Awkward I - I Really Should Whisper

>> donderdag 20 augustus 2009

Alamo Race Track werd met hun laatste album Black Cat John Brown een gekoesterde lieveling in het alternatieve circuit. Het titelnummer is momenteel nog altijd te horen in een reclamespot. Naast dit succes vond bassist Djurre de Haan toch altijd de tijd om zijn eigen liedjes te schrijven. Dit leidde tot dusver niet tot een langspeler, maar bleef beperkt tot optredens, waaronder de finale van de Grote Prijs van Nederland, en enkele EP’s. Er is ruim een jaar gewerkt aan dit debuutalbum; aanvankelijk als duo samen met Diederik Nomden (ex-Johan, ex-Daryll-Ann). De demo’s van deze eerste vruchten vonden al snel dankbaar aftrek bij programmeurs van belangrijke festivals als Eurosonic en South by Southwest. Dit is absoluut geen verrassing meer zodra je een nummer van I Really Should Whisper hebt gehoord.
Uit alle songs blijkt dat een uitgesproken singer-songwriter een dijk van een visitekaartje afgeeft. De invloeden van de inmiddels typerende Excelsior-pop zijn ook bij Awkward I ingeslepen en als vanzelfsprekend tekende Djurre ook weer bij dit label. De Nederlandse alternatieve pop is sowieso een dankbaar label hier. Daarmee verliest de muziek niet aan oorspronkelijkheid. Met relatief eenvoudige arrangementen en originele, open melodieën, met duidelijke wortels in de moderne folk, krijgt Awkward I een onmiskenbaar eigen gezicht. Djurre gaf zelf aan de plaat te kunnen beschouwen als een bewustwordingsproces van hemzelf als maker van muziek en teksten, kunstenaar, en muzikant. Bij de luisteraar zal vooral de grote zorg en liefde waarmee hij zijn vakmanschap voor artistieke, muzikale pareltjes gebruikte duidelijk worden. De titel van de plaat verwijst naar de intieme, introspectieve ervaringen die de thema’s van de liedjes vormen. Hiermee wordt, aldus Djurre, de menselijke voorzichtigheid uitgedrukt betrokken bij het overdenken en uiten van dergelijke ervaringen. Deze release is de aftrap voor een uitgebreide serie optredens waarbij een keur aan Nederlandse muzikanten afwisselend de band zal vormen. De organische aard van de liedjes maakt I Really Should Whisper niet alleen een aanrader, maar doet ook vermoeden dat de afwisseling in deze optredens tot verrassende diversiteit zal leiden.

Read more...

In the Country - Whiteout

Eerder merkte ik iets vergelijkbaars op over Splashgirl, maar ook deze Noren produceren een zeer eigen vorm van jazz. Invloeden vanuit de klassieke en popmuziek zijn legio. Het is in de wijze waarop ermee wordt omgesprongen dat zich de meester toont. Zo opent het album met prachtig verstilde pianoakkoorden die doen denken aan menig twintigste-eeuws klassieke pianosuite. Ik zou er bijna het label ‘Erik Satie on Jazz’ op plakken. Dat doet echter geen recht aan het gehele muzikale spectrum van In the Country. In de basis maken ze etherische, minimalistische jazz, die schittert door een ingetogen donkere en droeve sfeer. In verstilde momenten zijn soms op achtergrond nevelige klanken te horen die de composities verder van diepte voorzien. Na opening vervolgt het album bijna ongemerkt met Kungen. Daar zet lichte percussie met een ritme de basis voor het stuk. Dit is met bijzonder veel gevoel voor subtiliteit gedaan. Ondanks de herhaling wordt dit nooit pregnant. Whiteout blijft echter niet de gehele speelduur zo kalm. Het gezelschap bezit weldegelijk de kracht om hun composities een zekere drang en dwang mee te geven. Dat blijkt wel uit het iets stevigere Ursa Major. Neveneffect daarvan is dat dit voor mij voorbijgaat aan de intrige die tot dan toe zegevierde. Hier lijkt te gelden dat wat je hoort ook exact is wat je krijgt; niet veel meer dan dat. In the Country neemt de tijd om zijn composities uit te bouwen. Zo weet ook het slot wederom te imponeren. Whiteout is een album dat bij vlagen sluipend tot grote hoogtes komt.

