Per Annum (terugblik 2008/2009)

>> zaterdag 28 februari 2009

Op 19 februari 2008 startte ik deze blog, nog niet wetend hoe en of het een lang leven beschoren zou zijn. Precies een jaar later, 366 dagen om precies te zijn (2008 was immers een schrikkeljaar), op het uur af, mocht ik mij MPhil (Master of Philosophy in Archaeology) gaan noemen. Een causaal verbandje? Wie zal het zeggen. In ieder geval bestaat Nieuwe Geluiden een jaar later nog steeds. Nu is een jaar, afhankelijk van perspectief, niet per se lang. Wel heeft het jaar mij meer gebracht dan ik had durven hopen. Maar liefst een ruime 300 platen heb ik aan mijn kritisch oor onderworpen. Voor kortzichtige statistici: dat is bijna een plaat per dag! Gelukkig leidde dit maar al te vaak tot vlug opgepende lofredenen op de creatieve makers. Graag houd ik dat nog even vol, hoewel het helaas veroorzaakt dat er zelden tijd overblijft om een plaat zorgvuldig te laten beklijven, wat op zijn beurt weer maakt dat ik ongetwijfeld vele zaken over het hoofd heb gezien of foutief heb weergegeven. Een professioneel risico waarvoor ik vanzelfsprekend de verantwoordelijkheid draag. Mijn wens was, is en blijft niet meer dan dat mijn mening de lezer helpt een weg te vinden in de muzikale en, bij uitzondering, filmische jungle die ons iedere dag overspoelt. Met name voor de werken die maar met moeite hun hoofd boven water houden, is die extra aandacht welgemeend en goedbedoeld. De grote namen die sporadisch langskomen dienen het doel deze blog ook stevig te verankeren in de realiteit. Natuurlijk is alles onderhevig aan mijn willekeur. Laat het lezen een ontdekkingstocht en de klanken en beelden je welbevallig zijn. Zo open ik met een kinderlijke grijns nog bijna dagelijks de brievenbus. Afhankelijk van de paden die ik hoop in te slaan het komend jaar, verwacht ik niet dat ik dergelijk niveau van productiviteit alleen kan volhouden. Voorlopig is de voorraad platen hier nog lang niet op en groeit bovendien regelmatig. Zolang er muziek gemaakt wordt en ik kan horen en schrijven, verwacht ik dat dit geluid, in huidige of nieuwe vorm, niet gauw een stille dood beschoren zal zijn.

Read more...

The Giants of Húsavík - In a Cabin with The Giants of Húsavík

IJsland behoeft al vele jaren als bijzonder muziekland geen enkele introductie. Met deze plaat in het vooruitstrevende ‘In a Cabin with’ project, waar ik al eerder over berichtte, kunnen we gaan uitvissen of het de mensen of het land verantwoordelijk zijn voor de muzikaliteit. Maurits Westerik (de zanger van GEM) werd voor deze gelegenheid uitgenodigd om samen met Jason Kohnen (o.a. Bong-Ra en Kilimanjaro Dark Ensemble) in slechts acht dagen een plaat op te nemen in Sandgerdi. Dit is het verrassende resultaat. Het is even wennen aan de combinatie van Maurits’ jeugdige en snerpende stemgeluid in combinatie met de weidse en volle ambient geïnspireerde klanken. Juist die onbalans geeft ook een constante spanning in de composities. De tegenstellingen die IJsland rijk is zijn op muzikale wijze uitgestrekt tot een luisterrijk geheel. Een donker en ruw randje zorgt ervoor dat de plaat zeker niet overgeproduceerd klinkt. Met reuzenvisie en reuzenkracht bouwen deze onderkoelde Nederlanders grillige, onvoorspelbare landschappen. Ze zetten een potente sfeer neer die, zoals vele Scandinavische voorbeelden, de snerende koude naar een geborgen warmte te vertalen. Met mythische reuzen, watervallen, zee en onstuimig rijzige geisers blijkt IJsland een onverslaanbare partner. The Giants of Húsavík klinken zo avontuurlijk als verwacht mag worden.

