Peter & the Wolf - The Ivori Palms

Toen ik het vorige album op goed geluk uit de bakken van de platenzaak trok, kon ik hem niet laten staan. Thuis en aan het eind van het album gekomen, drukte ik direct op repeat en kon alleen maar hopen dat er snel navolgers zouden komen. Dat heeft moeten wachten totdat Redding Hunter (Peter & the Wolf) daar nu zelf mee kwam.
Wederom is het een collectie songs die te makkelijk voor muzikale niemendalletjes gehouden zouden kunnen worden. De liedjes zijn spontaan en lijken geen vaste plaats in de tijd te hebben. Niet zo vreemd als je de persoonlijke geschiedenis van Hunter als vrijbuiter beschouwt. Deze onvastheid spreekt ook uit het ontbreken van songtitels. Hij geeft zijn eigen muziek uit en dit gedrag van de enfant terrible uit zich ook in het zelf opgekalkte artwork op het schijfje. Bovendien komt het album met een prozaïsche ‘making of’ die Paul Auster had kunnen schrijven. De geschiedenis van het album is een totstandkoming waar je een roman over zou kunnen schrijven en Hunter zelf de eerste pagina al van heeft bijgevoegd. (Het verklaart ook de spelfout in de titel.)
Toch kan je niet anders dan sympathieke gevoelens voor hem hebben. Het scala aan instrumenten is meestal minimaal en de simpele liedjes worden vaak opgeleukt met een keur aan tekstloze koortjes, die hen onverwachts naar een hoger plan tillen. Het geheel is een vreemde gewaarwording die iedereen met gevoel voor muzikaal avontuur gewoonweg zou willen ondergaan.