Mystery Jets - Twenty One

>> maandag 31 maart 2008

Met hun debuut Making Dens werden ze, als zovele Engelse bandjes, binnengehaald als de volgende grote naam. Hoewel ze heel wat fans aan zich hebben weten te binden is een algemene doorbraak uitgebleven. Hun troeven bestonden vooral uit enorme creativiteit binnen het indie poprock genre en een prettig toegankelijke experimenteerdrang. Vermoedelijk was dat originele geluid verdwenen als ze echt doorgebroken waren, maar nu kunnen we op Twenty One wederom genieten van twaalf hele catchy, vrolijk puntige liedjes met een opzweperige drive die ook meer dan eens zeer dansbaar zijn. Muzikaal is de invulling divers en zinderende loopjes op de achtergrond tillen de nummers naar een hoger plan. Ook het duet Young Love met Laura Marling(!) is een aanrader. De band klinkt hechter dan ooit en dat zou moeten opvallen tussen de rammelende dertien in een dozijn postpunk pop. Nu maar hopen op het grote succes zonder aan karakter in te boeten.

Read more...

The Battle of Land and Sea - The Battle of Land and Sea

>> zondag 30 maart 2008

The Battle of Land and Sea is een duo uit het artistieke Portland, Oregon en dat is vaak al een aanbeveling op zich. Daarnaast heeft op dit titelloze debuut singer-songwriter Jacob Golden getekend voor de productie en speelt zelf ook mee op het album. Ze maken soundscape-actige jazzy pop dat heel sferisch en ruimtelijk om je heen dwarrelt. Het is niet moeilijk witte wieven uit volkssagen in een herfstige atmosfeer voorbij te zien drijven. Deze folk inslag geeft de composities een zekere tijdloosheid die op droombeelden lijkt gebaseerd. Sarah’s licht geaspireerde etherische stem doet wonderen voor de opake sfeer. Het is muziek die past bij een gemoedstoestand die we hier niet vreemd zijn. Bijvoorbeeld Audiotransparent en Krakow lijken deze inspiratiebron te delen, maar The Battle vindt ook aansluiting bij singer-songwriters als natuurlijk Jacob Golden, Tara Jane O’neil en José Gonzalez. Een heel fijn getemperd visueel plaatje.

Read more...

Guillemots - Red

>> zaterdag 29 maart 2008

In 2006 trakteerde het multiculturele gezelschap Guillemots ons op twee verrassingen. Hun EP From the Cliffs was niets minder dan een compleet album en zette de groep als grote belofte op de kaart. Snel daarop volgde Through the Windowpane dat iets gematigder en minder wereldschokkend was. Op beide schijfjes lieten ze een ongeëvenaard geluid horen met invloeden uit de britpop, americana, Brazilië en de klassieke muziek in een popjasje gedreven door onweerstaanbare (contra)basloopjes. Ze lapten alle regels aan hun laars en smeten lange ongepolijste composities zonder pardon op de band. Hun nieuwe album Red laat vele nieuwe ontwikkelingen zien. Het eerste dat opvalt is dat elektronica uitgebreid zijn intrede heeft gedaan, die met stevige drums de band een andersoortige urgentie geeft. De dynamische basloopjes hebben plaatsgemaakt voor monotonere invloeden uit de dance en versterkers van de rock. Op het album is manische drukte goed afgewisseld met rustigere nummers, zodat een luisterbeurt niet uitput. Over de pakkende ritmes klinken de verder gegroeide hoge halen van Fyfe Dangerfield’s vocalen. Guillemots is nog steeds speels euforisch, over de top, dramatisch, sferisch en een feestelijk avontuur.
Met dit vernieuwde geluid zullen ze ongetwijfeld meer succes hebben, doordat ze hun ongrijpbare melodieën dansbaarheid geven. Ik prefereer toch de dwaze eigenzinnigheid van hun eerste platen, maar Red laat zien dat ze een groter publiek verdienen. Knap om als band zo beloftes te bevestigen en een tweede eigen stijl te smeden.

Read more...

Kawada - Shaving Your Beard On A Nice White Cloud

>> vrijdag 28 maart 2008

Deze debuutplaat bereikte mij zeer fraai verpakt, wat de aanschaf weer de moeite maakt. Misschien zijn deze Belgen bij enkelen al bekend van MTV’s Road Rally. Het album begint stevig, wat gelijk de rauwe rockrandjes van Kawada weergeeft. Dat blijkt echter een schaap in wolfskleren. Op de achtergrond heeft de band altijd een rustige kant dat als een riviertje doorstroomt en het geheel in toom houdt. De mooi gestructureerde composities komen ook het best tot hun recht als de wilde haren wat glad gestreken zijn. Elektronica en synthpop zijn de basis, overtuigend ingevuld met accenten van blazers en strijkers. Via een dosis rock komt Kawada tot waar het folky trekjes krijgt, zoals op het sterke Ukulele Song. Vergelijkingen waren er tot nu toe met dEUS en Zita Swoon, maar eveneens landgenoten The Go Find en Star Club West kunnen als referentie dienen. Goed debuut van een groeiende band die zeker vervolg zal krijgen.

Read more...

