Raz O'Hara and The Odd Orchestra - Raz O'Hara and The Odd Orchestra

Achter Raz O´Hara gaat Patrick Rasmussen schuil en hij schreef samen met Oliver Doerell, die we wel als The Odd Orchestra kunnen betitelen, deze plaat vol. De banden met de dance scene zijn diepgeworteld, toch blijft daarvan op deze plaat weinig van over, die meer in het verlengde ligt van het singer-songwriter werk van O´Hara. Het album kent een prettige eenheid en eenvoud, waardoor uit alle elektronische tierelantijntjes het maximale wordt gehaald. De zoetgevooisde stem van O’Hara verbindt de elektronica met akoestische elementen, vooral vertegenwoordigd door de gitaar. Er gaat een mystieke rust van dit album uit dat aansluit bij bands met lounge-invloeden als Zero7, of het Duitse Thief zonder jazz invloeden, maar daarnaast kan ook Belgische elektroband The Go Find als vergelijkingsmateriaal dienen.
De composities zijn zorgvuldig opgebouwd en ingevuld, ze komen direct vertrouwd over en stellen je niet voor verrassingen. Dat is echter de echte verrassing van dit album dat moeiteloos verschillende genres op een heel toegankelijke manier samensmelt. Het nummer One wordt zowaar gedreven door een gitaarloopje dat zo uit de Westcoast pop weggelopen lijkt te zijn, heerlijk zonnig zorgeloos. Zo zijn de meeste leuke vondsten onder het kabbelende oppervalk verborgen.
Raz O’Hara and The Odd Orchestra wordt mijns inziens ten onrechte aan de dance scene toegeschreven, terwijl het een ereplekje bij de minimale elektropop verdient.