Read more...

The Leisure Society - The Sleeper

Al toen de eerste nummers op Myspace verschenen stond voor mij vast dat een langspeler van The Leisure Society onvermijdelijk was. Zie hier het resultaat van ongetwijfeld noeste arbeid. Fijne geluiden samengebracht in nog fijnere melodieën, wat leidt tot folky popliedjes om van te smullen. Het is bijna onmogelijk dat The Leisure Society hiermee iemand tegen de borst stuit. De bandnaam had ook niet beter gekozen kunnen worden en geeft in combinatie met de albumtitel al goed weer wat je kunt verwachten. De nummers op The Sleeper ontlenen hun ontspannen expressiviteit aan eenvoudige middelen. De versieringen die aan de toegankelijke melodieën worden toegevoegd en het instrumentarium op mooie wijze verrijken zijn op z’n minst dromerig. Zacht wiegende ballades pakken laten je deinen in warme dekens voor een knapperend haardvuur. Soezen is een must. Dat wil overigens niet zeggen dat er muzikaal niets te beleven is. In tegendeel. De akoestische dromen van The Leisure Society zijn even charmant als perfect. Dit is het vriendelijkste debuut tot zover dit jaar en alweer is de Willkommen Collective verantwoordelijk. Wat een heerlijke plaat!

Read more...

Lasse Passage - If you don't have time to cook, you don't have time to live

Kabbelende gitaarlijntjes doen de muziek van Lasse Passage bedrieglijk simpel lijken. Een ontspannen dromerig sfeertje zet de toon. Lichte vocalen zetten voorzichtig breekbare melodieën aan. Dat zijn echter niet de enige ingrediënten op deze plaat. Ongemerkt snel wordt daar even een stevige draai aan gegeven. Opvallende en beklemtoonde omslagen zijn intrinsiek deel van het schrijverschap. Hierdoor heeft dit debuut direct al een kenmerkende visie. Op basis van sonore, diepe baspartijen ademt het album een bezwerende rust uit, als een langzaam en trefzeker uitrollende compositie. Lasse Passage schrijft onmiskenbaar popliedjes. Dit verhult een achtergrond in de klassieke muziek. Zoals vaak blijkt ook hier dat dit tot artistiek verhogende resultaten leidt. In de details vindt je fragmenten van wereldmuziek, een diversiteit aan instrumenten en jazz; ongetwijfeld het resultaat van zijn wereldreizen. Deze veelheid aan invloeden laten stilistisch spannende sporen na in de harmonische arrangementen. Percussie en ritmeaccenten zijn zelfverzekerd subtiel gehouden. Lasse verloochent zijn Noorse afkomst niet en ook zijn (tijdelijk) verblijf in Nederland lijkt muzikaal niet uit de lucht gegrepen. Uiteindelijk knipoogt de symbiose van het slotnummer naar Mechanical Bird en Rautavaara en is de creatieve cirkel rond. Hiermee is wat een gemakkelijke laidback surfplaat had kunnen worden daar verre van gebleven. Achter het eigenzinnige geluid lijkt een boodschap schuil te gaan die suggestief wordt herhaald in de titel. Lasse heeft duidelijk de tijd genomen om zijn precaire melodieën aan de plaat toe te vertrouwen. Zo is het ook raadzaam om de nummers tijd te gunnen te aarden. Dat zou met de tijd je overal ter wereld kunnen brengen.
Beter laat dan nooit: morgenavond (1 maart) 20:00 speelt Lasse Passage in de Regentenkamer te Den Haag

Read more...