The Accidental - There Were Wolves

De alternatieve muziek is de laatste tijd bijzonder geïnspireerd door beren en wolven. Het eveneens Schotse en ondergewaardeerde Wolves van My Latest Novel bevindt zich aan de epische en bombastische kant van het spectrum, The Accidental gebruikt minimale middelen om hun rustige liedjes te ondersteunen. Soms lijkt de bandnaam te suggereren dat de nummers per ongeluk op de band terecht zijn gekomen. Prijs jezelf dan de gelukkige vinder van dit kleine, stille genietmoment. De muziek heeft zijn fundering in folk en is sprookjesachtig rond een kampvuur. Het kabbelt in kronkels over weinig begaande paden en roept daarmee de sfeer op van Adem’s Homesongs en Peter and the Wolf. Het bezwerende en uitgesponnen gebruik van stemmen bedekt je met donszachte warmte. De composities blijven vlak, maar kennen een gelaagdheid die nergens saai te noemen is. There Were Wolves is een plaat die liefhebbers voor zichzelf willen houden.

Read more...

The Apples in Stereo - Electronic Projects for Musicians

Deze compilatie CD verschijnt na een zeer druk jaar voor de band. Dit is mijn introductie tot Apples in Stereo en kan daarom niet oordelen of deze rarities en b-sides recht doen aan hun werk. Voor de fans zal het voldoende zijn dat Electronic Projects drie unreleased tracks bevat (Stephen Stephen, The Apples in Stereo Theme Song, Dreams). Voor de onwetenden zoals ikzelf geldt dat deze plaat een veertiental nummers telt waar het plezier vanaf spat en uitnodigt tot uitgebreidere exploratie. De compilatie bevat opnames gemaakt tussen 1995-2007 en volgt daarmee op de compilatie Science Fair uit 1996. De Beach Boys en Beatle sound is altijd aanwezig en zorgt voor een nostalgisch effect, verder klinkt de band vooral eclectisch. Zonder het verleden kan men denken aan Bauer en Devotchka. Het materiaal is zonder uitzondering aanstekelijk vrolijk opgebouwd. Duidelijk een band met klasse.

Read more...

Bell X1 - Flock

Met deze derde plaat zet Bell X1 in op een wereldwijde doorbraak. De band heeft zijn naam niet mee, maar maken dat ruimschoots goed. Het openingsnummer van Flock is lekker ritmisch en zet de toon voor het in thuisland Ierland zeer succesvolle album. De wat bedompte vocalen lijken verwant aan de mierzoete poprock van Phoenix, maar de band heeft veel meer weg van een rustige Snow Patrol of Razorlight. Bell X1 is niet zoetsappig en bij vlagen behoorlijk puntig, vrijwel alle intro’s zijn sterk. Veel nummers zwakken uiteindelijk af en blijven een beetje flauw. Pas laat in het album vindt er met Reacharound een omslag plaats waarbij een stevigere geluid de overhand krijgt en het tempo stijgt. Hiermee is het album wel meer één geheel dan het vorige. Of Flock het succes van vergelijkbare bands zal evenaren valt af te wachten. Er had meer ingezeten, ondanks de fijne rockende luisterliedjes.

Read more...

Scott Matthew - Scott Matthew

>> woensdag 26 maart 2008

Scott Matthew past, zo lijkt het, precies in de huidige tijdsgeest. Het succes van Antony & the Johnsons heeft al heel wat navolging gekregen in de vorm van Dez Mona en recentelijk Chris Garneau. Scott Matthew heeft banden met deze band en dat is te merken, maar zijn muziek mist het grote gebaar dat daar deel van is. Zijn muzikale expressie is er één van ingetogen kamerpop. De excentriciteit straalt je tegemoet vanuit zijn foto. Dit uitte zich al eerder door de intensieve aanwezigheid in de film Shortbus (John Cameron Mitchell), waarin hij te horen en te zien is. Deze film kaart op bevreemdend expliciete wijze enkele overgebleven seksuele taboes van deze tijd aan. Zonder het bombast doen zowel de film als Scott Matthew denken aan Moulin Rouge. De plaat is gelukkig nog veel diverser dan de esoterische nummers uit de film. De begeleiding is simpel gehouden, hoewel nergens minimaal te noemen. Scott’s doordringende stem druipt van weemoed. Hartenpijn, pathetiek, dramatiek en diepe emoties zijn ook deel van zijn teksten. De gedragenheid echoot bij vlagen ook als het verleidelijke zeemansepos van Stephanie Dosen. Er spreekt een geborgen kracht uit van tijdloze schoonheid. Een bijzondere aanrader.

Read more...

Patrick Watson - Just Another Ordinary Day

>> maandag 24 maart 2008

Dit als pop betitelen benadert een vergelijking met Aqualung of Ben Christophers, de melancholieke dramatiek van Antony and the Johnsons en het soundscape-achtige van Sigur Rós. De vraag is het wel pop moet worden genoemd, omdat het bij vlagen even makkelijk is om er modern klassiek of experimentele jazz van te maken. Dit album laat veel duidelijker de klassieke invloeden van onder andere Debussy en Fauré zien, evenzo spelen de filmmuziek met Preisner en Yann Tiersen een grote rol. De melodieën zijn minder duidelijk aangezet, maar daarom niet minder mooi. Het karakteristieke gehuil van de bohemien heeft ook hier een belangrijke rol. Nu eens dromerig dan weer dreigend en vol vechtlust, Just Another Ordinary Day stuurt rillingen over je rug. Het geheel is lang niet zo toegankelijk als Close to Paradise. Enkele nummers (Shame, Sunday) laten het geluid horen dat hij op zijn tweede voortzette, de andere sprankelen vooral van enorme muzikaliteit.
Met zoveel invloeden loert het gevaar dat originaliteit verwatert, maar dat gaat hier niet op. Het resultaat is zeldzaam goed. Een plaat voor mensen met een beetje geduld die willen weten hoe Watson begon. Een tour de force met de allure van een groot componist!

