Splashgirl - Doors. Keys.

Twee jaar geleden is een bijzondere jazzplaat zonder al te veel ruchtbaarheid aan ons land voorbij gegaan. Splashgirl is een Noors trio en soms sextet dat op zeer eigen en eigentijdse wijze invulling geeft aan jazz en zich daarmee voorzichtig op het snijvlak van klassiek begeeft. De basisbezetting van piano, drum en contrabas kan creatief worden aangevuld door viool, tenorsax en basklarinet. Doors, Keys bevat grotendeels sombere, ingetogen harmonieën met zo af en toe een venijnig expressieve uitbraak. Gedurende het album pakt een zware atmosfeer zich samen rond het cerebrale baken. Splashgirl heeft een licht experimentele neiging, waarin echo’s van oude muziek zachtjes doorsijpelen. Zoals we dat in modern klassiek ook vaak zien, leidt dit tot een sacrale rust. Dit ten opzichte van veel fusion en avant-garde jazz die vervalt in schrikkerig en zenuwachtig gedoe. De getemperde dynamiek van deze Noren laat zich bijna als kamermuziek beluisteren. Juist coherente melodiefragmenten en kernachtige, harmonische samenkomsten vormen hier de vooruitgang. Tegenwoordig opereert Splashgirl vanuit het Kennel Collective, waar enkele bevriende muzikanten zich organiseren. Zo was bassist Jo Berger Myhre bijvoorbeeld recentelijk te horen op de mooie plaat van Lasse Passage. De broze composities en het eerlijke musiceren van het trio smaakt naar meer. Gelukkig heb ik in de wandelgangen al gehoord dat nieuw werk niet lang meer zou moeten uitblijven. Houd de oren dus gespitst!