Midlake - The Courage of Others

Wat veel debuterende bands voelen bij hun opvolger, zal het Texaanse Midlake moeten hebben gevoeld bij het maken van hun derde album. Hun tweede, The Trials of Van Occupanther, werd onverwacht een indiesucces dat een flink deel van de wereld zag. Zelfs bij ondergetekende spelen bepaalde nummers, zoals Young Bride, nog regelmatig door het hoofd. Dergelijke prestatie is moeilijk te herhalen en het is de vraag of een band dat wel zou moeten willen. De band nam dus terecht vier jaar de tijd om The Courage of Others te fabriceren.

Hoewel zeker niet alles hetzelfde bleef, is de band trouw gebleven aan de fundamenten van hun songschrijverschap. Dat betekent dat ook The Courage of Others een basis heeft van rustige, contemplatieve songstructuren. De golvend voortdrijvende vocalen van Tim Smith, vaak verdubbeld door Eric Pulido, blijven daarin een plezierig kenmerk. Dit vergelijkbare geluid zorgt voor constante herkenning. Ondanks diverse terugkerende instrumentale accenten, zoals de dwarsfluit, veroorzaakt dit nieuwe album in mindere mate het jaren ’70 psychedelica gevoel. Op The Trials wist Midlake een sfeer te raken die ervoor zorgde dat hun indiepop ook plezierig te beluisteren viel binnen de geborgenheid en allure van een salon. Slechts een deel van The Courage of Others luistert naar dat kamerpopgevoel. Hun composities steunen nog altijd op subtiele laagjes die melodieën kleuren, maar een steviger, versterkt geluid dringt zich vaker op. Die zwaardere arrangementen maken dat Midlake de kamerpop ontgroeit, alleen om daar bewust op terug te komen in songs als Fortune, Rulers, Ruling All Things en het slotnummer. De songs van Midlake sieren nog altijd een schoon, ontspannen landschap waarin zo nu en dan een dreigend briesje opsteekt. De begeestering van de band duurt onverminderd sterk en aangrijpend voort.

The Courage of Others blijft te dichtbij het vorige album om de onmiddellijke eigenzinnige aantrekkingskracht van The Trials te evenaren. Dat neemt niet weg dat de band de toets rijkelijk doorstaat. Het zal moeilijk worden om met deze plaat wederom de klassieke status te behalen, maar het is belangrijker dat Midlake zichzelf niet herhaalt. De ontwikkeling is onmiskenbaar en kent bovendien een vergelijkbare, warmbloedige tijdloosheid. Daardoor zal het album zeker verder rijpen en wie weet wat het doet als de plaat eenmaal het ruime sop kiest.