Papercuts - You Can Have What You Want

De goedgeluimde pop op Papercuts derde plaat, You Can Have What You Want, is een typisch geval van stille wateren hebben diepe gronden. Je kunt heerlijk ontspannen meedeinen op de nostalgisch aandoende, vriendelijke melodieën die de band onafgebroken produceert. De thematiek van de songs is echter een stuk minder aangenaam dan men zou verwachten. Toch is Papercuts niet een band die vooral de aandacht trekt door de tekst, maar zich juist profileert als een geweldige sfeerkunstenaar. De kristalheldere jaren ’60 invloeden voeren de boventoon. Daarbij springen de zweverige orgeltjes die zorgen voor dat onmiskenbare psychedelicasausje het meest in het oor. Een gloedvolle elektronicaruis doet de rest. De vocalen zijn harmonisch, maar altijd getemperd op de achtergrond. Ze zetten de melodieën en akoestische lijntjes net voldoende aan om een subtiele balans te vormen. Het resultaat doet me al snel denken aan Yo La Tengo, hoewel die een stuk absurdistischer te werk gaan. Ook in Oranger, van wie we al vier jaar op een nieuwe plaat wachten, vind dankbaar vergelijkingsmateriaal. Papercuts is echter niet eenkennig en heeft het hoofd niet afgewend van noughties electropop of de post-Radiohead indie. Recente geluiden die mogelijk eenzelfde stamcel delen zijn The Explorers Club en The Loose Salute. Dit zijn bands die naast mid-twintigste-eeuwse vintage ook een liefde hebben voor westcoast americana. Papercuts is toepasselijk ook uit de kern van dat gebied afkomstig en houdt dus op treffende wijze de vibe levend. Ondanks de donkere ondertoon is dit een zeer fijne zomerplaat die een al groeiende reputatie alleen maar verder zal versterken.