Read more...

Jets Overhead - No Nations

>> woensdag 19 augustus 2009

Met hun vorige album, Bridges, was deze Canadese band Radiohead’s ‘stunt’ omtrent de release van In Rainbows anderhalf jaar te snel af. Dit album was ook als vrijwillige aankoop te downloaden. Nu, drie jaar later, brengt de band met No Nations hun derde studioalbum uit. Jets Overhead heeft kennelijk een talent voor het binden van grote namen, want hun muziek is aardig te omschrijven als aan mix tussen Pink Floyd en Doves. Die mix eindigt dan in een rijtje bands met Snow Patrol, Athlete, The Frames en The Stills. Voor delen van de productie tekenden soundmixer Malcolm Burn (Emmylou Harris, Bob Dylan, Daniel Lanois, John Mellencamp) en master Greg Calbi (Paul Simon, Talking Heads, Interpol, Modest Mouse). Bovendien deelden ze het podium met een even grote selectie artiesten van formaat. De solide, ambient geïnspireerde poprock van Jets Overhead hangt prettig tussen stuwende begeestering en ontspannen ballades in. Ze weten de afwisseling in de nummers groot te houden en houden van een mooie afwisseling tussen mannen en vrouwenstemmen. Verwacht geen enorme originaliteit, maar gewoon goede poprock en je zit gebeiteld. No Nations is een sfeervol album van een band die met de juiste steun best een grote toekomst tegemoet kan gaan. Op de kwaliteit van hun songs valt in ieder geval weinig af te dingen.

Read more...

Lullatone - Songs that Spin Circles

De uiterst rustige, op minimale elektronica gebaseerde klanken van Lullatone hebben in de afgelopen jaren een bescheiden reputatie opgebouwd. Dat is niet voor niets, want ook de nieuwe plaat, Songs that Spin Circles, is opmerkelijk gedecideerd in elkaar gezet. Trefzeker en met een lo-fi afwerking bereiken kleine melodietjes zachtjes je oren. Bliepjes en belletjes zijn onvermijdelijke ingrediënten voor deze bijzondere muziek. Vrijwel als vanzelf smelten de instrumentale composities in elkaar over. Het is allemaal heel lieflijk en heeft geen enkele haast om zich te bewijzen. En met de opmerking op Myspace ‘minimalism is cute’ is al veel verklaard. Het zal niet volledig als een verrassing komen dat Lullatone een Japans product is. Lullatone betreft een samenwerking tussen Shawn James Seymour en Yoshimi Tomida. Dit album is ook echt als een collectie dromerige slaapliedjes bedoeld; namelijk voor hun pasgeboren zoontje. Bovendien is het ook een zeer conceptuele plaat. Alle composities op het album zijn zo gecomponeerd dat ze zonder hapering op repeat gezet kunnen worden en op deze wijze in potentie eindeloos kunnen duren. Daar moet de kleine wel makkelijk mee het raam uit drijven op weg naar dromenland. De titel van het album krijgt ook in het artwork een vergelijkbaar conceptuele invulling. Lullatone houdt zich dan ook niet alleen bezig met muziek, maar met allerlei creatieve projecten. Voor een benadering van hun geluid kan je beginnen bij de instrumentale arrangementen van Soy Un Caballo en I am Robot and Proud, maar dan vele malen liever en stiller. Bovendien houdt Songs that Spin Circles zich de hele duur kabbelend op de vlakte, want het kindje moet niet worden gewekt. Wat is er beter, na je moeders stem, om langzaam bij in slaap te dommelen op hete zomernachten dan deze plaat?

Read more...

