andere gespeeld by Earlimart, The Watson Twins, Sebodah en John Vanderslice. De songs laten zich het best omschreven als een duister omlijnde, ontspannen country rock. De inspiratie voor Ghost Notes komt duidelijk uit de jaren zestig en met name Neil Young. Het is de perfecte metgezel voor lange road trips, of dat nu in de polder is of de woestijn. Met een prettige, nasale stem leidt Russell Pollard je door de rockende ballads. De americanastructuur helpt voor het kabbelende effect. Het is allemaal subtiel en gedegen in elkaar gezet en zal daarom niet snel vervelen. Gitaren eisen de belangrijkste rollen op en wellicht is dat het enige minpunt aan het verder bijzonder volwassene debuut, er had iets meer muzikale originaliteit in mogen zitten. Echter, als een band meteen dergelijk klassiek goede nummers opneemt, is er totaal geen reden tot klagen. Vooral naar het einde toe wordt het album sterker en sterker. Hopelijk blijven ze nog lang deel van de huidige westcoast generatie.

Read more...

Clare and The Reasons - The Movie

Nostalgische pracht en praal, dat is waar de eerste gedachten naar toe gaan bij beluistering van dit heerlijke album van Clare and The Reasons. Het recept is verraderlijk vergelijkbaar met dat van stadsdeelgenoot Nicole Atkins. Het resultaat is echter herkenbaar anders. De jazzy en klassieke arrangementen zijn minder bombastisch, zitten gedetailleerd in elkaar, de songs gevoeliger. In combinatie met het melancholiek, hemels harmonieuze vocalen heeft Clare verwantschap met Mara Carlyle, terwijl ook iets van het karakter van een moderne Amerikaanse troubadour bewaard blijft. Het orkestrale geluid wordt mede veroorzaakt door het strijktrio dat deel is van The Reasons, waar ook haar man in meespeelt. Verder wordt The Movie nog eens verrijkt door de aanwezigheid van onder andere Van Dyke Parks en Sufjan Stevens. Na de zomer komt zo ook hier touren met My Brightest Diamond. Tegen de overredingskracht van twee van de meest muzikale popmuzikanten van het moment zal niemand bestand zijn. De crème de la crème komt niet uit Manhattan, maar Brooklyn!

Read more...

Eskobar - Death in Venice

Al jaren maakt het Zweedse Eskobar bijzonder mooie platen met muziek die tussen alt country en de pop inhangt. Nadat hun vierde, eponieme album stilistisch het beste liet zien van hun muzikale en tekstuele kunnen met prachtig verstilde ballads en een hoofdrol voor de fantastisch, etherisch heldere vocalen van Daniel Bellqvist, pakken ze op Death in Athens uit met een beduidend steviger toonzetting. Dat maakt dat hun muziek meer richting Brits-Scandinavische bands opschuift, met name diegenen geïnspireerd door U2 en Coldplay, in tegenstelling tot het eerder vergelijkbare Without Gravity. Hoewel dat een anoniemer geluid geeft, is het ritme, dat in plaats van dromerigheid gekomen is, een sterke troef. Death in Athens laat duidelijk de veelzijdige veerkracht van de band zien en de poprockweg met originele bochten bevalt goed. Dergelijke omslag is erg knap op een vijfde plaat.

Read more...

Un Baiser s'il vous plait, van Emmanuel Bouret

Deze sympathieke en zachtaardige Franse komedie over de gevolgen van een enkele kus, geeft een brave draai aan de seksuele beslommeringen die in onze tijd gebezigd worden. De acteurs spelen naturel en vrij afstandelijk. Zo lijken ze de chemie tussen de personages een beetje af te wachten. De ongemakkelijke aftastingen van de gevoelens krijgen vorm in een irrationeel verhaaltje over aantrekkingskracht dat bij vlagen wat knullig aandoet. De klassieke soundtrack werkt goed en zorgt voor amusante en dramatische noten. Vooral de rustige kadrering en de voorzichtige regie, maken dat het ritme van de film je uiteindelijk voor het verhaal wint.

Read more...

