William Fitzsimmons - The Sparrow and the Crow

Na de reissue van Goodnight in ons land volgt ook snel deze nieuwe plaat van singer-songwriter en, inmiddels al, gevierd indiesucces William Fitzsimmons. Een goed moment om eens te beoordelen of alle lof en aandacht ook terecht is.

Het eerste dat opvalt is de vocale gelijkenis met Sufjan Stevens. Ook Damien Rice lijkt niet ver weg. William Fitzsimmons is echter wars van het bombast en de eclecticisme waarvan deze twee singer-songwriters zich graag bedienen. Hij is ook geen tweede Chris Garneau, om de simpele reden dat William totaal geen vooruitstrevende neigingen toont in zijn muziek. Chris Garneau begon rustig met zijn debuut en eveneens de gelijkenis met Sufjan Stevens, maar imponeerde danig met opvolger El Radio. William mist dynamiek en komt wat gezapig over. Het zou niet terecht zijn om zijn muziek saai te noemen, maar het mist allemaal toch wat spanning. De twaalf songs van The Sparrow and the Crow zijn allen mooi vormgegeven en ingetogen uitgevoerd. De songs waaraan ook Priscilla Ahn haar schone vocalen leent, krijgen zeker een extra dimensie. Ten opzichte van de eerder genoemden singer-songwriters lijkt William op een wijze die americana aandoet een pad te kiezen dat zich beter thuis voelt bij de pop dan echte alternatievelingen. Daarom zijn er ook raakvlakken met bijvoorbeeld Aqualung, die ondanks zijn overwegend toegankelijke geluid nooit echt doorbrak. Dat William niet zo avontuurlijk is als al deze collegae en toch hele fijne songs schrijft, is vast de sleutel tot zijn huidige succes.

The Sparrow and the Crow kan gemakkelijk dienen als achtergrondmuziek op een ontspannen avondje onder vrienden. Er zullen weinig mensen zijn die zijn muziek niet te pruimen vinden. Aan de andere kant wordt hij, in mijn ogen, daar ook door begrensd. Hoe goed de liedjes ook in elkaar zitten, uiteindelijk komt het album nooit over een zeker gevoel van gemis heen, maar dat gebrek aan artisticiteit zal waarschijnlijk slechts een kleine groep storen.