Mazgani - Ladies & Gentlemen, Introducing...

>> vrijdag 30 oktober 2009

De afkomst van Mazgani laat zich moeilijk raden. Het is dan ook de eerste keer dat ik een album van een Iraanse Portugees hoor en dan vervolgens tot de conclusie moet komen dat hij vooral Amerikaans klinkt. De americana-invloeden zijn niet weg te denken uit zijn songschrijverschap. In eigen land is hij al een waar indiesucces en inmiddels warmt ook de rest van de wereld langzaam maar zeker op voor zijn songs. Ladies & Gentlemen, Introducing… betreft ook eigenlijk een compilatie van zijn debuutplaat en de songs van zijn EP Tell The People, waarin hij een iets puntiger geluid opzoekt. Één van de hoofdingrediënten voor zijn songs is zeker de blues. Het huidige album opent met een krachtige, bluesy gospelsong, hetgeen overigens niet zozeer model staat voor wat daarop volgt. De americanabalads hebben vaak een rockend randje, waarin zijn aansprekende stem goed tot zijn recht komt. Het fijne die stem is dat die zowel door kan gaan voor een lichte rockstem als een intense, sonore balladeer. Dat past uitermate sterk bij de stijl die Mazgani zich eigen maakte. Voor die stijl kan de vergelijking met bijvoorbeeld Smog, 16 Horsepower, Bob Dylan en Cherry Ghost opgezocht worden. De liefhebbers van een eigenzinnige vorm van traditionele americana kunnen hun hart ophalen. Mazgani is zeker een grote verrassing uit onverwachte hoek.

Read more...

Heidi Happy - Flowers, Birds and Home

>> donderdag 29 oktober 2009

In Zwitserland geniet men al een aantal jaar van deze begiftigde singer-songwriter, maar voor mij is Flowers, Birds and Home een verrassende introductie. De naam Heidi Happy doet de radertjes der associatie in rap tempo draaien, maar slechts weinig van die associaties zijn terecht. Hoewel gebruik maken van het stereotypische Alpenbeeld voor een internationale carrière natuurlijk bijzonder slim is, brengt Flowers, Birds and Home ons geen uitgesproken vrolijke collectie zonnige zorgeloosheid, noch niemendallerige deuntjes.

Niet dat Heidi Happy droef gestemd is. Haar songs zijn eerder dromerig, terwijl haar vocale interpretatie helder en direct is. Dat geldt overigens ook voor de instrumentale invulling. Ondanks dat Heidi Happy zich comfortabel in het popgenre nestelt, hinkt de basis met één been op klassiek en het andere op jazz. Dat levert een spannende combinatie van muzikale structuren op. Bovendien grijpt de Zwitserse niet naar allerhande opsieringen. Daardoor worden de songs nooit te complex of ongrijpbaar. Ze smeedt uit eenvoudige middelen betoverende liedjes met zwijmelende, intieme momenten. Waar het instrumentarium uitgebreid wordt, gebeurt dat op eerlijke, veelal klassiek akoestische wijze, hetgeen bijdraagt aan het oprechte karakter. Dat Heidi Happy, oftewel Priska Zemp, muzikale subtiliteit zo goed verstaat, komt vast door de uiterst muzikale familie waarin ze geboren werd. Dat ze dit talent niet alleen weet te vertalen naar kwalitatieve pop, liet ze zien door haar prachtige vocalen te lenen aan het Zwitserse nummer één album Touch Yello van elektropioniers Yello. Dit bevestigt het beeld van een muzikante die het ook internationaal ver moet kunnen schoppen.

Zonder verder sprake is van muzikaal verwantschap moet ik denken aan de Oostenrijkse Clara Luzia, van wie wij hier ook veel te weinig horen. Laat dat met Heidi Happy en het sfeervolle Flowers, Birds and Home niet gebeuren. Er mag van zonnige zorgeloosheid of dramatische berglandschappen weinig terug te horen zijn, hetgeen overblijft kent een pure schittering die niet makkelijk te overtreffen is.

Read more...

Nancy Elizabeth - Wrought Iron

>> woensdag 28 oktober 2009

Nancy Elizabeth’s debuutplaat, Battle and Victory, liftte indertijd mee op een golf van veelgeprezen folkplaten. Opvolger Wrought Iron moet het op eigen kracht doen en trekt tot op heden slechts beperkt de aandacht. Nu was ik ook van mening dat alle lof voor Battle and Victory wellicht ietwat voorbarig was. De alternatieve freakfolk was niet van de subtielste soort en leek zich als een bijna ongelimiteerde uitlaatklep van haar multi-instrumentale talenten te gedragen. Aan de andere kant leverde dat wel een zeer rake plaat op met een zeer herkenbare, strijdbare sfeer.

Wrought Iron laat nu duidelijk muzikale groei horen. Nancy komt er op tijd achter dat ze alle kunstgrepen op Battle and Victory helemaal niet in die mate nodig heeft. De strijdlustigheid heeft plaats gemaakt voor het rustig schrijven en zingen van echte liedjes. De toonzetting en het instrumentarium, dat nu ruimhartig op piano leunt, maken het geluid toegankelijker, maar wel minder direct. Waar Battle and Victory de plaat was van ontdekkingen en verwondering, is Wrought Iron een plaat van bezinning die je wat tijd moet gunnen. De intieme sfeer, waar Nancy zich eerder al moeiteloos van bediende, is hier in nog sterkere zin aanwezig. Door het uitkleden van het instrumentarium komt haar melancholische, zacht heldere stemgeluid beter tot zijn recht en voelen de composities natuurlijker aan. Het lag zeker niet in de lijn der verwachtingen dat ze met dergelijk sobere plaat op de proppen zou komen, maar het doet wonderen voor haar songschrijverschap.

Wrought Iron mag dan niet weer een idiosyncratisch mysterie herbergen, het is wel de plaat die laat zien dat Nancy haar talent kan beteugelen. Laat dit album op je inwerken en het zal blijken dat het muzikaal een lange adem heeft.

Read more...

Raz O'Hara and the Odd Orchestra - II

>> dinsdag 27 oktober 2009

De intro van dit tweede album van het duo Raz O’Hara (Patrick Rasmussen) en Oliver Doerell laat er geen twijfel over bestaan: II is duidelijk geen herhalingsoefening. Er is een krachtige, donkere ondertoon in aanwezig die het gehele album doorloopt. Raz O’Hara and the Odd Orchestra, zoals het duo door het leven gaat, staat nog altijd garant voor zeer rijke en experimentele elektropop. Daarbij schuwen ze de klassieke popcompositie niet, noch gaan ze invloeden uit modern klassiek, jazz of folk uit de weg. De mellow melancholie van het eponieme debuut is weggeëbd om voor dieper liggende lijnen plaats te maken. Er heerst een opmerkzame sfeer die zowel uiterst donker als hoopvol kan klinken. II lijkt de organische structuren van de wereld op impressionistische wijze te willen vatten en werkt uitstekend als een intieme koptelefoonplaat. De rustige ritmes en sussende lyriek in Patrick’s stem werken urgent in op het gemoed. II klinkt avontuurlijker dan de eenvoudige opzet van het debuut en prikkelt daarmee de nieuwsgierigheid. Het levert een nog veel spannender album op, hetgeen wel ten koste gaat van de toegankelijkheid. De veeleisende muziekliefhebber wordt daar juist gelukkig van. De uitgesponnen muzikale lijnen zijn uitbundiger, de kalmte van de cadans is misleidend. Raz O’Hara and the Odd Orchestra balanceren met II constant op de grens van overweldigende ontroering, maar waken ervoor die te overschrijden. Daardoor raakt de luisteraar verstrikt in een web zwanger van emoties dat slechts bijdraagt aan schoonheid van de plaat.

Read more...

