Bell X1 - Blue Light on the Runway

Deze plaat heb ik een tijdje laten liggen, want ondanks alle positieve geluiden rondom de release, was voorganger Flock net wat te lafjes om echt tot de aanbeveling te strekken. Met Flock richtte de Ierse band zich al op een grootse doorbraak, maar het lijkt nu met Blue Lights on the Runway pas gelukt te zijn. Mijn verwachting is dan ook dat de band daar zijn spierballen voor heeft moeten laten zien. Die verwachting wordt nog eens versterkt door het krachtige artwork dat met het album gepaard gaat. Bij beluistering wordt die verwachting nu ook bevestigd. De heren lijken duidelijk ergens nieuwe inspiratie en begeestering te hebben opgedaan. De geluidsdichtheid van de songs is verminderd, de variatie in de compositie en arrangementen danig verbeterd. Op Blue Lights on the Runway barst Bell X1 plotseling van de creativiteit. Die creativiteit wordt gevoed door inspiratie die men voornamelijk in de tweede helft van de 20e eeuw vindt. Een stevige ritmesectie slaat de fundering voor een serie knappe songs. Anders dan hiervoor, weten ze nu de rust in de songs te bewaren, zelfs als zwaarder geschut wordt ingezet. De band heeft de camera nu juist gefocust en daarmee een helder beeld voor ogen. Dat maakt dat Bell X1 nu trefzeker en scherp klinkt. Een basis waarin inderdaad een lekker vrijmoedig en buitengewoon catchy nummer als The Great Defector uit kan volgen, naast een zelfverzekerde, eenvoudige ballade als Blow Ins. Met deze vierde plaat stappen de Ieren uit de marge en into the spotlight; een factor om rekening mee te houden.