Lampshade - Stop Pause Play

Nog geen volwaardige opvolger, maar wel een goed gevulde EP van dit eigengereide Deens/Zweedse gezelschap. De bijzondere vocalen van frontvrouw RebekkaMaria zijn inmiddels ook bekend van haar soloproject. Ik ken geen enkele andere band die op dergelijk aangename wijze de zwaardere genres combineert met melodische en perfectionistische popliedjes. Als een satijnen laken bespeelt de melodielijn de zware fundamenten in de arrangementen, wat de muziek een tegelijkertijd etherische en speelse laag meegeeft. Ze zijn de belichaming van de bandnaam; een schemerige helderheid. Knap is het ook hoe de band wederom een hoorbare ontwikkeling heeft doorgemaakt. Deze keer is die vooral toe te schrijven aan de toevoeging van nieuwe gitarist, zanger en songschrijver Erik Nylén, die een duidelijk stempel drukt. Even prachtig als opmerkelijk is het kunstige duet met Faeröer singer-songwriter Teitur in de hymne Silkesår. De Deense taal complementeert als altijd het bandgeluid op zinderende wijze. De groei van de band lijkt een hernieuwde belofte voor de toekomst. Toch verwijst de EP titel naar de vertwijfeldheid in de band door te gaan, te pauzeren of te stoppen. Daarmee zegt de EP vooral: verlies ons niet uit het oog. Daar sluit ik me graag bij aan. Laten we hopen dat de balans positief uitslaat, want de complexe en expressieve composities van Lampshade zouden we niet graag willen missen.

Read more...

Woodpigeon - Treasury Library Canada

>> vrijdag 27 februari 2009

Daar zijn ze weer. Het folkorkestje uit Canada met de lieve popliedjes. What’s new? Relatief weinig, behalve dat de leuke nummers op deze plaat wat directer zijn. Misschien dat de rijpingstijd voor nog eens veertien nummers een beetje aan de korte kant was. Toch is het ook niet een onbetwist verlies. De bijzonder rijke creaties blijven leunen op belangrijke troeven in complex samenspel en compositie. De spontaniteit voegt zelfs vaak een extra laagje toe. Waar anderen Arcade Fire en Sufjan Stevens wat gemakkelijk hanteren als referentiepunten, zie ik eerder gelijkenis in The Delano Orchestra, Cocoon, Noah and the Whale en zelfs, door de biografische tendens, Peter & the Wolf. Misschien dat Canada de hand heeft in die Franse connectie. Het is wellicht ook wat flauw om te willen vergelijken met de orkestraties van Sufjan Stevens die we al lang in onze harten gesloten hebben. Anders is anders, niet minder dan. Er wordt mijns inziens door Woodpigeon ook duidelijk een andere methode gehanteerd en een ander effect beoogd. Deze opvolger is minder dromerig en volgt een sterkere folklijn. Het geluid blijft nog wel onbezorgd en aangenaam toegankelijk. Moeiteloos is de meest treffende beschrijving, vooral refererend aan de grote productiviteit. Dat leidt wel tot een gebrek aan spanning op Treasury Library Canada t.o.v. Songbook, wat makkelijk vergeven is. Voor de volgende plaat is een iets ruimere planning echter raadzaam.

Read more...

Woodpigeon - Songbook

Woodpigeon is een dromerige folkpop band uit Calgary, Canada, die in het tijdsbestek van drie maanden twee volledige albums produceerde. Deze plaat, Songbook, is daarvan de eerste. Bij dergelijke productiviteit doemt de vraag of de kwaliteit wel zodanig is dat het niet overbodig wordt. Gelukkig is dat op Songbook geenszins het geval. Het gezelschap musiceert met plezier en maakt kleine liedjes met subtiele, doch complexe composities. De nummers kennen een gebalanceerde, maar uitgebreide bezetting. De vaak lange songtitels lijken direct afkomstig uit dagdromen. Het geluid is dan ook overwegend onbezorgd zonder uitgesproken vrolijk te worden. Volgens frontman Mark Hamilton is de inspiratie eerder de biografie van de toerende band. Ook dat is aannemelijk. Niet alleen vanwege de titel blikken mijn gedachten even terug naar de Franse band Tazio & Boy, hoewel de donkere randjes hier ontbreken. Songbook is een prettige, bijna lieve plaat, die nergens opzien baart en juist daardoor goed gedijt.

