Karen Elson - The Ghost Who Walks

The Ghost Who Walks is een album dat lijkt te zijn geschreven op een heldere, maar klamme zomernacht. In de afgelopen jaren hebben we diverse modellen en acteurs zich zien wenden tot de muziek. De van origine Britse Karen Elson prijkte eerder in campagnes van grote namen als Armani, Prada, Chanel en Yves Saint Laurent. Wat valt er dan muzikaal te verwachten?

Kennelijk behoorlijk veel, want haar debuut The Ghost Who Walks opent met twee zinderend warme en groovy nummers die met een retro orgeltje de toon zetten. Het begin van The Ghost Who Walks lijkt aanvankelijk duidelijk een eenduidige, rijke stijl neer te zetten. Hoewel het de lading niet echt dekt, want de variabele nachtelijke sfeer voelt wel degelijk anders, lijken Howling Bells, Aimee Mann en Clare and the Reasons belangrijke invloedbronnen. Enkele nummers verder hebben diverse songschrijftradities het licht gezien. Opmerkelijk is dat bluesy americana en country het soms afleggen tegen Britse traditionele folk. Luister bijvoorbeeld naar het volkse slaapliedje Lunasa en haar interpretatie van Stolen Roses. Die combinatie is een sierende creatieve lijst om haar onmiskenbare talent. Een constante factor lijkt te schuilen in het opnieuw vormgeven van vervlogen stijlen. Dat is echter in een karakteristiek moderne nostalgie verpakt die zeer popgericht is.

De thematiek is tegelijkertijd gebruikelijk als ongebruikelijk. Verloren liefdes, bedrog, hopeloosheid en passievolle misdaden passeren op een meer dan onderhoudende wijze de revue. Ze heeft haar dramatische uiterlijk, een lijkbleke huid met vurig rode haardos, mee om dergelijke verhalen extra spannend te maken. Slechts op plaat overtuigt Karen Elson echter even hard. Het is ook niet de eerste keer dat ze zich leent voor de muziek. Ze was al te horen met Robert Plant en op een Serge Gainsbourg tribuutplaat. Daarnaast speelt ze net als haar bandlid Rachelle Garniez (accordeon en vocalen) in de New Yorkse Weimarcabaretband The Citizens Band. Die invloed is ook duidelijk op The Ghost Who Walks dat soms haast Evelyn Evelyn-achtige trekjes vertoont.

Door deze staat van dienst (en misschien haar intrigerende uiterlijk en aanlokkelijke vocale talent) wist ze gitarist Jackson Smith, voornoemde Rachelle Garniez, Jack Lawrence (The Dead Weather) op bas, Carl Broemel (My Morning Jacket) op pedal steel en producer Jack White op drums als band te vergaren. Dan weet je ook gelijk waarom het geheel zo goed en volgroeid klinkt voor het uiterst gevarieerde debuut dat het is. The Ghost Who Walks doet wat mij betreft haar modelcarrière (nog verder) verbleken en belooft een muzikale toekomst waarin we misschien in stijgende mate ook haar eigen werk en stijl zullen verwelkomen. Voorlopig vormt haar debuut in ieder geval een erg fijne luisterplaat voor de komende zomer.