My Little Cheap Dictaphone - The Tragic Tale of a Genius

Anders dan hun Myspace moet doen geloven, komt My Little Cheap Dictaphone (MLCD) niet van de Virgin Islands, maar uit het Belgische Luik. De Belgen doen rondom dit album hun best zoveel mogelijk een totaalervaring te leveren. In dat offensief omringen ze zich met beroemde namen. Zo spelen Jonathan Donahue (Mercury Rev), Ralph Mulder (Alamo Race Track) en Paul Jenkin (Black Heart Procession) mee, is de plaat opgenomen door Amsterdamse producer Frans Hagenaars en gemixt door Grammy-nominee John Congleton (o.a. Modest Mouse) in Londen. In zekere zin valt te stellen dat deze hulptroepen ook nodig zijn om als indieband nog op te vallen in een genre dat afgelopen jaren steeds meer tot mainstream is gaan behoren.

Terecht is die opmerking echter niet. De songs zijn namelijk behoorlijk fantasierijk en kennen, naast behoorlijk wat dreigend instrumentaal geweld meer dan eens, een chimerische sfeer. In hun songs lijkt bijzonder veel mogelijk te zijn. Hun expressieve songs zijn geschreven als feëriek rockende postpunk pop. The Tragic Tale of a Genius klinkt zo overtuigend dat het opmerkelijk is dat MLCD’s voorgaande twee albums mij onopgemerkt passeerden. Live heeft de band ervoor gezorgd dat niemand The Tragic Tale zal vergeten. Regisseurs Eve Martin en Nico Bueno werden naast scenograaf Catherine Cosme geconsulteerd om de absorberende kwaliteiten van de plaat op het podium tot een onontwijkbare vintage ervaring te maken.

Muzikaal laat MLCD blijken dat ze de stijl van poprock bands als Thirteen Senses en Leya op eigen wijze machtig zijn. In het dramaturgische, duistere bombast herken ik ook een vleugje van recente bands als Erland & the Carnival en Last Shadow Puppets. Bij elkaar is het duidelijk dat ze de grond bebouwen die bijvoorbeeld The Flaming Lips, Oasis, Mercury Rev en Coldplay hebben ontgonnen. Velen gingen hen daarin voor, maar The Tragic Tale of a Genius is zeker meer dan een eenzame blik waardig.