Read more...

Peter Morén - The Last Tycoon

>> vrijdag 21 maart 2008

Als lid van Peter, Björn & John maakte hij bijna kinderlijk zorgeloze, Beatlesque pop op het succesvolle Writer’s Block. Op het simpele Young Folks na vond ik die plaat niet bijzonder. Nu komt Peter Morén met een soloproject als singer-songwriter en daar brengt hij het beduidend beter vanaf. De songs steken goed in elkaar, maar de plaat is dan ook ontstaan in de loop van enkele jaren. Het zorgeloze is grotendeels gebleven, maar The Last Tycoon is duidelijk volwassener en aan een enkel wolkenveldje kan men niet ontkomen. Geen enkel nummer is zo aanstekelijk als Young Folks, daarvoor in de plaats heeft ieder van deze tien zelfontdekkingstochten meer diepgang en subtiliteit. Peter heeft nog altijd een plezierige stem die het goed doet bij de gebalanceerde en muzikale invulling. Het is niet erg origineel, maar de leuke melodieën zijn divers en zo is er genoeg te beleven op dit album. Bovendien geeft het je een goed gevoel! Waarschijnlijk zal hijzelf minder aandacht krijgen dan zijn collectieve project en dat is jammer. Peter zet zich met The Last Tycoon meteen neer als getalenteerd singer-songwriter, een richting die ik hem graag verder zou zien uitdiepen. Goed bij zonnig lenteweer.

Read more...

Reprise, van Joachim Trier

Deze film gooide hoge ogen op het IFFR 2007 en was de Noorse Oscarinzending. De spil in het verhaal wordt gevormd door Erik en Philip, beide aspirant schrijver. Philip heeft direct succes, dat van Erik komt geleidelijk. Philip probeert angstvallig zijn lot te bepalen, terwijl Erik’s houding afwachtend is. Het resterende verhaal bestaat uit niet meer dan gefragmenteerde ontmoetingen tussen die twee en hun vriendengroep. Een alwetende verteller voert ons door een verhaal vol dromen en hypothetische situaties, in het midden latend wie er uiteindelijk het best vanaf komt. De film heeft herkenbaar Scandinavische wortels met cynisme (Andersson, Jensen), terwijl gevoel en sfeer overheerst (Boe). Het blijkt een fatalistische vertelling. Flashbacks als deterministische verklaringen gunnen steeds een nieuw perspectief op de personages. De film portretteert een nieuwe generatie jongeren, vooral reactionair tegen zichzelf. Terloops worden de jonge idealen van de punkbeweging ontkracht. Dit tegen een metaforische achtergrond van explosieve successen en onvermijdelijke ondergangen, gepaard met hun inhoudsloze worstelingen. Harde lassen en korte detaillistische scènes maken een confrontatieve ervaring zoekend naar een eigen stijl. De vlotte dynamische camera voering combineert mooi met het lage tempo van de film. Een veelbelovend debuut, krachtig ingetogen en evenwichtig.

Read more...

Syd Matters - Ghost Days

>> donderdag 20 maart 2008

Er was niets mis met de eerdere platen van Syd Matters (pseudoniem voor drijvende kracht Jonathan Morali), maar ze verzilverden niet hun potentieel, verwaterend in eentonigheid. Ghost Days daarentegen is wel memorabel. De composities hebben enorm aan diversiteit gewonnen. Met Franse élégance klinken de electro elementen nu uitgesponnen als een timide Beck of Air. Syd Matters is al met veel grote namen vergeleken, maar op deze plaat worden deze vergelijkingen overbodig. Ghost Days is dromerig, zweeft, intrigeert en maakt in mistige composities geesten tastbaar. Het hart van akoestische folk wordt rijkelijk ingevuld met licht experimentele klanken en gelaagde harmonieën, zonder te vermoeien met uitbundigheid. Eindelijk is het niveau van interessante vondsten overstegen en daarmee wordt Ghost Days gewoonweg mooi. Dat is precies wat het werk in het verleden een beetje miste. Drijf zachtjes mee op deze nachtelijke tocht vol sprookjesachtige verwondering en vind een voorzichtig meesterwerkje.

Read more...