On Fillmore - Extended Vacation

Degenen die het plezier hadden de afgelopen drie albums van On Fillmore te horen, verwachten wellicht een soort experimentele postrock. Hetgeen te horen is op deze vierde plaat, Extended Vacation, is dat zeker niet. Gelukkig is het ook geenszins minder avontuurlijk. Vanaf de eerste seconden worden de trommelvliezen geprikkeld door soundscapeachtige composities opgebouwd uit mysterieuze klanken, maar met aangename, ontspannen jazzy ritmes van de contrabas. Dat die aanlokkelijke groove zo goed bewaard blijft, is goed te verklaren. On Fillmore is namelijk een duo dat bestaat uit bassist Darin Gray en Wilco drummer Glenn Kotche. Het enigmatische instrumentale album luistert als een goede soundtrack, alleen wordt nooit duidelijk waarvan precies. Het valt te typeren als een combinatie van getalenteerde excentriekelingen als Pram, Psapp, Jon Brion, Benoît Pioulard en Triosk. Waarschijnlijk schudt dit de liefhebbers direct wakker en dat is volledig terecht. Muziek klinkt zelden intrigerender dan de licht repetitieve patronen op Extended Vacation. Het is een wonderlijke tocht door een onbeschrijflijk labyrint dat geen moment verveelt, ondanks het gebrek aan acute spanning. Hoewel On Fillmore duidelijk gedreven wordt door experiment, zoeken de heren nooit een harde confrontatie op. Dat zorgt ervoor dat hun muziek ook luisteraars van terughoudende aard over de drempel kan trekken. Extended Vacation is een knappe plaat van een ietwat bevreemdend duo.

Read more...

Kartasan - Another Profile

>> maandag 26 oktober 2009

Dit Belgische debuut op ons zo geliefde Excelsior label is even onverwacht als Klein. Kartasan is het resultaat van een productieve sabbatical van zanger, pianist en componist Jan Vandecasteele. Nadat Jan een demo, die hij samen met Barber Marquez opnam, liet horen aan Simon en Frederik Segers en Matthias Debusschere ontstond de basis voor de groep Kartasan. Jan en Frederik schreven de arrangementen en met de band werkten ze de nummers af voor een eerste album. Tijdens de eerste concerten bleek al dat hun begeestering constant meer publiek trok. Jan Vandecasteele blijkt de gave te bezitten om eigenzinnige moderne klassiekers te schrijven. Debuutalbum Another Profile staat vol met muziek die je onbewust al jarenlang mist. De fundamenten van klassiek songschrijverschap van grote delen van de twintigste eeuw werden gebruikt om songs te maken die onmiddellijk bekend en plezierig klinken, terwijl ze tegelijkertijd meer doen dan consolideren. Ouderwets is het op geen enkel moment, maar nostalgici komen oren tekort. Jan is gezegend met een ongelofelijk mooie, buigbare stem en heeft fijne timing. Hij is onmiskenbaar een geboren poptroubadour en weet random elementen uit de soul, funk en jazzgeschiedenis voor zijn eigen composities te laten werken. De songs hebben soms zelfs een cinematografisch karakter. De HUMO maakte een vergelijking met Madrugada en hoewel dit lang niet altijd opgaat, komt de inborst in diverse opzichten goed overeen. Another Profile kent een geweldige, uitnodigende en tijdloze sfeer en geeft een zeer pure, muzikale ziel bloot. Hulde voor deze bijzonder aanstekelijke, jongvolwassen plaat.

Read more...

Editors - In this Light and on this Evening

Ook ik zal eraan moeten geloven. De donkere Britse postpunk poprockers Editors hebben hun derde plaat uitgebracht. Met hun knallende debuutplaat The Back Room en het logische, knappe vervolg An End Has a Start veroverden ze in rap tempo de wereld.

Uit die voorgaande albums en vele indrukwekkende live optredens bleek al het enorme talent en de ongelofelijke kracht van de band. Toch besloten de mannen het voor hun derde plaat over een andere boeg te gooien. Goed, de basisingrediënten, zoals die magistrale stem van Tom Smith, en het genre bleven hetzelfde, maar de klankkleur maakte een radicale verandering door. Waar voorheen een hoofdrol was weggelegd voor zware gitaren, eisen nu synthesizers de aandacht op. Hoewel de composities er niet lichter op geworden zijn, komen deze synthesizers voor een groot gedeelte lichtvoetiger over dan de venijnig scheurende gitaren. Ook lijkt het geluid nu percusiever te klinken. Dat is goed nieuws voor een eventueel avondje uit, maar klinkt toch wat kil in vergelijking met de puur menselijke overredingskracht van hiervoor. Uitzonderingen daarop zijn is de aangrijpende warmte van You Don’t Know Love, The Boxer en Walk the Fleet Road.

Over smaak valt eindeloos te twisten. Editors geeft daar weinig reden toe. Voor- en tegenstanders zullen allen moeten erkennen dat de omslag een zeer overtuigende herdefiniëring van hun stijl is. Bovendien effent het de weg voor een uitgesprokener eigen repertoire. Het strijdbare Editors anno 2009 is minder meeslepend, maar In this Light and on this Evening zal een verdere opmars geen moment in de weg staan.

Read more...

Klein - A Devil's Bargain

>> zondag 25 oktober 2009

Het leven van een recensent is mooi als je op één avond twee grootse platen mag recenseren. Het Nederlandse gezelschap Klein debuteert met A Devil’s Bargain dat een werkelijk prachtige collectie jazzy popsongs bevat. De timing van de release had niet beter kunnen zijn, want Klein ademt de warmte van een gloedvolle herfstdag. De kern van de groep bestaat uit singer-songwriter Roel Kleintjens en zangeres Merel Wijnberg. Daaraan is inmiddels gitarist Eric Leenes als vast bandlid toegevoegd. De liedjes hebben aandacht voor de diepe emoties van soul en de lichtvoetigheid van pop. Toch blijft de jazz Kleins meest opvallende stijlkenmerk. Even opvallend, maar minder consistent aanwezig, is de interesse voor triphop. Dat geeft de ruimte aan van die fijne vibrato orgelklanken en donkere ritmes. Het zou wat simplistisch zijn om de labels jazz en triphop op Klein te plakken en daarbij net te doen alsof er niet meer gebeurt. Klein doet dat zelf ook niet. De sensitieve arrangementen en de schitterende zangstem van Merel brengen alles van klassieke jazz tot het schier perfecte popliedje met verve. De ingetogenheid van A Devil’s Bargain siert door het behoud van de mooie combinatie van diepe lagen en onbezorgdheid, waarbij er voortdurend een pure, genietbare, ontspannen sfeer heerst. Constant weet Klein dat onbeschrijfelijke gevoel van geborgenheid op te roepen dat goede muziek soms kan hebben. Dat zal bij het grotere publiek op de aanstaande editie van Noorderslag vast niet onbemerkt blijven. Het zoekt de spanning niet op, maar A Devil’s Bargain is dit jaar onbetwist één van de fijnste debuten van eigen bodem.

Read more...

Dez Mona - Hilfe Kommt

De Belgische meesters van het melodrama zijn er weer met hun nieuwe plaat: Hilfe Kommt. Het debuut dat voor Moments of Dejection or Despondency kwam heb ik in de afgelopen jaren nog altijd niet gehoord, maar dit album dat ons land als onverwachte vloedgolf overspoelde, laat nog altijd geprononceerde sporen na. Zo plots als deze verrassing, zo relatief rustig verliep de release van opvolger Hilfe Kommt.