The Hedge Schools - Never Leave Anywhere

Een recensent komt vaak oren tekort. Dat blijkt wel weer als een plaats als Never Leave Anywhere ruim een jaar ergens onderop een stapeltje blijft liggen. Nu die plaat dan toch in mijn speler terechtkwam was de voldoening groot. Het Ierse kwaliteitslabel Independent brengt naast grote namen ook regelmatig werk van minder grote, maar minstens zo goede artiesten uit. Een aardige noot daarbij is dat labelgenoot One Day International in hetzelfde genre gevonden kan worden. Verder kan The Hedge Schools misschien nog het beste worden getypeerd als een situatie waarin Travis The White Birch had geheten. Bovendien bewaren ze aan de conventionelere kant een typerend singer-songwritergevoel waarin bijvoorbeeld een Jacob Golden kan worden herkend. Vreemd is dat niet, want voorman Patrick Barrett schreef alle songs zelf. De uitgestrekte songs worden gedragen door een rustige doch zware ondertoon met een navelstreng van rock. Daardoor ontstaat een soundscapeachtige vorm van pop die leidt tot etherische dagdromen. De melancholische, zacht geaspireerde stem Patrick Barrett werkt daarin enorm versterkend. Vooral in die verstilde momenten waarin ontspannen gitaargetokkel op subtiele en schetsmatige pianoklanken voortkabbelt, bereikt zijn stem hypnotiserende kwaliteiten. Luister bijvoorbeeld naar het mooie Don’t Call it a Heart. Ook ambachtelijk aandoende popballades worden door de band op zeer kundige wijze op plaat gezet, zoals in Kansas. De conclusie is simpel; The Hedge Schools zijn een smaakmakende Ierse belofte.

Read more...

Caótica Ana, van Julio Medem

>> maandag 17 augustus 2009

Er zijn weinig regisseurs die even mooie en intelligente films maken als Julio Medem. Hij maakte veelgeprezen films als Los Amantes Del Círculo Polar en Lucía y el Sexo. Voor Caótica Ana vond hij inspiratie in grote gebeurtenissen in zijn eigen leven. Zijn manier van verhalen vertellen lijkt daardoor harder en confrontatiever dan voorheen. Zijn schitterende cinematografische stijl is wederom verder ontwikkelt. De film trekt je daardoor direct in een temporele en visuele cadans die je niet meer loslaat. Hoewel de vertelstructuur van Caótica Ana opnieuw een hoge mate van abstractie en bewustzijn vraagt, schijnt de regie associatief en intuïtief toe. Deze film is geen makkelijk beginpunt voor een verkenning van Julie Medem’s oeuvre, vooral omdat de verregaande artistieke groei zorgt dat Caótica Ana minder samenhangend overkomt dan eerder werk. Uit zijn stijl spreekt altijd een onbevattelijke liefde voor menselijke complexiteit en de intieme, fysieke expressies van het lichaam. In deze laatste film wordt dit op de spits gedreven door te concentreren op het volwassen worden van een onstuimige kunstenares, Ana, en de tragische jonge doden die zij in eerdere levens is gestorven. Aan de hand daarvan wordt de esoterie van de betekenis van haar bestaat aan de kijker op cryptische wijze ontbloot. Caótica Ana bestaat uit delen die terugtellen van 10 tot 0, waarmee de film de deconstructie volgt die Ana in het verhaal onder hypnose ondergaat. Daarin vervaagt het belang van het verschil tussen hypnose en werkelijkheid. Dit ontwikkelt zich onomkeerbaar middels diverse, constant vernieuwende scènes die langzaam telkens meer onthullen tot aan het onverwachte eind. Julio Medem’s werk is niet bedoeld om duidelijk te zijn, maar kruipt zelf in het onderbewuste. Bij iedere keer dat je zijn films ziet, zal beleving en begrip intensiveren.

Read more...

