Elysian Fields - The Afterlife

The Afterlife brengt ons, zoals de titel al doet vermoeden, gitzwarte, escapistische romantiek. De stemmige poprock noir van het Brooklynse Elysian Fields combineert elegant een duistere sfeer met de nostalgisch klassieke klanken van de jazz. De diepe klankkleur van de vocalen van zangeres Jennifer Charles gaan het Franse zuchtmeisje ver voorbij. Zij en haar band klinken doorleefd en tot in perfectie gerijpt. Dat is niet volledig onverwacht, want deze plaat is al het vijfde album en ze namen er de tijd voor. De eerder ingezette lijnen worden op meesterlijke wijze voortgezet, met nu een nadruk op de jazz. Dit resulteert in vaak even hemelse als helse muzikale versieringen. Ondanks de idiosyncratische stijl valt in The Afterlife een vleugje PJ Harvey of relatieve nieuwkomers Songdog, My Brightest Diamond of de geëngageerde ruwheid van Howling Bells te ontdekken. Het album kent een meeslepend, traag ritme dat zich als een net om je sluit. De direct aanwezige, donkere sfeer zal onvermijdelijk zowel bij de doorgewinterde als zich oriënterende muziekliefhebber een sterke uitwerking op het gemoed hebben. Toch geniet Elysian Fields slechts vooral bekendheid bij de Europese connaisseur. Dat de kleinschaligheid herhaaldelijk tot dergelijke pracht leidt, sterkt me in de aanbeveling in stilte te genieten van deze beklemmende schoonheid.