Greg Laswell - How the Day Sounds

>> woensdag 19 maart 2008

How the Day Sounds is vooral toekomstmuziek, want het is nog geen volledig album. Een zoethoudertje na het voorbeeldige debuut Through Toledo. Waar dit album nog een typisch singer-songwriter geluid liet horen met hier en daar zware productie, is de sound op How the Day Sounds puurder. Greg heeft een gloedvolle, innemende stem, die wel wat weg heeft van een donkere Chris Martin of Luke Reynolds (Blue Merle). Hij schrijft zeer toegankelijke melodieën, die tegelijkertijd nergens echt voorspelbaar worden. Mooie ontspannende popliedjes zoals Jeremy Larson, Kalli, Keane, en vooruit, Coldplay ze plachten te maken. Greg Laswell is hiermee duidelijk klaar voor een groot publiek, maar niet mainstream te noemen. Niet alle nummers hebben een sterke spanningsboog, maar nummers als Days Go On verrassen met een scherp randje doordat Greg plotseling van zich afbijt. Embrace Me is een bezwerende pianoballad en singlerijp. Zeker geen overbodige luxe, maar een welkome aanvulling op dit al rijke genre.

Read more...

Hartog - Storyteller

Het vergt moed en zelfvertrouwen met een album als Storyteller te debuteren. Hartog Eysman pakt de pure essentie van een mix aan muziekstijlen in kleine composities met groots effect. Gezegend met een mooie, aansprekende stem wint hij de luisteraar met vaak niet meer dan helder gitaarspel in minimalistische lijnen. Naast de pop die hij maakt, zijn invloeden uit jazz, soul, en een vleugje funk te horen, maar alles blijft bij accenten. Het tempo is nadrukkelijk laag en herhalingen worden als prachtige stijlelementen verwerkt. Hartog past in de hoek van Fink of stadsgenoot Arthur Adam, hoewel Hartog’s liedjes nog leger lijken. Hij klinkt fris, modern en doordringend waarmee hij verveling behendig blijft ontwijken. Muziek om stil van te worden, als je dat kunt. Laat je verbeelding de vrije loop, terwijl Hartog trefzeker zijn verhalen ontvouwt.

Read more...

The Duke Spirit - Neptune

>> dinsdag 18 maart 2008

Het intro van Neptune zet de luisteraar op het verkeerde been, maar de band is sowieso niet voor een gat te vangen. De band zet voort met een typisch rocknummer met drammende percussie, wat meer het domein is van producer Chris Goss (Queens of the Stone Age en Soulwax). Wie nu denkt het geheel doorgrond te hebben, komt nog altijd bedrogen uit. Hoewel het geluid van The Duke Spirit zowel liefhebbers van punkrevival en hedendaagse rock zal aanspreken is er meer te ontdekken. Op verschillende momenten worden muzikale wisselingen gebruikt die in de verte doen denken aan Howling Bells. Als gas teruggenomen wordt, klinken de melodielijntjes zelfs erg pop. Toch lijkt het alsof de band voor originaliteit te veel leunt op inzet van instrumentale aankleding. Hierbij valt het gebruik van backing vocals en koperblazers het meest op. De belangrijkste troeven blijven dan ook beperkt tot de aanstekelijke energie, de zang en het mysterieuze randje op de achtergrond.
Hun debuutplaat kon in 2005 rekenen op positieve kritieken, maar ik weet niet of ze met dit plaatje de weg zullen vinden naar het grote publiek. Aan de gedreven consistente stem van frontvrouw Leila Moss zal het in ieder geval niet liggen.

Read more...

Ane Brun - Changing of the Seasons

>> maandag 17 maart 2008

Bij het openingsnummer The Treehouse Song ging er even een scheut teleurstelling door me heen. Niet omdat het een slecht nummer is, maar omdat ik bang was dat de americana invloeden een nog prominentere plaats gekregen hadden in Changing of the Seasons. Dit vermoeden werd gelukkig snel ontkracht, want Brun heeft meer in haar mars dan simpelweg de americanagolf waar vele Scandinavische groepen momenteel sterk invulling aan geven te volgen.
Wat volgt overtreft alle verwachtingen. De aparte stem van Brun zal nog altijd niet iedereen weten te bekoren, maar haar stijl is onmiskenbaar geworden. Ze laat zowel muzikale als instrumentale groei zien. Haar composities zaten nooit zo subtiel in elkaar als nu. De seizoenen lijken te wisselen in ieder nummer. De begeleiding blijft vaak een herkenbaar summiere, maar o zo effectieve gitaarpartij die haar stem alle ruimte gunt om het maximale van haar kunnen te laten zien. De overgangen van toonsoorten, majeur, mineur, maken dat er een ongrijpbare sfeer over het album valt. Het pakt je in als een warme deken zonder de scherpe randjes te verliezen. Een sobere Jeff Buckley of Beth Gibbons zijn dichterbij dan ooit, maar Brun heeft inmiddels een eigen podium verdiend. Misschien wel beter dan haar debuut.

Read more...

Bon Iver - For Emma, Forever Ago

Justin Vernon trok naar een blokhut in de koude wouden van Wisconsin om tot overeenstemming te komen met zijn diepste emoties en hartenpijn. Ongepland vertrouwde hij deze zoektocht toe aan de recorder en zo ontstond na enkele maanden For Emma, Forever Ago. De authenticiteit van dit geluid boezemt je ontzag in als een obscuur ritueel.
Justin heeft een helle, ijle stem met de pregnante halen van wolfgehuil bij kraakhelder maanlicht. Het is vooral de zeer eigen expressie en intonatie die respect afdwingt. Langzaam bekruipt je het gevoel dat je getuige bent van iets bijzonders. Vaak met niet meer dan een gitaar en lichte percussie weten de monotone melodieën zich onderhuids te nestelen en zich tot een meditatieve staat te verheffen. Naakte en subtiele songs, meer is er niet nodig voor dit melancholiek mnemonische moment. Dit is Nooit Meer Slapen op muziek, de verborgen stille kracht van schoonheid uit het hart.

