Efterklang - Magic Chairs

Als Tunng een milde versie van folktronica demonstreert, is het Deense Efterklang een boegbeeld. Op hun derde album, Magic Chairs, wordt de experimenteerdrift die voorgangers Tripper en Parade zo tekende afgezwakt. Dat mag echter niet tot gefronste gezichten leiden, want Magic Chairs maakte een geweldige ontwikkeling in hun geluid. Waar het zoeken naar samengestelde klanken en onwerkelijke harmonieën eerder nog de boventoon voerde, wint het popliedje terein op Magic Chairs. Dat wil absoluut niet zeggen dat Efterklang plotseling een alternatieve indieband is geworden. De stijlkenmerken waarmee de Denen voorheen bij de connaisseurs al wisten te verbazen blijven de fundamenten van hun songs vormen. Achter de nu duidelijk te volgen melodielijnen heeft een begerig streven zich van de band meester gemaakt. Dat leidt tot ongehouden grote gebaren en kleine, breekbare emoties. De vindingrijke combinatie van de sentimentele zwier van indiebombast en een tik van klassiek georiënteerde kamerpop maakt van het huidige album een relatief toegankelijk doch kunstzinnig document. Daarin blijft de ‘tronica’ bestaan, terwijl folk een handreiking doet aan pop en Sufjan Stevens, Adem, Athlete en Saybia af en toe aan de horizon verschijnen. De weg naar grote menigten lijkt te zijn ingezet, hoewel het is te hopen dat Efterklang de ondersteuners van hun afkomst niet zal verloochenen. Ondanks alle ontwikkelingen blijft Efterklang muziek maken die toch vooral tot zijn recht komt in de besloten kring van echte liefhebbers. Wel zal die kring met Magic Chairs zeker gaan groeien.