Het Zesde Metaal - Akattemets

Na o.a. Flip Kowlier, Tom Pintens en De Anale Fase keert Het Zesde Metaal het tij voor hun (of onze) taal in wederom een ander muziekgenre. Dit keer is er namelijk sprake van een onmiskenbaar indiepop bandgeluid. Daarbij hebben ze goed opgelet wat het Europese vaste land, waaronder diverse landgenoten, doet met dit genre dat doorgaans door Engelse bands wordt gedomineerd. Ze bedienen zich van het zware West-Vlaamse dialect, de moedertaal van voorman Wannes Capelle. Voor niet ingewijden is daarom het gissen naar de kwaliteit van de teksten, maar in geschreven vorm wordt het scherpzinnige cynisme wel duidelijk. De klank van de liedjes, vaak ontroerend, soms wrang vrolijk, krijgt door de tekstuele humor een troostende en berustende natuur. Daarbij passen eenvoudige melodieën. Dit kan niet worden gezegd van de rijke en creatieve arrangementen die hier het indiegenre loven. Erg aangenaam is onder andere het gebruik van de contrabas, die een norse diepte geeft aan de composities. In de productie van Peter Vermeersch (dEUS, Flath Earth Society) komen deze klankkleuren mooi uit. Dikwijls blijft de emotie ingetogen en beschouwend. Die rustige inborst maakt donkere droompop van de ballades op de plaat. Kennelijk dienen we voor vooruitstrevendheid en experiment in het Nederlandstalige lied momenteel naar onze zuiderburen te togen. Wellicht zijn ze onbewust geïnspireerd door de dankbare muzikale aard van de nabije Franse taal die ook ametrisch kan worden gezongen. In Oost-Azië weet men al tijden raad met de westerse muziekstijl. Waarom is dan de relatie met het Nederlands heden ten dage zo moeizaam? Hopelijk zien we hier het begin van een trendbreuk, want met een plaat als Akattemets ga ik weer van de muziek in onze taal houden.