Polite Sleeper - Lake Effect

Dit trio heeft zich een opzienbarende stijl aangemeten. Aanvankelijk groeide Polite Sleeper vanuit een duo dat sobere akoestische songs produceerde. Met de toevoeging van een derde bandlid kwam ook hun uitgesproken punkverleden weer bovendrijven. Dat maakt dat dit eerste studioalbum van het drietal een opmerkelijke mix van harde punk, pop en folk brengt. Het klinkt gewoonweg net anders dan alles wat zoal door je hoofd schiet bij beluistering. Bij mij waren dat namen als Windmill, Mountain Goats, I Am Kloot en Champion Kickboxer, maar dergelijk rijtje is aan verandering onderhevig en erg eclectisch. De negen songs op het album hebben een repetitief karakter, zonder dat dit verveling veroorzaakt. De arrangementen zijn opgebouwd uit rijk gevulde, drukke lagen die zowel fel ritmisch als heel vriendelijk en rustgevend kunnen uitpakken. Opvallend hierin zijn de warme, typisch bombastische pop pianopartijen en een duidelijke influx van nostalgische elementen. Dit komt door het gebruik van zelf ingezongen achtergrondkoortjes, orgeltjes en een verhalend gevoel voor melodie. Omdat Polite Sleeper in de basis gevormd is door ruige punkers heeft de kern van hun muziek een rauw randje. Toch zit daar ook de akoestische soberheid van voorheen. In de fluwelen productie van Aaron Prellwitz (John Vanderslice, Death Cab for Cutie, e.a.) wordt Lake Effect bovendien een zeer intiem en delicaat album. Ondanks hun drive en krachtige staccato vocalen hebben de zeer gevarieerde songs een breekbare schoonheid. Op deze manier ontwijkt Politie Sleeper constant het patroon der verwachting. Dat maakt Lake Effect een vernieuwend album. Gelukkig gaat dit absoluut niet ten koste van de toegankelijkheid. Polite Sleeper is een trio dat nog wel even in het geheugen zal blijven plakken, vooral omdat het me zo verraste.

Read more...

Mimes of Wine - Apocalypse Sets In

>> zondag 16 augustus 2009

Al in de aanloop stuurt Mimes of Wine’s Apocalypse Sets In koude rillingen over je rug. Op een basis die vaak uit niet veel meer dan een vaak drukke pianopartij bestaat, lijkt zangeres Laura Loriga haar zielenheil op plaat te hebben uitgestort. Dat levert indrukwekkende en pijnlijk mooie songs op. Stilistisch wordt er een bijzondere combinatie tussen pop, folk en vooral jazz gesmeed. Jazz komt terug in de dissonante composities en de bezetting. Zo zijn er rollen weggelegd voor contrabas en trompet, die zowel voor warme, diepe effecten als een snerende, ijzige bries zorgen. In de muziek zijn kenmerken te herkennen van een keur aan artiesten, waaronder Ann Pierlé, Tori Amos, Marah Carlyle, Dévics, Antony and the Johnsons en DM Stith. Geestverwanten waarmee Mimes of Wine zonder aarzeling de concurrentie aankan. Het is juist de wat ruw opgeschaafde afwerking van de songs die ik al lang gemist heb in deze overdonderende hoek van de hedendaagse alternatieve muziek. Zoals de titel, Apocalypse Sets In, doet vermoeden, is het album zwanger van emotie en kent zeer heftige uitbarstingen. Laura’s stem heeft kreten die stevig naar de strot grijpen en niet gauw loslaten. Daarnaast miskent ze de sfeervolle fluisterkracht van het gesproken woord niet. Zet deze plaat op en er ontvouwt zich een hartverscheurend drama in je kamer. Het enige mogelijke zwakke punt van Apocalypse Sets In zie ik in de omgeving. Deze muziek is tenslotte uiterst geschikt voor een grauw bewolkte winterdag, maar voelt niet echt op zijn plaats in de warme nazomer. Mimes of Wine is verplichte kost voor onverschrokken liefhebbers van zeer neerslachtige en melancholische pop en zal bij connaisseurs zeker hoge ogen gooien.

Read more...

