Yoñlu - A Society In Which No Tear Is Shed Is Inconceivably Mediocre

Het is goed mogelijk dat ik één van de weinigen ben die de muziek van Yoñlu op het spoor kwam zonder het diep tragische verhaal achter de singer-songwriter erachter te kennen. De zeer talentvolle lo-fi knutselpop van de Braziliaanse Vinicius Gageiro Marques heeft een fantastische atmosfeer. Met een absurd gemak start het album met het nummer I Know What It’s Like; een ongelofelijk knappe indie gitaarpopsong die doet denken aan het beste werk van ondergewaardeerde de Britse band Alfie. Het zet zeker de toon voor het bitterzoete album, maar voorspelt weinig van wat er komen gaat. Iedere song afzonderlijk heeft een zeer aangename sfeer die je keer op keer verder een diepe donkerte in lijkt mee te slepen. Vreemd genoeg gaat dat gepaard met een constant ontspannende berusting. De mooie, inventieve klankcollages en betoverende gitaarpartijen verhullen echter de thematiek op A Society In Which No Tear Is Shed Is Inconceivably Mediocre. Die is namelijk gitzwart, op het verontrustende af.
Achteraf zou dit alarmerend hebben moeten werken. Maar in de muziek van Yoñlu schuilt een vastberaden visie van enorme, ongrijpbare schoonheid en wie zou daartegen bestand zijn geweest? De zachte, diepe stem van Vinicius snijdt onplezierige en maatschappelijk controversiële onderwerpen aan. Tegelijkertijd stelt de muzikale invulling gerust. De smaakvolle wijze waarop Yoñlu traditionele, opgewekte Braziliaanse muzikale thema’s door laat klinken, draagt nog eens aan die begoocheling bij. Juist in Yoñlu’s ongereserveerde omgang met allerlei muzikale genres ligt de sleutel voor de lofzang die hij muzikale ontroering brengt.
Op exact dit moment drijft er een zware regenwolk over mijn hoofd die een massieve, verticale wolkbreuk inleidt. De perfecte aanleiding om de tragische tranen achter deze wonderbaarlijke plaat prijs te geven. Singer-songwriter Vinicius Gageiro Marques is namelijk een jongen van nog maar zestien jaar oud. In de wereld van deze jonge gaat een hoop ellende en verdriet om. Zodanig zelfs dat zelfmoord de enige uitweg lijkt. Ook zijn muziek gaf niet genoeg verlichting. Het onvermijdelijke vond plaats en hij liet zijn ouders niet meer na dan een brief en een disc. Hierop stonden de prachtige, avontuurlijke popgeluiden die door Luaka Bop nu als album aan de wereld zijn toevertrouwd. Als je dit weet bemerk je dat de zelfmoord op verschillende manieren wordt aangekondigd. Zelf heb ik redelijk onbevangen naar de muziek kunnen luisteren, dat is de lezer van deze recensie waarschijnlijk niet langer gegund.
In de context van al deze droefenis wordt het album misschien nog wel mooier, hoewel wellicht ook te beladen. Aan de andere kant, dit wetende, kan het album alleen vanwege het verhaal al een cultsucces worden. Een succes dat het zeker verdient, maar in mijn ogen beter op een andere manier kan bereiken. Het zit namelijk vol onwereldlijke vondsten die bij iedere luisterbeurt weer doen verbazen. Het is bijna onvoorstelbaar dat een jongen van zestien jaar hiervoor verantwoordelijk is. Wat is het tergend dat dit gelijk het eerste en laatste is dat we van hem zullen horen. Toch geeft die tragiek ook een bijzonder gevoel. Laat je verdwijnen in de ongemakkelijke schoonheid en probeer de opzienbarende emoties in de muziek zelf te proeven.