Read more...

Timesbold - Ill Seen Ill Sung

Deze variabele groep is gedeeltelijk gebaseerd in Portland en New York City, twee plaatsen waar vaak vooruitstrevende muziek gemaakt wordt. Dat is ook te horen in hun nieuwe plaat Ill Seen Ill Sung. Het geluid dat de dertien nummer laten horen is op zijn minst experimenteel en divers te noemen. Altijd als je denkt dat je de band eindelijk door hebt weten ze dat in een mum van tijd weer te ontkrachten. Americana en country is een terugkerend thema, maar geen typering. De sfeer slaat even makkelijk om van gevoelig, mooi en subtiel, tot chaotisch en stevig. De groep klinkt vrijwel altijd droef en heeft een feilloos gevoel voor dramatiek, dat in een laag tempo opbouwt. Een vindingrijke orkestratie maakt het geheel af. Het lijkt een magische wereld met wonderlijke klanken die soms doet denken aan het debuut van Sweet Billy Pilgrim, maar door bovengenoemde afkomst zich ook laat vergelijken met country noir, slowcore, en alt americana. Als je ze de tijd gunt, weet Timesbold je telkens recht in het hart te raken.

Read more...

Laura Marling - Alas I Cannot Swim

Vergeet Adele, want ze moet toch echt haar meerdere erkennen in Laura Marling, die bovendien nog eens jonger is dan zij ook! Ze begeven zich dan wel niet in exact hetzelfde genre, maar waar Adele goed in het gehoor liggende meisjespop die door vaak uitgebreide productie bedrieglijk volwassen kan klinken, niets van dat alles bij de uiterst oprechte en sombere Laura Marling.
Ze leverde al ijzersterke nummers als My Manic and I voordat ze met haar debuut kwam, maar dat doet geen moment onder voor die prestatie. De twaalf nummers op Alas I Cannot Swim zijn voorzien van creatieve, smaakvolle arrangementen. De basis ligt in de gitaar en haar stem. Een prachtig zuiver timbre gecombineerd met een variabele dynamiek die haar tot een zeer begiftigd vocaliste maken. Daarbij worden haar songs ook nog eens niet altijd gedreven door een gebroken hart, zoals gebruikelijk bij deze leeftijd. Stilistisch kan ze getypeerd worden als een nieuwe Engelse invulling van het freak folk genre, maar folk heeft niet altijd de overhand in haar diverse songs. Laura Marling is een onverwachts volgroeide en aangenaam alternatieve muzikante.

Read more...

Ampop - My Delusions

In het begin was Ampop een IJslands duo dat zich tot doel gesteld had het ambient en popgenre te versmelten tot een geheel in op elektro gebaseerde songs. De toevoeging van drummer Jon Geir betekende een omslag voor de stijl van de band, vastgelegd in dit album. In IJsland was My Delusions direct een succes, hier heeft Ampop tot de dag van vandaag echter nog weinig aandacht gekregen.
Helemaal vreemd is dit niet, want echt revolutionair is Ampop ook niet. Dat gezegd zijnde maakt het inmiddels trio wel mooi gepolijste epische pop die in het verlengde ligt van andere Scandinavische bands die zich door een Brits geluid laten inspireren, zoals Washington en Leaves. Waar deze bands afwisselend hun karakter uit invoeging van americana en folk, of uitgesponnen soundscapes en lyrische structuren halen, ligt dit karakter bij Ampop iets dieper weggemoffeld in hun nummers. De fundering in de elektronica komt soms bovendrijven alsook de ambient elementen, maar dat doet de oren van de critici niet spitsen.
Dat is echter nog geen reden Ampop te negeren, sterker nog, My Delusions is gewoon een erg goede, afwisselende plaat met een hoop ambitie die ook veel belooft voor de toekomst. Bovendien zijn er veel bands die falen waar Ampop slaagt met glans. Enkele nummers komen verrassend sterk uit de verf en zijn zo al radiovriendelijk. Een erg leuke vondst, wederom uit IJsland.

Read more...

Raz O'Hara and The Odd Orchestra - Raz O'Hara and The Odd Orchestra

Achter Raz O´Hara gaat Patrick Rasmussen schuil en hij schreef samen met Oliver Doerell, die we wel als The Odd Orchestra kunnen betitelen, deze plaat vol. De banden met de dance scene zijn diepgeworteld, toch blijft daarvan op deze plaat weinig van over, die meer in het verlengde ligt van het singer-songwriter werk van O´Hara. Het album kent een prettige eenheid en eenvoud, waardoor uit alle elektronische tierelantijntjes het maximale wordt gehaald. De zoetgevooisde stem van O’Hara verbindt de elektronica met akoestische elementen, vooral vertegenwoordigd door de gitaar. Er gaat een mystieke rust van dit album uit dat aansluit bij bands met lounge-invloeden als Zero7, of het Duitse Thief zonder jazz invloeden, maar daarnaast kan ook Belgische elektroband The Go Find als vergelijkingsmateriaal dienen.
De composities zijn zorgvuldig opgebouwd en ingevuld, ze komen direct vertrouwd over en stellen je niet voor verrassingen. Dat is echter de echte verrassing van dit album dat moeiteloos verschillende genres op een heel toegankelijke manier samensmelt. Het nummer One wordt zowaar gedreven door een gitaarloopje dat zo uit de Westcoast pop weggelopen lijkt te zijn, heerlijk zonnig zorgeloos. Zo zijn de meeste leuke vondsten onder het kabbelende oppervalk verborgen.
Raz O’Hara and The Odd Orchestra wordt mijns inziens ten onrechte aan de dance scene toegeschreven, terwijl het een ereplekje bij de minimale elektropop verdient.

