Tom McRae - The Alphabet of Hurricanes

Al tien jaar is Tom McRae een singer-songwriter die net niet bij de grootste van de indiescene behoort. Op die plek, net achter de voorhoede, voelt de Brit zich duidelijk thuis. Hij is een doorgewinterd muzikant en toch gaf het aanhoudend toeren van de afgelopen jaren de directe aanleiding voor het huidige album. De titel komt van een lied dat niet meer op de plaat is terug te vinden, waarin de zinsnede ‘An alphabet of hurricanes can’t blow this drifter home’ precies zijn creatieve sentiment samenvat.

Als de Strongroom Sessions niet worden meegerekend, is The Alphabet of Hurricanes de opvolger van King of Cards. Sinds het album daarvoor, All Maps Welcome, lijkt Tom McRae een duidelijk weg gekozen te hebben in zijn eigen stijl. Die stijl zegeviert ook op The Alphabet of Hurricanes. We zijn de zanger gaan kennen als iemand met een voorliefde voor specifieke invloeden uit de wereldmuziek. Die ontbreken ook op het huidige album niet. Het middenoosten is nooit ver weg en op onbewaakte momenten kan een klezmer klarinet worden gehoord. Het mooie van de wijze waarop die invloeden in de indiepopsongs van McRae hun weg vinden, is dat ze werkelijk geïntegreerd zijn, waardoor de luisteraar nooit het idee heeft van genre te wisselen. Daarnaast is een liefde te bespeuren voor de bezwerende sfeer van met alcohol doordrenkte bluesy americana. Zijn lichte stem doet denken aan een mix van Ben Christophers en I Am Kloot’s John Bramwell, hetgeen ook stilistisch geen gek uitgangspunt biedt. In plaats van psychedelica of een bandjesgeluid, raakt Tom McRae met aansprekende ballades en een volkse kwinkslag die ook een singer-songwriter als Ferraby Lionheart glans gaf. De songs krijgen verder gewicht door de zware ondertoon in de arrangementen. The Alphabet of Hurricanes brengt dus geen grote ontwikkelingen, maar een verdere consolidatie van Tom McRae’s stijl die op eigen wijze bloeit.