Tindersticks - The Hungry Saw

Dit is Tindersticks eerste album in vijf jaar en er is al veel over geschreven. Dat nodigt uit voor een onconventionele typering van hun geluid. Onherroepelijk valt direct de doorleefde stem van Stuart A. Staples op, die probleemloos de gevoelige melodieën draagt. In eerste instantie lijkt het album te openen met bassen en ritmes die een verrassend retro en soulful gevoel belichamen, om vervolgens snel om te buigen naar een geluid dat stoelt op americana (White Sands) in combinatie met solide piano ballads (Aimee Mann). Hoewel Tindersticks toegankelijker is, doet het regelmatig denken aan het rauwe overengagement van Dez Mona en Destroyer. Dat het geluid hier getemperd en beteugeld is, verbetert de houdbaarheid van de afzonderlijke nummers. Met een zorgvuldige opbouw sleept Tindersticks je steeds verder de diepte in, een strategie die lijkt op wat David Sylvian kan doen. Er is een mooie balans tussen akoestische en versterkte klanken en wordt nergens overgecompliceerd. De soms net spookachtig dissonante, instrumentale stukken van de hand van David Boulter, roepen een droeve nostalgie op en vervolmaken de albumervaring. IJle strijkers zorgen voor filmisch ruimtelijke effecten in de stille productie. Flarden verleden raken het heden, een bijna perfect anachronisme. The Hungry Saw staat desondanks stevig in de tijd, de rijping zal plaatsvinden in de luisteraar.