Wild Beasts - Two Dancers

Het onwerkelijke debuut Limbo, Panto klonk bijzonder geïnspireerd en deze zeer snelle opvolger geeft aan dat de inspiratie van Wild Beasts nog lang niet op was. Toch lijkt er in korte tijd wel degelijk een sterke ontwikkeling te hebben plaatsgevonden. Limbo, Panto struikelde haast over zichzelf heen van overdaad, terwijl Two Dancers gas terug neemt en zichzelf wat meer tijd gunt. Dat levert rustigere en ruimtelijke nummers op waarin nog altijd de etherische falsetto’s letterlijk en figuurlijk de boventoon voeren. Wederom zijn daar ook de inmiddels herkenbare zwierige melodieën die vaak worden gedragen door zware, strijdbare percussie, pittig de ritmes accentuerend. Deze nieuwe lijn sprak al uit de mooie single Hooting & Howling. De toon voor Two Dancers was daarmee gezet. Het album komt donkerder en meer overdacht over, hoewel de albumtitel juist het springerige van het debuut lijkt te suggereren. Het tweekantige titelnummer doet daar zelfs nog een stemmig en meewarig schepje bovenop. De klaaglijke donkertes die komen bovendrijven typeren de verbreding van hun geluid op deze tweede plaat goed. Toch heeft Wild Beasts ook zijn clowneske fratsen niet verleerd. Een vluchtige blik op de teksten zegt daarvoor genoeg. Dit zorgt voor een prettig dualisme op het album dat daardoor een wijze uitstraling krijgt. Door de relatieve versobering zal het voor sommigen misschien makkelijker zijn om van Two Dancers te houden dan van Limbo, Panto. Voor mij is het vooral heerlijk om te horen dat de eigenzinnige stijl van Wild Beasts niet beperkt blijft tot een gimmick. Op dit album speelt een sterk gegroeide band die controle neemt over zijn troeven. Wild Beasts is misschien een acquired taste, maar voor diegenen die er een oor voor hebben is Two Dancers een zeldzame traktatie.