Left With Pictures - In Time

>> zondag 16 januari 2011

Het album In Time van het sympathieke Londense Left With Pictures is het resultaat van een jaar songschrijven. Over 2010 stelde de band zich ten doel iedere maand een nieuw lied uit te brengen dat voor degenen die zich inschreven gratis downloadbaar was. Uiteindelijk was het altijd al duidelijk dat dergelijke serie van twaalf nummers zich uitstekend zouden lenen voor een nieuwe plaat en dat is wat nu verkrijgbaar is.

Het aardige van deze werkwijze is dat nu ieder lied een impressie van een maand probeert te vangen, maar dan wel die maand in 2010, terwijl ze zo achter elkaar voor albumkopers juist in 2011 zullen worden genoten. Het zal de pret slechts verlengen, want op In Time vinden we nummers die de folky kamerpop van Left With Pictures eer aandoen. De klassieke eenvoud waarmee melodieën door deze groep worden gesmeed, blijven telkens weer een aangename aanvulling op de dag. De toon is niet overdreven vrolijk en wordt nergens donker of naargeestig. De voornamelijk akoestische bezetting van de arrangementen klinkt dynamisch en solide. De verrassing is er inmiddels af, maar de kunst blijft bestaan.

In Time vangt de luisteraar in de treincadans van Constantly en verleidt tot meezingen op St. Dominic. Hoewel er enkele nummers zijn die ietwat eentonig overkomen, tovert Left With Pictures regelmatig een glimlach op je gezicht. Het sobere, haast volledig in close harmony uitgevoerde nummer voor oktober, October Waits, is zeker een hoogtepunt en een showcase for het pure talent dat de band bezit. River Avon is simpelweg vertederend en Go Simon, Go! doet heerlijk ouderwets aan. In Time bezit met voorzichtig gebruik van elektronica ook wat nieuwe ideeën. Deze maken de nummers pakkend en poppy, maar kunnen ook nog wat groei gebruiken. De constante factor van de songs zijn zeker de buigzame, vriendelijke en zangerige vocalen die alle melodieën op organische wijze stroomlijnt. Als extra bonus is er voor ieder nummer ook nog een clip beschikbaar, waarvan enkele plezierig inventief.

Left With Pictures blijft aantonen dat ze door het manipuleren van klassieke songschrijftradities zowel fris als aangenaam tijdloze liedjes maken die het verdienen om door grote groepen te worden omarmd. Of dat ooit zal gebeuren of Left With Pictures tussen de quirky ensembles zal blijven steken zal de tijd leren. Ik vermoed dat ze in iedere omgeving kunnen floreren.

Read more...

Good Night & Good Morning - Good Night & Good Morning

>> zaterdag 15 januari 2011

Ryan Brewer en Pat Elifritz brachten als Good Night & Good Morning al twee EP/albums uit (ze buigen zichzelf niet echt over het label of medium). Deze eponieme plaat verschijnt op het onvolprezen Own Records en bevat slechts vijf nummers.

Good Night & Good Morning maakt zich over meer labels nauwelijks druk. Zo valt het genre waarin het duo werkt gemakkelijk tussen pop, slowcore, ambient en soundscapes in. Een heel klein beetje noise (mogelijk uit field recordings) gaat gepaard met minimaal schetsmatig songschrijven. Het resultaat wordt vervolgens onveranderlijk traag ten gehore gebracht mét fluisterstem. De dunne instrumentale laagjes spinnen zich echoënd in de composities uit. Het heeft een uiterst rustgevende uitwerking, die zich beter laat omschrijven als verkoeling dan verwarmend. Zoals eenieder zich natuurlijk beseft, is de cooling down minstens zo van belang als de warming up. Zo leent het sferische Good Night & Good Morning zich uitstekend als een pick-me-up na een zomerdag met broeierige lounge als na een winterdag opgezweept door verhitte indiebands.

Good Night & Good Morning bevindt zich ergens tussen Gregor Samsa en de zijnen en slowcorevader Low. Dat betekent dat er naar songs te luisteren is, maar je ook door ongekende werelden kunt dwalen. Wie het waagt te struinen zal merken dat Good Night & Good Morning, zoals de naam al suggereert, er niet op uit is je diepe dromen in te lokken. Beluistering van deze plaat voelt meer als een wedergeboorte.