Read more...

Elbow - The Seldom Seen Kid

>> zaterdag 15 maart 2008

Net in de backdrop van Coldplay ontwaakte Elbow. De vergelijkingen die volgden zijn eigenlijk schaamteloos. De wijze waarop zij experiment met een heerlijk Brits poprock geluid wisten af te wisselen is nog altijd ongeëvenaard. Vergelijkingen gaan standaard scheef en erg voorzichtig durf ik alleen de namen van South en Archive te noemen als gedeeltelijke referentie. De drie albums die ze tot nu toe afleverden waren stuk voor stuk topschatten van elke alt-popjaargang waarin ze plaatsvonden. Nu is er The Seldom Seen Kid en het onvoorstelbare gebeurt.
Conventioneel staat niet in hun woordenboek, alle mogelijke regels worden in de wind geslagen in dienst van het perfectioneren van de composities. Guy Garvey’s stem heeft een eigen klassieke klasse, licht hees en rauw, maar tegelijk met fluwelen zachtheid die de creatieve muzikale zinnen dragen over kliffen, door valleien. De zwaarder aangezette delen van het album krijgen door de schijnbaar eindeloze gelaagdheid de subtiele dynamiek van een symfonieorkest. Bij iedere draaibeurt slaat het alle anticipatie met stomheid. Herhalingen bestaan niet, iedere lijn weet het origineel te overtreffen. Episch, lyrisch, ingetogen, ritmisch, onverwachts en doordringend niet in een genre te vangen.
De kracht zit ongetwijfeld in de verrassende stijlwendingen van ieder nummer. Daarnaast klinkt de band ongelooflijk urgent waardoor aandacht afgedwongen wordt. Het is onmogelijk niet echt te luisteren. Bovendien wordt dit emotievolle muzikale geweld bijgestaan door tekstuele invullingen die met poëtische metaforen menig schrijver naar de kroon steken. The Seldom Seen Kid is een klein stukje paradijs en het geniale Elbow heeft daarmee nu al een plek verworven in de eeuwigheid. Ik wens ze het grootste succes van de wereld toe, maar de obscuriteit lijkt hen als groep te versterken.
Elbow is deel van de soundtrack van mijn leven en daar pink ik een traantje bij weg.

Read more...

Steve Adey - All Things Real

Steve Adey werkte lange tijd als producer en mixer voor allerlei muzikanten in genres van klassieke orkesten tot heavy rock bands. All Things Real is echter een plaat dat op covers van Bob Dylan (Shelter from the Storm), Will Oldham (I See Darkness) en Douglas MacDonald (Evening of the Day) van eigen hand is en een typisch singer-songwriter geluid laat horen. Hij luidt het album in door er de dood aan te verklaren met een dramatische achtergrond van kerkklokken. Dat is echter voorbarig, want hoewel All Things Real geen toonbeeld is van originaliteit, bezit Steve Adey over enkele overtuigende troeven. Het album is getekend door een laag tempo wat het in de slowcore en low-fi genres duwt. Hij is gezegend met een dragend, iets donker stemgeluid dat de sobere composities ten goede komt. Bovendien schuwt hij het duet niet. Het geheel is met veel gevoel in elkaar gezet, toch geloof ik dat Steve Adey als zelf uitvoerend muzikant nog wat moet groeien. Met All Things Real denk ik niet dat hij gaat doorbreken, maar door de sfeer en zijn stemgeluid is Adey wel iemand om in de gaten te houden.

Read more...

Lisa Knapp - Wild and Undaunted

Wild and Undaunted is een Brits folk plaatje dat voor drie kwart gevuld is met oude traditionele melodieën. Laat dat echter geen reden zijn om te denken dat er niets nieuws onder de zon is. Het tegendeel is waar. Behalve dat Lisa gezegend is met een gouden strot die de melodieën op een prachtige manier nieuw leven inblaast, zijn de muzikale uitvoeringen uiterst origineel. Dit maakt dat was eens traditionele folk was nu moderne folk geworden is. De smaakvolle muzikale aankleding, met detailgevoelige elementen faalt nooit. Het album heeft heerlijke sfeer, met prettige spanning die goed wordt uitgedrukt in het gebruik van modern klassieke dissonantie en minimalisme. Hoe sober ook, er is constant sprake van gelaagde arrangementen die blijven boeien. Desondanks waagt ze zich met succes ook aan een a capella uitvoering van Salisbury Plain. Verrassend en erg mooi.
Lisa Knapp start met Wild and Undaunted eigenhandig een hernieuwde traditie folkmuziek die ook de besten van de freak folk achter zich laat. In de lijn van haar naam, een heel erg knappe prestatie!