Castanets - Texas Rose, The Thaw & The Beasts

Het vorige album van Castanets herhaalde hun excentrieke, muzikale reputatie. De band schuwt het experiment allerminst. De huidige plaat, Texas Rose, The Thaw & The Beasts, lijkt daar vanaf te wijken. Aan de ene kant zet het album in met een veel traditionelere bluesy americana stijl en vervolgens zet Castanets in het begin op zeer melodische en samenhangende wijze door. Het sombere en gelaten sfeertje heeft de neiging om bij vlagen pregnant de aandacht op te eisen. In eerste instantie blijft de bevreemding op Texas Rose, The Thaw & The Beasts dus wat achterwege, maar dat laat juist de ruimte aan een zeer aangename en mooie visie op americana. Castanets hebben experiment dus niet direct nodig om een bijzonder eigen geluid te vormen. In Worn From the Fight ontwikkelt het album zich in nieuwe richtingen waarin een zwaardere muzikale invulling de aandacht opeist. Met accenten vanuit slow-core en triphop weet Castanets een snijdende spanning op te bouwen. Deze spanning is donker, maar enorm mooi. Daarin keert de desolate en licht industriële inborst van de opmerkelijke band terug. Castanets blijft balanceren tussen het schrijven van fijne nummers en eigenzinnig experiment. Ten opzichte van City of Refuge is het ruimtelijke Texas Rose, The Thaw & The Beasts wel een makkelijkere introductie op hun werk. Een beetje geduld wordt door deze Amerikanen altijd beloond. Dit album imponeert echter gelijk.

Read more...

The Most Serene Republic - ...and the Ever Expanding Universe

Dit derde album van de Canadese band The Most Serene Republic zou naar verluidt een omslag in hun muzikale stijl betekenen. Nu moet ik toegeven dat hun vorige albums ook langs mij heen zijn gegaan, maar de sound van dit nieuwe document boeide mij direct. De omslag zou de uitkomst zijn van de zoektocht in de geluidsdichte voorgaande releases. Daarbinnen was weinig ruimte voor muzikale dynamiek. In de woorden van leadzanger Adrian Jewett ademde hun debuut ontkenning, belichaamde de opvolger woede, en is …and the Ever Expanding Universe acceptatie. Een redenering die erg aannemelijk klinkt, want hoewel ook dit album nog altijd een bombastische confrontatie in zich draagt, is de toonzetting uitnodigend. Er komen opgewekte tempo’s langs en verleidelijke melodieën, terwijl de overspoelende arrangementen toch nog barstensvol complexiteit zitten. Deze Canadezen zijn minstens zo origineel als de inventieve melodische pop van landgenoten Young and Sexy en toch blijft hun muziek bijzonder makkelijk toegankelijk. Nu is er ruimte voor het rustig uitwerken van soundscapeachtige popuitzichten waarop met kracht hun muzikale visie wordt gebombardeerd. Ze weten in hun rijke harmonieën meer dan eens te verrassen. Het is dan ook volkomen terecht dat …and the Ever Expanding Universe meer aandacht trekt. The Most Serene Republic heeft nu de poort gebouwd om in een ontdekkingstocht door hun weerbarstige progrock verdediging heen te breken en de diepliggende indiepoppracht te ontbloten. De warme, fascinerende orkestraties, beginnend met het pianotalent van bandlid Ryan Lenssen, komen hier volledig tot hun recht. Ook de productie van Dave Newfield (Broken Social Scene, Super Furry Animals, Los Campesinos!) draagt bij aan de intrigerende texturen. Beter laat dan nooit; The Most Serene Republic mag vanaf nu op ieders verlanglijstje prijken.

Read more...