Read more...

Gregory and the Hawk - Leche

Gregory and the Hawk is geen band en ook geen man. Het is het singer-songwriter project van de Amerikaanse Meredit Godreau. Leche is alweer haar derde album. Haar stijl lijkt op deze plaat tot volle wasdom te zijn gekomen. Haar meisjesachtige stem weet nu met onmiskenbaar volwassen arrangementen mooi samenspel en schitterende contrasten te vormen, terwijl ook gestripte momenten evenwichtig blijven.

Het toeval wil dat Gregory and the Hawk haar UK toer hier in Leeds beëindigde. Vanzelfsprekend toog ik daar naartoe. Helaas was ik weinig onder de indruk van de vermoeid overkomende live performance van Meredith. Hoewel de charmerende kwaliteit van haar songs nog wel in de voorstelling doorsijpelden, werd de magie van het album nooit geraakt. Op de opnames van Leche zelf is er niets van vermoeidheid te bespeuren en zijn de songs veel rijker aangekleed. Dat is niet altijd nodig, maar voegt wel stilistische kenmerken toe die de folkuitstraling gericht overstijgen. De muzikale accenten kunnen soms behoorlijk scherp en stevig zijn aangezet, zoals op Over and Over en Soulgazing, die daarmee over de grenzen van het bredere hedendaagse folkgenre heenkijken. Hoewel het harpspel van Gregory and the Hawk simpel te noemen is, zijn het de nummers die harp als basis gebruiken die met name weten te schitteren. Landscapes is erg sterk, maar het zal ongetwijfeld Leaves zijn dat na beluistering in ieders geheugen staat gegrift. De repetitie in de teksten en het opvallende ritmische karakter is aangrijpend. De luisteraar die niet voor één gat is te vangen zal merken dat heel Leche uitblinkt in opmerkelijk diverse herinterpretaties van folksongs. Het is de variërende aankleding van de songs die dat met name demonstreert. Enkele nummers hadden op een popalbum niet misstaan en dat kan worden gelezen in positieve zin.

Twee keer folk op één avond had veel beroerder uit kunnen pakken dan met de heerlijke albums van Gregory and the Hawk en Ólöf Arnalds. Ik vergeef en vergeet het armzalige optreden graag om de loftrompet te kunnen steken over het fijnzinnige album dat Leche is.

Read more...

Ólöf Arnalds - Innundir Skinni

Acid folk, freakfolk, nu-folk, in ieder geval geen flokrock of floktronica, maar wat doet het er inmiddels toe. Folk kan tegenwoordig behoorlijk veel stijlen omvatten en hoewel het in de basis als genre herkenbaar blijft, blijkt de overlap met indiepop alsmaar groter. De IJslandse singer-songwriter Ólöf Arnalds wist met ijzige soberheid op haar debuut Við Og Við flinke indruk te maken. Vooral het feit dat de IJslandse in haar moedertaal blijft zingen voegde extra nadruk toe en op Innundir Skinni laat ze dat gelukkig niet achterwege. Innundir Skinni is de daadwerkelijke opvolger van Við Og Við. Wat er met het aangekondigde Ókídóki gebeurde is gissen.

Ólöf Arnalds bevindt zich stilistisch in goed gezelschap met namen als Joanna Newsom en Lisa o Piu, terwijl haar karakteristieke stem mij al eerder deed denken aan Coco Rosie. Desondanks kiest ze over het geheel genomen een relatief traditioneel klinkende richting, zoals ook de fijne interpretaties van Lisa Knapp. Innundir Skinni laat letterlijke groei horen ten opzichte van Við Og Við. Waar ze het album opent met haar licht aarzelende stem, groeit Vinur Minn uit tot een korte ouverture die behoorlijk groots klinkt. Het nummer lijkt erop gebrand te zijn de zintuigen op scherp te zetten. In het Engelstalige Crazy Car lijkt de muzikante zichzelf of collegae aan te spreken en het begrip van de teksten haalt het plezierige mysterie dat in de IJslandse songs aanwezig is weg. Het comfort in haar moedertaal vergroot het gebruik van metrum en ritme, hetgeen de liedjes interessanter maakt. Later is te horen dat het Engels niet altijd beperkend is. De kleine liedjes krijgen door de intensiteit van haar vocalen dynamiek. Op haar vorige plaat beperkte ze de instrumentale middelen vaak nog zoveel mogelijk. Nu toont ze zich ook een kundig arrangeur. Vinkonur, Svíf Birki en Madrid zijn absoluut prachtig.