Read more...

Kate Havnevik - Melankton

Voor diegenen die de muziek van Kate Havnevik herkennen: misschien een fan van Grey’s Anatomy of The O.C.? Kate’s muziek leent zich dan ook goed voor gebruik onder beeld. Melankton volgt een beproefd recept in de lichte tot pop klassiek van soundscapeachtige klanken en een zuivere, heldere vrouwenstem daarboven. Enkele werken van Sarah Brightman zijn een goed referentiekader alsook Hooverphonic, hoewel Kate eenzijdiger kiest voor een ambient popgeluid. Dat is ook haar redding, want Melankton (zwarte roos) is houdbaarder dan veel genregenoten.
Er worden veel muzikale tierlantijntjes en dramatische strijkers uit de kast getrokken om het album de nodige stuwkracht mee te geven. Soms is het tot op het randje kitscherig, maar met name de donkere ondertonen weten de composities daar vanaf te houden. Pakkende ritmes zoals in Travel in Time weten samen met orkestrale elektronica-arrangementen nummers tot droompop anthems te polijsten. De Noorse dramatiek die Kate in zich draagt remt ook mooi af tot ingetogener geluiden en wat diepgang in de nummers, getuige Nowhere Warm. Een aardige plaat die beter is dan verwacht in het genre.

Read more...

Amiina - Kurr

De meest voor de hand liggende vraag bij beluistering van dit bijzondere album is in welk genre Amiina geplaatst moet worden. Is het pop, folk, of modern klassiek? Waarschijnlijk doen we de groep met ieder label geen recht. De muziek toch trachtend te typeren kom ik op een combinatie van de orkestrale pop van The Stares, de aparte folk van Woman and Children, het bevreemdende minimalisme van Triosk en het op en top Scandinavische dat ook door The White Birch gevolgd wordt, om niet toe te geven dat ik er eigenlijk niet uit kom.
Amiina wordt gevormd door vier dames uit IJsland en ze spelen uitsluitend instrumentale nummers. Origineel vormden ze een strijkkwartet, nu een allegaartje van muziekinstrumenten waarmee geluiden kunnen worden geproduceerd en dat doen ze met verve. Ze kennen geen vaste rolverdeling, wat de dynamiek erg ten goede komt. Er hangt een sfeertje rond van de gloed van een kampvuur op een koude nacht. Ze spelen de fonkeling van sterren in de zee toe en resoneert met alles wat daartussen hangt. Op hun eigenzinnige, zweverige manier slaan ze succesvol een brug tussen het klassiek van nu en de nieuwe freak folk traditie.
Als dit alles te onwerkelijk klinkt, probeer dan het album eens. Dan pas kan je Kurr op waarde schatten.

Read more...

The Deadly Syndrome - The Ortolan

>> vrijdag 7 maart 2008

The Deadly Syndrome is een sympathieke en gedreven indie band uit L.A. die ons hun versie van folkrock levert. Over de hele linie klinkt de band urgent, waarmee het de luisteraar ontegenzeggelijk geboeid houdt. Een euforisch bombast drijft de stem soms over de top en tegen het schreeuwige aan, maar laat de luisteraar niet onbetrokken. De kracht van de composities ligt in het momentum dat deel is van vrijwel ieder nummer. Dit doelbewuste stilistische vernuft grijpt je naar de keel op het moment dat de muzikale sfeer omslaat. Pakkende, luchtige melodietjes laten je opveren, terwijl stevigere elementen constant de spanning erin houden. Onder het zonbrekende oppervlak van de watervlugge songs ligt altijd een bedrieglijke dreiging. Toch klinkt het nergens beklemmend, maar geeft The Deadly Syndrome door hun magisch realistische kijk op het leven eerder hun eigen euforie aan de luisteraar door. De minpuntjes beperken zich tot het soms chaotische geluid en het feit dat de band daardoor op enkele momenten de controle wat lijkt te verliezen. Aan de andere kant is dat ook het innemende enthousiasme doordrenkt met oprechte eigenheid. Zonder een enorm nieuw geluid neer te zetten roepen ze enigmatische gevoelens op, zoals in het ingetogen Winter in You en het bezwerende Wolves in the Garden. The Ortolan laat je een bijzondere ervaring rijker en met een solide belofte voor de toekomst achter, met name door het opvallende laatste nummer.

Read more...

