Patrick Watson - Just Another Ordinary Day

Dit als pop betitelen benadert een vergelijking met Aqualung of Ben Christophers, de melancholieke dramatiek van Antony and the Johnsons en het soundscape-achtige van Sigur Rós. De vraag is het wel pop moet worden genoemd, omdat het bij vlagen even makkelijk is om er modern klassiek of experimentele jazz van te maken. Dit album laat veel duidelijker de klassieke invloeden van onder andere Debussy en Fauré zien, evenzo spelen de filmmuziek met Preisner en Yann Tiersen een grote rol. De melodieën zijn minder duidelijk aangezet, maar daarom niet minder mooi. Het karakteristieke gehuil van de bohemien heeft ook hier een belangrijke rol. Nu eens dromerig dan weer dreigend en vol vechtlust, Just Another Ordinary Day stuurt rillingen over je rug. Het geheel is lang niet zo toegankelijk als Close to Paradise. Enkele nummers (Shame, Sunday) laten het geluid horen dat hij op zijn tweede voortzette, de andere sprankelen vooral van enorme muzikaliteit.
Met zoveel invloeden loert het gevaar dat originaliteit verwatert, maar dat gaat hier niet op. Het resultaat is zeldzaam goed. Een plaat voor mensen met een beetje geduld die willen weten hoe Watson begon. Een tour de force met de allure van een groot componist!