The Rodeo - Music Maelström

Naam en stijl zijn slechte raadgevers voor de afkomst van The Rodeo. Wie daarvoor gevoelig is valt het anagram van singer-songwriter Dorothée direct op. The Rodeo lijkt echter als naam ook een directe verwijzing naar de folky americana die ruimschoots in haar songs aanwezig is. Desondanks is Dorothée, zoals haar persoonlijke naam doet vermoeden, van Franse afkomst.

Hiermee is echter nog zeker niet alles gezegd. Muzikaal heeft ze breed uitwaaierende roots. Die omvatten naast country ook zeker blues, jazz, soul en gospel. Desondanks maken haar songs een zeer solide en volkse indruk. Bovendien gaat achter de vaak lieflijk aandoende arrangementen een flinke dosis rauwe energie schuil die de puntigheid kent van menig volledige popband. Op diverse momenten is de vergelijking te trekken met Howling Bells’ stevige melancholie. Die duistere kreten worden overigens telkens snel afgewisseld met een staaltje genrekennis. Iedere song an sich vertoont genreontwijkend gedrag. Wat als een onschuldig country deuntje begint, kan op inventieve wijze omslaan. Music Maelström doet daarmee zijn naam eer aan. Daarnaast klinkt The Rodeo behoorlijk strakker en geconcentreerder dan de speelsheid waar echte folkartiesten zich van bedienen. Niet alles hoeft perfect te zijn, maar kracht is een stilistisch sleutelwoord. Haar brede interesse krijgt daarin ruim baan. Enkele songs kunnen stukjes van covers bevatten van opvallende artiesten die niet makkelijk met The Rodeo te rijmen zijn. Haar pittige vorm van folk is wellicht geen echte avant-garde, maar doet evengoed vaak wel zo aan. Op Music Maelström klinkt folk uiterst divers.