Wolf Parade - At Mount Zoomer

>> zondag 10 augustus 2008

Met hun debuut schudde Wolf Parade de wereld van de indiepop flink op. Nu is daar het vervolg waar door velen naar is uitgekeken. Zoals te verwachten valt in dergelijke gevallen is de experimenteerdrift van het debuut wat weggeëbd en hebben de ontwikkelingen de voormalige scouts ingehaald en bevinden ze zich nu in het midden van een zeer levendige pop scenen die het front van het experiment heeft verlegd. Dat wil niet zeggen dat op At Mount Zoomer niets nieuws is te ontdekken. Op de niemendallerige opener na, staat deze tweede vol met verrassende songs die nog steeds voldoende overtuigingskracht hebben in hun pink om hoofden te doen draaien. Vaak en goed luisteren loont. De psychedelische inspiratiebronnen zijn wisselend, wat terug te horen valt in het geluid. Toch volgen de songs duidelijk gestructureerde paden en daarmee is het experimentele geluid toegankelijk gemaakt. Dat is zelden een slechte ontwikkeling. Zo ook niet hier. De Canadezen van Wolf Parade zijn visionaire vernieuwers die in staat zijn hun voorsprong weten om te zetten in solide vooruitgang.

Read more...

Peter Greenwood - Sirens

Peter Greenwood hield naar verluidt van metal en helemaal niet van indie troubadours met gitaren. Toch is het uitgerekend dat wat hij geworden is. Vanuit Leeds verhuisde hij naar London om zich te ontpoppen als een zeer verdienstelijke, akoestische folkartiest. Hij heeft een aangenaam heldere manier van spelen en een zachte, licht verleidelijke stem. In zijn lome ballads spelen americana, countrytechnieken en roots een belangrijke rol. De vriendelijke, ontspannen toonzetting komt heel natuurlijk over. Het grote gemak waarmee dat gepaard gaat, maakt de songs bijna tot slaapliedjes, hoewel de onderwerpen erg volwassen zijn. De ballads op Sirens zijn traditioneel goed geschreven en zullen het goed doen op de achtergrond bij een waterig zonnetje of een kampvuur. Uiteindelijk zou hij in zijn melancholie wel wat meer engagement kunnen tonen om het geheel te doen opleven. Ondanks dat is dit een voorbeeldig debuut van een berekenend talent.

Read more...

The Dodos - Visiter

The Dodos groeide uit een akoestische eenmansact van Meric Long, wiens invloed nog altijd te goed horen is in de alomaanwezige gitaar. Bovendien tourde de groep een tijd met het bijzondere Peter and the Wolf, wat ook zeker zijn sporen heeft nagelaten. The Dodos zijn erniet op uit een conventioneel roots of folkgeluid neer te zetten, noch behoren ze ontegenzeglijk tot de indiepop. Het vaak wat langere formaat van hun weldadig opgebouwde composities volgt een experimentelere weg. Deze lijkt mede geïnspireerd door muzikanten als David Burn en luistert ook naar de wereldmuziek. Bovendien heeft Visiter een stevigere en vooral ook erg ritmische kant die zich schaart onder de rock. Een vergelijkbare band zal je dan ook niet gauw vinden, maar liefhebbers van Plants and Animals, Vampire Weekend, Akron Family of het klassiekere experiment van Andrew Bird kunnen hun hart ophalen. Er zijn constant stemmingswisselingen en scherpe omslagen in de muziek. Soms slaat het allemaal wat door en drammen de snerende drums met rock’n’roll inslag net iets te veel. Danweer is al die overmoed weg en zijn ze bezwerend melodieus tot zelfs dromerig mooi. Het lijkt erop dat The Dodo’s zich moedwillig een ambigu imago aanmeten. Gelukkig leidt dat in dit geval tot enkele geniale momenten. Toch, wanneer je ondergedompeld wordt in de wereld van The Dodos, kost het niet veel moeite om deel te worden van dit epische folkrock gevoel. De gematigde overdaad ten spijt zijn The Dodos erin geslaagd met Visiter een onuitwisbare indruk achter te laten die nog lang zal naklinken.

Read more...

Reclaim Your Brain, van Hans Weingartner

Reclaim Your Brain volgt in grote delen de thema’s van The Edukators, de succesvolle voorganger van Weingartner´s hand. De consumptiemaatschappij en publieke opinie worden in een humoristisch, revolutionair verhaal aan de kaak gesteld. Op vlotte wijze ontwikkelt een machtige TV producent zich tot reactionair, goed vertolkt door Moritz Bleibtrau. Hij zoekt de schuld voor de geestelijke verarming door TV eerst bij de mensen, dan zichzelf en vermoedt vervolgens een complot van het kijkcijferinstituut. Samen met een wraaklustig slachtoffer van een voormalig programma formeert hij een immorele league of extraordinary gentlemen. Als blijkt dat de cijfers kloppen, starten ze een offensief. Zo eindigt hij op andere wijze op zijn manipulatieve beginpunt en ontketend een mentaliteitsverschuiving. Hoewel het delirische omslagmoment geforceerd en gekunsteld overkomt, is de film anderzijds neutraal en op tempo geregisseerd. Dat maakt het ietwat gezochte plot toegankelijk en zorgt dat de ongeloofwaardigheid naar het eind van de film niet stoort.

