Sophie Hunger - 1983

Sophie Hunger speelde enige tijd geleden eigenhandig Zwitserland als singer-songwriterland in de kijker. Monday’s Ghost, haar internationale debuut, was haar tweede album. Daardoor weet de kenner nu wat te verwachten van opvolger 1983. Deze titel verwijst naar het geboortejaar van (Émilie Jeanne-)Sophie (Welti) Hunger. Het weglaten van deze overige namen levert een slimme internationaal klinkende naam op. Haar songs zijn echter met of zonder naam al van internationale klasse.

Ze heeft een unieke, subtiel eclectische stijl. De diep donkere, met rollende orgelklanken opgeroepen, zwangere atmosfeer van het openingsnummer maakt een desolaat stroperige gospel. De enigszins uitsponnen klanken die Lovesong to Everyone gelaagdheid geven, geven een schetsmatige, fluwelen verwijzing naar warm zwoele bands als Zero 7. Titelnummer 1983 is vervolgens gezongen in het Duits en wordt door de ritmisch, opzwepende drums een emotionele protestkreet. Het zware, doch ingetogen Headlights doet haar geaspireerde stemgeluid met een schittering oplichten vanuit de nevelige gruizigheid. Op deze manier valt op vrijwel ieder nummer van 1983 een andere klank of sfeer te ontdekken. Sophie Hunger’s weet op een spannende manier te verrassen met haar songschrijverschap en vocale klankkleuren. Een belangrijk stijlkenmerk vormen de zware accenten die regelmatig in de arrangementen zijn terug te horen. Er is zeker verwantschap met opvallende vrouwelijke singer-songwriters zoals bijvoorbeeld Ane Brun, Regina Spektor, Anna Ternheim. De veelzijdigheid van haar geluid past ook bij de meertaligheid (Duits, Zwitserduits, Frans, Engels). Het broeierige Le Vent Nous Portera lijkt vooral door de Franse taal te zijn ingegeven.

Sophie Hunger’s nummers zijn nooit echt vrolijk, maar ze voorkomt dat het album als geheel niet aflatend zwaarmoedig wordt. Daarnaast is een belangrijk verschil met de overheersende tijdgeest dat 1983 een echte pop singer-songwriterplaat is. Invloeden zijn er weliswaar te over, maar uitgesproken folk, rock of nostalgisch is het nergens en het avant-gardistische randje houdt de plaat plezierig modern zonder afstand te nemen. De alle kanten uitschietende diversiteit blijft binnen deze balans en juist daardoor is 1983 zo sterk. Sophie Hunger probeert echter niet iedereen te vriend te houden en dwingt tot keuzes. Daarom kan de luisteraar van haar houden.