Howling Bells - Radio Wars

Howling Bells waren de Australische verrassing van 2006, toen ze met hun debuut moeiteloos jaar- en verkooplijsten bestormden. Onterecht was dit zeker niet en daarom is de opvolger een album om reikhalzend naar uit te zien. De gitzwarte, maar oh zo heldere gitaarformule van Howling Bells is ongeëvenaard. Het bracht de noughties wat in de ‘90s maar niet wilde lukken. Als liefhebber van rustig werk zou ik kunnen zeggen: een stevig rockende Dévics. Radio Wars is grotendeels een voortzetting van dat genot en doet vooral onder voor het debuut omdat de verrassing ervan af is. De band is gegroeid tot een moedige, geoliede machine en dat gaat ten koste van de spontaniteit die in hun pakkende songs besloten lag. Dat maakt het geluid op Radio Wars een beetje vlak, laf en flauw. Desondanks is het ook een opluchting dat Howling Bells niet geprobeerd hebben om hun geluid in andere richtingen te ontwikkelen. Deze stand op de plaats komt echter te bedachtzaam over. De verfrissende felheid van het debuut pakte je bij de lurven en liet je niet meer los. Deze plaat is nog altijd erg spannend te noemen. Het is divers genoeg om tot het einde toe te boeien. De stem van Juanita Stein in combinatie met de zware, donkere gitaarpop is nu al een muzikale klassieker. Een betere troef zul je niet gauw treffen. Mede daarom blijft Radio Wars fier overeind staan. Teleurstelling is bijna onontkoombaar na dergelijk debuut, maar er zijn voldoende momenten op deze plaat die laten zien dat een eventuele derde plaat alles kan hebben wat het debuut ook heeft. Radio Wars is daarmee een smakelijke toekomstbelofte.
Er is ook een editie met een extra schijf met opnames uit Paradiso in omloop. Voor de nostalgisch ingestelden verplichte kost.