De band is zich onverminderd blijven ontwikkelen. Daardoor klinkt de huidige plaat bij eerste beluistering minder direct of alarmerend dan zijn voorganger. Dez Mona maakt nog altijd muziek die meer speelt op gevoel dan op perfectie. Een aantal van de grootse muzikale artiesten ter wereld ging hen daarin voor. Hilfe Kommt doet wat dat betreft wel een beetje water bij de wijn. Deze aanlenging is noodzakelijk om ruimte te maken voor diepe muzikale gelaagdheid. De arrangementen op Hilfe Kommt verlopen meer getrapt dan het explosief intieme Moments of Dejection or Despondency. Dez Mona heeft gekozen voor een subtielere aanpak en dat gaat je op den duur niet in de koude kleren zitten. Hilfe Kommt is niet zo overdonderend, maar toont zich een gewiekste, sluwe jager die de tijd neemt om slachtoffers te maken. Daarin is het album, geen nummer uitgezonderd, altijd succesvol. Een ander verschil is dat dit album niet zozeer de verbreding in genres opzoekt, maar bewust teruggrijpt naar de soulvolle jazzy basis die het nostalgische sentiment van de band tekent. Van daaruit bouwt Dez Mona een zeer solide geluid op waarin telkens weer die enigmatische, excentrieke stem van Gregory Frateur een hoofdrol krijgt naast weldoordachte orkestraties. In dit alles blijft de geliefde typering rondom Nina Simone en Antony and the Johnsons de Belgen treffend sieren.

Het is vanzelfsprekend dat een band als Dez Mona niet voor de weg van sensatie kiest om hun succes te vergroten. In plaats daarvan gaan ze de uitdaging van muzikale groei aan en komen er nog groter uit. Hilfe Kommt loopt echter niet met die kwaliteiten te koop. Ga ervoor zitten, neem er een goed glas bij en de dubbele beneveling zal je niet onberoerd laten.

Read more...

Marlon Penn - Independence?

>> vrijdag 23 oktober 2009

Een muzikaal manifest schrijven bij de release van je plaat is vragen om moeilijkheden. Met hun declaration of ‘Independence?’ begeeft het Groningse Marlon Penn (singer-songwriter Marlon Penninkhof) zich dan ook op glad ijs. Immers op deze manier worden de eigen fouten goedgepraat en lijkt het commentaar van de critici buiten spel gezet. Hoewel de boodschap voor pure muziek, zonder samples, welgemeend en goed wordt ontvangen, is het opschrijven ervan een inschattingsfout. Marlon Penn heeft dit namelijk helemaal niet nodig, maar legt zo wel de lat onnodig hoog.

Bij opening van het album bekruipt me dan ook even een moeizaam gevoel. Het is niet het meest verwelkomende nummer dat de poort openzet naar Independence? Het zet echter wel de toon. Er volgen namelijk twee hele mooie, ingetogen songs die nauwelijks te rijmen zijn met de punk- en funkbeats die deze aan beide kanten omsluiten. Op deze wijze ontvouwt zich het hele album, dat door die harde afwisselingen het gevoel oproept geen duidelijk doel te hebben. Zodra dit gevoel zich aan de luisteraar openbaart, wordt ook gelijk duidelijk dat dit nu juist het punt is. De band rondom de Marlon Penninkhof maakt van zoveel mogelijk vrijheid gebruik. Daarin past een ongelofelijke diversiteit aan stijlen. Enkele kanttekeningen mogen daarbij wel worden geplaatst. Lang niet iedere song lijkt even volgroeid. Dat geldt zowel voor de beheersing van de stijl als de compositie die soms het schetsmatige maar net ontgroeit. Vocaal is het ook duidelijk dat het zwaardere, rockende werk meer vraagt dan voorhanden is. Ook deze inschattingsfoutjes vergeef je de band bij het volgende tot stilte manende liedje geheid. Bovendien is het goed voorstelbaar dat iemand met een zwak voor andere genres dan ikzelf deze rollen eerder zou omkeren.

Toch blijkt Independence? uiteindelijk als geheel niet alle invloeden een overtuigende plaats te geven. Daarnaast had de productie hier en daar minder dof en gebalanceerder mogen zijn. De woorden van het kleine manifest in ogenschouw nemende, is er toch knap werk verzet. Het is voorlopig vooral de moed die moet worden beloond. Na wat rijping ben ik ervan overtuigd dat de eclectiek van dit genre-experiment zich kan ontwikkelen tot een charismatische stijl.

Read more...

Why? - Eskimo Snow

>> donderdag 22 oktober 2009

Het was na de ontbinding van het hiphop georiënteerde cLOUDDEAD dat Yoni Wolf als singer-songwriter verder ging onder de naam Why? Hij bleef niet lang alleen en debuteerde met een EP inclusief band. Dit pad volgde hij nog twee albums lang en naar verluidt is Eskimo Snow het eerste album waarop hiphop eigenlijk geen rol meer speelt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit het eerste album is van Why? dat mijn CD-kast vindt.

Over de jaren is Yoni Wolf geëvolueerd tot een begiftigd singer-songwriter en weet met band een scherpe en uiterst creatieve indiepopstijl neer te zetten. Zijn stem bevat voldoende puntigheid, maar weet ook melodisch zeer te boeien. Yoni’s timbre doet me denken aan een kruising van de vocalen van Hope of the States en I Am Kloot. Die bands zijn overigens een uitstekende typering van de hoek waarin Why? zich nu bevindt. Daar kunnen de eveneens Britse De Rosa en My Latest Novel aan worden toegevoegd. Een aantal kenmerken hebben deze bands overwegend gemeen. De krachtige, verhalende vocalen en volle drums maken dat het geluid net iets confronterender klinkt dan het doorgaans wat lyrische indiepopgeluid. Dat moet echter geenszins met rock worden verward, het is eerder opgepompte indiepop. Daarbij wordt met veel akoestische elementen gewerkt, zelfs in de details. Een droge, neutrale, maar ruimtelijke productie voegt een perfecte afwerking toe.

Eskimo Snow is een prettig album dat zich ontpopt tot een ontspannen luisterervaring. Daarbinnen wordt hartstochtelijk gemusiceerd en zijn mooi heldere melodieën met een zware ondertoon het devies. Het is gissen naar de hiphop jaren van Yoni Wolf, maar Eskimo Snow klinkt alsof hij zijn roeping heeft gevonden. Daar plukken wij de vruchten van.

Read more...

Afterwards, van Gilles Bourdos

Afterwards is de kundige verfilming van bestseller van Guillaume Musso. Het zwaarwichtige thema van het accepteren van de dood wordt ingetogen in beeld gebracht. Een ietwat sentimentele, maar fijne rol van Romain Duris als de protagonist Nathan draagt het verhaal op handen. Daarbij steekt de onderhoudende rol van John Malkovich als de mysterieuze Dr. Kay enigszins vlak af. Advocaat Nathan wordt geconfronteerd met Dr. Kay’s gave om te kunnen voorspellen wie op korte termijn de dood vindt. Dit magisch realistische gegeven wordt voldoende agnostisch in beeld gebracht om een constant een reële spanning vast te houden, die slechts bij vlagen zijn in kabbelende dynamiek emotioneel wordt opgeschrikt. Gilles Bourdos beheerst de kunst van dosering; zowel in informatie als visuele confrontatie. Desondanks kan de kijker zich niet ontrekken aan enkele momenten van belerend moralisme. Op die momenten is het de enscenering en het aangrijpende gegeven dat de film redt. Bovendien is de film zonder uitzondering op prachtige locaties geschoten, hetgeen samen met het trage ritme de vertelstructuur schitterend complementeert. De film toont gedurende de hele looptijd het proces dat bij Nathan naar een moment van inkeer toewerkt. Pas op het moment dat Nathan zijn mogelijke dood accepteert en Dr. Kay begint te geloven en vertrouwen, volgt een echte plotwending.

Read more...

Hope Sandoval & The Warm Inventions - Through the Devil Softly

>> dinsdag 20 oktober 2009

Na Mazzy Star kwam zangeres Hope Sandoval samen met The Warm Inventions (Colm O’Ciosoig van My Bloody Valentine) op de proppen met het treffende Bavarian Fruit Bread. Inmiddels is dat ook weer acht jaar terug, maar op Through the Devil Softly lijkt er nauwelijks tijd te zijn verstreken. Voor de heerlijk lome songs met een gedistingeerde, tijdloze jazzy inslag maakt dat gelukkig niets uit.