Volcano Choir - Unmap

Volcano Choir’s album Unmap is eigenlijk een For Emma, Forever Ago avant la lettre. Justin Vernon, die met dat album afgelopen jaar de indiewereld verbaasde, werkte al enige tijd samen met leden van de band Collections of Colonies of Bees. Dit experimentele project heet Volcano Choir. De opnames van Unmap lagen al klaar nog voordat For Emma, Forever Ago een feit was. Het heeft zo’n drie jaar geduurd om ook Unmap klaar te stomen voor een release. Justin Vernon liet zelf weten dat Volcano Choir hem de inspiratie en creatieve moed gaf om zijn alom geprezen debuut te maken. De gelijkenis in stijl is dan ook treffend, maar de twee uitlaatkleppen zijn zeker geen kopieën van elkaar. Volcano Choir heeft duidelijk veel meer experimenteerdrang. De schetsmatige nummers zijn in uitgestrekte lagen opgebouwd. Naar teksten is het zoeken. Natuurlijk zijn ze er wel, het is echter erg duidelijk dat deze slechts een secundaire rol vervulden in het schrijfproces. De vocalen, voor rekening van de kenmerkende stem van Justin, worden eerder ingezet als muzikale laag. Kleine loops, losse klanken en beperkte elektronica in combinatie met ietwat steviger spel dan we van Bon Iver gewend zijn, geven de vooruitstrevende genreoverstijgende freakfolk sound een donkere, atmosferische onderstroom. Het geheel is in eerste instantie minder makkelijk verteerbaar dan de inmiddels beroemde tegenhanger. Unmap is daarentegen erg avontuurlijk en vindt daarin zijn schoonheid. Een warme aanbeveling is op zijn plaats.

Read more...

Sons of Noel & Adrian - The Wreck is not a Boat

>> woensdag 12 augustus 2009

Het eponieme debuut van Sons of Noel and Adrian was een intrigerend en aangrijpend voorbeeld van de inspirerende resultaten waar de grote diversiteit in moderne folkstromingen toe leidt. Zojuist labelgenoot Parliament of Owls gehoord hebbende, kan ik niet meer doen dan me verheugen op dit kleinood dat bestaat uit slechts vier songs. The Wreck is not a Boat is een prachtige herinterpretatie van het gelijknamige nummer op hun album. De overige drie songs zijn nieuw en tonen grenzeloze aspiratie. De betovering van het album is ook op dit kleine plaatje onmiddellijk weer aanwezig. Sons of Noel and Adrian zijn er niet op uit een makkelijk te verteren sfeer neer te zetten. Ze maken in kunstige composities gebruik van een donker emotionele onderstroom. De composities lijken te bestaan uit wonderlijke, abstracte onderdelen die op bijzondere wijze samenkomen in onverwachte harmoniën. Uit die bezwerende schoonheid kunnen plots agressieve uithalen schieten. Opvallend zijn ook de jazzy invloeden die op deze EP de kop op steken en een intuïtieve diepte geven. The Wreck is not a Boat roept wederom dat ongrijpbaar mooie gevoel tussen schoonheid en verontrusting op. Sons of Noel and Adrian is wars van standaard folk, maar de standaard die zij hanteren is er één van een uitzonderlijke orde. In ons land is er vooralsnog weinig ruchtbaarheid aan deze Britten gegeven en deze EP bevestigt nog maar eens hoe onterecht dat is.

Read more...

Parliament of Owls - Crow

Het intro van het album lijkt geen duidelijke beslissing te nemen. De bezwerende voiceover van een natuurdocumentaire over wat natuursamples is voldoende rustgevend als inleiding, maar doet je hopen dat er wat beters volgt. Geen ijdele hoop, want de veertien resterende folkminiatuurtjes zijn een klasse apart. Daarin bekleden ze het volledige spectrum tussen de eenzame akoestische gitaar tot een redelijk vol aangeklede folksong door gebruik van enkele beats en een laptop. Ze bereiken zo een maximaliserend effect, terwijl de songs juist sprankelen door eenvoud. Het label, Shelsmusic, bracht ons eerder de betoverende plaat van Sons of Noel and Adrian en de rijke Brighton folkscene is geen gek uitgangspunt voor Parliament of Owls. Deze band, uit de wijk Clerkenwell in Londen, weet de contrastrijke kampvuursfeer van Bon Iver en The Accidental, met een tijdloze troubadour als Peter & the Wolf te combineren. Slechts subtiele hints naar de freakfolk, à la Sea Wolf, onthullen hun stedelijke afkomst. Het is een verstilde pracht die langzaam kan aanzwellen tot een alomvattende muzikale deken. Het resultaat is een magistraal debuutalbum met hele korte nummertjes die komen tot een groots geluid in al hun fijnzinnigheid.
Dit debuut wordt nog meer de moeite waard door de gelimiteerde dubbele editie waarin het verschijnt. Op de tweede schijf vind je herinterpretaties van alle nummers in de vorm van remixes van de hand van DJ/producer Cignol. De intieme lo-fi atmosfeer die op het timide origineel van de band hangt, wordt hier in een heel ander licht geplaatst. Anders dan bij veel remixes heeft Cignol voor een zeer respectvolle en visionaire aanpak gekozen, waardoor de verlengde versies van de miniatuurtjes het album ook een specifieke meerwaarde schenken. In de elektronische aankleding van de remixes leven de zachte vocalen en lichte ritmes op. De rustgevende kern van de muziek blijft gelijk, maar de fellere, complexe weg waarlangs deze wordt bereikt, is fundamenteel anders. Mensen die geïntrigeerd zijn geraakt door dit verrassende debuut van Parliament of Owls doen er goed aan zichzelf op de dubbele editie te trakteren.

