Black Eyed Dog - Rhaianuledada (Songs to Sissy)

Rhaianuledada is weer eens een plaatje van onderop de zich altijd verversende stapel releases. Wellicht dat enkelen bij het lezen van de naam Black Eyed Dog gelijk aan de grote Nick Drake moeten denken. Dat is natuurlijk geen toeval, want de naam waarachter Italiaanse singer-songwriter Fabio Parrinello schuil gaat, is aan het gelijknamige, postuum verschenen nummer ontleend. Rhaianuledada is zijn tweede album en zou ten opzichte van het album een gegroeid geluid laten horen dat de potenties van de anderszins ingetogen Fabio verder verwezenlijkt. Wat direct opvalt is dat, hoewel de arrangementen niet uitzonderlijk sober zijn, een gegroeid geluid een relatief begrip blijkt. Rhaianuledada is gevuld met droeve en melodramatische songs, die toch nog comfortabel stemmig kunnen worden genoemd. Het resultaat berust ergens tussen een donkergevooisde versie van Dez Mona, Bill Callahan’s Smog, Woven Hand en Damien Rice. Daarbij worden de popballades ingevuld met stijlvolle folky en jazzy elementen. Black Eyed Dog verzekert je van een even intieme als intense luisterervaring. Daarin wordt een sombere visie op de liefde tentoongespreid ter ere van zijn geliefde Sissy. Hij gebruikt niet veel woorden, maar weet toch onomfloerst sfeer te treffen. De diversiteit in het instrumentarium weet voor precies de juiste hoeveelheid spanning te zorgen. Voor mij was Rhaianuledada van Black Eyed Dog een plezier uit onverwachte hoek dat zeker meer aandacht had mogen krijgen dan tot nu toe het geval was.