Nachtvlinder Hope (zonder negatieve connotaties) maakt met Through the Devil Slowly wederom een prachtig album. Op een excentrische manier doet het mij af en toe denken aan Tara Jane O’Neil en zelfs een getemperde Howling Bells, hetgeen vooral duidelijk is in het zinderende Trouble. Nu eens lijzig, dan weer in mysterieuze flarden van dromen gehuld of zacht en comfortabel sussend als een lullaby. Haar stem en de complementerende begeleiding worden gevoed door een vleugje classicistische romantiek. Een mooie cellopartij, mondharmonica of ingetogen, speels getokkel vallen allemaal als gegoten op hun plaats. The Warm Inventions is een zeer toepasselijke naam voor de plezierig aanwezige arrangementen van de begeleidingsband. Hope’s stem glijdt daarover kenmerkend vanuit dissonantie naar krachtige harmonie. Hier en daar krijgen de songs een voorzichtige americanaversiering. Het album golft continu op een gitzwarte zee in de stilte voor een tropische storm. De zwaarte van de verwachting hangt in de lucht en hypnotiseert de luisteraar. Zelfs het monotone Fall Aside schittert desolaat. Through the Devil Softly is een fijnzinnige collectie popparels van hoorbaar doorgewinterde muzikanten.

Read more...

Broadcast and The Focus Group - Investigate Witch Cults of the Radio Age

We hebben het een aantal jaar zonder de experimentele, psychedelische elektronica van het idiosyncratische Broadcast uit Manchester moeten stellen. Investigate Witch Cults of the Radio Age is een samenwerkingsproject met The Focus Group, ofwel Julian House en Jim Jupp. Julian House is bepaald geen vreemde voor het duo Broadcast, want deze designer, muzikant en labelbaas zat ook achter Broadcast’s album artwork van de afgelopen jaren.

Met maar liefst 23 nummers blijkt wel dat Broadcast de nodige inspiratie had opgespaard en die bij The Focus Group vruchtbare grond vond. Zoveel nummertjes als er zijn, zo snel wordt er op het album doorheen gegaan. Vandaar dat Investigate Witch Cults of the Radio Age een mini-album wordt genoemd, ondanks een respectabele looptijd. Doordat beide groepen de elektronische psychedelica vanaf de jaren ’60 als inspiratiebron gebruiken, vullen ze elkaar naadloos aan. Er zijn echter meer niemendalletjes en instrumentale intermezzo’s te vinden dan we gewend zijn van het gemiddelde Broadcast album. Er lijkt ook meer gezocht te zijn naar lijnen, ritmes en vooral sferen dan het potentiële popliedje dat daarin verborgen zit. Dat laatste is juist de kunst die van Broadcast zo’n fijne band maakt. Dat neemt niet weg dat er veel van hun stijl bewaard is gebleven. Het is alleen net alsof het vanaf een andere invalshoek wordt benaderd. Daarin spelen vooral wat andere klankpaletten op, zoals een steels rockritme dat om de hoek komt kijken. Ook lijkt de invloed van The Focus Group van een relatief donkere en soms sacraal klassiek aandoende aard.

Er is dus veel te ontdekken op het album en het pijnlijke wachten op een echte opvolger van Tender Buttons wordt flink verzacht. Een gemis zijn toch die heerlijke nevelige songs van Broadcast. Degenen die daar behoefte aan hebben, doen er misschien verstandig aan voorlopig het album van Seeland aan te schaffen.

Read more...

Ólafur Arnalds - Found Songs

Ólafur Arnalds is een jonge IJslandse componist en muzikant. Hij was pas 21 jaar toen hij de wereld opschudde met zijn indrukwekkende debuut Eulogy for Evolution. Hij speelde voor een uitverkochte Barbican Hall in Londen en opende voor de Europese tour van het grote Sigur Rós, voor wie hij geenszins onderdoet. Bovendien vormt hij de helft van het experimentele elektronica duo Kiasmos. Het moge duidelijk zijn dat Ólafur Arnalds niet alleen een groot musicus is, maar daarnaast ambities heeft.

Ook Found Songs is daar het bewijs van. Het maken van de composities en ruwe opnames van dit kleine album kostte Ólafur Arnalds precies een week. Dat was ook de uitdaging die hij zichzelf stelde. Eenieder kon op internet het proces volgen. Iedere dag verscheen er een nieuw stuk van zijn hand op een speciaal in het leven geroepen website. Zoals gebruikelijk voor dit jonge wonder, is het niveau telkens weer erg hoog. Bovendien vormt deze tijdselectie een unieke kijk in het vliegensvlugge creatieve proces van de IJslandse componist. Found Songs begint voorzichtig met een treffende, doch eenvoudige wals. Het past in Ólafur’s op minimalisme geënte stijl niet teveel instrumenten te gebruiken. Dat is ook gedurende het vervolg te horen, waarin de composities winnen aan diversiteit. Misschien zijn niet alle composities even interessant. Als slechts een week beschikbaar is en sleutelen aan aan eerder gemaakte composities niet meer mogelijk is, zal het ook moeilijk zijn om dezelfde sfeer en rode draad telkens weer opnieuw op te roepen. Gezien het feit dat Found Songs een puur conceptalbum is, is het bewonderenswaardig hoe goed hij erin is geslaagd om deze collectie als geheel te presenteren. Het lijkt uiterst onwaarschijnlijk dat een ander hem dit snel nadoet. Wachtende op nieuw, gerijpt, werk van zijn hand, blijkt Found Songs meer dan een knappe zoethouder.

Read more...

Beth Jeans Houghton & The Hooves Destiny - Hot Toast Volume One

>> zaterdag 17 oktober 2009

Als recensent krijg je soms nog onbekende, erg leuke plaatjes toegestuurd. Bij de EP Hot Toast Volume One had ik geen flauw benul wat te verwachten, maar het bleek al direct bij ‘I Will Return, I Promise’ enkele aangename verrassingen in petto te hebben. De inspiratie halen Beth Jeans Houghton en haar band, The Hooves Destiny, bij een grote diversiteit aan folk. Onmiskenbaar Britse invloeden gaan hand in hand met traditionele americana en simpele volkse opzwependheid. Daar worden onweerstaanbare, leuke popmelodieën van gesmeed, die bovendien nog eens erg pakkend zijn gearrangeerd. Beth heeft een erg lichte, maar oh zo zoete en verleidelijke stem. Die dartelt vol gevoel door de composities heen, nu eens ritmisch dan weer lijzig. De eclectische mix levert echter een uiterst consistent geluid op dat zich op knappe wijze vrijwaart van echt treffende vergelijkingen, hoewel het creatieve Broadcast 2000 wel naar boven borrelt. Hot Toast Volume One is met vijf nummers kort, maar ruim voldoende voor mooi geschreven en meeslepende songs. Tegelijkertijd is het schijfje goed voor een goedgeluimde uitnodiging, want binnenkort zijn ze te bewonderen op London Calling in Amsterdam; zeker een aanrader.

Read more...

Benjamin Winter and the Make Believe - The Wind Blows Way Up High

Het is niet iedereen gegeven om na door het noodlot te zijn getroffen van passie te wisselen. Tien jaar terug kwam er een abrupt einde aan Benjamin Winter’s loopbaan in American Football. Gelukkig hield zijn andere passie, de muziek, hem staande. Een sportliefhebber ben ik niet, maar een muziekliefhebber wel. Ik had hem het noodlot nooit toegewenst, maar ik ben blij met waartoe het geleid heeft.