Read more...

Antony & the Johnsons - The Crying Light

Als er één troubadour is van de huidige tijdsgeest is het Antony wel. Hoewel hij veelvuldig bij allerlei projecten opduikt, zijn het toch zijn eigen platen die mij het meest aan het hart gaan. De vraag die op onze lippen brandt, is vooral of de plaat de beloftes van het magistrale Another World inwilligt. Die EP liet al zien dat we een puurdere benadering konden verwachten op deze opvolger. Sobere klassieke structuren hebben de wilde haren van extravagant bombast doen vervagen in de composities. Niemand zou tevoren Antony beticht hebben zijn ziel niet bloot te leggen in zijn muziek, op The Crying Light lijkt ook het punt bereikt waar extraversie wordt versterkt door introspectieve subtiele arrangementen. Teksten en vocalen komen nog helderder door. Als vanouds slaat Antony op geheel eigen wijze een brug tussen een algemeen erkend gevoel en artistiek escapisme. Het ouderwetse gevoel van romantische jazz komt volledig natuurlijk samen met de anderszins zeker vooruitstrevende excentriciteiten van Antony’s stijl. De kracht zit in het toegankelijke, herkenbare geluid wat ham nu meer dan ooit een plek in de annalen zal bezorgen. Misschien wat teleurstellend is dat een hartenkreet, zo urgent, indringend en gedurfd atypisch als het nummer Shake that Devil van de EP, niet aanwezig is op dit album. Wel zijn er de afwijkende nummers Kiss My Name en Aeon. Of dergelijke nummers juist een knappe vertalingen zijn van zijn eigen genre of gekunstelde missers laat ik bij dergelijk talent graag in het midden. The Crying Light bevestigt wat iedereen eigenlijk al wist.

Read more...

Anni Rossi - Afton

>> woensdag 25 februari 2009

Amuses, ik ben er dol op! Afton is er één die ook precies doet waar het voor bedoeld is. Zes nummers sterk laat singer-songwriter en altvioliste Anni Rossi zien dat ze kan toveren met haar klassieke scholing. Daar voegt ze op expressieve wijze zeer excentrieke zang (iets tussen de hectiek van Ann Pierlé en het kunstige van Joanna Newsom) aan toe. De composities zitten vernuftig in elkaar met een scherpe balans tussen een vol akoestisch geluid dat kan klinken als een klassiek ensemble met spannende hedendaagse elementen die het geheel bij elkaar houden. Dit leidt tot even mooie als complex gelaagde muziek, die genres uitdaagt. Hierdoor vindt ze aansluiting bij Broadcast 2000, maar ook Ben Sollee die een wat toegankelijker geluid met zijn cello neerzette. De EP is natuurlijk van korte duur, maar even vurig als bloedmooi. Voor wie er geen genoeg van kan krijgen ligt zeer binnenkort debuutalbum Rockwell al in de winkel.

Read more...

Alaska in Winter - Holiday

>> zondag 22 februari 2009

Regular Beat brengt ons het tweede album van Alaska in Winter die enkele jaren terug in de luwte van de storm die Beirut veroorzaakte een duidelijk afwijkende visie liet zien op het gebruik van Balkan en aanverwante elementen in de popmuziek. Zo ontstond een door dance geïnspireerd alternatief voor bands als Beirut en A Hawk and a Hacksaw. Die lijn wordt doorgezet, maar lijkt in het begin ook teleurstellend doorgeslagen. De wat donkere balans van het debuut is nu een stuk vrolijker, maar ook een stuk synthetischer. De beats zijn bijna storend aanwezig. Naar mate het album vordert val je echter als vanzelf in de groove. De variëteit wint langzaam terrein en de klassieke en folky subtiliteiten vinden bij tijd en wijle weer de weg naar de voorgrond. Gastmuzikanten als Zach Condon (Beirut) zijn hier ook weer van de partij en met Beirut’s afgelopen dubbelplaat is de connectie tussen deze twee artiesten ook veel duidelijker. Aan de titels van de nummers te zien werkt hij graag in feuilletons, hoewel het slotnummer lijkt te suggereren dat een en ander wel eens incompleet kan zijn. Verder valt daar overigens niets van te merken. Holiday is een ontspannen plaat en zeer geschikt voor diegenen die de echte neofolk toch te ouwelijk vinden.