Read more...

Sharleen Spiteri - Melody

>> vrijdag 8 augustus 2008

Zo af en toe is een plaat met een heerlijk melodramatische toonzetting erg aangenaam. Sharleen Spiteri, oftewel de stem van het Schotse Texas, trakteert ons op een prachtig soloalbum. Haar vocale talent spreekt boekdelen en weerhoudt de nummers ervan uit de bocht te vliegen. De arrangementen zijn met oor voor detail uitgewerkt en vol aangezet. Dit produceert een geluid dat enorm doet denken aan de triphop geïnspireerde platen van Candie Payne en Bitter:Sweet. Tegelijkertijd zijn ook de bronnen Portishead en Goldfrapp aanwezig. Zorgvuldig wordt dit alles gemengd met jaren ’50 en ’60 invloeden en aan de andere kant de Motown soul. Ze zorgde zelf voor de productie en die totale controle leidde tot een geweldige sfeer. De zwaarvrolijke melodiegedreven songs met stevige fundering in het verleden, kijken vooral naar voren. In een mum van tijd laat ze instant successen als Duffy en Adele mijlenver achter zich. Een zweempje zoet, volwassen diepgang en ontspannen uitgevoerd. De elf songs zijn feilloos in elkaar gezet. Melody is een album om verliefd op te worden. Één keer luisteren is daarvoor voldoende.

Read more...

The Black Ghosts - The Black Ghosts

De muziek die dit duo uit London maakt is indiepop die duidelijk geïnspireerd is op de overproductieve dance scene aldaar. Meer dan eens echter lijken de elektronica die voor dat geluid zorgen de overhand te krijgen en is er niet bepaald meer sprake van pop. Hiermee liggen ze in het verlengde van LCD Soundsystem, Cut Copy en Simian Mobile Disco, wiens ex leadzanger ook meedoet op dit album. Toch pakt de plaat juist wat repetatief en vlak uit in tegenstelling tot hun voorgangers. Wellicht dat de song Repetition Kills You aangeeft dat dit juist de bedoeling is, maar het weet mij niet helemaal te bekoren. Mensen die zelf uit de dance of hiphop hoek komen, kunnen er wellicht meer mee. Door de rechtlijnige directheid van de beats en de punkachtige uitstraling zal het op festivals en dansvloeren goed werken. Ik prefereer echter de bands die met de indiepop voorop invloeden uit de dance tot een kunst verheffen, zoals Aaron, Stateless en zeker ook Archive. Van deze laatste groep lijken hele thema’s als blauwprint gebruikt te zijn. The Black Ghosts hebben er best een leuke plaat van gemaakt, maar zijn te eenzijdig en moeten daardoor te vaak hun meerdere erkennen in genoemde voorbeelden. Een aangename uitzondering en hoogtepunt is het lome nummer Full Moon. Er is echter een DVD meegeleverd die veel goed maakt. Ieder nummer wordt voorzien van beeld in een veelvoud van stijlen. Dit maakt dat het album genoten kan worden als een soort gesamtkunstwerk. The Black Ghosts leveren hiermee in plaats van een bonus disc of b-sides een volwaardig alternatieve ervaring mee. Een initiatief dat vervolg mag krijgen.

Read more...

