Sophie Hunger - Monday's Ghost

Uit centraal Europa bereikt slechts weinig muziek mijn brievenbus. Eerder lieten Clara Luzia, Lonely Drifter Karen en heel recentelijk nog Soap & Skin zien dat in ieder geval Oostenrijk de grond levert voor excentrieke, vrouwelijke singer-songwriterpracht. Nu is het aan Sophie Hunger om het buurland Zwitserland op de kaart te zetten. Met haar debuut, Monday’s Ghost, maakt ze direct een einde aan alle twijfel, als die al bestond. Het ijzersterke staaltje muzikaliteit dat ze ten gehore brengt, doet al direct bij opening denken aan het magistrale Spending Time with Morgan van Ane Brun. Dat mag op alle schalen een enorme prestatie heten. Dit slaat even makkelijk om in kille composities, die doen denken aan Sarah Blasko’s What the Sea Wants. Het krachtige, kernachtige spel verslapt geen enkel moment, waardoor de vaak dreigende en sombere sfeer tot grote hoogte wordt opgedreven. De geest van maandag bezit duidelijk een grote dosis tactiliteit. Het openbaart zich als de avond die inzet met beklemmende flarden mist en later een ijzige rijp die zich vastklampt aan de huid. Ondanks de gejaagdheid die zich soms van Sophie meester maakt, laat Monday’s Ghost je als aan de grond genageld staan. In de duisternis klinken scherpe kreten die de zwarte spiegel van de nacht versplinteren. Toch verliest Sophie zich nergens in de expressiviteit die uit haar donkerste diepten komt. Gelukkig zijn er ook momenten waarop een zomerse atmosfeer geruststellend het ijs doet smelten. Zo toont de Zwitserse zich veelzijdig en is dit debuut hopelijk niet meer dan een opstapje naar nog grotere werken in de toekomst. Schoonheid is uiteindelijk het hogere doel.