Het album heeft echter één onovertroffen parel waar alleen het woord adembenemend op van toepassing is. Het duet met Björk, Surrender, heeft een overweldigende emotionele schoonheid. Dat komt vooral door de verstillende eenvoud van het lied, terwijl er door slepende lagen een drukkende sfeer wordt gecreëerd. Surrender kruipt onder je huid, totdat je ermee ademt. Slotnummer Allt í Gúddí is daarna niet meer dan een toegift.

Ólöf Arnalds zet op haar tweede plaat haar talent op nieuwe manieren in en zal daarmee ongetwijfeld andere harten voor zich winnen. De IJslandse is het meer dan waard. De mistige vorst van het debuut gaat nu gepaard verwarmende rookpluimen. In alle opzichten is de sfeer en stijl van haar songschrijverschap verrijkt en dat zal ook de kenner overvallen.

Read more...

Takka Takka - Migration

Een albumtitel als Migration doet een album vermoeden dat zich uitstekend leent voor roadtrips. De tribale cadans van het begin van het album lijkt dat ook direct te bevestigen. Tegelijkertijd zijn er invloeden te horen die van ouderwetsere rockbodem lijken te komen.

Verrassend genoeg kruipt het geluid van de trendy New Yorkse rockband Takka Takka nooit echt uit z’n schulp. Dat uit zich met name in de onderworpen vocalen. Die lijken elementen te nemen van José Gonzalez, die eerlijk gezegd nou niet bepaald enerverend is of die nu als zichzelf, met Zero 7 of Junip speelt, en een droompopband als Mist. De onbalans zit in het feit dat Takka Takka niet stevig rockt noch droompop maakt. De songs die ze maken hebben een loungy karakter dat aansluit bij het Yo La Tengo van het begin van de noughties. Het is duidelijk dat de band dat ook zelf inziet en getuige daarvan is een tussendoortje als The Optimists Were Right dat daardoor eigenlijk beter uit de verf komt dan geprononceerde songs als Silence en The Takers. Hoewel de songs op zichzelf niet helemaal uit de startblokken lijken te komen, heeft Takka Takka’s derde uiteindelijk wel een usurperende uitwerking. Ergens halverwege valt de luisteraar onverwachts toch ten prooi aan een groove en toont het gekozen pad tamme roadtripritmes met indierockaccenten zijn ware kleuren. Wie geen pakkende rocksongs met hakige percussie verwacht, maar wel gevoelig is voor de indierocktrend met uitgebreide, gelaagde ritmesecties zal met Takka Takka goed uit de voeten kunnen.

Migration valt uiteindelijk altijd op zijn plaats en een inventief muzikaal moment hier en daar doet ook een criticus smelten. In de understated indierock kunnen de mannen van Takka Takka nog verassend veel eclectische trends kwijt en daarin schuilt de onvermoede aantrekkingskracht van deze New Yorkers.

Read more...

Sufjan Stevens - All Delighted People EP

Zelden vermeldt men op de cover van een plaat de afkorting EP, maar bij Sufjan Stevens All Delighted People lijkt het zowaar onderdeel van de titel. Oorzaak daarvoor kan zijn dat ondanks dat de plaat pas recentelijk hier beschikbaar werd, terwijl die eigenlijk werd uitgebracht voor zijn album The Age of Adz. Voor diegenen die op dat moment met de plaat kennismaakten moet het ongetwijfeld verwarrend zijn geweest, want laat het maar aan Stevens over om van een EP een album te maken. Waar ik meende dat een EP doorgaans tussen de vier en zeven nummers bevat, zijn dat er hier acht, en waar de gemiddelde EP blijft steken bij rond de twintig minuten, krijg je hier zowaar een speelduur van bijna een uur, hetgeen meer is dan een normale LP. Verschillende critici betwisten de noodzaak van de vele minuten en talrijke noten die Sufjan Stevens nodig lijkt te hebben voor zijn composities. All Delighted People geeft ze alleen al op de factsheet een schot voor open doel. Zelf heb ik me nog nooit kunnen storen aan de kwaliteit van de veelschrijver die nog altijd weinig voortgang boekt in zijn rondgang van de vijftig Amerikaanse staten.

