Guillemots - Red

In 2006 trakteerde het multiculturele gezelschap Guillemots ons op twee verrassingen. Hun EP From the Cliffs was niets minder dan een compleet album en zette de groep als grote belofte op de kaart. Snel daarop volgde Through the Windowpane dat iets gematigder en minder wereldschokkend was. Op beide schijfjes lieten ze een ongeëvenaard geluid horen met invloeden uit de britpop, americana, Brazilië en de klassieke muziek in een popjasje gedreven door onweerstaanbare (contra)basloopjes. Ze lapten alle regels aan hun laars en smeten lange ongepolijste composities zonder pardon op de band. Hun nieuwe album Red laat vele nieuwe ontwikkelingen zien. Het eerste dat opvalt is dat elektronica uitgebreid zijn intrede heeft gedaan, die met stevige drums de band een andersoortige urgentie geeft. De dynamische basloopjes hebben plaatsgemaakt voor monotonere invloeden uit de dance en versterkers van de rock. Op het album is manische drukte goed afgewisseld met rustigere nummers, zodat een luisterbeurt niet uitput. Over de pakkende ritmes klinken de verder gegroeide hoge halen van Fyfe Dangerfield’s vocalen. Guillemots is nog steeds speels euforisch, over de top, dramatisch, sferisch en een feestelijk avontuur.
Met dit vernieuwde geluid zullen ze ongetwijfeld meer succes hebben, doordat ze hun ongrijpbare melodieën dansbaarheid geven. Ik prefereer toch de dwaze eigenzinnigheid van hun eerste platen, maar Red laat zien dat ze een groter publiek verdienen. Knap om als band zo beloftes te bevestigen en een tweede eigen stijl te smeden.