Julia Marcell - It Might Like You

>> maandag 4 augustus 2008

Dit moedige debuut komt van de Poolse singer-songwriter Julia Marcell. Ze is één van de vruchten die volgroeid zijn geraakt via het bijzondere initiatief Sellaband, waar anderen hun geluk vrijblijvend beproeven op Myspace. Het is het bewijs dat mensen bereid zijn te geloven in talent en een afwijkende visie. De songs zijn gestut door prettig soepel piano en strijkersspel. Het karakter en de overgave doen nog het meeste denken aan Mud Stories van An Pièrlé, die dat kunstwerk nog niet evenaarde. Daarnaast kan ook Sarah Slean genoemd worden, hoewel Marcell’s songs directer, ruiger en doorleefder zijn. De verhalen die ze op ons afvuurt zijn doorspekt met excentrisch realisme. De los gedefineerde onderwerpen betreffen vooral relaties, diepe emoties en lijken erg introspectief te zijn. Je vraagt je af hoeveel hiervan autobiografisch is. Net als An Pièrlé toentertijd kan het album bijna als een toneelstuk beluisterd worden. Drama viert hoogtij op de plaat die ontdaan is van alle opsmuk. De popstructuren zijn in aangename balans met een overwegend klassieke instrumentatie. Tegendraadse ritmes maken de songs puntig en soms op sobere wijze springerig. Het geheel blijft fris bij meerdere luisterbeurten door de natuurlijke puurheid van de vorm en in de opnames. De dynamiek draagt spannend bij aan de inhoud. Bovendien zijn er voldoende mooie momenten met eigen identiteit. Zelden komt een even persoonlijk, vurig en gemeend debuut langs.

Read more...

Giorni e Nuvole, van Silvio Soldini

Van de regisseur van Pane e Tulipane en Agata e la Tempesta komt deze verrassend sombere, diepgaande karakterstudie. De sfeer echoot die van Te Doy Mis Ojos, de thema’s zijn anders. Bij een stel waar luxe en vanzelfsprekendheden de dienst uit maken, wordt de orde verstoord als de financiële en materiële basis wegvalt. Wat gebeurt er als de middelen verdwijnen, de hardnekkig irrationele levensstijl niet behouden kan worden en daardoor het stel echt op elkaar is aangewezen? Langzaamaan brokkelt hun vertrouwde leefomgeving af. Zoals gewoonlijk is Soldini aan de trage kant. Hij neemt de tijd om het onderwerp te ontwikkelen en geeft de voortreffelijke acteurs de ruimte om te spelen. Giorni e Nuvole is rustig en gedetailleerd geregisseerd met zacht deinende ritmiek in schone plaatjes en emoties. Ingetogen vermijdt de film zorgvuldig de hyperbool. Bittere realiteit met de zoete ondertoon van oprechte liefde. Een film over de veerkracht en breekbaarheid van laatste strohalmen, totdat het veld gemaaid wordt.

Read more...

The Week That Was - The Week That Was

>> zondag 3 augustus 2008

De Engelse indiepop boet nog altijd nauwelijks in op kwaliteit en productiviteit. The Week That Was is een nieuwe poptelg uit Newcastle. Hun assertieve nummers zijn onder andere geïnspireerd op de jaren tachtig. Desondanks weten ze met een zware ritmesectie de songs toch in een herkenbaar eigen vorm te gieten. Net als bij Kubb is er vergelijkingsmateriaal te over, terwijl de band een uitgesproken eigen identiteit bewaardt. Het album is urgent en melodramatisch. Ze behouden een bijzondere balans tussen de gejaagdheid van een stad en de rust van het platteland. Zo klinken de orkestrale songs organisch en hoekig tegelijkertijd. Op gedurfde wijze construeren ze soepel de songs met eigenwijze vondsten. Strijkers, harmonieuze samenzang en een veelvoud aan instrumenten zijn allemaal deel van het unieke pakket. Dit debuut is even karakteristiek, maar stukken gecontroleerder dan de gekte van Wild Beasts. Het zullen vooral diezelfde liefhebbers zijn, zoekend naar een alternatief, Engels geluid van hoog niveau, die dit gaan waarderen.

Read more...

Lackthereof - Your Anchor

Lackthereof wordt gevormd door het zang- en drumtalent van de band Menomena! Your Anchor is zeker niet het eerste werk dat hij vrijwel eigenhandig de wereld in helpt. Zeker is dat hij alle projecten waarin hij participeert voorziet van een flink stempel. De bekendste handtekening is nog wel het fenomenische geluid van Menomena! Het is onvermijdelijk dat dergelijke muzikant uit Portland, Oregon komt. Your Anchor is relatief gezien wat minder druk en vol dan het werk van Menomena! en daarmee ook consistenter. Toch blijven de experimtele popnummers alle kanten op gaan. De songs zijn chaotisch en fragmentarisch opgebouwd, terwijl een pakkende melodie de luisteraar wel bij de les houdt. Het mist iets van de verrassende, dromerige perspectieven die Menomena! biedt. De kunsten worden in rap tempo afgedraaid, waardoor de muzikale brij weinig afwisselend lijkt te klinken. Lackthereof levert geen muziek voor angsthazen, maar diegenen met open blik. Sterk staaltje van iemand die stiekem zelf een fenomeen is.

Read more...