Wat vinden we dan wel op All Delighted People? De titelsong is een uitgebreide compositie met aan de basis een ingetogen melodisch lied dat meer aan eerder werk dan aan de The Age of Adz doet denken. Daaruit ontwikkelen dynamische hoogtepunten die bestaan uit symfonische erupties. Enchanted Ghost vloeit volstrekt natuurlijk voort uit de opening en legt wederom een rustige temperende basis met heldere instrumentale accenten in het opengewerkte arrangement. Heirloom is vervolgens op Stevens’ schaal niet meer dan een gedachte. De soberheid volhardt in From the Mouth of Gabriel en The Owl and the Teenager. Dan presenteert de singer-songwriter een ‘classic rock’ versie van All Delighted People. Het duurt even voordat de rock zich ontwikkelt tot meer dan details. Wanneer dat gebeurt lonkt All Delighted People naar The Age of Adz. Dit had een waardige afsluiter van een mooie plaat kunnen zijn, maar Sufjan Stevens keert terug naar het ingetogen patroon dat de EP tekent met Arnika en het softrockerige Djohariah; twee evengoed plezierige nummers.

Van noodzaak is op geen enkel moment sprake, maar Sufjan Stevens lijkt met zijn muzikale stijl de critici met een schalkse glimlach uit de dagen noten en minuten te schrappen. Ik ben er in het geheel niet zeker van of de diepe indruk die zijn composities plachten achter te laten dan gehandhaafd blijven. Dat gezegd zijnde, had met een opbouw van All Delighted People tot All Delighted People de EP meer als een afgerond geheel gevoeld, terwijl in huidige vorm de lengte juist nog wordt benadrukt. Sufjan Stevens blijft onverminderd verplichte kost.

Read more...

Novack - Sequences & Stills

The Notion Express van Vladimir is een voortreffelijk album dat een aantal jaren terug onvolprezen bleef. De lome postrockerige indiepop met een jazzy kwinkslag vond wellicht niet de juiste klank om een breed publiek aan zich te binden. Aan de basis van het inmiddels uiteengevallen Vladimir stonden Sander van der Linden en Wubbo Siegers. Zij vinden samen met vier andere bandleden een nieuwe muzikale uitlaatklep in Novack. Waar kan ik beter het muzikale jaar beginnen dan bij een band van eigen bodem die nu al ruchtmakend is?

Uit het debuut Sequences & Stills blijkt duidelijk dat Vladimir niet langer voor de nummers verantwoordelijk is. De songs volgen veel overtuigender een indiepoplijn, en dan specifiek die lijn die rond de start van het nieuwe millennium met Coldplay op de voorgrond snel uitwaaierde. Verwacht echter geen grote emotionele uitwassen. Ondanks dat een hecht zesmanschap de volle sound produceert, worden de liedjes op Sequences & Stills opmerkelijk klein gehouden. Het lome karakter van Vladimir is daarmee niet helemaal verdwenen. Een zeskoppige band geeft de mogelijkheid verschillende muzikale ideeën in de songs te verwerken en Novack maakt daar op smaakvolle wijze gebruik van. Dat uit zich niet in scherpe contrasten, maar in gedetailleerde accenten die leunen op de warm golvende onderstromen. Dit geeft Sequences & Stills een ingetogen uitstraling en de band een evenwichtige sound waarin synths even natuurlijk weerklinken als een koperblazer. Novack smeedt zo een solide plaat waarin oscillerende patronen voor variëteit zorgen. De stilistische omslagen vormen zo als vanzelf de stadia van het album.

Vladimir bracht ons een eigenzinnig kunststukje voor de liefhebbers. Novack blijkt een vriendelijke indieband die de critici met een mooi gevormd geluid en het publiek met absorberende openheid binnenhaalt. Het kan worden verwacht dat deze aanpak een langere adem heeft. De band verfrist op gebalanceerde wijze een indiepopgeluid dat iedereen goed heeft leren kennen en vervreemdt zich daarbij niet van wortels in de groeiende Nederlandse alternatieve muziek. Novack is een sterke, aimabele aanwinst waarvan nog veel kan worden verwacht.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.