Zijn eerste soloalbum, Amber Alley and After, maakte hij nog in Californië in 2005. Het volgende jaar verruilt hij Amerika voor Nederland en werkt sindsdien vanuit Amsterdam. In 2007 kreeg men al een voorproefje van zijn samenwerking met de band The Make Believe in de vorm van de EP Memory and Forever. Nu is het aan zijn tweede studioplaat, de eerste met Nederlandse wortels, om de harten van het publiek te veroveren. Er is weinig dat hem daarbij tegenhoudt. Benjamin heeft een licht geaspireerde, bronzen stemgeluid dat de luisteraar heerlijk sust. Als een volgroeid singer-songwriter schrijft hij warme, ambachtelijke songs van het soort waarvan je er iedere dag een aantal nodig hebt. Zijn Amerikaanse achtergrond heeft hij daarbij duidelijk niet volledig afgeschud, maar tegelijkertijd kijkt hij ook over geijkte genres heen. The Make Believe vult hem daarin op smaakvolle wijze aan. Dat levert een plezierige diversiteit aan songstructuren op die allen indruk maken, terwijl ze bescheiden blijven. Mijn voorliefde gaat uit naar de ingetogen somberte die als een dikke deken over enkele popballades is gedrapeerd. Daarin bloeit de lyriek in zijn stem op en maximaliseert de bewust eenvoudig gehouden begeleiding. Het kernachtig aangezette, melodische karakter van de songs sleurt de luisteraar van de troon van ongenaakbaarheid af, waarna enkele diepe, introspectieve muzikale momenten volgen. Dit tilt The Wind Blows Way Up High ver boven de gemiddelde singer-songwriterplaat uit.

Kennelijk had Benjamin Winter bagage nodig om zijn talent te laten floreren. Die kennis weerhoudt hem waarschijnlijk van overdreven bravoure, zodat op het songschrijven kan worden geconcentreerd. In Nederland achtervolgt het verleden hem niet, maar ligt het veld open voor een prachtige nieuwe loopbaan. De afgelopen periode is het voorwerk daarvoor gedaan, The Wind Blows Way Up High zal de rest doen.

Read more...

A Fine Frenzy - Bomb in a Birdcage

>> vrijdag 16 oktober 2009

Soms kan het snel gaan en men moet het ijzer smeden als het heet is. Dit en een flinke dosis inspiratie leidt nu al tot een opvolger van het bejubelde debuut, One Cell in the Sea, van Alison Sudol, de singer-songwriter achter A Fine Frenzy. Daarom lag een hoop bombarie rondom de release van dit nieuwe werk in de lijn der verwachting, maar dat blijft voorlopig uit. Vreemd, want ook Bomb in a Birdcage is een selectie makkelijk in het gehoor liggende, maar kwalitatief uiterst fijnzinnige popsongs.

De poëtische dromerigheid van verhalen vertellen is op deze tweede plaat iets afgenomen. De popsong staat centraal. Daardoor verliest A Fine Frenzy iets van haar spontane, debuterende charme, maar toont nu wel meer urgentie. Bovendien heeft het geluid aan ruimte en diversiteit gewonnen. Dat zorgt bij tijd en wijle voor een avontuurlijker inslag. Desondanks hoef je op Bomb in a Birdcage zeker geen experimentele uitstapjes te verwachten, want Alison voorstaat creativiteit binnen algemene popconventies. Heimelijk had ik misschien toch een uitzonderlijker album verwacht dan hetgeen A Fine Frenzy ons nu brengt. Aan de andere kant is dit een begrijpelijke, consoliderende zet in het rijpingsproces van haar ontegenzeggelijke talent. De heerlijke melodietjes en refreintjes blijven na beluistering op een prettige manier een tijdje nazingen. Alison is een meester in het schrijven van perfect kloppende liedjes en de muzikale aankleding met folkelementen doet niet minder dan mag worden verwacht. Vaak is de intro van de song al voldoende om de aandacht op te eisen en die binding verslapt niet. Bomb in a Birdcage is ondanks een wat behoudend karakter van a tot z een solide plaat.

Read more...

Choir of Young Believers - This Is for the White in Your Eyes

>> donderdag 15 oktober 2009

In de eerste momenten van This Is for the White in Your Eyes is het moeilijk niet te denken het nieuwe album van The White Birch te horen. De ijle pianoklanken en hemels lichte, rouwende stem van Jannis Noya Makrigiannis, het creatieve brein achter de formatie, kennen diezelfde onaantastbare, etherische pracht als deze Noorse band. Dit album is echter het debuut van het Deense Choir of Young Believers en dat wordt al snel duidelijk.

De composities op This Is for the White in Your Eyes ontwikkelen zich tot rijkelijk georkestreerde pop gebaseerd op een tijdloze folkbasis. Door de sacrale harmonie die de band creëert, krijgt het album bij vlagen de emotionerende kracht van Zbigniew Preisner’s Requiem. Aan de andere heeft het gezelschap een feilloos gevoel voor popstructuren en weet deze op opvallende wijzen in te zetten. Zodanig dat ze zelfs appelleren aan het geluid van grote namen als Beach Boys, Saybia en Fleet Foxes. Het album kent een minimale eenvoud in zijn lijnen, terwijl uitgestrekte vlaktes constant een boeiende ritmes krijgen. Onafhankelijk van de invloeden waar de band zijn zinnen op zet, weten de Denen zich een indrukwekkende eigen stijl aan te meten. Een warme inborst wordt moeiteloos gecombineerd met Scandinavische distantiëring. Jannis ontdekt melancholische donkertes die worden opgelicht met perfect gedoseerde instrumentatie onder een schitterende leiding van melodieën. Op het podium heeft hij daar vaak niet eens anderen voor nodig.

Choir of Young Believers is duidelijk ambitieus en overtuigt door nooit hun hand te overspelen. Ze creëren een kristalhelder spanningsveld dat zich tussen de luisteraar en muzikanten bevindt. This Is for the White in Your Eyes heeft de aspiraties van een meesterwerk, maar probeert niet als zodanig te worden erkend; een bescheidenheid die siert. Zet deze band in een kathedraal en de galmenende klanken zullen over de hele stad leden werven voor een Choir of Young Believers.

Read more...

Bird - Girl and a Cello

>> dinsdag 13 oktober 2009

Zo eenvoudig kan het zijn: in de basis is Girl and a Cello niet veel meer dan deze titel doet verwachten. Achter de naam Bird gaat singer-songwriter en celliste Janie Price schuil, die momenteel vanuit Kopenhagen opereert. Van oorsprong draagt deze Engels-Ierse muzikant echter het grootstedelijke van Londen in zich. Dat valt goed terug te horen in de bijdetijdse, helder geformuleerde en ritmisch sterke songs. Janie beperkte de formule weliswaar niet louter tot stem en cello, maar de elementen van percussie en stemvervormers blijven op de achtergrond. Dat dit prima werkt, bewees ook Ben Sollee, die met stem en cello waarlijk een groots album neerzette. Helaas komt Bird’s album iets minder muzikaal overtuigend uit de verf. Door de popgeoriënteerde vocalen en de nadruk op ritmiek krijgt Girl and a Cello een toegankelijk geluid, maar dat gaat wel ten koste van de creativiteit. Jammer, want het is duidelijk dat ze zowel als vocalist en muzikant over scheppend talent beschikt. Zo eenvoudig als de basis is, zo lauwtjes blijft het resultaat. De plaat zoekt enigszins onbeholpen aansluiting bij de Britse ‘bad girl popstars’ die ons recentelijk regelmatig bereiken. Van nummers als Some Boys, High Price en Wind it Up is overigens zeker te genieten. Het zullen dan ook de critici zijn die vinden dat Bird ondanks het concept van Girl and a Cello net wat mist. Deze plaat luister je dan voor het goede idee en de hoogtepunten.

Read more...

Emily Jane White - Victorian America

Dark Undercoat wist flink de aandacht van zowel liefhebbers en critici te trekken, maar moeite met een opvolger heeft Emily Jane White allerminst. Het schrijven en zingen van wonderschone liedjes blijkt haar tweede natuur te zijn. Victorian America is dan ook een uur lang genieten van zuivere songs waarin de mistige, afgelegen Californische kustbossen in weerklinken.

