The Irrepressibles - Mirror Mirror

Hoewel Mirror Mirror een debuut betreft, maakten The Irrepressibles al de muziek voor de film The Forgotten Circus, dat begin dit jaar werd uitgebracht onder de naam From the Circus to the Sea. Niet alleen hadden die composities een perfecte kennismaking geweest met deze al zeven jaar oude groep, de titel en het thema van dat project licht stilistisch een tipje van de sluier op.

The Irrepressibles is hard op weg om de meest onderscheidende ervaring uit de Britse popmuziek te worden. Toch zou een bespreking van Mirror Mirror niet compleet zijn zonder te beginnen bij hun Welsche collegae Wild Beasts. Bovendien hadden ze ook zomaar een product kunnen zijn uit de theatrale, eclectische scene van Portland, met bands als Parenthetical Girls. The Irrepressibles noemen zich een ‘performance orchestra’. Ze zijn tien man sterk en staan onder leiding van vocalist Jamie McDermott, die qua androgyn geluid zeker aansluiting vindt bij Antony Hegarty. In lijn met hun ongeëvenaarde podia spektakels, luistert Mirror Mirror als een opera of theaterstuk. Het is groots, doch voldoende dynamisch en ingetogen in alle fantastische orkestraties. De plaat leidt regelmatig tot nagalmende cathartische momenten. Het laat zich raden dat de ontdekkingstocht voor de luisteraar minstens zo ingrijpend is als voor de bandleden. Dat de gebruikelijke emotieve thema’s worden aangesneden, waarin biografische elementen van voorman McDermott in zijn verwerkt, is snel vergeten. Deze rococobenadering van muziek is daarvoor te overdonderend. Zoals gezegd, beperkt zich dat niet tot de composities en begeesterde performance. The Irrepressibles hebben een weldadige live reputatie en zoeken telkens nieuwe, excentrieke samenwerkingen op met andere kunstvormen, waaronder film, dans en theater. Bovendien steken ze zich regelmatig in overdadige avant-garde kostuums en make-up. Dat, op zich, is niets nieuws, maar in combinatie met de modern klassieke muzikale pracht van deze popoverstijgende groep bereikt het nieuwe hoogtes.

Het mag een klein wonder heten dat hun melodrama niet eens ernstig vermoeid. Daardoor laat het vooral de ruimte aan genot in een muzikale wereld die het best zonder kaart kan worden betreden.