The Delano Orchestra - A Little Girl, A Little Boy and All The Snails They Have Drawn

Ook Frankrijk kan niet achterblijven bij de fijne ontwikkelingen in de folkpop. Bands als Cocoon en Tazio & Boy zijn daar getuigen van. In een vergelijkbare richting moet ook The Delano Orchestra gezocht worden. De band specialiseert zich in slaapliedjes met trillende fluisterstemmen, ondersteund door repeterende minimalistisch aandoende lijntjes. Deze aanpak leidde al tot vergelijkingen met de hypnotische effecten van Sigur Rós. Helemaal onterecht is dat niet, hoewel het verwantschap met acts als The White Birch en Bon Iver voor de hand liggender is. Een licht experimentele vizie in dit genre wordt al gauw bestempeld als freakfolk, maar de ontspannen melodieën van A Little Girl beangstigen geen moment. De lofi songs pakken je in als een warme deken en laten je wegdromen in bezwerende toestand. Expressie en dynamiek wordt slechts subtiel toegepast, waardoor variatie hier en daar wat mist. Aan de andere kant zou dat de werking op het gemoed juist teniet doen. We moeten dus blij zijn dat The Delano Orchestra, net als Bon Iver eerder, bewust voor deze eenzijdige formule heeft gekozen. Het gebruik van samples klassieke muziek en momenten met koperblazers houden het album toch gewaagd. A Little Girl vormt een oase van rust. De term orchestra staat op gespannen voet met het karakter van de band. Uit ervaring met Audiotransparent weten we echter dat dit kan leiden tot de mooiste muziek. The Delano Orchestra is een overtuigende tegenhanger van Arcade Fire. Dat zegt voldoende.

Read more...

Amer Diab & the Loan Sharks - Loan Shark Emergency Room

>> zaterdag 2 augustus 2008

Amer Diab en zijn supportband leveren met dit album hun derde studioplaat af. Hun eerste twee albums oogsten al veel lof onder americana en rockabilly lieghebbers. Luisterend naar de volrijpe nummers op dit album is dit volledig terecht. Met dit werk probeert Amer Diab de sfeer en sound van hun optredens op band te zetten. Ondanks dat ik nooit het genoegen had, is Loan Shark Emergency Room een overtuigende poging. De coutryrock songs zijn direct en hebben een onmiskenbare aantrekkingskracht. Naar verluidt waren de eerste albums meer gericht op gebalanceerde ballads dan het rocken. Hoewel dit persoonlijke barconcert de volgelingen niet zal teleurstellen, laten de rustigere nummers horen dat ik meer gecharmeerd zou zijn van hun muziek in die hoedanigheid. Daar krijgen de transparante gelaagdheid subtiele kwaliteiten. Ondanks persoonlijke voorkeur zorgt het spontane, ongepolijste karakter voor een sterk album.

Read more...

Nina Kinert - Pets & Friends

Goed geïnformeerde muziekliefhebbers zullen de naam Nina Kinert wellicht al kennen van Steve Jansen’s Slope of als achtergrond zangeres bij Ed Harcourt en Ane Brun. Dat Nina behalve een uitzonderlijk prettige stem ook een compositorisch talent is, laat ze zien met deze tweede soloplaat. Behendig voegt ze een nieuwe naam toe aan de lijst met eigenzinnige vrouwelijke, Scandinavische singer-songwriters. Van een aparte instrumentale invulling kijken we al lang niet meer op. Wat wel opvalt, is hoe hele simpele, muzikale lijnen inventief de aandacht opeisen. Misschien heeft dat te maken met het nogal eens strijdlustige, bijna rancuneuze karakter van de songs. Stilistisch lijkt ze een leemte op te belichamen tussen bepaalde freakfolk acts, Bat for Lashes en Nancy Elizabeth steken daarbij de kop op, en synth- of powerpop. Gelukkig schuwt ze ook de schoonheid niet en haar schorgerande vocale kwaliteiten komen dan ook goed uit de verf in de introspectieve ballads Pets & Friends en Beast. Daarnaast stuurt het aangrijpende duet met Love Olzon, A-Worn Out, een rilling langs je ruggengraat zodra het jongenskoor klinkt. Terloops zou je nog bijna vergeten dat Ane Brun met vocale assistentie de gunst repliceert. Pets & Friends is misschien niet zo verbazingwekkend vernieuwend of experimenteel, maar mooi en excentriek genoeg om er de tijd voor te nemen. Dan wordt je beloond met vele ontdekkingen in deze plaat.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.