Bowerbirds - Upper Air

Vandaag precies een jaar geleden hoorde ik het fantastische Hymns for a Darkhorse. Na dit album zijn er vanzelfsprekend hoge verwachtingen voor opvolger Upper Air. Gelukkig is direct duidelijk dat er weinig veranderd is, behalve dat zowel het liedjesschrijven en de performance naar een nog hoger plan zijn getild. Bowerbirds bestaat in de basis uit het duo Phil Moore en Beth Tacular. Hun stijl inspireert en vindt aansluiting bij artiesten als Department of Eagles, Beach House, The Accidental, Sea Wolf en zeker ook Bon Iver. Met een eclectisch instrumentarium trekken ze direct de aandacht. Voor Upper Air is een nog grotere rijkdom aan muzikale middelen aangetrokken die met strategische effecten zijn geheimen prijsgeeft. Dissonant getokkel zorgt voor originele klankkleur, waardoor regelmatig een zinderend aura om de songs heen komt te hangen. Uit de structuur van de composities spreekt een visionaire devotie; een liefde die soms als zwaar weer op de atmosfeer drukt. Het is allemaal intense ingetogen emotie die op prachtige manieren zijn weg naar buiten kronkelt. Bij tijd en wijle wordt de indruk gewekt dat de mooie samenkomsten van klanken toevallig zijn, dat de muzikale lijntjes spontaan in elkaar haken en dat de noten onbelemmerd dartelend het pad van de melodie vormen. Een luchtig spel dat de hoofdrol van de melodie en ook de albumtitel benadrukt. Anno 2009 heeft Bowerbirds iets van zijn rauwe randjes verloren. Dat geeft echter juist meer ruimte aan de inventieve composities, die wellicht iets doordachter zijn dan op het debuut. Dat zorgt voor een zalig gevoel van berusting. Er lijken dromen van vrijheid bezongen te worden, ten dele overschaduwd door een kleine realistische dreiging. Op andere momenten scheuren de twee zich los van al het aardse om te dansen van genot. We hebben slechts een jaar hoeven wachten, maar met Upper Air bevestigen Bowerbirds hun recht op een plek aan de top van de bloeiende, moderne folkpop.