The Lonely Rat - The Lonely Rat

De singer-songwriter die schuil gaat achter The Lonely Rat is Matteo Griziotti, de zanger en gitarist van het Italiaanse Merci Miss Monroe. Inmiddels woont en werkt Matteo in Berlijn. Als The Lonely Rat maakt hij voor het overgrote deel ingetogen liedjes, veelal slechts met zijn gitaar als begeleider. Waar dergelijke setting vaak in clichés vervalt, weet Matteo deze keurig te ontwijken. Misschien zijn de nummers ook niet bijzonder vooruitstrevend, maar traditioneel zijn ze in geen enkel opzicht te noemen. Op zijn sterkste momenten doet hij denken aan Badly Drawn Boy. De songs zijn echter op wat percussie hier en daar van alle opsmuk ontdaan, terwijl Badly Drawn Boy ook bekend staat om zijn bombast en grootsheid. Ook Ane Brun en Aaron zijn namen die ik mezelf hoor denken, maar ook hier geldt dat The Lonely Rat wel erg droog is. De combinatie van een curieus kenmerkend gebruik van melodie met onzuiverheden in de vocalen verklaart deze vergelijkingen wellicht. Jammer alleen dat hij het bereik van zijn stem in de lage regionen slecht inschat. Dan werkt die onzuiverheid wat op m’n zenuwen, hoewel op andere momenten het juist zorgt voor karakter. Zijn gitaarspel is zeker sterke troef. Dit muzikale en veranderlijke spel kan heel goed op zichzelf staan. Luister maar eens naar het opmerkelijke, repetitieve Gave Up Growing Up of het lieflijke getokkel op Kiss the Summer. Telkens weet hij met zeer weinig middelen weer te overtuigen en diverse sferen neer te zetten. Pop is het hoofdingrediënt voor zijn muziek. Toch weet hij door besmettelijk enthousiasme ook fiks te rocken of een innemend folklijntje neer te zetten. De emotie op het debuut is zeker niet uitgelaten. De meeste leidjes zijn lijdzaam, droevig of melancholisch, maar vaak ook vol liefde. Als startend soloartiest kan The Lonely Rat zich enkele schoonheidsfoutjes permitteren, er is in ieder geval genoeg potentieel en oorspronkelijke muzikale intuïtie om op voort te borduren.