Laïs Lenski - Laïs Lenski

Gezien het bescheiden succes van de folksirenen van Laïs, is het misschien vreemd dat deze plaat juist mijn aandacht trok vanwege de deelname van cellist Simon Lenski. Dit vanwege zijn aandeel in de zeer kunstige en dwarse rock-folk-klassiek band DAAU (Die Anarchistische Abendunterhaltung), maar hij was eerder ook al van de partij bij geweldenaarster An Pierlé. Deze bijzondere samenwerking belooft dus een Belgisch feestje voor fijnproevers, hoewel niet uit de Vlaamse pot. Na een optreden in De Wereld Draait Door zit er zelfs wel een Nederlands succesje in. De prangende vraag is: wat brengt dit album ons? Het openingsnummer vangt aan met wat moeizaam fragmentarische klanken, die pas definitief coherent blijken als het pizzicatolijntje van Lenski zijn intrede doet. Zo ontvouwt zich langzaam een zeer ingetogen Hymne. Het geeft goed aan hoe je naar dit album kunt luisteren en vooral ook kunt genieten. Laïs Lenski geeft ons zeker geen dagelijkse kost. Gevieren lijken ze hun inspiratiebronnen moedwillig mysterieus te houden. Nergens sluit het definitief bij het folk-, klassieke- of popgenre aan. Dit dromerige laveren tussen genres maakt de uitzichten vaag, terwijl de witte wieven waarin zij zijn gehuld bijna tastbaar worden. Waar andere artiesten beelden weten te versterken, worden ze hier overbodig. De groep is getekend door de algemene en persoonlijke muziekhistorie en vertaalde dit naar puur avant-gardistische composities die zowel bezwerend als vervreemdend werken. Eigenlijk had je van deze muzikanten niets anders kunnen verwachten dan een nieuwe definitie van sfeermuziek. Afkeer en overgave gaan hier op schone wijze hand in hand.