Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero

Met The Long Way Back maakte Moss een heerlijk debuut in de ons zo bekende Excelsior gitaarpoptraditie. Een plaatje waarbij je gemakkelijk kon wegdromen op plezierige melodieën en een olijke cadans, maar dat slechts door een selecte groep liefhebbers werd opgepikt. Die ontwapenende, pure aanpak is verdwenen op opvolger Never Be Scared/Don’t Be a Hero. Jammer voor de genoemde liefhebbers, waaronder ik mezelf reken. Het huidige werk is even slikken. Moss toont echter het talent om de omslag met minstens zoveel overtuiging te brengen.

Kennelijk is de groep omgevingsgevoelig. De aanleiding voor het relatief stevige en zeker ook veel donkerdere geluid op Never Be Scared/Don’t Be a Hero, kan worden gezocht in hun verblijf in en nabij Londen. De distantiëring van een boerderij buiten de stad, universele pubtalk, de chaos van Londen en Pheonix op de autoradio vormen gezamenlijk de basis voor een volstrekt andere muzikale richting. Het betreft nog steeds een rasechte gitaarpopplaat met een aangenaam creatieve kwinkslag, maar het had zo een andere band kunnen zijn. Constante factor is de heldere stem van Marien Dorleijn die in deze nieuwe songs een wat klaaglijk scherp randje krijgt. Het tempo is opgeschroefd, de percussie en ritmes zijn pregnanter aanwezig. Doordat deze continu aanwezig zijn, krijgt het album een bezwerend karakter. Buiten het kader van het album als geheel zouden de songs ook zeker als opzwepend kunnen worden betiteld. De productie en mixing hebben duidelijk oog gehad voor de ontwikkeling van geaccentueerd niveauverschil in de gelaagdheid van de structuren. Muzikale versieringen en tierelantijnen zijn er zat, maar deze krijgen nooit de overhand waardoor wordt gezorgd voor een goede balans. In het solide nieuwe geluid is wel de signatuur van de band terug te vinden door de degelijkheid die besloten ligt in respect voor het verleden.

Never Be Scared/Don’t Be a Hero is vooruitstrevend voor de band en tegelijkertijd een behoudend album gebleven. Dat is prettig, want dit betekent dat de verdedigingswal die ik bij opening optrok, gedurende het album verandert in een wijds openzwaaiende poort. Moss heeft met hun tweede album in één keer hun klankpalet verdubbeld en dat opent alleen maar nieuwe wegen voor een dynamische toekomst.