Reprise, van Joachim Trier

Deze film gooide hoge ogen op het IFFR 2007 en was de Noorse Oscarinzending. De spil in het verhaal wordt gevormd door Erik en Philip, beide aspirant schrijver. Philip heeft direct succes, dat van Erik komt geleidelijk. Philip probeert angstvallig zijn lot te bepalen, terwijl Erik’s houding afwachtend is. Het resterende verhaal bestaat uit niet meer dan gefragmenteerde ontmoetingen tussen die twee en hun vriendengroep. Een alwetende verteller voert ons door een verhaal vol dromen en hypothetische situaties, in het midden latend wie er uiteindelijk het best vanaf komt. De film heeft herkenbaar Scandinavische wortels met cynisme (Andersson, Jensen), terwijl gevoel en sfeer overheerst (Boe). Het blijkt een fatalistische vertelling. Flashbacks als deterministische verklaringen gunnen steeds een nieuw perspectief op de personages. De film portretteert een nieuwe generatie jongeren, vooral reactionair tegen zichzelf. Terloops worden de jonge idealen van de punkbeweging ontkracht. Dit tegen een metaforische achtergrond van explosieve successen en onvermijdelijke ondergangen, gepaard met hun inhoudsloze worstelingen. Harde lassen en korte detaillistische scènes maken een confrontatieve ervaring zoekend naar een eigen stijl. De vlotte dynamische camera voering combineert mooi met het lage tempo van de film. Een veelbelovend debuut, krachtig ingetogen en evenwichtig.