Read more...

The Submarines - Honeysuckle Weeks

>> zondag 15 februari 2009

Er zijn bandjes te over en waar genres versmelten komen deze steeds dichter bij elkaar. Dan is het heerlijk als je weer eens een geluid tegen komt dat lekker zijn kont tegen de krib gooit en alles net even anders doet klinken. Zo’n bandje is The Submarines uit L.A. Recentelijk presteerden bands als Bishop Allen, The Cloud Room The Explorers Club en The Loose Salute iets vergelijkbaars, hoewel het te ver zou gaan een vergelijking te maken. Al bij de urgente, bijna epische, opener weet je dat Honeysuckle Weeks heel wat voor je in petto heeft. Daarin stellen The Submarines niet teleur. Er worden vele lades met speelse melodietjes, instrumenten en elektronische foefjes opengetrokken. In hun jonge, springerige rock-‘n-roll klinkt wat nostalgie door. Ook hebben ze hun oren te luisteren gelegd bij hun Britse buren, zoals Captain en Athlete. De verweerde ritmes en de samenzang zijn onweerstaanbaar. Daarnaast staan luchtige, dromerige ballades. Bovendien blijft het gehele album sympathiek en toegankelijk. De liedjes voelen direct vertrouwd, ondanks de eclectische stijlfiguren. Honeysuckle Weeks is absoluut geen bij elkaar geraapt zooitje en The Submarines zijn op dit tweede album al heel hecht en volwassen. Met deze plaat ga je veel plezierige momenten beleven. One cannot help but smile.

Read more...

Vetiver - Tight Knit

Dit is het eerste album van Vetiver sinds de switch naar Bella Union. Eerder werk plaatste Vetiver als een goed geolied geluid tussen Devendra Banhart en bijvoorbeeld Espers en Josh Rouse. Ten opzichte van veel americana en folk van de laatste jaren klinkt Vetiver verfrissend puur en daarmee bijna conventioneel. In dit geval is dat bepaald geen schande. Er zijn geen scherpe randen te bekennen op Tight Knit, wat zorgt voor een verfijnd ontspannen geluid. De band werpt hier en daar nostalgisch een steelse blik naar totaal andere genres, maar blijft zijn basisformule trouw. Dat levert over het geheel mooi gebalanceerde liedjes op, die kwetsbaar genoeg blijven om van te houden. Toch slaat halverwege de verveeldheid toe. Misschien dat de gelaagde nummers te langdradig zijn. Er is voldoende variatie, maar te weinig spanning. De tijd zal leren of Tight Knit het groeiplaatje is dat je stilletjes verwacht.

Read more...

