The Maccabees - Wall of Arms

Dat er in Brighton ook heel andere muziek gemaakt wordt dan de sfeervolle kamerpop die ons regelmatig bereikt, werd scherp aangetekend door het debuut van The Maccabees. De stijl van deze typische Britse indie poprock vinden we in het populaire genre van de postpunk. Daarmee gingen ze al voortvarende de concurrentie aan met de flinke stroom gitaarpop bandjes die uit andere Britse steden de oversteek maken. Ook deze tweede daagt, om er ‘lukraak’ drie te noemen, Goldrush, Guillemots en Mystery Jets, lekker uit. Wall of Arms laat een gegroeide band horen. De humor en gekte die op Colour It In zo kenmerkend was, is subtiel afgezwakt waardoor de puntige nummers hun volle wasdom tonen. Een stevige echo en een gejaagd vibrato in de stem geeft de songs een natuurlijke urgentie, waarmee ze wederom de aandacht moeiteloos opeisen. Er is veel meer ruimte voor compositie. De songstructuren leggen speelse baslijntjes en pakkende rifs bloot. Zo wordt je al gauw gevangen in het sympathieke geluid van Wall of Arms. Door de ontwikkeling zijn The Maccabees iets donkerder gaan klinken, hetgeen plaats maakt voor een extraverte melancholie. Met de productie van Markus Dravs (Coldplay, Arcade Fire, Björk) bevindt de band zich direct in de upper class. Het doortastende Wall of Arms bevestigt wat velen al vermoede: The Maccabees bieden niet alleen volwaardig alternatief, ze kunnen het op eigen kracht nog ver gaan schoppen.