De trage eenvoud van dat gebied is niet weg te denken uit de diepe somberte die Emily met haar songs creëert. Met liefde heeft ze zich naar het lot geschikt om vervolgens prachtige, droeve liedjes te schrijven. Dark Undercoat leverde haar gemakkelijke vergelijkingen met PJ Harvey op, ondanks het sterk afwijkende karakter van haar stem. Het geeft echter wel het niveau aan waarop haar talent wordt geschat. Dat blijkt op Victorian America wederom totaal geen hyperbool. De verschillen met dat eerste album vind je vooral in de sterke groei van haar geluid. Niet alleen spreekt haar stem zo mogelijk nog meer aan, de songs zijn verder ingevuld dan op het kalere Dark Undercoat. Victorian America blikt terug naar de historie van americana en maakt daar hedendaagse juweeltjes van. De spanning van de freakfolk is plezierig aanwezig, maar Emily is niet op zoek naar vervreemding. Er is juist een zekere toenadering voelbaar, gevoed door toegankelijke klanken gevat in onconventionale structuren. De heldere instrumentatie leidt op confronterende wijze tot onverwachte omslagen, maar behoudt te allen tijde voldoende subtiliteit. Het geeft het album een grote rijkdom met diep liggende lagen waarmee op uiterst smaakvolle wijze wordt omgesprongen.

Victorian America bevestigt hetgeen velen reeds vermoedden. Emily Jane White toont zich een songschrijver en zangeres die haar talent weet te optimaliseren. Dit tweede album is een schitterende, zwaarmoedige collectie lamenten die door hun abstracte natuur bij iedereen voor herkenning zullen zorgen.

Read more...

Guy van Nueten - Merg

>> zondag 11 oktober 2009

Er schitteren al vele sterren aan het muzikale firmament van Guy van Nueten. Toch zal lang niet iedere muziekliefhebber zo zijn ingelicht dat zijn naam ook de oren doet spitsen. We kennen diverse voorbeelden van muzikanten die een klassieke carrière of conservatoriumopleiding verruilen voor succes in de popmuziek, Merg is het cumulatieve resultaat van een omgekeerde omslag in Guy’s loopbaan. Dat zal het niet gemakkelijker maken een grote schare fans aan zijn naam te verbinden, maar het zou een vergissing zijn Merg niet te beluisteren.

Gezien zijn rollen in de band The Sands en als arrangeur en bandlid van o.a. dEUS, Admiral Freebee en Daan, was zijn inschrijving aan het conservatorium op zijn minst opmerkelijk. Juist in die eerdere prestaties toonde hij zich een muzikant en componist die nog veel verder zou moeten kunnen komen. Tien jaar later presenteert hij in Merg een muzikale visie die zich op een algemeen niveau laat omschrijven als moderne barok. Een stijlkeuze die goed overeenkomt met zijn studies wiskunde, een associatie die vaak met barok, en Bach in het bijzonder, wordt gemaakt. Drie van Bach’s composities passeren ook op de plaat. Albumtitel Merg lijkt te verwijzen naar de spilfunctie die merg vervult bij de bloedproductie. Het legt de kern van Guy’s muzikale talent bloot. Hij speelt geëngageerd, met veel gevoel, hetgeen misschien versterkt wordt door het feit dat hij eigen composities ten gehore brengt. Deze singer-songwriterachtige aanpak in de klassieke muziek mist zijn uitwerking niet. Niet veel musici gingen hem voor op deze wijze een instrumentaal soloalbum te maken, maar Dustin O’Halloran verdient in dezen een eervolle vermelding.

Guy speelt met ritme, interpretatie en toonsoorten. Hij doseert de dynamiek nauwkeurig, waardoor de composities subtiel beelden en meeslepend worden. Bovendien is het prettig dat Merg niet te pretentieus of vooruitstrevend is in atonale en minimalistische zin. Daardoor vermijdt de componist het gebruikelijke ontoegankelijke air van het modern klassieke genre. Merg vervolmaakt de visie die Guy van Nueten met enkele zijprojecten al inluidde op overtuigende wijze, maar vraagt daardoor wel een afwijkend publiek.

Read more...

Sondre Lerche - Heartbeat Radio

Heartbeat Radio completeert voor singer-songwriter Sondre Lerche een handvol albums die hij allen gedurende de noughties maakte. De in Bergen (Noorwegen) geboren muzikant houdt er een lekker tempo in met ruim een studioalbum iedere twee jaar en ook aan andere releases ontbreekt het niet. Met zijn debuut gooide hij hoge ogen in zijn moederland en wekte Amerikaanse interesse. Sondre bleef hard werken aan zijn muzikale carrière en toerde met persoonlijke helden als A-ha en Elvis Costello. Hij put uit een breed aanbod aan invloeden: jaren ’60 en jaren ’80 pop, Braziliaanse bossa nova, psychedelica en jazz, terwijl zijn vorige album eigenlijk vooral een rockplaat was. Teruggrijpend op de vriendelijke voornoemde stijlen slaat Heartbeat Radio de spijker op de kop. Sondre’s lichtvoetige timbre leent zich nu eenmaal goed voor ambachtelijke popliedjes en die weet hij te schrijven als geen ander. Kitscherige strijkers worden in zijn nummers plots toch venijnig en lijzige, ouderwetse melodietjes krijgen een verrassend krachtige instrumentale ondersteuning. De enigszins simplistische en repetitieve songstructuren blijven zich tijdens nummers constant ontwikkelen. Evenals zijn invloeden hebben de songs stilistisch vele lagen. Deze lijken een estafette te rennen om de aandacht van de luisteraar op te eisen. Gelukkig wordt dit nergens echt irritant, want Sondre kan je het toevertrouwen een samenhangend geheel te smeden. Door de ervaring die hij in korte tijd opbouwde, is hij duidelijk een flink veerkrachtig muzikant geworden. De combinatie van toegankelijke pop met urgente puntigheid maken van Heartbeat Radio een internationaal succesje in de dop.

Read more...

Expatriate - In the Midst of This

Als duveltjes uit een doosje schieten er deze maand enkele stevige klinkende platen uit de grond die heel goed de release van Editors’ derde inleiden. Met In the Midst of This is het nu de beurt aan Expatriate uit Australië. Voor de juiste nuancering moet worden gezegd dat de band niet echt lijkt op Editors, maar wel in dezelfde vijver vist. Het geluid van Expatriate verschuift echter enigszins richting Snow Patrol, The Killers, Levy en anderen. Een naam als Expatriate (expat) past een band uit Australië als geen ander. Toch heeft deze bandnaam een persoonlijker reden. Het leven als expat loopt als een rode draad door de levens van voorman Ben King en drummer Chris Kollias, maar inmiddels heeft de band als geheel een thuisbasis in Berlijn gevonden. Het was de aanvulling met Damian Press die zorgde voor completering in het songschrijven en verantwoordelijk is voor de lichte, ruimtelijke synth invloeden in de anderszins puntige, drammerige postpunk/postrock sound. De pittige baslijntjes zijn van David Molland. Wat de band pas echt boven gemiddeld uit tilt, is de productie van gerenommeerde producer Jon Goodmanson, op wiens CV o.a. Death Cab for Cutie, Blonde Redhead en Hot Hot Heat prijken. Desondanks heeft Expatriate ook een rommelige en lawaaiige kant. Niet iedere song is even sterk en gefocust. Deze minpuntjes ten spijt, gaat In the Midst of This goed samen met het klimatologische geweld van de herfst en zal menig liefhebber in dit jaargetijde even zoet houden.

Read more...

Director - I'll Wait for Sound

>> donderdag 8 oktober 2009

Deze Ierse formatie timmert aardig aan de weg en toch is hun debuut, We Thrive On Big Cities, langs mij heen gegaan. Dat is niet terecht, want het succes dat de band heeft, komt voort uit groot talent. Voor I’ll Wait for Sound strikten ze dan ook producer Brad Wood (o.a. Smashing Pumpkins en Placebo). Of het verstandig is om aan de vooravond van de release van Editors’ derde plaat dergelijk stevig indie poprockalbum te maken, is betwistbaar.

Director pakt uit met een overweldigende rocksound waarin ontegenzeggelijk melodische pop verweven is. De basis bestaat uit opeengestapelde dijken van gitaargeluid. Daarin gebeurt van alles met de dynamiek, waardoor de muziek nooit simpelweg hard wordt. Afgezien van Editors is vergelijking te zoeken bij het ondergewaardeerde Leaves, de zware postrock van Minus the Bear en een vleugje pop-emo à la Blackbud en zeker ook de melodieën van landgenoten Leya. Na het succes van het eerste album is de band niet te stoppen. Zo klinken ze ook en dat mist zijn uitwerking op de luisteraar niet. Ook voor degenen die zich normaal minder in de luidere vormen van indierock en prog kunnen vinden is I’ll Wait for Sound een uitzonderlijk avontuurlijke plaat.

