Florence + the Machine - Lungs

Het zou de eerste keer niet zijn en zeker ook niet de laatste dat alternatieve muziek verandert in mainstream. Afgelopen jaar zagen we met A Fine Frenzy, Kate Nash en Sara Bareilles hoe een alternatieve kijk in hun muziek wel direct voor het grote publiek beschikbaar werd gemaakt. Coldplay is overigens wel het meest aansprekende, recente voorbeeld, maar bij de vrouwelijke singer-songwriters blijvend, kan inmiddels Regina Spektor ook worden genoemd. Florence + the Machine was al een hit nog voordat nieuws over een album wereldkundig was gemaakt en lijkt met haar debuut Lungs die opmars alleen maar verpletterender te maken. In Groot-Brittannië is men altijd goed voor het creëren van een hype en wij sukkelen daar doorgaans met vertraging achteraan. Zelfs op het heerlijke The Hoosiers werd hier vooralsnog lauwtjes gereageerd. Met een groot label als Universal achter je, zijn de kansen bij voorbaat goed. Toch is de muzikale visie die Florence (Florence Welch) verre van standaard. In een gewaagde combinatie van soul, RnB, indiepop, folk en elektronica schieten de songs die zij met haar achtergrondband eruit knalt alle kanten op.
Het resultaat klinkt echter verbazend gemakkelijk. Er is een solide en divers geluid uit gesmeed dat derhalve veel verschillende groepen muziekliefhebbers zou kunnen aanspreken. Er wordt divers gebruik gemaakt van een scala aan niet voor de hand liggende instrumenten. Dat wordt gecombineerd met vloeiende melodieën, lekkere, staccato ritmes en een krachtig pulserende, overweldigende dynamiek. Hieraan kleeft uiteindelijk ook het nadeel van Florence + the Machine, tenminste het album als geheel genomen. Er zijn voldoende aansprekende songs en bijzondere momenten, maar het maximaliserende van het album geeft weinig rust; soms op het drammerige af. Dat maakt Lungs ook vermoeiend. Desondanks hoeft Florence + the Machine zich nu al geen zorgen meer te maken over het vinden van een flinke schare fans. Een geluk dat indiepop crossovers met een vergelijkbare potentie, zoals Alessi’s Ark, Nicole Atkins, Stephanie Dosen, Elizabeth & the Catapult en Champion Kickboxer, tot nog toe niet was gegund. Bovendien leven we in een iPod generatie, waar een enkel nummer vaak belangrijker wordt gevonden dan een album. Een waarzegger is dan ook niet nodig voor een zonnige toekomstvoorspelling.