Tom Pintens - Winter Maakt Ons Vrolijk

>> zaterdag 14 februari 2009

Er is niet veel Nederlandstalige muziek die bij mij hoge ogen gooit. Dat is zeker niet omdat ik niet van onze gezongen taal houd, hoe moeilijk dat in beginsel ook is. Men dient die taal echter wel goed te gebruiken. Er zijn slechts weinig artiesten die dat kunnen, maar Tom Pintens is er zeker één van. Zijn Vlaamse tongval draagt zelfs nog bij aan de sfeer en het karakter van zijn nummers. Zijn grote gevoel voor metrum maakt het werk bijzonder sterk, wat in het door medeklinkers getijsterde Nederlands van essentieel belang is. De veelgehoorde kreet ‘de Belgische Spinvis’ doet niet helemaal recht aan de eigen creativiteit van Tom Pintens. Toch ben ik blij dat deze gebruikt wordt, want anders had ik er weinig aandacht voor gehad. De vergelijking gaat ook niet volledig scheef. De popliedjes van Tom zijn wat liever en een stuk minder elektronisch geknutseld dan Spinvis placht te doen. De teksten zijn gelukkig van een vergelijkbaar poëtische kwaliteit, evenals de onderwerpen. Het conventionelere karakter maakt echter nog geen standaard liedjes. Verre van, want betreft melodie, arrangementen en expressiviteit kan je veel verwachten van Winter Maakt Ons Vrolijk. Het refereert voorzichtig aan de hedendaagse Nederlandse alternatieve pop (niet per se Nederlandstalig). Winter Maakt Ons Vrolijk is een buitenissigheid in de toegankelijke manier waarop het Nederlands een muzikale vorm krijgt toebedeeld. Dit album is een compromisloos kunstwerk waar slechts een fijnzinnig gehoor voor nodig is.

Read more...

Tyrone Wells - Remain

Remain is een plaat die duidelijk van Amerikaanse bodem komt. Het is een singer-songwriteralbum met een stevige poprock drive. Daarmee vindt het aansluiting bij Greg Laswell, Brendan James, Jeremy Larson en bands als The Fray en Snow Patrol. De stevige kant heeft Tyrone ook wel nodig, omdat bij gas terug zijn anderszins zeer fijne stem minder tot zijn recht komt. Het drama waar hij zich vol overgave in stort, staat hem goed. Zoals bij zijn genregenoten lenen veel songs op Remain zich voor gebruik in allerhande televisieseries, waar ze dan ook veel te horen waren. Remain is geenszins zijn eerste werk. Hij was al jaren in de indiescene actief en dit is zijn tweede album bij een major. Het is ontzettend knap hoe Tyrone, zonder ergens direct van te kopiëren, het voor mekaar krijgt zo bekend te klinken. Het zijn nummers die je meezingt bijna nog voordat je ze kent. De songs nestelen zich direct in je hoofd. Daar ligt ook een zeker risico, want wat betreft creativiteit gooi je dan geen hoge ogen. Echter met een album dat zo fier overeind staat en van a tot z gewoon klopt, valt er weinig af te dingen. Waarom zoeken naar voor de hand liggende kritiek als je ook lekker achterover kunt leunen en genieten?

Read more...

Andrew Bird - Noble Beast/Useless Creatures

>> vrijdag 13 februari 2009

De eigenzinnige en bijzondere muzikant Andrew Bird levert al jarenlang zeer dierbare en speciale platen af. Vooral vanwege zijn talenten op het gebied van onconventioneel vioolspel en muzikaal fluiten kreeg hij al aardig wat (inter)nationale media-aandacht. Toch bleef de schare fans beperkt tot connaisseurs. Zoals het ernaar uitziet zou dit dubbelalbum Noble Beast/Useless Creatures daar weleens verandering in kunnen gaan brengen. Zijn bevreemdende stijl is volledig gepolijst en subtiel vormgegeven, zodat er ook voor leken vol te genieten is van de artistieke melodische liedjes. Hij verruilt zijn viool nu even gemakkelijk voor gitaar. Nog altijd doet Andrew Bird lekker waar hij zin in heeft en echoot een klassieke achtergrond stevig door. Dat geeft echter alleen maar diepte aan de composities. Alles klinkt als een klok. Het verschil tussen Noble Beast en Useless Creatures is het instrumentale, en daardoor nog klassiekere en vooruitstrevendere, karakter van die tweede. Hiermee bevestigd Andrew Bird nogmaals zijn tweeledig talent. Het dubbelalbum is geweldig goed geproduceerd door de kunstenaar zelf. Het lijkt erop dat de volle wasdom van de pril bloeiende artiest nu echt bereikt is. Alle wegen liggen open, de laatste onvolkomenheden zijn verdwenen. Zonder enige twijfel is Noble Beast/Useless Creatures het beste wat Andrew ooit op plaat zette. Het voelt als een cadeautje.