Read more...

Barcelona - Absolutes

>> zaterdag 8 augustus 2009

Het komt voor mij als een verrassing dat het album Absolutes in stilte aan ons voorbij is gegaan. In de beste traditie die met de grote U2 en Coldplay is begonnen bouwt Barcelona (uit Seatlle) voort. De Britse pracht ten spijt, heb ik toch ook wel een zwak voor alternatieven met een sterke Amerikaanse influx, zoals Blue Merle bijvoorbeeld ook al eens liet horen. Barcelona past echter vooral goed naast singer-songwriters als Jeremy Larsson en Greg Laswell. Er zijn namelijk talloze Amerikaanse bands die doorslaan naar de zwaardere ‘emo’ kant of een zeer commercieel pakketje presenteren à la One Republic. Ze vrijwaren zich echter wel van dergelijke uitwassen en plaatsen zich met een rockende edge aan de indie kant van het spectrum. Impopulair kan je Barcelona overigens zeker niet noemen met ruim één miljoen hits op Myspace. Des te verwarrender is de stilte in ons land. De toegankelijke combinatie van sterk melodische popvocalen, melodrama en de uitgestrektheid van ambient strijkers in soundscapes pakken bijzonder aangenaam uit. Dat ze daarbij een overtuigende mate van originele muzikaliteit bereiken en niet een selectie van zekere succesformules volgen, spreekt voor hun karakter. Zowel voor de liefhebbers van steviger werk als van zich rustig ontvouwende balades vormt Barcelona met Absolutes een heerlijk indiepop middelpunt. Ook de sceptici zouden er goed aan doen om deze genreplaat van de andere kant van de oceaan eens te proberen.

Read more...

Lisa o Piu - When This Was the Future

>> donderdag 6 augustus 2009

Lisa Isaksson’s interesse in folk leek voorbestemd. Gezien het prachtige album When This Was the Future had ze geen beter lot kunnen wensen. Haar kindertijd spendeerde ze tussen de paarden al tekenend rond stallen in Stockholm. Die twee passies zag ze ook als haar toekomst, totdat ze, inmiddels ouder, muziek ontdekte. Middels experimenten op een oude gitaar vertaalden de paarden en tekeningen zich in liedjes die ze toevertrouwde aan een 4-track recorder. De liefde voor muziek hield aan. Dat leidde tot vriendschap en optredens met de band Piu, wat uitmondde in een single. Uit een serie hooggewaardeerde optredens op de Britse eilanden en in Stockholm vormde zich een live album. De tijd was rijp voor een studiodebuut. Het resultaat is een sprookjesachtige, intieme, melodische vorm van folk, waarin Lisa’s schitterende stem de hoofdrol opeist. Soms bedrieglijk dichtbij traditionele folk, is dit debuut van Lisa o Piu een acid-folk album van zeldzaam originele klasse. Het kan worden vergeleken met het werk van Fern Knight en Lou Rhodes. Op When This Was the Future schitteren enkele nieuwe folkpareltjes in hun mooiste en meest pure vorm.

Read more...

