The Most Serene Republic - ...and the Ever Expanding Universe

Dit derde album van de Canadese band The Most Serene Republic zou naar verluidt een omslag in hun muzikale stijl betekenen. Nu moet ik toegeven dat hun vorige albums ook langs mij heen zijn gegaan, maar de sound van dit nieuwe document boeide mij direct. De omslag zou de uitkomst zijn van de zoektocht in de geluidsdichte voorgaande releases. Daarbinnen was weinig ruimte voor muzikale dynamiek. In de woorden van leadzanger Adrian Jewett ademde hun debuut ontkenning, belichaamde de opvolger woede, en is …and the Ever Expanding Universe acceptatie. Een redenering die erg aannemelijk klinkt, want hoewel ook dit album nog altijd een bombastische confrontatie in zich draagt, is de toonzetting uitnodigend. Er komen opgewekte tempo’s langs en verleidelijke melodieën, terwijl de overspoelende arrangementen toch nog barstensvol complexiteit zitten. Deze Canadezen zijn minstens zo origineel als de inventieve melodische pop van landgenoten Young and Sexy en toch blijft hun muziek bijzonder makkelijk toegankelijk. Nu is er ruimte voor het rustig uitwerken van soundscapeachtige popuitzichten waarop met kracht hun muzikale visie wordt gebombardeerd. Ze weten in hun rijke harmonieën meer dan eens te verrassen. Het is dan ook volkomen terecht dat …and the Ever Expanding Universe meer aandacht trekt. The Most Serene Republic heeft nu de poort gebouwd om in een ontdekkingstocht door hun weerbarstige progrock verdediging heen te breken en de diepliggende indiepoppracht te ontbloten. De warme, fascinerende orkestraties, beginnend met het pianotalent van bandlid Ryan Lenssen, komen hier volledig tot hun recht. Ook de productie van Dave Newfield (Broken Social Scene, Super Furry Animals, Los Campesinos!) draagt bij aan de intrigerende texturen. Beter laat dan nooit; The Most Serene Republic mag vanaf nu op ieders verlanglijstje prijken.