Read more...

DM Stith - Curtain Speech EP

Alsof afgelopen lofrede nog niet voldoende was, heeft DM Stith ook nog de prachtige EP Curtain Speech klaarliggen. Eigenlijk is je ervaring niet compleet zonder. Het geluid op de EP is overwegend iets bescheidener en dat siert op even overtuigende wijze. Hierdoor wordt de gelijkenis ook opgerekt richting Jacob Golden of Finn. onlangs. De ingetogen afsluiter is een toegift die blijft nagalmen op de geluidsgolven van de sacrale klanken van titelsong Curtain Speech. Eigenlijk vraagt het allemaal alleen maar om meer. Kennelijk zijn we in een tijd aanbeland waar de nalatenschap van Jeff Buckley eindelijk volwaardig vervolg krijgt en muziekliefhebbers steeds meer interesse krijgen in escapisme dat geen geplaveide wegen bewandelt. Gezien de malaise van deze tijd is het misschien niet verwonderlijk, maar de verlichting die David Michael Stith geeft met Curtain Speech is even welkom als verrassend.

Read more...

DM Stith - Heavy Ghost

Zachtjes lokt David Michael Stith je mee naar grote hoogtes en donkere dieptes. Als door een verleidelijke betovering ben je direct in de ban van zijn muziek. Vanaf dat moment laat hij zijn macht gelden en kan er van alles gebeuren. Hierdoor zweef je tussen droom en werkelijkheid en is onduidelijk wat eigen fantasie of muziek is. Hij demonstreert onbegrensde creativiteit in subtiel ontplooiende composities die alsmaar aan complexiteit winnen. De vocalen glijden van een fluisterzacht beminnend hees fluweel naar ijselijke sirenes. Het instrumentarium is even goed op elkaar afgestemd als totale eclectiek. Gemoedelijk kabbelend en woest kolkend monden de nummers dikwijls uit in magistrale apotheosen of introverte intimiteit. David is conventieschuw waardoor er geen duidelijke manier is waarop zijn songs in elkaar zitten. Desondanks heeft hij een stijl die gemakkelijk refereert aan Jeff Buckley en recentere volgelingen als Patrick Watson, Scott Matthews en Damien Rice. Door zijn vriendschap met Shara Worden werkte hij samen aan Bring me the Workhorse (artwork en vocalen). Deze vriendschap laat ook duidelijk sporen na op Heavy Ghost. Zo-ook de bijzondere werkwijze van Sufjan Stevens. David laat zich inspireren door het beste van hedendaagse singer-songwriters. Voor het schrijfproces zondert hij zich dagenlang af, waardoor de Heavy Ghost eerder duidt op een innerlijke kracht die zijn weg naar buiten vecht dan een donderwolk die op het gemoed drukt. Dat verklaart tegelijkertijd ook de verheven ritualiteit en de aardse strijdlustigheid. Naarmate het album vordert, vervagen de grenzen tussen de composities, waardoor de onstuimige flarden en stromen samensmelten tot één geheel. Heavy Ghost is met grote afstand het beste dat dit jaar tot nog toe bracht en zal die status moeilijk opgeven.

Read more...

Made in Caro, van Marc Caro

Regisseur en multidisciplinair kunstenaar Marc Caro vond het grote publiek middels films als City of Lost Children en Delicatessen. De kenners weten dan dat dergelijke absurd surrealisme geconcentreerd in korte tijdspannes visionair explosies op zal leveren. De selectie onconventionele filmpjes op Made in Caro waren eens avant-gardistisch, maar in de digitale wereld is veel snel al achterhaald. Niet alles is even interessant of uitdagend en waar de trucjes kitsch worden mag je even wegkijken. Op veel van de miniatuurtjes prijkt ook de naam Pitof (bekend geworden met Vidocq). Veelal beperkt het zich tot cinematografische choreografieën, zonder ooit echt dansfilms te worden. Op een grafisch cyberkinetische manier kan zijn werk zich meten met Jan Kounen, de vroege Darren Aronofsky of technisch geknutsel à la Michel Gondry. Made in Caro is geschikt voor visuele avonturiers of nieuwsgierige beginnende cinefielen.

