Elbow - The Seldom Seen Kid

Net in de backdrop van Coldplay ontwaakte Elbow. De vergelijkingen die volgden zijn eigenlijk schaamteloos. De wijze waarop zij experiment met een heerlijk Brits poprock geluid wisten af te wisselen is nog altijd ongeëvenaard. Vergelijkingen gaan standaard scheef en erg voorzichtig durf ik alleen de namen van South en Archive te noemen als gedeeltelijke referentie. De drie albums die ze tot nu toe afleverden waren stuk voor stuk topschatten van elke alt-popjaargang waarin ze plaatsvonden. Nu is er The Seldom Seen Kid en het onvoorstelbare gebeurt.
Conventioneel staat niet in hun woordenboek, alle mogelijke regels worden in de wind geslagen in dienst van het perfectioneren van de composities. Guy Garvey’s stem heeft een eigen klassieke klasse, licht hees en rauw, maar tegelijk met fluwelen zachtheid die de creatieve muzikale zinnen dragen over kliffen, door valleien. De zwaarder aangezette delen van het album krijgen door de schijnbaar eindeloze gelaagdheid de subtiele dynamiek van een symfonieorkest. Bij iedere draaibeurt slaat het alle anticipatie met stomheid. Herhalingen bestaan niet, iedere lijn weet het origineel te overtreffen. Episch, lyrisch, ingetogen, ritmisch, onverwachts en doordringend niet in een genre te vangen.
De kracht zit ongetwijfeld in de verrassende stijlwendingen van ieder nummer. Daarnaast klinkt de band ongelooflijk urgent waardoor aandacht afgedwongen wordt. Het is onmogelijk niet echt te luisteren. Bovendien wordt dit emotievolle muzikale geweld bijgestaan door tekstuele invullingen die met poëtische metaforen menig schrijver naar de kroon steken. The Seldom Seen Kid is een klein stukje paradijs en het geniale Elbow heeft daarmee nu al een plek verworven in de eeuwigheid. Ik wens ze het grootste succes van de wereld toe, maar de obscuriteit lijkt hen als groep te versterken.
Elbow is deel van de soundtrack van mijn leven en daar pink ik een traantje bij weg.