Patrick Watson - Wooden Arms

Na het nog verse Europese succes van Close to Paradise zullen er weinig albums zijn waar zo naar wordt uitgekeken als Wooden Arms. Zelden was het predicaat betoverend toepasselijker dan op Patrick Watsons muzikale wereld. Dit derde album heeft dan ook de monsterlijke taak om de wildste verwachtingen te gaan overtreffen. Daarvoor heeft ons Canadese wonderkind niet de gemakkelijkste weg gekozen. De weelderige orkestraties van zelfs de meest ingetogen melodie geven op Wooden Arms nog meer een symfonische indruk. Daarmee komen kenmerken bovendrijven die op het debuut, Just Another Ordinary Day, hoogtij vierden. Ten opzichte van Close to Paradise levert hij daarom iets op toegankelijkheid in. Een slinkse zet, want, zoals al bij Just Another Ordinary Day bleek, zou het met Wooden Arms een stuk moeilijker doorbreken zijn. Van dergelijk lef kan ik alleen maar genieten. Naast klassieke invloeden krijgen ook een traditioneel instrumentarium met dito arrangementen meer ruimte. Deze horizonverbreding ten spijt is Watson vooral zichzelf gebleven. Dat is een hele opluchting, want na de twee voorgangers was ik verre van uitgeluisterd. Als hij zo ongestoord zijn eigen paden blijft volgen, is al het succes hem van harte gegund. De diepte van een echoput, de schittering van een sterrenregen en de sprankelende complexiteit van een waterval, Watson weet wereldlijke schoonheid bijna pijnlijk op de spits te drijven. De intrigerende vooruitstrevendheid die in zijn muziek huist, prijkt met slechts een handvol artiesten op mijn favorietenlijstje. Daaronder begeven zich o.a. Sweet Billy Pilgrim, Jeff Buckley en Ghost Trucker. Ik kan echter niet afsluiten zonder te vermelden dat diegenen die naar de winkel rennen voor Wooden Arms zich een enorm plezier doen met het album van DM Stith en de laatste My Brightest Diamond. Er zijn niet veel muzikanten die zoveel visie tonen. Het vieren van muzikale vrijheid maakt op deze manier van iedere seconde een zaligheid.