Read more...

Wye Oak - If Children

>> maandag 9 februari 2009

Dit sympathieke duo, Jenn Wasner en Andy Stack, maakte een aangename plaat vol kleine liedjes. De eclectische inslag die het album karakteriseert, maakt het bijzonder en interessant. Deze alle kanten opschietende stijl die toch telkens uitmondt in fijne nummers, draagt waarlijk de goed gekozen naam van dit duo uit. De boom Wye Oak staat al 460 jaar in Wye Oak Mill in Maryland en is uitgegroeid tot symbool van de staat. De belevenissen waar de boom getuige van moet zijn geweest, komen op bedrieglijke en originele wijze terug in de sfeer van If Children. In de basis zijn Jenn Wasner en Andy Stack americana artiesten en aan die kant van hun brede spectrum kunnen ze bijvoorbeeld de vergelijking met Winterpills aan. Zeker waar het de mooie samenzang betreft. De andere kant is echter verrassend stevig en enorm divers, zoals eerder vermeld. Met z’n tweeën vormen ze een hecht indie gezelschap. Rauwe erupties en gerijpte ingetogenheid gaan hand in hand. Aan de hand van If Children kunnen we vooruitblikken naar de queeste voor geborgenheid van Dear Reader. Zowel muzikaal als tekstueel weet Wye Oak te intrigeren. Daarom koester je deze plaat om de snel opeenvolgende mooie momenten rustig te laten stekken.

Read more...

Odawas - The Blue Depths

Odawas timmeren al een aantal jaar met enig succes aan de weg. Volledig terecht als je de gemakkelijk toegankelijke cinematografische soundscape pop van The Blue Depths hoort. Dromerige elektronica, bevreemdende vocalen die de melodieën dragen. The Bleu Depths schuwt een wolkje americana niet, maar lijkt een sterk afwijkende kijk op die culturele erfenis te hebben. Het geluid van de jaren ’70 en ’80 vormt de overige basis. Ergens doemt een schim van The Blue Nile, erg toepasselijk gezien de albumtitel. Misschien is dat geen toeval. Ook Engineers ligt in het verlengde van Odawas geluid. De nummers zitten goed in elkaar en zullen het goed doen voor ontspanning of op de achtergrond. Er mag echter een kanttekening gemaakt worden bij bijvoorbeeld een song als The Sound of Lies of Moonligt/Twilight waarbij gekunstel en kitsch wel erg duidelijk op de loer liggen. The Blue Depths is een prima plaat, maar veel voegt het niet toe. Het slot maakt ook veel van de mindere momenten goed. De wat nostalgisch ingestelde liefhebbers van het genre zullen ervan smullen.

Read more...

Bon Iver - Blood Bank EP

Wat een feest dat deze nummers ook op plaat verschenen. Het is nog niet zo lang geleden dat het debuutalbum enthousiast onthaald werd, maar nu nog net in het juiste jaargetijde is er geen betere beloning denkbaar dan de EP Blook Bank. De volle, warme klank van Blood Bank overtreft gelijk de hooggespannen verwachtingen. Het is misschien geen verrassing, toch is het fijn dat Justin Vernon precies doet wat je hoopte. De voortzetting is minstens zo smakelijk en bevestigend. Minimale melodietjes en bescheiden vocalen vormen als vanouds de troeven van Bon Iver’s geluid. Het etherische, soundscapeachtige Baby’s is dan bijna atypisch. Toch is het vooral Woods dat de essentiële toevoeging is van deze EP. Met weinig meer dan een simpele melodielijn en vele lagen van bewerkte vocalen is er een compositie gesmeed, die niet lang genoeg kan duren. Heerlijk dat deze pareltjes ons niet zijn onthouden.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.