Peter & the Wolf - The Ivori Palms

>> woensdag 5 maart 2008

Toen ik het vorige album op goed geluk uit de bakken van de platenzaak trok, kon ik hem niet laten staan. Thuis en aan het eind van het album gekomen, drukte ik direct op repeat en kon alleen maar hopen dat er snel navolgers zouden komen. Dat heeft moeten wachten totdat Redding Hunter (Peter & the Wolf) daar nu zelf mee kwam.
Wederom is het een collectie songs die te makkelijk voor muzikale niemendalletjes gehouden zouden kunnen worden. De liedjes zijn spontaan en lijken geen vaste plaats in de tijd te hebben. Niet zo vreemd als je de persoonlijke geschiedenis van Hunter als vrijbuiter beschouwt. Deze onvastheid spreekt ook uit het ontbreken van songtitels. Hij geeft zijn eigen muziek uit en dit gedrag van de enfant terrible uit zich ook in het zelf opgekalkte artwork op het schijfje. Bovendien komt het album met een prozaïsche ‘making of’ die Paul Auster had kunnen schrijven. De geschiedenis van het album is een totstandkoming waar je een roman over zou kunnen schrijven en Hunter zelf de eerste pagina al van heeft bijgevoegd. (Het verklaart ook de spelfout in de titel.)
Toch kan je niet anders dan sympathieke gevoelens voor hem hebben. Het scala aan instrumenten is meestal minimaal en de simpele liedjes worden vaak opgeleukt met een keur aan tekstloze koortjes, die hen onverwachts naar een hoger plan tillen. Het geheel is een vreemde gewaarwording die iedereen met gevoel voor muzikaal avontuur gewoonweg zou willen ondergaan.

Read more...

Hayden - In Field & Town

De afgelopen jaren is Canada een duidelijk broednest voor veel eigenzinnige en onafhankelijke muziek geworden, die in het alternatieve circuit hoge ogen gooit. Hayden Desser is Canadees en zeker een groot talent dat hij al sinds ’95 alleen maar laat groeien, toch is hij nog nauwelijks opgemerkt in ons land. Onbegrijpelijk.
In Field & Town is een heerlijk album waarin hij op een prettige manier zijn eigenzinnige stijl wederom veel ruimte gunt. Hayden heeft een wat onvaste klagerige stem die met jeugdigheid naar de wereld kijkt, terwijl hij weet te boeien en verassend verfrissend klinkt. De vindingrijke melodieën springen het meest in het ‘oor’ en toveren al gauw een onuitwisbare glimlach op je gezicht. Dat gevoel wordt nog eens versterkt door de subtiele humor in zijn songteksten, hoewel deze niet per definitie een vrolijke boodschap hebben, spreekt er een uitnodigende onbezorgdheid uit. Damn This Feeling weet van een break-up song een feel good movie te maken. Muzikaal schuwt hij lichte invloeden uit de americana en folk niet, maar het is toch vooral zijn eigen stijl die zijn eigen weg kiest met diverse instrumentaties en geluiden, zonder pretentieus vernieuwend te willen zijn.
In Field & Town is alweer een bijzonder goede getuige in de zaak die Hayden tot een van de groten van de onafhankelijke muziek zou moeten maken.

Read more...

Christina Rosenvinge - Continental 62

>> zondag 2 maart 2008

In de moderne wereld zegt afkomst niet zo veel meer, maar bij Christina Rosenvinge lijken zowel noord en zuid Europa duidelijke sporen nagelaten te hebben in haar muziek. Dit viel al op bij haar vorige werken Frozen Pool en Foreign Land, maar haar derde verandert daar niets aan, behalve dat dit toch wel het meest overtuigende plaatje is tot nu toe. Christina maakt heel vernuftig in elkaar stekende composities, die op de oppervlakte lieflijk lijken, maar meer dan eens plotseling van zich af kunnen bijten. Haar eigenzinnigheid past nog het meest bij de Scandinavische vrouwelijke singer-songwriters als Lise Westzynthius en Anna Ternheim, maar bezit een totaal uniek geluid dat innemendheid en afstandelijkheid combineert, zodat de gemiddelde luisteraar met een bevreemd gevoel zal afhaken. Als je dit niet doet echter, wordt je wellicht getrakteerd op een van de betere singer-songwriter plaatjes van de afgelopen jaren. Christina heeft een onmiskenbaar talent waarmee ze haar eigen wereldje schept. De stijlcombinaties zijn gezocht en overschrijden conventionele grenzen, dissonanten afgewisseld met luchtig zwevende harmonie. Continental 62 is niet voor iedereen weggelegd. Diegenen die nog nooit hun emoties in muziek verwezenlijkt hoorden, hunnen hiermee een nieuw gevoel aanspreken.

Read more...

Doelstelling van deze blog

Meer aandacht voor het (nog) onbekende. In tenui labor of toch niet?

Mededelingen

Donderdag 1 juli: deze week weer een frisse herstart verwacht.
Kort reces tot 13-05-10.
Na een kort reces vandaag (24-02-10) weer aan de post. Inmiddels is deze blog twee jaar geworden!
Gedurende december zullen er minder recensies worden geschreven
21-31 augustus: tijdelijk even geen recensies ivm een kort reces
Zondag 14 juni: Creative Commons licentie BY NC ND van toepassing op alle inhoud
Woensdag 3 juni: zoekfunctie en auteursrechtenonderdeel toegevoegd
Dinsdag 19 mei: template aangepast, hopelijk verbeterd
Vrijdag 15 mei: nieuw template; ontwikkeld door Ourblogtemplates.com, 2008

Auteursrechten

© Copyright Benjamin N. Vis

Uitgezonderd waar anders vermeld, is op alle inhoud van deze blog een Creative Commons Attribution 3.0 License van toepassing. Deze is hieronder gespecificeerd als CC BY NC ND. Voor meer informatie klik op de links aldaar.

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP  

Creative Commons License
werk van Benjamin N. Vis, Nieuwe Geluiden is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 3.0 Nederland licentie.