Florence + the Machine - Lungs

>> zondag 2 augustus 2009

Het zou de eerste keer niet zijn en zeker ook niet de laatste dat alternatieve muziek verandert in mainstream. Afgelopen jaar zagen we met A Fine Frenzy, Kate Nash en Sara Bareilles hoe een alternatieve kijk in hun muziek wel direct voor het grote publiek beschikbaar werd gemaakt. Coldplay is overigens wel het meest aansprekende, recente voorbeeld, maar bij de vrouwelijke singer-songwriters blijvend, kan inmiddels Regina Spektor ook worden genoemd. Florence + the Machine was al een hit nog voordat nieuws over een album wereldkundig was gemaakt en lijkt met haar debuut Lungs die opmars alleen maar verpletterender te maken. In Groot-Brittannië is men altijd goed voor het creëren van een hype en wij sukkelen daar doorgaans met vertraging achteraan. Zelfs op het heerlijke The Hoosiers werd hier vooralsnog lauwtjes gereageerd. Met een groot label als Universal achter je, zijn de kansen bij voorbaat goed. Toch is de muzikale visie die Florence (Florence Welch) verre van standaard. In een gewaagde combinatie van soul, RnB, indiepop, folk en elektronica schieten de songs die zij met haar achtergrondband eruit knalt alle kanten op.
Het resultaat klinkt echter verbazend gemakkelijk. Er is een solide en divers geluid uit gesmeed dat derhalve veel verschillende groepen muziekliefhebbers zou kunnen aanspreken. Er wordt divers gebruik gemaakt van een scala aan niet voor de hand liggende instrumenten. Dat wordt gecombineerd met vloeiende melodieën, lekkere, staccato ritmes en een krachtig pulserende, overweldigende dynamiek. Hieraan kleeft uiteindelijk ook het nadeel van Florence + the Machine, tenminste het album als geheel genomen. Er zijn voldoende aansprekende songs en bijzondere momenten, maar het maximaliserende van het album geeft weinig rust; soms op het drammerige af. Dat maakt Lungs ook vermoeiend. Desondanks hoeft Florence + the Machine zich nu al geen zorgen meer te maken over het vinden van een flinke schare fans. Een geluk dat indiepop crossovers met een vergelijkbare potentie, zoals Alessi’s Ark, Nicole Atkins, Stephanie Dosen, Elizabeth & the Catapult en Champion Kickboxer, tot nog toe niet was gegund. Bovendien leven we in een iPod generatie, waar een enkel nummer vaak belangrijker wordt gevonden dan een album. Een waarzegger is dan ook niet nodig voor een zonnige toekomstvoorspelling.

Read more...

Nina Kinert - Let There Be Love

Wat ons afgelopen jaar ook al met de Noorse Hanne Hukkelberg gebeurde, overkomt ons weer met Nina Kinert. Net als Hanne Hukkelberg was Nina Kinert voordat ze internationaal voet aan de grond kreeg in eigen land al bekend en bejubeld. Let There Be Love gold in Zweden als haar tweede album. Na het succes van het album Pets & Friends en single Beast, is het vanaf nu niet langer nodig om Let There Be Love via de import te laten komen. Deze release valt samen met haar optreden op Lowlands, dus nieuwe fans kunnen gelijk in hun behoefte worden voorzien. Met Let There Be Love kunnen we nu de ontwikkeling van de singer-songwriterkwaliteiten van Nina Kinert beter beoordelen. Het valt op dat dit album een stuk ingetogener is dan Pets & Friends. Ook blijkt haar liefde voor eenvoud in muzikale lijnen zich niet te beperken tot één stijl. Op Pets & Friends waren invloeden van elektropop en powerpop aanwezig, terwijl op Let There Be Love een veel duidelijkere rootsy folk inspiratie boven komt drijven. Misschien schemeren hier de invloeden vanuit het bijklussen als achtergrondzangeres bij Ane Brun nog in door. Het is niet vreemd dat Nina Kinert met dit album goed ontvangen werd in haar thuisland. Ze toont zich ook hier een bovengemiddeld begiftigd zangeres, die zonder grote slagen van vernieuwing spreken van een bijzonder karakter.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.