Director maakt echt muziekstukken met variëteit en bewogenheid en zoekt niet alleen het spektakel op. Of het Ierse succes met dit album in het buitenland gaat worden geëvenaard, valt te bezien. Ze verdienen het echter wel. Natuurlijk is een vergelijking niets voor puristen, maar doe jezelf een plezier: als je naar de winkel rent voor de ‘grote Britten’, neem voor de verandering dan ook deze Ieren mee.

Read more...

Matt the Electrician - Animal Boy

>> dinsdag 6 oktober 2009

Van alle associaties met de naam waarmee singer-songwriter Matt Sever zich presenteert, had ik niet gauw verwacht dat de naam letterlijk dient te worden genomen. Matt’s ouders ontdekten zijn muzikale talent al vroeg en deden hem een trompet uit een garage-sale cadeau om zich op te botvieren. Zelf verbreedde Matt zijn kunsten met gitaar en zang om vervolgens tijdens zijn jaren als elektricien op en naast het podium uit te groeien tot de multi-instrumentalist die hij nu is. Matt the Electrician met bezweet, riekend lichaam op het podium leidde vanuit het publiek tot de nu in vrede aangenomen naam.

Overigens speelt elektronica nauwelijks een rol in zijn muziek. Animal Boy staat vol met een elftal guitige liedjes die vooral door de signalerende blazers en zijn opvallende, lichte en gruizige stem de aandacht vragen. Americana en indiefolk zijn belangrijke voedingsbodems voor zijn troubadourachtige songs. Ware het niet voor het scala instrumenten waarop we worden getrakteerd, zou de beste plaats voor zijn muziek niet het podium, maar de stoffige wegen van thuisstaat Texas zijn. Animal Boy kent enkele subtiele, muzikale momenten en de rest van het album wordt gedragen door hele fijne liedjes die met een zweempje humor alledaagse dingen vertellen.

Ondanks dat deze omschrijving niet uitzonderlijk klinkt, krijgt Matt het voor mekaar zonder gekunstel en speelse eigen stijl te ontwikkelen. Daardoor kan Animal Boy vele genres aanspreken en toch niet tot één worden gereduceerd. Dat zijn natuurlijk de baten van de vrijheid van een singer-songwriter, maar het is niet iedere muzikant gegeven daar zo mee om te gaan. Matt schreef met Animal Boy een begenadigd kleinood, gemaakt voor sfeervolle kleine momenten. Er is niets mis met hard werken, na dit album nodig je Matt the Electrician echter niet langer als arbeider uit; dan liever een gitaar in plaats van werktuigen en een paar innemende deuntjes.

Read more...

A Mountain of One - Institute of Joy

Het debuut album van A Mountain of One droeg de misleidende titel Collected Works. Het betrof een verzameling singles en EP’s die al eerder waren uitgebracht. Dat maakt echter Institute of Joy wel hun tweede album en eigenlijk eerste echte studioplaat. A Mountain of One bestaat uit het tweetal Mo Morris en Zeben Jameson. Hun wereld beslaat een breed spectrum dat een bijzondere stijlmix herbergt.

Op Institue of Joy pakken ze uit met een groots en ruimtelijk geluid. De vocalen doen denken aan David Gahan van Depeche Mode. Aan de andere kant is het ongelofelijk makkelijk om in het universeel aansprekende geluid allerlei oude en overbekende namen terug te horen. Door het redelijk lage tempo en de laid-back composities liggen Air en Zero7 ook voor op de tong. A Mountain of Joy heeft echter een knarsende, donkere ondertoon die het een flink progrock karakter en een minder vriendelijke toonzetting meegeeft. Dan krijg je iets dat wel wat lijkt op het ondergewaardeerde Stateless, zonder de scherpe danceritmes van die band, of Pineapple Thief. Regelmatig ontstaan uitgestrekte soundscapes, maar het resultaat is toch minder beeldend dan bij Anti Atlas en een stuk dansbaarder. Zo kan een goede typering nog veel meer aspecten beschrijven, waarbij opvalt dat er vooral veel Britse namen terugkomen. Hoe kan het ook anders bij een band die uit de Engelse hoofdstad komt? Het fijne van al deze ‘net nietjes’ is dat er een zeer genietbaar geluid ontstaat dat desondanks solide op eigen benen staat.

Institute of Joy is misschien niet opzienbarend, maar maakt A Mountain of One terecht succesvol in zijn soort. In een genre waar men te pas en te onpas allerhande herkenbare genres mixt, komen vele smaakloze missers voor. A Mountain of One ontloopt dit gevaar zeer kundig. Rock, lounge en ambient komen op psychedelische wijze stevig samen, terwijl melodie centraal blijft staan en uiteindelijk voor sfeer gaat.

Read more...

Alec Ounsworth - Mo Beauty

>> maandag 5 oktober 2009

Alec Ounsworth is al enkele jaren bekend en geliefd als voorman van indierockband Clap Your Hands Say Yeah. Mo Beauty is zijn eerste soloplaat als singer-songwriter en weet op positieve manier de aandacht te vragen. Wat direct opvalt is zijn stemgeluid. De vocalen zijn ietwat schel en verdwijnen soms naar de achtergrond ten bate van de stevige, doch verknipte begeleiding. Die onvaste, zoekende stem heeft zeker niet tonale perfectie als doel. Dat past overigens goed bij het americana rockjasje waarvan hij zich stilistisch bedient. Zijn timbre hangt in tussen het grootse drama van Wild Beasts, The Low Anthem en Doveman, maar alleen een vergelijking met die middelste houd muzikaal ook stand. Aanvankelijk lijkt Mo Beauty weinig subtiel. Daar is de gefragmenteerde instrumentale begeleiding, die tegendraads op elkaar inspeelt, debet aan. Bij vlagen komt de band echter in een stroming die alles voor enkele momenten gladstrijkt. Bovendien kan Alec de songs een uiterst opzwepend en urgent karakter meegeven dat doet lijken op volksliederen voor de massa. Op de achtergrond zijn tegelijkertijd veel consistentere rode draden aan het werk die nu en dan de kop opsteken. Met een zachtaardige song als Holy, Holy, Holy Moses (voor New Orleans) brengt Alec iedere luisteraar tot contemplatieve vertedering. De vergelijking met Oh My God, Charlie Darwin dringt zich dan enigszins op. Mo Beauty blijft in alles meer een singer-songwriterplaat en lijkt ook nauwelijks op folk geïnspireerd. Dat houdt deze vergelijking gelukkig abstract. Alec bewijst een goed songwriter te zijn. Zijn rauwe, ongepolijste songs en pregnante stem zullen hun uitwerking niet missen. Ook zonder de populariteit van Clap Your Hands Say Yeah staat hij fier overeind.

Read more...

Air - Love 2

>> zaterdag 3 oktober 2009

Na Moon Safari was de naam Air niet meer weg te denken uit de muziekwereld. De opmars van dat album duurt nog altijd voort, want introducés beginnen vaak bij deze plaat. Dat is zeker niet onterecht. Ondanks de voortreffelijke albums die volgden, sommigen meer gewaardeerd dan anderen, blijft Moon Safari de grondlegger en ontdekking van dit bijzondere en invloedrijke Franse elektropop duo.

En wat schetst onze verbazing? Love 2 grijpt schaamteloos op dat album terug. De vooruitgang op de daarop volgende albums wordt weliswaar niet vergeten, maar het is overduidelijk dat de sfeer en klank van Moon Safari de leiddraad vormt op Love 2. Dat is absoluut gaan schande, want slechts enkele albums doorstaan de tand des tijds zo fier als Moon Safari. Love 2 klinkt dus wederom ontzettend fris. Nog altijd kijkt de blik van beide heren stevig vooruit. De grootse reputatie die hen inmiddels steunt, geeft ze de ruimte om met iets meer vermetelheid de composities vorm te geven. Dat maakt het huidige werk scherp en spannend. Love 2 is zeker geen herhalingsoefening. Het is een document dat toont dat Air voortdurend blijft vernieuwen, maar zeker daarbij hun wortels niet afsnijdt. Het klassieke Air geluid brengt een brede glimlach op het gezicht van iedere kenner.

Het enige wat naar mijn idee ontbreekt, is een hitje in de dop à la Kelly Watch the Stars. Het vrolijke Sing Sang Sung komt daar misschien als enige in de buurt. Daarentegen levert Love 2 een album met de nadruk op de welbekende instrumentale invulling van rijke elektronische klanktapijten en jazzy accenten. Dat voelt als een ontspannen en verrassende strandwandeling. Love 2 was eigenlijk al voor de geboorte verplichte kost, maar neemt bij beluistering alle eventuele tegenzin zeker weg.

Read more...

Manafon - David Sylvian

David Sylvian is al tijden een gevierd zanger en maakte een aantal zeer kenmerkende albums waarin hij op zijn manier toont dat een uitgesproken stijl vooruitstrevend en tijdloos kan zijn. Hij staat alweer een aantal jaar aan het hoofd van Samadhisound: een label waar zich een groep zeer eigenzinnige muzikanten onder schaart. Het label heeft inmiddels een grote reputatie in experimentele pop en elektronica. Het zijn bepaald geen artiesten die gemakkelijk volle zalen trekken. Juist dat maakt David Sylvian’s lef en aandacht voor pioniers zo aantrekkelijk.

Op Manafon blijkt dat hij deze periode zelf niet onaangeraakt door anderen heeft doorgemaakt. Het album neemt hoorbaar afstand van eerder werk. Manafon lijkt weinig op het werk dat hij met Nine Horses maakte en kent ook een andere aanpak dan eerder solowerk. In plaats daarvan zijn kleine elementen te herkennen van stalgenoten Sweet Billy Pilgrim en Steve Jansen. De muziek op Manafon is vocaal erg leeg en minimalistisch. Het wordt ondersteund door modern klassieke en jazzy accenten van zoekende, dissonante en ongemakkelijke samenkomsten. Dat klinkt weliswaar niet als een enorme verandering, maar de klankkleur die de arrangementen krijgen, is dat wel. Er is een nog grotere rust in zijn composities en David’s timbre heeft aan de onderkracht aan zeggenschap en verleiding gewonnen door een natuurlijker inzet. De muzikale zinnen zijn langgerekt en worden met een constante nadruk uitgevoerd. Verder is er spaarzaam omgesprongen met melodische elementen die soms mede begeleiden. Op trefzekere wijze wordt er een mysterieus ruimtelijk geheel geschapen dat de luisteraar vervreemdt, maar evengoed uitnodigt zich in te verliezen.

Manafon gaat zelfverzekerd door op het avant-gardistische pad dat David Sylvian al jarenlang volgt. Hij kan geprezen worden om zijn moed en ontvankelijkheid voor geestverwanten die hij steun en onderdak biedt. Samadhisound is een warm thuis voor uiteenlopende buitenbeentjes, maar doet geen moeite om buitenstaanders te verwelkomen. Dat vraagt moed van de luisteraar. Moed die altijd wordt beloond, zoals met dit album nog maar eens subtiel wordt bewezen.

Read more...

Iklimler, van Nuri Bilge Ceylan

De Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan maakte internationaal furore met zijn prachtige film Uzak. In Iklimler neemt hij niet alleen de regie, maar ook een hoofdrol op zich. Zijn vrouw is zijn tegenspeelster. Het liefdesverhaal dat centraal staat, is echter niet autobiografisch, maar Ceylans visie op algemene problemen die mensen in hun relaties tegenkomen en hoe ze ermee omgaan. Isa en Bahar proberen uit alle macht hun relatie in stand te houden, maar kunnen een breuk niet langer uit de weg gaan. Op de vraag of ze ooit nog samen kunnen zijn, komt geen antwoord. Dat is ook niet waar de film om lijkt te gaan. Ceylans films zijn vooral enorm mooi. De titel Iklimler, Klimaten, verwijst naar de voorbijtrekkende seizoenen en omslagen in het menselijk drama. Ceylans shots duren vaak langer dan gebruikelijk. Op die manier schept hij een contemplatieve traagheid in de film die de kijker de ruimte laat om de beperkte actie diep op zich in te laten werken. De toon wordt al direct aan het begin gezet met de schitterende close-up van zijn vrouw die langzaam van glimlach in stil verdriet verzinkt. Vanaf dat moment hebben alle shots een beladenheid waarin het sentiment met de tijd lijkt om te slaan. Ceylan gebruikt daarvoor ingetogen spel en minimale middelen. Hetgeen gebeurt, komt daardoor constant zeer direct aan. De camera registreert precies met erg sporadische, zuiver tactische bewegingen. De regie neemt geen standpunt in, net als de rollen zeer neutraal blijven. Het drama blijft bij de personages zelf, toch is de film aangrijpend. Dat maakt Iklimler een subtiel genot.

Read more...

The Tiny - Gravity & Grace

>> donderdag 1 oktober 2009

Het verhaal van The Tiny is eigenlijk het liefdesverhaal van zangeres en pianiste Ellekari Larsson en cellist Leo Svensson die elkaar ontmoetten in een café in Stockholm in 2002. Na een half jaar begonnen ze samen te musiceren. Meteen daarop verkocht Ellekari haar appartement om het debuut van The Tiny op te kunnen nemen. Inmiddels zijn ze twee albums verder en runnen ze samen met Ane Brun het Determine Records label, dat nu hun derde plaat, Gravity & Grace, uitbrengt.

Na een tijdje de band van Anna Ternheim te hebben gevormd, vond The Tiny de rust en inspiratie voor het schrijven van nieuwe songs. Met dat proces achter de rug begon het zoeken naar een geschikte producer. Puur op basis van de favoriete albums van het duo kwamen ze uit bij Paul ‘Rustin Man’ Webb (Beth Gibbons, Talk Talk); zeker niet de minste naam in productieland, maar tot hun verassing zag hij wel wat in hun project. Het voorgaande album, Someone Just Like You, was een plaatje voor kenners. De stem van Ellekari heeft een timbre waar je aan moest wennen en de songs lagen zeker niet op het eerste gehoor gemakkelijk in het gehoor. Met wat geduld bleek het echter een bijzonder album dat vele mooie, verborgen kwaliteiten bezat. Bij Gravity & Grace is men beter voorbereid op het aparte geluid. Het is onmiddellijk duidelijk dat achter het huidige album een enorme kracht schuil gaat die stem en instrumenten vooruit duwt. Zo doet het al gelijk denken aan een scherp expressieve vorm van Beth Gibbons’ project met Rustin Man. Ellekari’s stem roept ook meermaals vergelijkingen op met een hese versie van Björk’s kenmerkende kreten. Ze grijpt je bij de strot als An Pièrlé deed op haar debuut, maar zonder de protesterende vormen. Ten opzichte van Someone Just Like You lijkt Gravity & Grace uitgekleed. Het raakt veel meer de kern van hun songschrijverschap. De muzikale zinnen zijn relatief eenvoudig en uitermate direct. Plezierig warme baslijnen zorgen dat het album niet snijdend koud aanvoelt. Het resultaat is daardoor bovendien toegankelijker. Als je eenmaal op dat punt bent aanbeland, wordt Gravity & Grace onbegrensd meeslepend. De dynamiek spoelt onverzettelijk over je heen.

Het is onzinnig om te spreken over genres als op dergelijk authentieke wijze liedjes ten gehore worden gebracht. Waar Someone Just Like You een opmerkelijke mix van powerpop en folk bleek, vindt Gravity & Grace een subtiele, classicistische balans die we het beste als muziek kunnen beschrijven.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.